Tasodifiy hikoya: Oyilaviy insent 3 kisim
Va shoshilip ishga kettim va hayolim kizimda edi ishlarimni tezro tugatimde va bir kvartira topdim gaplashdim 2 sohotga dep yoki bolmasam ertalap chikip ketamiz kirgandan 1 sohotan kegin aytaman dep kulichni oldim va magazinga kirip mayda chuda kildim yaniy suv oldim kizimga yoktiradigon shokalad oldim 2 3 hil kilip marojna oldim pecheniklar oldim va ozimga bita piva va vino oldim va sekin kvartiraga olip borip koydim de suvlarni marojnani muzlatkichga koydimde va kizimga tel kildim katasan kiz...davomi

turmadan qochasan. Shunday, ochiqchasiga chiqib ketishing ham mumkin edi. Ammo o'g'riboshi men bilan tiling birligini bilmasligi kerak. Aks holda rejalarimiz yo'qqa chiqadi. U nima desa shuni bajar! Zinhor unga so'z qaytara ko'rma! Yana takrorlayman, senga va'da qilingan pullar hazilakam emas. Sen bilan biz juda boyib ketamiz. Uqdingmi?
— Uqdim.
— Bo'pti, endi men boray. Sen bemalol ishni davom ettiraver! O'zim seni qidirib topaman. Hech narsani o'ylama. Ikki xayoling o'g'riboshining ishini bitirib, pulini olishda bo'lsin!
— Xo'p bo'ladi!
Podpolkovnik Mirsolining qo'lini siqib, bir muddat ko'zlariga tik boqib turdi-da, chiqib ketdi.
* * *

Bo'layotgan voqealarning barchasi Mirsoli uchun xuddi alaq-jalaq tushdek tuyulardi. Shunga qaramay, u karavotga yastanib olgancha uzoq o'yladi. O'g'riboshining muomalasini, aytgan gaplarini xayolidan o'tkazib, mulohaza qildi. Munosabatlar ham, va'dalar ham haqiqatga yaqindek tuyuldi. Podpolkovnik haqida o'ylaganda esa bu haqiqat uchqunlari Mirsolidan uzoqlashaverdi. Qancha ular tomon talpinmasin, uchqunlar go'yo osmondagi miltillab g'oyib bo'lgan yulduz yanglig' uzoqlashaverdi.
«Kallam ishlamayapti, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli. — Prokurorlar ham boyib ketishni mo'ljallasharkan. Boy emasmi hozir? Kamida «Jip»da yurishadi-ku! Nega yana boyigisi keladi? Hali yo'q pulga shunchalik jo'shib ketyapti. Keyin nima bo'ladi? E, xudo biladi nima bo'lishini. Tupurdim hammasiga, tupurdim! Hammasi chalkashib ketdi, rasvo bo'ldi! Padariga la'nat!..»
Shunday xayollar og'ushida Mirsoli uxlab qoldi. Qancha uxladi, bilmaydi, kamera eshigining sharaqlashidan uyg'onib ketdi. Soqchi kiribdi.
— Qani, bo'l tez, — buyurdi soqchi past ovozda. — Narsalaring qolib ketmasin!
— Biror yerga ketishim kerakmi? — atayin bilmaslikka olib so'radi Mirsoli. — Tinchlikmi?
— O'zingni anqovlikka solma, — dedi soqchi ehtiyot shart qiya ochiq eshikdan tashqariga ko'z tashlab olib. — Hammasidan xabaring bor-ku! Ishing tamom bo'ldi bu yerda! Shaharga jo'naysan! Faqat uningni chiqarma! Xitlanib qolishmasin!..
— Xo'p bo'ladi! — Mirsoli kulimsiragancha ikki qo'lini orqaga qilgan ko'yi soqchining oldiga tushdi.
— Devorga o'giril! — buyurdi soqchi yana past ovozda yo'lakka chiqishgach. O'zi esa epchillik bilan kamera eshigini yopdi.
— Endi to'g'riga yur!

* * *

Mirsoli hayron edi. Nahotki, o'g'riboshi podpolkovnikning ayyorona tutgan ishlaridan bexabar bo'lsa? Shunchalik sodda, go'lmikan? Tumshug'ining ostiga yashirin eshitish moslamalari o'rnatilsa-yu, bexabar qolsa! Unda o'g'riboshiligi qaerda qoldi? Nega?
«Yo'q, bu yerda boshqa bir «o'yin» borga o'xshaydi, — o'yladi Mirsoli turma mashinasidan shahar chetrog'ida tushib qolgach. — Mentlariyam, o'g'riboshisiyam qanaqadir sirlidek tuyulyapti. Buyog'iga hushyor turmasam bo'lmaydigan ko'rinadi. Qiziq, endi kimga uchrashaman-u, qaerga boraman? Podpolkovnik ham aytdi-qo'ydi shekilli-da! Mana, hademay shahar markaziga yetaman, haliyam jimjitlik. Turma, o'g'riboshi bilan bo'lgan suhbatlar, podpolkovnikning va'dalari, yangi ish, kvartira… Hammasi behudaga o'xshaydi. Ishqilib, ikki yo'l orasida qolmasaydim!..»
Mirsoli ikki yo'l orasida qolmadi. Orqadan o'qdek uchib kelgan xorij mashinasi ro'parasiga yetganda to'xtadi va o'rta bo'yli, ammo mushaklari bo'rtib chiqqan, yuzini husnbuzarga o'xshash allambalolar qoplagan rus yigiti pastga tushib, Mirsolining yo'lini to'sdi.
— Sen kimsan? — xuddi zo'ravonlar kabi dag'dag'ali ohangda so'radi Mirsoli yigitga yeb qo'ygudek tikilib. — Qoch yo'ldan!
— Men Mishaman, — o'zini tanishtirdi yigit mashinasi tomonga bir qarab olib. — «Bolshoy» tayinlagan. Hozir seni kvartirangga olib borishim kerak ekan.
— Mening hech qanday kvartiram yo'q, — dedi Mirsoli sir boy bermay. — «Bolshoy»ing kim? Unaqa odamni tanimayman.
— Hazilni bas qilsang-chi, og'ayni, — nihoyat kulimsirab Mirsoliga boshdan oyoq razm soldi Misha. — Otaxon qo'ng'irog'imni kutib o'tiribdi. Seni joylaboq unga xabar berishim lozim. Yur, qaysarlik qilma! Ishonsang, ishim mana bu yerdan! Qani, mashinaga, «Krutoy»!..
So'nggi so'zni eshitgandan keyingina Mirsoli bu yigit haqiqatan o'g'riboshiga tegishli ekaniga amin bo'ldi. Yerga chirt etib tupurdi-yu, yarqiragan mashinaga o'tirdi. Ammo Misha motorga o't qo'yishga shoshilmadi. Mirsoliga zimdan boqib, bir necha marotaba bosh chayqab oldi-da, yana savol berishga tutindi.
— Bir narsaga hayronman, — dedi u. — Sen qamoqdan qochdingmi? Qochgan bo'lsang, nega judayam xotirjamsan? Odatda qamoqdan qochganlar pana-pastqamlarda pusib yashashardi. Sen bo'lsang, katta, serqatnov yo'l chetida bamaylaxotir yurib ketayotganding. Axir, mentlar seni qidirishayotganini bilasan-ku! Nimaga berkinmading? Nega qo'rqmading?
Mirsoli unga javoban kulib qo'ydi.
— Men faqat xudodan qo'rqaman, — dedi nihoyat jiddiylashib. — Peshonamga yozilgan yozug'lardan qocha olmasligimni juda yaxshi bilaman. Agar qo'lga tushish peshonamda bo'lsa, pusib yashasam ham baribir shu ish bo'ladi. Shunday ekan, nima qilaman qo'rqib? Qolaversa, men «Bolshoy» amakining qudratiga qattiq ishonaman. U odam menga pusib yurishni tayinlamagan. Demak, bir nimasi bor. Aks holda albatta tayinlagan bo'lardi. Tushuntira oldimmi?
— Qoyil! — unga tik qarab so'z qotdi Misha. — Sendan xuddi shu gaplarni kutgandim. O'zimizning odam ekaningga yana bir karra amin bo'ldim, «Krutoy»! Xo'sh, ketdikmi?
— Ketdik, Misha, ketdik! Judayam charchadim. Dam olishim zarur!

* * *
Oradan uch kun o'tdi. Mirsoli o'zi uchun ajratilgan kvartirada yolg'iz yashar, o'g'riboshidan xabar kelishini kutardi. Garchi kvartirada dam olish, ko'ngil yozish uchun barcha narsalar muhayyo bo'lsa-da, sira xotirjamlikka berila olmasdi. Bilardi, mergan, sportchi, mushtlashishda tengsiz, har qanday manaman deganga arzirli javob ayta oladi. Ammo odam o'ldirish haqida o'ylay boshlasa, baribir bezovtalanardi. Yuragi orqaga tortib, ko'ngli behuzur bo'la boshlagandek tuyulardi.
— Haqiqiy killerlar qanday do'ndirishadi bu ishni? — o'ylardi qovoq uyib. — Odam o'ldirish nima bo'lgandayam og'ir gunoh-ku! Men bo'lsam, xuddi shu gunohni tanladim. Yo'q, nimalar deyapman? Gunoh faqat odam o'ldirishmas. Gunohlarning turi ko'p dunyoda. Har kim o'zi bilganicha tirikchilik qiladi, pul topadi. Ana, qancha urushlar bo'lgan tarixda. O'shanda ham oddiy askarlar dushmanni qo'lida qurol bilan yer tishlatgan emasmi? Askarlar ham gunohga botganmi unda? Men o'ldirishim lozim bo'lgan odam ham o'sha dushmandan battar kimsa. Kallakesar, o'g'ri, jinoyatchi, badbaxt. Undaylarning bu hayotda yashashga haqi bormi? Yo'q, sira haqli emaslar. Qolaversa, o'g'riboshi meni birdan boyitib yuborishni ko'zlabdi. Buning nimasi yomon? Kambag'al bo'lib tug'ildim, shunday yashadim. Enam rahmatli meni boqish uchun daladan kelmasdi. To'garaklar, seksiyalarga qatnashim uchun ham enam balogardon bo'lgan, katmonidagi oxirgi chaqalarni berib bo'lsayam o'qitdi, shug'ullantirdi. Buyog'iga boyvachchalarday kun kechirsam, buning nimasi yomon? Enamning qabri tepasiga qora marmardan yodgorlik toshi o'rnatardim, suratini