Tasodifiy hikoya: qòshnim Muhtor aka
salom meni ismim parida. Men 15. Yoshdaligimda. Qòshnim muhtor aka mendan 2yosh katta menga juda bos...davomi

biz birga bo'la olmasligimizni bilardim. Baribir kutaverdim. Oxiri charchadim, paymonam to'ldi. Muhabbatsiz hayot kechirgandan o'limni afzal topdim. Siz odamlarga ayting, o'limimda hech kimga da'voyim yo'q. O'zim shu yo'lni tanladim. Alvido, olisdagi muhabbatim!..»
Mirsoli uchun bu dahshatdan-da qo'rqinchliroq edi. Nima qilishni, nimalar bo'layotganini bilmay qotgancha turib qoldi. Shu orada Zarifani chetroqqa boshladi. Biroq o'zi sezmadi. Nimalardir deya telba kabi so'zlandi, lablari pulkillab ketdi, ikki ko'zidan shashqator yosh tomchiladi. Shu ko'yi turgach, beixtiyor ikki qo'lini ko'kka cho'zgancha bor ovozda qichqirdi:
— Nega? Nega bunday qilding, Zarina??? Yo'-o'q! Ishonmayman!!! Hammasiga men aybdorman, men!!! Men… Men shumqadamman, eshityapsanmi, Zarina, shumqadamman! Mening qadamlarim shum, shum!!!

* * *

Garchi bo'lgan ishlarni o'z ko'zlari bilan ko'rsa-da, Zarinaning so'nggi maktubini o'qigan bo'lsa-da, Mirsoli bu fojiada faqat o'zini ayblardi.
To Zarinaning yigirmasi o'tguncha ortga qayta olmadi.
«Men shumqadam ekanman, — o'ylardi u ona hovlisida boshini changallagancha o'tirib. — Oldin kelganimda enam o'lib berdi, bu gal esa Zarina… Nega boshida o'ylamadim? Nimaga o'zini qistovga olib surishtirmadim? Do'konchini demagan ekan-ku! Meni — Men ablahni kutgan ekan-ku!.. Maraz Sodiq! O'sha iflosni deb hammasi chil-parchin bo'ldi. O'ziga ham, menga ham imkon bermadi u iflos! Nima qilsam bo'ladi uni-a? O'ldirvoraymikan? Ha, shunday qilsam, alamdan chiqardim. Hozir… Podpolkovnikka qo'ng'iroq qilaman. Maslahat so'rayman. Agar ishni yopdi-yopdi qilvora olsa, bugunoq tinchitaman do'konchini. Birovning umriga zomin bo'lishni ko'rsatib qo'yaman unga!..»
Mirsoli kissasidan telefonni chiqardi-da, kerakli raqamlarni terdi. Zum o'tmay go'shakdan podpolkovnikning bo'g'iq ovozi eshitildi.
— Oka, — dedi gapni cho'zib o'tirmay. — Bir qora mushuk yo'limni kesib o'tib ketdi. Bu yaxshilikkamas. Shu mushukni tinchitvorsammikan devdim. Nima deysiz? Qo'llavorasizmi?
— O'zingni bos, — dedi podpolkovnik kulib. — O'zing yuradigan ko'chada mushuk tugul sichqonniyam o'ldirma! Katta ofat bo'ladi! Undan ko'ra, ortga qayt! Men anavi so'ragan narsangni to'g'rilab qo'ydim. Ish bilan shug'ullan, uka!..
Gaplar qog'ozga o'rab aytilgan bo'lsa-da, indallosi ham shu edi. Mirsoli tushundi va o'z niyatidan qaytib, ketish haqida qayg'ura boshladi.
— Moshinani qaerda qoldirsam bo'ladi? — dedi o'ziga o'zi bo'm-bo'sh hovliga hissiz nazar tashlab. — Yo'q, Zarinaning ukasiga sovg'a qilib ketaman. Shunday qilsam, Zarinaning ruhi shod bo'ladi. Baribir yotadi chang bosib. Undan ko'ra o'sha Zafar minib yursin. Xursand bo'ladi…
Shu kunning o'zidayoq masala hal etildi. Ota-onasining qarshiligiga qaramay, mashinani Zafarga xatlab berdi. So'ngra onasining qabri tepasiga borib, o'z qo'llari bilan marmar yodgorlik ustiga qo'ngan changlarni artdi. Bilganicha onasi bilan vidolashdi. O'zi yollagan xizmatchi ayolning haqini oldindan berib, duosini oldi. Shundan keyin ko'ngli hiyla tinchlanib, yo'lga otlandi.

* * *

Podpolkovnikning «endi aka-uka bo'lamiz», degan gapi rostga o'xshab qoldi. Mirsolini aeroportda shaxsan o'zi qarshi oldi va to'g'ri nufuzli mehmonxonaga olib borib joylashtirdi.
— Hozircha shu yerda yashab turganing ma'qul, — dedi u. — O'g'riboshining o'limi, ana undan keyin «ubiysa»ni do'pposlaganing bir-ikkita marazlarning qulog'iga yetgan bo'lsa, tinchingni buzib yurishmasin. Harqalay musofirsan. Ehtiyotingni qilsang, zarar ko'rmaysan.
— Aytgancha, — dedi Mirsoli nimadir yodiga tushgan kabi sergaklanib. — «Topor» deganlarini taniysizmi?
— Be, u iflosni kim ham tanimaydi deysan, — javob qildi qo'l siltab podpolkovnik. — Bizning qo'limizgayam tushgan qachonlardir. Adashmasam, hozir ham o'g'rilar bilan osh-qatiq bo'lib yursa kerak. Nimaydi?
— Biz bo'lishib olgan pullar o'g'rilarning «abshak»i emish. «Bolshoy» ularni o'g'irlab o'zlashtirgan ekan. O'sha «Topor» pullar menga tekkanini eshitibdi.
— Hm-m, shunaqami? — bosh qashib oldi podpolkovnik. — Dayuslar-ey, bir-birini shilib yurishadi-yu, tag'in o'zlarini «panyatka»li deganiga o'laymi?!. Mayli, mehmonxonaga joylashganing durust bo'ldi. «Topor» bu yerdan seni topolmaydi… Voy yaramas-ey, arzimas pulni deb… Haligiday… O'shaning ishi bo'lsa kerak o'g'riboshining o'limiyam! Obbo dayus-ey! Nima qilsa bo'ladi-a? Menga qara, o'shani tilidan ilintirib tutib bermaysanmi? Qo'lingdan keladi-ku!
— U meni qidirib yurgan bo'lsa, haligiday…
— E, shunaqaydi-a? Uf-f, bunisini o'ylamabman-ku! Mayli, buni o'zimizning yigitlarga tayinlayman. Sen esa «Topor»ning ko'ziga ko'rinmaslikka harakat qil. Musofirsan, uka, o'zingni ehtiyot qil!..
Shu onlarda Mirsoli podpolkovnik bilan tortishib o'tirishni sira istamasdi. Azbaroyi charchaganidan tezroq prokuror ketishini kutayotgandi. Juda dam olgisi kelayotgandi. Qolaversa, «Topor» uni qidirib topgan taqdirda qanday usul bilan o'ch olishini bilardi. Shuning uchun podpolkovnik nima desa «xo'p» dedi. To chiqib ketguncha miq etmadi. Podpolkovnik ketishi bilan eshikni ichkaridan tambaladi-da, o'zini yumshoq divan ustiga otdi.
Mirsoli bilardi. «Topor» baribir uni qidirib topadi.

* * *

Ammo kechqurun negadir uyqusi qochdi. Qolaversa, tasodif tufayli bo'lsa-da, o'sha «Topor»ni uchratib qolishga, u bilan yakkama-yakka, erkakchasiga gaplashib qo'yishga qiziqib ketaverdi. Bir soatcha nomerda yotgandan so'ng kiyindi-yu, tashqariga otildi.
«Shahar aylanib yurganimni qaysidir gumashtasi ko'rib qolsa, ajabmas, — o'ylardi Mirsoli. — Ayni muddao bo'lardi. «Bolshoy»ning xunini to'latardim iflosga. Qaniydi…»
Markaziy xiyobondan o'tib, «dom»lar boshlangan yerga yetganda, qarama-qarshi tarafdan bir o'rta yashardan kattaroq ayol u tomon kela boshladi. Ayol og'ir sumkani ko'tarib olgan, har o'n qadamda to'xtab nafas rostlardi. Mirsoli ro'parasiga yetganda, unga ajablanib qarab turdi-da, daf'atan qichqirdi:
— O'g'li-im!..
Mirsoli hayron bo'lib ayolga yaqinlashdi.
— Yordam bervoraymi, xola? — so'radi muloyimlik bilan. — Sumkangiz og'irlik qilyaptimi?
— Sen… O'g'limmisan? — hovliqib, nafasi bo'g'ziga tiqilgudek so'radi ayol. — Mening bolammisan?
— Yo'q, — dedi Mirsoli kulimsirab. — Men o'g'lingizmasman. Shunchaki… O'tkinchiman. Bering, qo'lingizdagini oborishib qo'yaman.
— Yo'-o'q, sen… Otangga juda o'xshaysan, — dedi ayol sumkani Mirsolining qo'liga tutqazarkan. — Hozir… Uyimga borgin, otangning suratini ko'rsataman, ha! Yur, tezroq yuraqol!
— Adashtirdingiz shekilli, xola, — dedi Mirsoli battar hayrati ortib. — Men uzoq yurtdan kelganman. Musofirman.
— Otang ham musofir edi. Ana, qoshlaring, iyaging ostidagi xol! Mening bolamniyam shunaqa xoli boridi, ha, boridi!
— Men o'zbekman! — dedi nihoyat Mirsoli toqati toq bo'lib. — Siz esa…
— Ana, aytmadimmi? — dedi yanada jonlanib ayol. — Meni Nastya xola deb qo'yibdi, bolam. Men hech qachon adashmayman. Hayotim qurg'ur qaytib adashmaslikka o'rgatdi. Yurgin oldin, menikiga yetvolaylik! Ko'rsataman, ha, albatta ko'rsataman!..
Mirsoli itoat etishdan bo'lak