Tasodifiy hikoya: Supper latifalar By╚►๛••ʍéνєʀɪι‹•• ™
1_"Bir kuni podshoh xizmatkorlarini chaqirib debdi: — Sizlarga bir kun muhlat. Agar ertaga gapiradi...davomi

chora topa olmasdi. «Mayli, shu ayolning sazasi o'lmasin», degan o'yda sumkani ko'targancha yo'lida davom etdi.
Ular chamasi bir kilometrcha yo'l bosib to'qqiz qavatli uy pod'yezdiga kirishdi. Nastya xola pildiragancha borib birinchi qavatdagi qora rangga bo'yalgan temir eshikni ochdi.
— Yur, o'g'lim, yur, — deya Mirsolini ichkariga yetakladi u. — Sen oshxonaga kirib tur! Sumkaniyam olib kiraver! Men hozir senga otangning suratini opchiqaman. O'sha nomard otangning suratini ko'rsataman!..
* * *

Nastya xola hash-pash deguncha qo'lida eski bir surat bilan oshxonaga chiqib keldi.
— Mana, ko'r, shu otangmi? — so'radi u Mirsoliga tik boqib. — Ko'r, yaxshilab qara!
Ne ko'z bilan ko'rsinki, suratda otasi kulimsirab turardi. Yigirma besh yoshlar atrofidagi qo'lida bir yarim-ikki yashar o'g'lini ko'tarib turgan bu odamni Mirsoli darhol tanidi va beixtiyor ko'zlariga yosh qo'ndi. Yuragining allaqaeri uzilib ketgan kabi seskanib Nastya xolaga boqdi.
— Axir… Siz bu suratni qaerdan oldingiz? — so'radi u yig'lab yuborishdan bazo'r o'zini tiyib. — Bu… Suratdagi men va otam-ku!
— Endi manavinisini ko'r, — Nastya xola o'ng qo'lidagi berkitib turgan ikkinchi suratni Mirsoliga tutqazdi. Suratda yana bir yarim-ikki yashar bolakay, otasi… Va yashil libosda Nastya xola turibdi. U otasining yelkasiga bosh qo'ygan ko'yi o'y surmoqda.
— Bu… Tag'in nima? Biz tanishmizmi? — duduqlanib Nastya xolaga javdiradi Mirsoli. — Q-qachongi surat bu?
— Hamma gap shunda, — dedi Nastya xola o'zini bosishga urinib. — Seni ko'rdim-u, ko'zimga o'tday ko'rinib ketding, bolam! O'z oyog'ing bilan oldimga kelibsan-a, jonim! Bir paytlar otang bilan yashadik, u o'shanda hov anavi yoqdagi armiyada xizmat qilardi. Orada sen tug'ilding. Ammo… Otang nomardlik qildi. Xizmati bitgandan keyin seni o'ynatib kelaman deb ko'chaga opchiqdi-yu, qaytmadi. Opketib qolibdi seni. Men ahmoq manziliniyam so'ramagan ekanman. Dugonalar, qarindoshlar aytishdi, «Top, qidir bolangni», deyishdi. Quloq solmadim. «Bolamning o'zi bir kun meni topadi», dedim-u, yig'lab-siqtab yashayverdim…
Nastya xola shunday deb yig'lab yubordi va Mirsolining yelkasiga osildi.
— Ketma, jon bolam endi, ketma! Men adoyi tamom bo'laman! Seni zo'rg'a topganimda ketma!..
Mirsoli xayollari chalkashib, yuragi o'rtanib, Nastya xolani qanday yupatishni bilmay turganda, tashqari eshik taqillay boshladi. Nastya xola apil-tapil ko'z yoshlarini artdi-da, yo'lakka yuzlandi.
— Biror qo'shni shekilli, sen o'tir, darrov qaytaman, bolam!
Mirsoli eshikning bezovta taqillashini eshitgandayoq, ko'ngli qandaydir noxushlikni sezgandek bo'lgandi. Nastya xolani ikki yelkasidan mahkam siqib shivirladi:
— Siz boshqa xonaga kirib turing! Eshikni o'zim ochaman!
— Nega? — unga javoban shivirlab so'radi Nastya xola. — Tinchlikmi, o'g'lim?
— Bular meni qidirib kelgan bo'lishi mumkin! Jim!
Mirsoli asta yurib bordi-da, eshikka quloq tutib so'radi:
— Kim u?
— Eshikni och! — tashqaridan erkak kishining do'rillagan dag'dag'ali tovushi keldi. — Bilamiz, sen Krutoysan! Och yaxshilikchasiga! Bo'lmasa eshikni buzishga majbur bo'lamiz!
— Oldin muddaoingni ayt, keyin ochaman!
— «Topor»dan senga salom aytgani keldik! Endi eshitdingmi? Och!
Mirsoli bir muddat o'y surib, shu orada Nastya xola tomonga bir qarab oldi-da, ovozini pasaytiribroq so'z qotdi.
— Bilaman hammasini! Eshitlaring, hozir eshikni ochmayman! Uy egasi og'ir kasal. «Topor» bilan «Proletar» ko'chasi ichkarisidagi eski bino hovlisida uchrashaman. Borib aytlaring! Bir soatdan keyin uni o'sha yerda kutaman. Senlar bilan pachakilashishga tobim yo'q. Obro'ying borida tez ketlaring va gapimni yetkazlaring!
Ovoz egalari o'zaro nimalarnidir gaplashishdi. Keyin esa qadam tovushlari uzoqlashdi.

* * *

Mirsoli bu zo'ravon bilan hisob-kitob qilishning ham antiqa usulini topgandi. Nastya xolani arang tinchlantirdi-yu, ikki soatdan so'ng qaytishga va'da berib tashqariga otildi. Qurol xuddi o'sha o'zi aytgan tashlandiq bino ichkarisiga berkitilgandi. Taksi tutib binoga birpasda yetib bordi va tom ostidan topib qo'ygan ishonchli joyga joylashdi. Tek o'tirgancha qurolni tayyorladi. Har bir vintini obdon tekshirib oldi. Bildi. «Topor» albatta keladi. Pul, alam, o'ch otashi uni shu yerga yetaklab keladi. Ana shunda… Mirsoli o'zi puxta rejalashtirgan ishni amalga oshiradi. Shundagina tinchlanadi. Xumordan chiqadi…
Bu gal ham xudo ishini osonlashtirdi. «Topor» deganlari uchta mashinada gumashta-yu, qo'riqchilari bilan birga bino hovlisiga kirib keldi. Atrofda zog' uchmasdi. Bu manzil begona ko'zlardan pana bo'lgani sababli mushtumzo'rlar, kallakesarlar shu yerni tanlashar, o'zlarining qabih amallarini mana shu hovli burchaklarida bajarib, yana hech narsa bo'lmagandek jo'nab ketishardi.
— Hoy, ona suti og'zidan ketmagan tirrancha boy! — qichqirdi bo'yi ikki metrga yaqin, kurtkasi yoqasini ko'tarib olgan erkak. Xuddi shuning o'zi «Topor» edi. — Qanisan? Qo'rqib ketdingmi bizdan? Qo'rqma! Seni ko'p qiynamaymiz! Pulni berasan-u, badanchang chumoli chaqqanday bir chimillaydi, tamom! Tinchlanasan-qolasan! Chiqaver! Akalaring rahmdil! Go'daklarga azob berib o'tirishmaydi!..
«Topor» hayiriqlarini to'xtatib, to'rt tomonga alanglay boshlaganda, Mirsoli tepkini bosdi. «Topor» bir metr nariga uloqib ketdi va yerga chalqancha quladi. Gumashtalari esa zir yugurib o'q otilgan joyni qidira boshlashdi. Ammo ulardan ikki nafari hojasining yonidan joy oldi. Shundan keyingina qolganlar vahima iskanjasida mashinalarga o'tirdi-yu, murdalarni-da unutib, g'oyib bo'ldi. Oradan besh daqiqacha vaqt o'tib, Mirsoli xotirjam pastga tushib keldi. «Topor»ning jasadiga, ketidan qolgan murdalarga hissiz qarab turdi.
— Bu dunyoda «zo'rdan zo'r chiqadi», degan gap bor, oka, — dedi qandaydir musiqa asbobi g'ilofiga joylangan qurolning uch qismini changallab. — Mana, o'g'riboshining o'chini oldim. Mard ekansan, xunini to'lading. Endi otaginam go'rida tinch yotadi. Qo'rqmalaring, yo'l-yo'lakay «Tez yordam»ga xabar beraman. Nomard emasman. O'liklaring ko'chada qolib ketmaydi!..
Shunday deb jadal qadamlar tashlagancha ko'chaga yo'l oldi.

* * *

Qo'li qongan belangan odamning yurish-turishida ham bejolik aks etib qoladi. Mirsoli o'ylashga, fikrlashga, mulohaza qilishga o'zida kuch, sabr topib, yana vodiyga yo'l olish harakatiga tushgan bo'lsa-da, militsionerlarni ko'rganda, o'zini yo'qotgandek bo'lar, ulardan uzoqroq yurishga intilardi. Shunday lahzalarda podpolkovnikning qanoti ostida ekanligi ham yodidan chiqib ketardi.
«Nastya xolaning xabari g'alati bo'ldi, — o'ylardi u yo'lovchi taksida vodiyga kirib borarkan. — Qanaqa ona? Nega suratlarimiz uning qo'lida turibdi? Nima bo'lgan o'zi? «Onangman» deb turib olishi g'alati bo'ldi. Mayli, shu bahonada enamning qabrini tag'in ziyorat qip kelaman. Shuncha gunohlarni bo'ynimga ildim, hali bu boshlanishi bo'lsa, bilmadim, qancha tavba qilib, xudoga yolvorarkanman. Yo'q, bu narsalarni o'ylamasligim kerak. Men marazlarni o'ldirdim, ular tirik qolsa yana qancha odamning boshiga yetishini yolg'iz xudo biladi. Ena!..