Tasodifiy hikoya: Aka singil (köchirildi)
Bu hikoyam ko'pchilikka o'rnak bo'ladi degan umiddaman. Hikoyadagi barcha voqealar muallifning badii...davomi

Nega o'ris ayoli menga ena bo'ladi? Qanaqasiga? Yetti uxlab tushimga kirmagan ishlar bo'lib ketyapti. Agar shunday bo'p chiqsa, nima qilaman? Qay ahvolga tushaman? Aytgancha, Zarinaning qabrini qanday topsam ekan? Ha, go'ristondagilardan so'rayman. Uning oldiga ham o'taman. So'zsiz o'tiraman tepasida… Ahmoq qiz, menga bildirmasdan kutgani… Nega unday qildi? Tushunmayman… Bilmayman…»
Mirsoli qishloqqa bormadi. Oldin asosiy ishni bitirish ilinjida yolg'iz ammasi To'fanisa opanikiga burildi. Darvozasiga yetgach, haydovchiga kutishni tayinladi-da, qo'lidagi mayda-chuydalar solingan sumkani qo'ltiqlagancha ichkariga kirdi. Ammasi hovlida kir yuvayotgan ekan. Mirsolini ko'rib bir muddat baqrayib qoldi.
— Nima, tanimadingizmi jiyaningizni? — kulib ammasiga yaqinlashdi u. — Hov, amma, bu men!..
— Voy, ammaginang o'rgilsin, — Mirsolining yelkasiga osilib yig'lab yubordi To'fanisa opa. — Bo'ylaringdan aylanay! To'g'ri meni ko'rishga keldingmi, jonim?
— Albatta, — dedi Mirsoli qo'lidagi sumkani ammasiga tutqazib. — Qani pochcham, jiyanlar? Hech kim yo'qmi uyda?
— Pochchang Rossiyaga ishlashga ketgan-ku, xabaring yo'qmi? Jiyanlaring qaygadir chiqishibdi. Kep qolishar. Yur, so'riga o'tir! Hozir ovqatga unnayman.
— Yo'q, kerakmas, — dedi Mirsoli birdan jiddiy tortib. — Ko'chada taksi kutib turibdi. Ketishim kerak. Hali qabristonga o'tishim zarur.
— Qo'y, qachoniydi menikiga kelganing, Mirsolijon! Bir do'ppi osh damlay! Akaginamni esla-ab birga osh yeylik! Yo'q demagin!
— Keyingi safar, — dedi Mirsoli betoqatlanib. — So'riga o'tiraylik, sizda gapim bor.
— Bo'pti, yur!
Mirsoli tok ostidagi so'rining bir chetiga omonatgina cho'kib ko'kka boqdi. Kuz oxirlab qola boshlagani daraxtlar yaproqlaridan ma'lum bo'libdi. Demak, hademay qish keladi. Shu daraxtlar zil-zambil qorni novdalarida bazo'r ko'tarib, xuddi Zarina halokatga uchrab halok bo'lgan kunda Mirsoli bosh eggan kabi bosh egishadi. Mana bunday hovlida o'tirib choylashishlar bo'lmaydi…
— Nima gap? — uning tinchini buzib ammasi yelkasiga qoqdi. — Tinchlikmi?
— Amma, meni yaxshi ko'rasizmi? — gapni uzoqdan boshlash ilinjida so'radi Mirsoli. — Faqat rostingizni ayting.
— Tavba qildim, — dedi ichiga tuflab To'fanisa opa. — Bu qanaqa savol bo'ldi, jonim? Yaxshi ko'rishimga shubha qilarmiding? Voy tavba-a-a!!!
— Yo'q, shubha qilmayman. — maqsadga o'tdi Mirsoli. — Bir narsani so'rasam ochig'ini, haqiqatni aytishingizni xohlardim.
— So'rayver, o'rgilay, so'rayver!
— Mening enam kim?
— Nima?.. — To'fanisa opa kutilmagan savolni eshitib, biroz dovdirab qoldi. — Enang? Kim bo'lardi? Rahmatli Orzi kelinoyim-da! Kim bo'lardi?
— Haqiqatni aytaman deb va'da berdingiz-ku! Ayting endi!..
To'fanisa opa boshini sarak-sarak qilgan ko'yi Mirsolidan ko'zini olib qochdi. Nimadir demoqchi bo'ldi-yu, istamadi. Ammo Mirsolining qaysarligini bilgani bois, birpaslik sukutdan so'ng qayta boshini ko'tardi.
— Ayting, amma, enam kim?!. — uni tezlardi Mirsoli. — Menga rost gapni ayting! Aytmasangiz bo'lmaydi.
— Birov nimadir dedimi? — so'radi To'fanisa opa javob berishga shoshilmay. — Jonim, kim miyangni zaharladi?..
— Amma, — dedi tizzasiga mushtlab Mirsoli. — Rossiyada Nastya xola degan ayol yasharkan. Uni tasodifan ko'chada uchratib qoldim. Meni bolam dedi, amma! Meni tanidi u! Ishonmadim. Narsalarini ko'tarishib uyiga olib borgandim, menga bilasizmi nimani ko'rsatdi? Otam rahmatli bilan tushgan suratlarimizni ko'rsatdi. Bunga nima deysiz, amma?
To'fanisa opa yana sukutga toldi. Yer chizgancha bir necha o'n soniya tek o'tirib qoldi. Lekin uzoq o'tirmadi. Ko'zlarida yosh g'iltillab, Mirsoliga javdirash aralash boqdi.
— Orzi kelinoyim rahmatli seni o'z bolasidanam a'lo qilib boqqan, — shivirladi u yig'lamsirab. — Sho'rlik nuqul qo'rquvda yashadi. Sening bolasi emasligingni aytib qo'yishmasin deb bir umr og'zimizni poylab o'tdi.
— Demak, mening enam u emas, shundaymi?
— Dadang rahmatli seni o'sha yoqlardan olib qochib kelgan ekan. Orzi kelinoyim esa tug'mas bo'lib chiqdi. Peshona-da!.. Shuning uchunmi… Senginani yer-ko'kka ishonmay katta qildi, jonim. Tushunaman, o'sha Nastya opayam rosa kuygandir. Otangdan ranjigandir, qarg'agandir. Ona-da! Bolasini o'g'irlab ketishadi-yu, qarg'amaydimi?!.Mirsoli bu gaplardan so'ng dast o'rnidan turdi.
— Rahmat sizga, amma, — dedi bosh egib. — Menam ahmoq, battolmasman. Orzi enamni haliyam yaxshi ko'raman, sog'inaman. Lekin Nastya enamniyam endi tashlab qo'yishga haqim yo'q. Ancha qaribdi. Bormay qo'yishimdan qo'rqib, telefon raqamlarimgacha olib qoldi. Bilaman, ko'z tikib o'tiradi yo'limga. Mayli, tez kunda boraman. Bilasizmi, hozir men bilan yursangiz, enam rahmatlining qabrini ziyorat qilsak. Aytgancha…
Mirsoli kissasini kovlab, bir dasta ko'kimtir pullarni chiqardi-da, To'fanisa opaga tutqazdi. — Mana bu pullarni meni duo qilib ishlatasiz, amma! Faqat olmayman demang. Qattiq xafa bo'laman.
— Iloyo yurgan yo'ling bexatar bo'lsin! — To'fanisa opa pullarni asta olib qaytadan Mirsolining yelkasiga boshini qo'ydi. — Kelinoyim tirik bo'lsa…
— Jim, amma! — dedi Mirsoli beixtiyor o'pkasi to'lib. — Unday demang! Mana ko'rasiz, enamning ruhini shod qilaman. Nimaiki kerak bo'lsa, hammasini bajaraman! Enam rahmatli uyoqlarda mendan rozi bo'lsa bas. Yuring endi, vaqt ketmasin! Hali samolyotgayam ulgurishim kerak!..
To'fanisa opa yugurgancha ichkari uyga kirib boshiga ro'molini tang'idi-yu, Mirsolining oldiga tushdi.

* * *

— Ena, meni kechiring, — onasining qabri tepasiga tiz cho'kib so'z boshladi Mirsoli. — Mening enam ikkitaligini hozirgina bildim. Faqat siz bezovtalanmang! Sizniyam, o'sha Nastya enamniyam yaxshi ko'raman. Sizlar jannatisizlar, jannati, ena! Iltimos, izn bering! Nastya enamgayam farzandlik qilay! Burchimni ado etay! Axir, u kishidayam ayb yo'q. Meni dunyoga keltiribdi, oq sut berib boqibdi, meni yo'qotibdi, kutibdi, yig'labdi, kuyibdi! Oq sut bergan ayolni tashlab qo'ya olmayman-ku! Ammo sizning oldingizga albatta kelib turaman. Sizni juda-juda yaxshi ko'raman, sog'inaman, ena!..
To'fanisa opa ancha narida edi. Mirsoliga xalal berib qo'ymaslik uchun jimgina turar, qaytishini kutardi. Shu mahal qabrdan nariroqda, taxminan bir yarim metrcha yuqorida Orzi xolaning siymosi namoyon bo'lgandek tuyuldi. Mirsoli bu siymoni aniq ko'rdi. Ko'rdi-yu, yuragi hapriqib dast o'rnidan turdi. O'sha tomonga yurmoqchi bo'ldi. Lekin oyoqlari o'ziga bo'ysunmadi.
— Siz… Sizmisiz? — deya oldi zo'rg'a. — T-tirikmisiz, ena?..
— Yo'q! — ovoz yuqoridan emas, qabr ichkarisidan eshitilgandek bo'ldi. — Tirik emasman, bolam! Yuragimni kuydirvording-ku yig'layverib! Yig'lamagin! O'sha o'ris enangni tashlama! Mehr ber, mehr!..
Tovush tingani hamono yuqoridagi siymo ham g'oyib bo'ldi. Mirsoli esa baribir o'ziga kela olmasdi. Qo'rqibmi, yoki hayjonlanibmi, ehtiyotkorona ortga tislandi. O'zi sezmagan holda bilgan duolarini o'qidi va orqalay-orqalay ammasi yoniga bordi.
— Amma, men… Enamni ko'rdim, ha, ko'rdim! — dedi u To'fanisa opani quchoqlab. — U bilan gaplashdim, gaplashdim!
— Qo'y, yig'lama, qo'zim, yig'lama,