Tasodifiy hikoya: OQIBAT RISHTASI
Абдураҳим чўл йўлидан кетиб борарди. Тўсатдан кўзи йўл четидаги машинага тушди. Унда бир қария аё...davomi

— Mirsolining yelkasini silay-silay yupatardi ammasi. — Xudoyimning qudrati bilan senga ko'rinish bergandir-da kelinoyim! Manavinaqangi marmarlar bilan go'rini yasatib qo'yganingdan xursand bo'lib ketgandir-da! Qorong'i go'ri nurga to'lsin iloyim!
— Enam o'ris enangni tashlama dedi, amma! Mana shu quloqlarim bilan eshitdim ovozini!
— Bo'pti, yur, ketaylik endi, — Mirsolini oldinga yetakladi To'fanisa opa. — Tashlama degan bo'lsa, tashlamagin! Enang-da uyam!
— Be, amma, — yig'i aralash so'zlanardi hanuz Mirsoli. — Tashlash nimasi? Men Nastya enamni koshonaga ko'chirib o'taman. Qishloqqayam opkelaman, mana ko'rasiz! Enamning qabriga opkelib, gaplashtiraman!..
— Niyatingga yetkazsin, — mahzun javob qildi To'fanisa opa ichi kuyganini sezdirmaslik uchun majburan jilmayish qilib. — Sen dunyoda eng yaxshi qondoshimsan! Seni xudoyimning o'zi begona yurtlarda ofatlardan asrasin!..
Mirsoli o'sha kuniyoq samolyotga o'tirib ortga qaytdi. Yosh qalbi nimalar bo'layotganini anglab ulgurmagan bo'lsa-da, hayajonlanar, kuni kecha odam o'ldirganini, murdalarga qarab sovuq so'zlaganini, melisalardan narilay-narilay yurganini ham unutib, xuddi yettinchi osmonda parvoz qilayotgan erkin qush kabi to'lqinlanishdan tiyila olmasdi.
Manzilga yetgach, tanish kvartiraga kirdi-yu, narsalarini bir chetga irg'itib, ko'zlariga ishonmay, hayratdan tosh qotib qolgan Nastya xolani mahkam quchoqladi va qulog'iga shivirladi:
— Enajonim!
(davomi bor)
Olimjon HAYIT