Tasodifiy hikoya: Taqdir yoki 30 daqiqa... 5 qism (yakun)
Taqdir yoki 20 daqiqa.. 5 qism yakuniy Bobur qoliga ushib qolgan rasimni yaniy Malikani zorlayot...davomi

Snayper 5 (kamolov)

Добавил:	Kamolov (26.01.2019 / 02:05)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	43402
Комментарии:	5

Nastya xolani bag'riga bosgancha turardi-yu, Mirsoli quvonchdan yorilay derdi. Taqdiriga, bunday kutilmagan baxtga, tasodifga sira ishongisi kelmasdi.
— Ena, men baxtliman! Men juda baxtiyor o'g'ilman! Ishonasizmi shunga? Siz-chi? Sizam baxtlimisiz endi? Ena! Nega indamaysiz?..
Savollariga javob ololmagach, Mirsoli birdan sergaklandi va Nastya xolaning yelkasidan tutib, yuzlariga boqdi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, onasining rangi dokadek oqarib ketibdi, eshitilar-eshitilmas harsillar, ko'zlaridan duv-duv yosh to'kardi.
— Ena! Sizga nima bo'ldi, ena? Ko'zingizni oching!..
Shunday deb Mirsoli jonholatda Nastya xolani dast ko'tarib oldi-da, divanga yotqizdi.
— Ena! Nega bunday qilyapsiz? Mazangiz qochdimi? Suv beraymi? Nima qilay, ena?
Nastya xola bazo'r ko'zlarini ochdi-da, yuragiga kaftini bosib, nimagadir ishora qildi.
— Nima?.. Hozir! Hozir «Tez yordam» chaqiraman!..
U anglab yetgandi. Onasining yuragiga nimadir bo'lganini chuqur his etgandi.
Ikkilana-ikkilana, Nastya xolaga tikilib turdi-da, yo'lakka chopdi. Telefon xuddi o'sha yerdagi devorga mahkamlangan edi.

* * *

Ortga qaytganda, harqalay Nastya xola ko'zlarini ochgan ekan. Divanga yopilgan ko'rpa qatini ko'tardi-da, pasportini olib Mirsoliga tutqazdi.
— Mana bu mening hujjatim, — dedi u harsillay harsillay. — Senda tursin! Men… Yo'qotib qo'ymay tag'in, bolam!
Mirsoli pasportni qo'liga oldi-da, birinchi sahifasini ochdi. U yerdagi yozuvlarni o'qib esa hayratdan ag'darilib tushayozdi. Shoshib Nastya xolaga yuzlandi.
— Ena, — dedi ovozini hiyla pasaytirib. — Anastasiya Krutaya deb yozishibdi. Familiyangiz… Shundaymi?
— Ha, — dedi ona jilmayishga urinib. — Familiyam shunday, o'g'lim!.. Senga Aleksandr degan nomniyam o'zim qo'yganman. Sen Aleksandr Krutoysan, jonim!..
— Nima?..
Mirsoli darhol Tatyanani yodga oldi. Chunki unga xuddi o'sha ayol Sasha Krutoy degan taxallus bergandi.
«Nima balo, Tatyana avliyomidi? — o'ylardi u bosh chayqab. — Yo bilganmikan men haqiqatan Krutoylardan ekanimni? Yo'q, bo'lishi mumkinmas. U avliyo ekan, ha! Bilganday shunday nom bergan ekan!.. Qiziq… Sira tushuna olmayapman nimalar bo'layotganiga!..»
Mirsoli xayolga berilib onasini mahtal qilib qo'ymaslik ilinjida o'zini tutib oldi va Nastya xolaning bosh tarafiga o'tirib oldi.
— Ancha yaxshimisiz, ena? — so'radi u Nastya xolaning kaftiga kaftini bosib. — Rangingiz o'ziga kelib qoldi. Hozir do'xtirlar kelishadi. Yaxshi bo'p qolasiz, ena!
— Mendan xavotir olma, — dedi Nastya xola unga g'amgin termilib. — Jin urmaydi! O'zingni ehtiyot qil! Mana shu uyni juda asragin! Bu-chi, Krutoy bobomizdan qolgan, jonim!
— Ena, unaqa vahima qilavermasangiz-chi! Yaxshi bo'lasiz! Bitta ukol qilishsin, o'tib ketadi. Charchagandirsiz-da! Tuzatishmasa, o'sha do'xtirlarining ham abjag'ini chiqaraman!..
Mirsoli negadir ko'ngli g'ashlangan kabi beixtiyor yuzi tundlashib, og'ir xo'rsindi.
Shu mahal tashqari eshik qo'ng'irog'i bezovta jiringlagani qulog'iga chalindi.
«Tez yordam»chilar kelishibdi. Mirsoli ularni Nastya xola yotgan xonaga boshlab kirdi.
— Xolani olib ketmasak bo'lmaydi, — dedi vrach Nastya xolani obdon tekshirib ko'rgach. — Yuraklarining ancha mazasi yo'qqa o'xshayapti. EKG qilib aniqlashimiz shart.
— Gap yo'q, — dedi Mirsoli onasiga zimdan qarab olib. — Tuzalib ketadimi enam, do'xtir?
— Men xudomasman, — sovuqqonlik bilan javob qildi vrach asabiy lab tishlab. — Kasalxonaga boraylik, mutaxassislar ko'rigidan o'tsin! Ana undan keyin o'shalar bir nima deyishadi. Xo'sh, sizam birga borasizmi?
— Albatta boraman, — dedi Mirsoli. — Qolarmidim? Boraman-da enam bilan!
— Unda vaqtni cho'zmaylik! Ana, sherigim ikkalangiz ko'tarib mashinaga olib chiqinglar! Xolaga hozir yurish tugul, o'rnidan qo'zg'alish ham mumkin emas!
Mirsoli oq xalatli, bo'ydor yigit olib kirgan zambilga Nastya xolani o'sha yigit bilan birgalikda avaylab yotqizdi.
Ko'z ochib yumguncha «Tez yordam» mashinasi kasalxona hovlisiga kirdi. Qabulxonadagilar Nastya xolani tekshirib ko'rishdi-da, jonlantirish bo'limiga qo'ng'iroq qilishdi. Zum o'tmay, vrach yetagida Nastya xolani bo'limga olib kirib ketishdi.
Oradan qirq daqiqacha vaqt o'tdi. Mirsoli hanuz kasalxonaning jonlantirish bo'limi eshigi yaqinida turar, ichiga chiroq yoqsa yorishmasdi. Bir mahal eshik ochilib, ko'zoynak taqqan, o'rta yashar vrach yo'lakka chiqdi. U atrofga alanglab, Mirsolidan bo'lak hech kim yo'qligiga amin bo'lgach, muloyimlik bilan so'radi:
— Krutaya Anastasiyaning yaqinimisiz?
— H-ha, men o'g'liman, — dedi Mirsoli vrachga umidvor tikilib. — Xo'sh, enamning ahvoli qalay? Tuzukmi?
Vrach bir-ikki bosh qashib oldi-da, Mirsolini bilagidan ohista tutib deraza tomonga boshladi.
— Biz qo'limizdan kelgan hamma ishni qildik, — yer chizgan ko'yi javob qildi vrach. — Nima qilay? Xudoning xohishi bo'ldi. Onangiz olamdan o'tib qoldi, uka!
— Nima?
Bu xunuk xabarni eshitib, bir zumda Mirsolining peshonasini sovuq ter bosdi. Yuragi keragidan tezroq urib, miyasi g'uvilladi.
— Menga qara, — o'zi bilmagan, o'zini idora etmagan holda vrachning yoqasiga chang soldi u. — Nima qilding enamni? Nega o'ladi? Unga nima bo'libdiki, kasalxonaga kelib o'lsa? Gapir! Hozir jag'ingni tushirib qo'yaman!..
— U-uka, o'zingizni bosing, — deya Mirsolining qo'lidan xalos bo'lishga urinardi vrach. — O'tkir infarktga yo'liqqan ekan onangiz, tushuning! Yuragi ko'tara olmadi! Qo'limizdan kelgan hamma ishni qildik, axir!..
Xayriyatki, jonlantirish bo'limidagilar baqir-chaqirni eshitib, ko'plashib yo'lakka chiqishdi. Kimlardir Mirsolini vrachdan ayirib olib, chetga tortdi. Yana kimdir vrachni imi-jimida ichkariga olib kirib ketdi.

* * *

Oradan yana bir soatcha vaqt o'tdi. Mirsoli «Morg»dan Nastya xolaning jasadini olib ketish ilinjida hovlidagi o'rindiqlardan birida o'tirar, qayg'udan o'lay derdi. Shu lahzalarda miyasi ham ishlamay qolgandek karaxt edi. Bir mahal o'rindiqqa keksayibroq qolgan bir erkak munkillagan ko'yi kelib o'tirdi-da, kissasidan sigaret chiqarib tutatdi. Erkakdan badbo'y ichkilik hidi anqir, nafas olishi bejo edi.
— Tur bu yerdan, boboy, — dedi Mirsoli unga sovuq boqib. — Men shumqadamman! Agar tirik qolishni xohlasang, tez bu yerdan ket!
— Nima? — erkak unga qattiqroq tikilib angraydi. — Nimaman deding?
Azbaroyi alami kelib turgan Mirsoli endi bor ovozda qichqirdi:
— Men yuqumli kasalga yo'liqqanman! Hozir kasalim yuqib qoladi sengayam! Ket bu yerdan!
— Ie, sh-shunaqami? B-bo'pti! Hozir, hozir!..
Erkak ko'z ochib yumganchalik fursat ichida g'oyib bo'ldi. Mirsoli yolg'iz qolganidan biroz ko'ngli tinchlangandek chuqur xo'rsindi. Biroq bu yolg'izlik uzoq cho'zilmadi. Sal nariga tanish mashina kirib kelib to'xtadi va eshigi ochilib, podpolkovnik u tomonga yurib kela boshladi.
«Shu nusxa yetmay turuvdi hozir, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli majburan o'rnidan qo'zg'alib. — Qaerdan bilib qoldiykin bu yerdaligimni?..»
— Mergan, ta'ziyamni qabul et! — podpolkovnik og'ir qadamlar bilan yaqinlashib, Mirsoliga quchoq ochdi. — Bandalik ekan! Senga sabr bersin! Ul-bul yordam kerak bo'lsa, mana, men