Tasodifiy hikoya: Kallakesar 5 (kamolov)
Javhariy aytganidek, bugungi tun Mehmonalining hayotida unutilmas lahzalarga boy bo'lishi kutilardi. U qariyaning 16 yashar ko'hlikkina qizini qul qilib lagerga olib keldi. Qo'l ostidagi jangarilarning ham havasdanmi, hasaddanmi, ko'z qarashlari alang-jalang edi. Kimlardir bir-birini turtkilab, afg'on qizini ko'rsatar, eshittirmasdan nimalarnidir bir-birlariga uqtirishardi. Umrida chimildiq ko'rmagan Mehmonali esa bir quvonsa, bir hayajonga tushar, bu qiz bilan o'tkazadigan kechani tasavvur q...davomi

mumkin. Sen bo'lsang, chidashdan bo'lak chora topolmay halak bo'lasan! Qani, ko'rsatkich barmoqchangni ber-chi!..
Mirsoli o'zini oldinda nimalar kutayotganini taxminan tasavvur eta boshladi. Qiynoqning bunday usulini hatto kinolarda ham ko'rmagan. Qolaversa, odam tanasida tirnoq orasidan nozikroq, sezuvchanroq a'zo yo'q. Nahotki, shu qiynoq dastidan o'lib ketsa? Nahotki, bu gal ham tishni tishga qo'ya olmasa va qayoqdagi bezori, zo'ravonlarga yon bersa?..
Ha, u yanglishmayotgandi. Tirnoq orasiga kirgan nina azobi zahar azobidan-da ming chandon kuchliroq bo'larkan. Mirsolining barmog'idan qon siza boshlaganda, yuragi hapriqdi, og'riq miyasiga urilib, a'zoyi badanida juda o'tkir, yoqimsiz og'riq tuydi. Ikkinchi, uchinchi, to'rtinchi tirnog'iga yuborilgan nina zahri tishlarini g'ijirlashga majbur etdi, ikki ko'zidan yosh oqib, tomog'iga qadar ho'l qildi. Ammo Mirsoli miq etmadi. O'zini tutishga, bardosh qilishga, yov qarshisida mardona turishga tirishaverdi. Afsuski, bu holat uzoq cho'zilmadi. Ko'p qon yo'qotdimi, avvaliga boshi aylandi. So'ngra asta-sekin hushdan ketib borayotganini his etdi. Bir muddat yorug' dunyo xiralashgan ko'zlariga ko'rindi-yu, darhol zulmatga evrildi.

* * *
Mirsoli ko'zlari ochilgandayoq tepasida o'sha… Nazdida sotqin deya hisoblagan podpolkovnikni ko'rdi.
— Ha, qahramon, — dedi podpolkovnik engashgan ko'yi Mirsolining ko'zlariga tikilib. — Uddalading sinovlarni, uddalading! Endi senga maxsus topshiriqlarni qo'rqmasdan topshiraversam bo'ladi.
— Q-qanaqa sinov? Qanaqa topshiriq? — so'radi Mirsoli nafratini nigohlariga to'kkan holda. — O'zingni kim deb o'ylading, podpolkovnik?
— Vey, og'zingga qarab gapir, — deya dast o'rnidan turib ketdi podpolkovnik. — Meni «sen»lashga kim ruxsat berdi? Sen kelgindiga yaxshilik qilay desam, shumi javobing?
— Menga yaxshiliging kerakmas! O'sha yaxshiligingni bir joyingga tiqib ol, tushundingmi!?.
— Hali shunaqami? Xo'p, tushundim. Hoziroq seni turmaga olib borishadi. O'sha yerda o'tirsang, saboq olasan. Olishga ulgursang, albatta. Ayni payti. Seni kutib tish qayrab o'tirishibdi o'g'rilar. Boplab ta'ziringni berishganda, tushunvolasan.
— Men turmaga tushadigan bo'lsam, seniyam tortib ketaman, — dedi Mirsoli bazo'r o'rnidan qo'zg'alib, qonga belangan qo'llarini podpolkovnikning yuzlariga yaqin olib borib. — Mana buniyam aytaman. Pul olganingniyam qo'shib qo'yaman. Mendayam dalillar tiqilib yotibdi.
— Vey, sekin, — podpolkovnik kafti bilan Mirsolining og'zini yoparkan, yonidagilarga «nari bor» ishorasini qildi. — Haddingdan oshma endi! Men… Shunchaki… Po'pisa qildim, xolos, yigit! Qanaqa turma? Jinnimisan? Seni boshqa bir zo'ravonnikiga ishga yo'llamoqchiydim. Yo'llashdan oldin sinab ko'rmoqchi bo'ldim-da! Axir, sening turli vaziyatlarda sinib qolmasligingga amin bo'lishim kerak edi! Shunga xafa bo'ldingmi? Senga yomonlikni ravo ko'rmayman, axir!..
— Yomonlikni ravo ko'rmasang, meni tinch qo'yasan, — dedi Mirsoli hanuz «sen»lab. — O'zim bilgan ish bilan shug'ullanaman. Ha, keyin anavi marazlarning manzilini berasan. Ular bilan bittaga-bitta gaplashib olmoqchiman.
— Ahmoq bo'lma, — dedi podpolkovnik shivirlab. — Ularni boshingga urasanmi? Hammasi kazo-kazolarning bolasi. Juvonmarg bo'lib ketasan bekorga!
— Bermaysanmi? Ayt, bermaysanmi?
— Yaxshi, berganim bo'lsin, — podpolkovnik kissasidan bir parcha qog'oz chiqardi-da, erinmay barzangilarning manzillarini yozdi va Mirsoliga tutqazdi. — Faqat meni qo'shma oraga! Men seni tanimayman, sen meni. Nima qilsang o'zing bilasan. Gaplashasanmi, mushtlashasanmi, bu sening ishing.
— Bu hali hammasi emas, — dedi Mirsoli og'riq kuchliligidan ihlay-ihlay. — Meni yaxshi bir kasalxonaga yotqizasan, soqchi qo'yasan, tuzalvolishim kerak. Qo'rqma, vrachlarga bu ishlarni aytib o'tirmayman. Unaqalardanmasman.
— Xo'p, uka, ko'ndirding! Hoziroq kasalxonaga yotasan. Hamma xarajatlari mening bo'ynimga.
— Albatta sening bo'yningga, — deya zaharxandali kulib qo'ydi Mirsoli. — Mendan chakana pul olganing yo'q. Kambag'allashib qolmaysan. Qani, ketdik unda! Og'riqqa chidab bo'lmayapti.
— Bo'pti, uka, qani, asta turib olamiz! Juda yaxshi! Hoy, Vanya, mashina eshigini ochib tur! Bu ukamizni kasalxonaga olib boraman hozir. Sizlar o'zingiz boravering! Ertaga gaplashamiz!

* * *

Oradan ikki hafta o'tdi. Mirsoli jarohatlardan deyarli xalos bo'ldi. Ancha tinchlandi, fikrlashga ulgurdi. Ammo intiqom otashi qalbini hanuz kuydirar, jonini og'ritganlardan albatta o'ch olishga ahd qilgandi. Umuman, uning fe'l-atvorida ham o'zgarishlar ko'zga tashlanardi. Mirsoli ilgarigidan-da sovuqqon, shafqatsiz, jahldor yigitga aylanib qolgandek edi. Xuddi shu holatda u birinchi barzangining uyini topib bordi. Barzangi shahardan chetroqda hashamatli hovlida yasharkan. Atrofni obdon kuzatib olgach, yaqin orada hech bir xavf yo'qliliga amin bo'ldi va hovliga olib kiruvchi darvoza eshigini ochib ostona hatladi.
Podpolkovnik aldamabdi. Xuddi o'sha, masxaraomuz tirjayishi Mirsolining ko'ngliga tig'dek botgan barzangi kelishgan, mallasoch qiz bilan hovlida chaqchaqlashib o'tirardi. Mirsolini ko'rdi-yu, darrov rangi o'zgardi. Qizga ko'z qisib qo'yib ohista o'rnidan turdi.
«Shu maraz mening tirnoqlarim orasiga nina sanchgandi, — o'yladi Mirsoli barzangiga yer ostidan sinchkov tikilib. — To'pponchaniyam boshimga shu tirab turgandi. Bundan tashqari, tepkilashni xuddi shu maraz boshlab beruvdi. Mana, yakkama-yakka uchrashish nasib etdi. Qani, bu gal qanaqangi hunar ko'rsatarkan. Ko'ramiz!.. Aytgancha, anavi mallasoch qizning ko'zlari Zarinanikiga o'xshab ketarkan. Quyib qo'ygandek o'xsharkan. Nahotki, shunday ajoyib qiz manavi iflosning qo'yniga kirsa? Yo'q, bu adolatdanmas. Bu qiz Zarinamni eslatib yubordi. Judayam eslatib yubordi. Yaxshi bo'ldi uchratganim…»
— Kutmaganmiding? — Mirsoli barzangiga yaqin keldi-da, mallasoch qizga o'tli qarash qilib so'radi. — Mana, men keldim. Tirnoqlarim o'rmondagi kayfni qo'msayapti. Xumor qilyapti. Shuning uchun o'zim seni topib keldim, og'ayni! Ninang tayyor bo'lsa kerak-a? Aytgancha, manavi qiz mening o'lib ketgan sevgilimga o'xsharkan. Iltimos, menga ber shu qizni! U meniki bo'lsin! Sen boshqasini topib olaverasan! Nima deding?
— Haddingdan oshma, yigit, — deya beixtiyor himoyalanishga o'tish ilinjida qo'llarini oldinga cho'zdi barzangi. — Gaping bo'lsa o'zim bilan gaplash! Bu qizga tegmaysan!
— Tegsam-chi? — Mirsoli asta qizga yaqin bordi-da, bir qo'lini uning yelkasiga qo'yib so'z qotdi:
— Nega baqrayib qolding? Ninangni olmaysanmi? Bo'l tez!
Barzangi nafratga yo'g'rilgan nigohlarini Mirsoliga tikkancha yaqin keldi va urishga chog'landi. Ammo ulgurmadi. Mirsoli qizni quchgan ko'yi barzangini chakkasi aralash tepdi. U yiqilgach, tizzasini beliga tiradi.
— Hozir senga ninang ham yordam bera olmaydi, — dedi qo'rquvdan dag'-dag' titrayotgan qizga ko'z qisib. — Chunki men bilan yakkama-yakka qolding. Haqiqiy erkaklar yakkama-yakka, hech qanday ninasiz, qo'llarini ishga solib mushtlashishi kerak. Sen-chi? Anavi hamtovoqlaring bilan birga meni rosa qiynading.