Tasodifiy hikoya: Gunoh ummonida sarson odamlar. 3 qism
Zebo wu videolarni o'g'li tunu kun ko'riwiga iwongisi kelmas lekin bu achchiq bo'lsada haqiqat edi Z...davomi

turibman! Harqalay, begonamasmiz, uka!
— Rahmat, nachaylik, — dedi Mirsoli qovoq uyib. — Hammasi joyida. Hozir «morg»dan olsam, ta'ziyaga tayyorgarlik ko'raman. Tobutgayam buyurtma berib qo'ydim! Aytgancha, o'zingiz yaxshimisiz? Ishlaringiz joyidami?
Podpolkovnik bu savollarni eshitib beixtiyor yo'taldi. Uch-to'rt karra yo'talib olgandan so'ng ko'kka boqib o'ychan gap boshladi.
— Ochig'i, hozir bu haqda gaplashmasak devdim. Har holda boshingga manavinaqangi ish tushib turibdi. Kel, men haqimda keyin gaplashamiz!
— Aytavering, — dedi Mirsoli. — Ko'rib turibman, negadir xotirjam emassiz. Sezyapman. Aytavering, nima gap?
— Qo'ysang-chi, — qaysarlik bilan Mirsolini tinchlantirishga intilardi podpolkovnik. — Oldin onang rahmatlini joyiga qo'y, marosimlarini o'tkaz. Ishni ana undan keyin bafurja gaplashamiz.
— Bilasizmi, — dedi Mirsoli mushtlarini alam aralash tugib. — Enam o'z ajali bilan o'lmagan. Sezib turibman. Mazasi qochuvdi, do'xtirlar saqlab qolsa bo'lardi hayotini. Bu yerda nimadir bordek tuyilyapti. Kimgadir kerak bo'lgan shu narsa. Lekin kim? Qaysi parazit bu ishga qo'l urdi? Bilmadim… Bilmadim…
— Shu gapni aytmay qo'ya qolay devdim, — «morg» tomonga qarab so'z qotdi podpolkovnik.
— Ammo senga dushman emasman. Menga qara, hozir haqiqatni aytaman. Sen esa o'zingni bosvolasan. Hovliqmaysan, jahl otiga minmaysan. Chunki hozir buning mavridi emas.
— Tushundim, — dedi Mirsoli bosh irg'ab. — Aytavering, yosh bolamasman.
— Haqiqatan, onang o'z ajali bilan o'lmagan. Bilasanmi-yo'qmi, bizning sohada har bir xodimning o'z agenturasi bor. Boya menga o'shalardan biri xabar yetkazdi. O'g'riboshilar astoydil izingga tushishibdi. Shaharda «Begun» degan bir maraz bor. U «Topor»ning hamtovoqlaridan biri edi. Aynan o'shaning yugurdaklari enangni kasalxonaga olib kelishganda shu yerda o'ralashib qolishganmish. Demak, o'shalar do'xtirlar bilan kelishgan, shu bahonada sendan o'ch olmoqchi bo'lishgan.
— Ablahlar, — deya kasalxona tarafga jahd bilan boqdi Mirsoli. — Birini o'ldirsang, boshqasi chiqib kelaversa. Suvarakka o'xshaydi bular. Yo'q, o'ldiraman ularni, o'ldiraman! Izn bering, meni qo'llab turing, o'ch olaman hammasidan!
— O'zingni bos, oldin marosimlarni o'tkazib olaylik, onangning ruhini bezovta qilishdan nima foyda? O'ch olishga ulgurasan. Yur, jasadni opchiqamiz hoziroq! Rasmi-rusumi bilan qabrga qo'yish lozim. Yur, uka!..

* * *

Hayot davom etaverarkan. Hash-pash deguncha Nastya xolaning «qirq»i ham o'tdi. Ana endi asosiy ishga o'tsa bo'lardi. Mirsoli azbaroyi nafrat olovida kuyib podpolkovnikni qistovga oldi. Shubhasiz, podpolkovnikning ham o'z maqsadi, rejasi, niyati yo'q emasdi. Mirsolining qo'li bilan dushmanlaridan xalos bo'lish ishtiyoqida yonardi.
Ular xavf soya solmasligi uchun shahardan chetroqdagi katta daryo ko'prigida uchrashishdi.
— Meni «glavka»ga yuqori lavozimga tayinlashmoqchiydi, — dedi podpolkovnik. — Lekin Tarasov degan polkovnik yana yo'limga g'ov bo'ldi. Xuddi o'sha iflos «Begun» bilan osh-qatiq. Yuqoridagilarga rosa «sasib»di chog'i, general niyatidan qaytib o'tiribdi.
— Mening ishim nimadan iborat? — so'radi Mirsoli. — Qo'rqitib qo'yishim kerakmi?
— U yaxshilikchasiga qo'rqmaydiganlar xilidan. Tinchitish kerak uni. Keyin esa «Begun»ga chiqsang yarashadi.
— Oldin o'g'riboshini tinchitsam-chi? Harqalay…
— Yo'q, bu noto'g'ri. «Begun»ning odamlari darrov Tarasovga chopadi. Sening taqdiring xavf ostida qolishi mumkin.
— To'g'ri, — dedi Mirsoli bosh chayqab. — Buyog'ini o'ylamabman. Demak…
— Senga qo'ng'iroq qilib, manzilni, aniq vaqtni aytaman. Ungacha uyingda o'tir. Tayyorgarligingni ko'r! Mana ko'rasan, biz albatta yutib chiqamiz.
— Bunga shubham yo'q.
— Mayli unda, ko'rishguncha!..
* * *

Vaqt shomga yaqinlashganda, podpolkovnik aniq manzilni telefon orqali tushuntirdi. Mirsoli qo'liga qurolni oldi-da, taksi tutib juda tez fursatda o'sha joyga yetib bordi. Bu gal ham ilgarigisidek manzil ko'p qavatli uyning chordog'ida edi. Hech qanday to'siqsiz chordoqqa chiqdi-da, yaxshilab joylashib olib podpolkovnikning qo'ng'irog'ini kuta boshladi.
««Xudoyim, bu ishda har gal menga hamroh bo'layotganingga shukr qilaman, — o'ylardi Mirsoli. — Biror to'siq, qarshiliksiz ishimni bitiryapman. Demak, men to'g'ri ish tutayotganimga o'zing guvohsan. Qolaversa, o'zing menga shunday qismatni loyiq ko'rding. Keyinchalik ham qo'llashingni istardim. Men begona yurtdaman, onalarimning jonini olding, yolg'iz qoldim, endi o'zing qo'llamasang, ahvolim juda og'ir bo'ladi…
Yarim soatcha chordoqda o'tirgach, kutilgan qo'ng'iroq ham bo'ldi. Tarasov ikki-uch daqiqa ichida ro'paradagi bank binosiga kelarkan. Mashinadan tushganda ulgurishi kerak…
Qarabsizki, bu ish ham xamirdan qil sug'urgandek oson bitdi. Mirsolining baxtiga polkovnik bankka yolg'iz o'zi, qo'riqchilarsiz tashrif buyurgandi. Yerga chalqancha qulab, qonga bo'yalgan Tarasovni faqat o'tkinchilar o'rab olishdi va «Tez yordam» chaqirishdi. Bu orada Mirsoli allaqachon chordoqdan pastga tushgan va taksida podpolkovnik belgilagan manzil tomon ketib borardi.
— Barakalla, — uning yelkasiga qoqdi podpolkovnik. — Boplading. Meni xavfli va yovuz dushmanimdan xalos qilding. Qarzdorman. Xudo xohlasa, yuqori lavozimni egallasam, seniyam oshig'ing olchi bo'ladi. Biz hech qachon mag'lub bo'lmaymiz.
— Men o'zimdan o'zim nafratlanib ketyapman, — dedi Mirsoli yer chizib. — Qaerga borsam, kim bilan gaplashsam, yaqin bo'lsam, o'sha odam o'lib qolyapti. Shumqadamman men, ishonasizmi, shumqadamman! Hozir siz bilan gaplashib turibman-u, qo'rqib ketyapman.
— Qo'ysang-chi, — dedi qo'l siltab podpolkovnik. — Bu eskilik sarqiti. Qanaqa shumqadam? Ajali yetgan odam sen-u mendan so'rab o'tirmaydi. Jonini jimgina topshiraveradi xudoga. Bunaqa bo'lmag'ur xayollarni kallangdan chiqarib tashla! Undan ko'ra «Begun» haqida o'yla! Senga tish qayrab o'tirganini ko'z oldingga keltir!
— Uniyam polkovnik kabi chetdan turib otib tashlaymanmi? Jonga tegdi-ku pusib yashash, aka!
— U holda to'g'ri «Begun»nikiga kirib bor! — dedi podpolkovnik kulib. — Qo'riqchilariga kuching yetadimi o'zi? Ha-ya, sen sportchisan-ku aytgancha! Qara, butkul esimdan chiqibdi-ya!
— Bu maslahatingiz menga ma'qul, — dedi Mirsoli jonlanib. — Rostdanam to'g'ri kirib boraman.
— Kirib borgandan nima naf? Nimani isbotlaysan? O'zingni turmaga tiqishlarini xohlaysanmi?
— Siz borsiz-ku! Nimadan qo'rqaman?
— Yo'q, oshna, bu ishing to'g'ri kelmaydi. Sen u yaramaslarni bilmaysan. Yaxshisi, oldin tayyorgarlik ko'rib olishing kerak.
— Qanaqa tayyorgarlik?
— Mening agenturam ko'-p foydali xabarlarni yetkazgan «Begun» haqida. U iflosning bo'ynida o'nlab qotilliklar osilib turibdi. Qolaversa, uning tungi klublari, «Tochka»larida giyohvand moddalar ochiqchasiga sotiladi. Mana shularni bo'yniga qo'yib, ana undan so'ng tuzoqqa ilintirsang yarashadi. Xo'sh, rejang bormi bironta?
— Ha, bor, — dedi Mirsoli bosh qashib. — Siz menga o'sha «tochka»lar manzilini aniq ayting. Uyog'ini o'zimga qo'yib bering!
— Menga qara, haqiqatan bir o'zing kirib bormoqchimisan?