Tasodifiy hikoya: maktabda
maktabda 9sinf edim. uwa paytlarda sinfda kopchilik qizlar ozgarib qolgandi. may oylari edi men biti...davomi

Xavfli bu sen uchun. Yaxshilab o'yladingmi?
— Mening yo'qotadigan hech nimam qolmadi. Ularga nisbatan alamzadaman. Yuragimda qancha alam borligini bilsangiz edi…
— Yo'q, baribir xavfli. Seni xavf ostida qoldira olmayman. Mayli, bir o'zing bor, ammo tashqarida maxsus xizmat askarlari shay turishadi. Qo'lingga diktofon beraman. Kirmasdan oldin yoqib qo'yasan. Shu yo'l bilan tilidan ilintirasan. Qo'ng'iroq qilish ham o'ziga xos bo'lishi kerak. Go'yo telefonni kovlashtirayotgan bo'lasan-u, menga gudok tashlaysan. Shu zahoti askarlar bosishadi ularni.
— Bu taklifingizga rozi bo'lolmayman. Askarlarni ovora qilishning nima keragi bor? Undan ko'ra, bir o'zingiz tashqarida poylab turing. Gudok ketishi bilan kiraverasiz. Xavotir olmang, men anoyi emasman. Ularning qo'lida o'ladigan ahmoq yo'q.
— Uf-f, qaysarsan-da o'taketgan! — xo'rsiniq aralash so'z qotdi podpolkovnik. — Tutgan yeringni kesaman deysan. Axir ular…
— Azroil emasdir? Menga o'xshagan odam-ku! Yo menga ishonmaysizmi?
— Bo'pti, bilganingni qil! Yur, diktofon bilan kerakli ma'lumotlarni beraman. Qani, ko'ray-chi, qanday psixolog ekansan.
— Gap yo'q, ketdik!..

* * *

Mirsoliga baribir edi. Shu kungacha qotillikka qo'l urish oldidan yuragi g'ash tortgan bo'lsa, hozir unday hislar qalbiga o'rlamasdi. Jonini tikkan kimsa kabi dadil yurib borardi. Vujudida qahraton hukmron edi. U endi na podpolkovnik, na boshqasiga ishonardi. Hech kimning ko'magiga ko'nglida ilinj sezmasdi. Xuddi shunday kayfiyatda nihoyat «Begun» degan zo'ravonning dala hovlisiga yetdi. Bu imoratni dala hovli deb atash ham noto'g'ri edi. Chunki uch qavat qilib qurilgan hovli o'ta hashamatli va jozibador edi.
— O'g'ri, kallakesarlar faqat shunday hashamatlarga egalik qilishini ilgari kinolarda ko'rardim, — dedi o'ziga o'zi Mirsoli. — Mana, endi o'z ko'zim bilan ko'rib turibman. Hozir shu hashamat ostonasini hatlab ichkariga kiraman. Bilaman, bu yerda meni yaxshilik kutmayapti. Balki daydi o'q zarbidan yer tishlab ham qolarman. Mayli, nima bo'lsa bo'lar. Nastya enamning alamini olmaguncha tinchlanmayman. Hali o'sha do'xtirlarigayam navbat yetadi. Ular ham o'z nasibasini oladi…
Xuddi shunday chalkash o'ylar girdobida darvozaga yaqinlashdi. Yo'l cheti va darvoza qarshisiga yarqiragan xorij mashinalari qo'yilgan. Kutilganidek ostonada ikki barzangi o'zaro gaplashib turardi.
— Senga kim kerak? — dag'dag'a aralash so'radi ulardan biri Mirsoliga tik boqib. — Nima ish bilan kelding?
— Men «Begun» bilan gaplashishim kerak, — dedi Mirsoli yerga chirt etib tupurib olib. — Qo'yvor meni! Vaqtim ziq.
— O'zing kim bo'lasan?
— Menmi? — Mirsoli barzangi o'zini tanimaganidan ensasi qotgan kabi tusga kirib irshaydi. — Mayli, ko'cha ko'rmaganing shundan ma'lum bo'ldi. Tanib ol, men Sasha Krutoy bo'laman!
Bu nomni eshitgandayoq ikki barzangi baravar sergaklandi. Ularning biri shosha-pisha telefonini qo'liga oldi va nari ketdi.
«Bularning paytavasiga qurt tushdi, — ko'nglidan kechirdi Mirsoli. — Hozir ichkariga olib kirib yerto'laga sudraklash, boplab kaltaklash, shu yo'l bilan pullarni tortib olish harakatiga tushishadi. Ko'ramiz, kim anqov-u, kim aqlli ekan!..»
— Yur, seni kutyapti «Begun», — ichkariga ishora qildi xuddi o'sha telefonda gaplashgan barzangi. — Oldin qo'llaringni ko'tar! Biz tekshirib ko'rishimiz kerak!..
— Darvozaxonaga kiraylik, keyin ko'taraman qo'limni, — dedi Mirsoli tap tortmay. — Jinni emasman-ku katta ko'chada senlarga qo'l ko'tarib!
Barzangilar indamay darvozaning kichik eshigini ochishdi. Ichkariga kirganlari hamono Mirsoli epchillik bilan ikkala barzangini ham yerga qulatdi. Bu zarbalardan so'ng ular kamida bir soat behush yotishlari aniq edi.
Mirsoli atrofga o'g'rincha qarab oldi-da, zinalardan yuqoriga ko'tarila boshladi. Shunda ichkaridan yana ikki barzangi qo'llarida to'pponcha tutgan holda chopib chiqishdi. Ammo ular ham hech bir harakat sodir eta olishmadi. Ulgurishmadi. Mirsoli ehtiyot shart ulardan birining qo'lidagi to'pponchani oldi-da, qo'yniga tiqdi. Ana endi xonaga kirsa bo'lardi. U yerda nari borsa ikki-uch qo'riqchi bo'lishini taxminlardi.
Afsuski, unday bo'lib chiqmadi. U ichkariga kirib, ovozlar kelayotgan tarafga yurdi. O'sha xonaga kirdi ham. Qaerdan paydo bo'lishdi, bilmaydi, chamasi sakkiz erkak baravar unga tashlandi. Bu kutilmagan hujumdan Mirsoli biroz esankiradi ham. Lekin birma-bir barchalarini polga ag'anatdi. Sodir etgan harakatlaridan o'zining ham ko'ngli to'ldi. Baxtga qarshi tag'in kattakon xona to'ridagi boshqa bir eshik ochilib, besh nafar barzangi qarshisida paydo bo'ldi. Ularning barchasi qo'lidagi to'pponchalarni Mirsoliga to'g'rilab olgandi. Barzangilar ortidan esa keng yelkali, sersoqol, qirraburun, kalbosh, qirq besh yosh atrofidagi erkak chiqib keldi. Bildiki, «Begun» deganlari xuddi shuning o'zi.
— Tiz cho'k! — buyurdi u Mirsoliga nafrat nazari bilan boqib. — Kimga aytdim? Tiz cho'k, haromi!
Shu orada barzangilar yugura kelib Mirsolini o'rab olishdi. Biri Mirsolining orqa miyasiga to'pponcha tiradi.
— Sen kim bo'psanki, tiz cho'ksam? — javob qildi Mirsoli. — Erkak bo'lsang, qurolsiz gaplash! Aytgancha, meni haromi dedingmi? O'v, shu gaping uchun tilingni sug'urib olaman!..
— Shunaqami? — qornini silkita-silkita kuldi «Begun» qo'riqchilariga bir-bir qarab olib. — Birovlarning haqini o'g'irlab tiling chiqib qoldimi? Zo'r bo'p qoldingmi? Mayli, ko'ramiz! Hali yerto'laga tushsang, to'tiday sayrab menga yolvorsang, esingga solib qo'yaman shu gaplaringni!
Mirsoli nimadir yodiga tushgandek kissasiga qo'l soldi-da, diktofonni tekshirib olib, taxminan kerakli tugmachasini bosdi.
— Oldin bir suhbatingni olsak yomon bo'lmasdi, — dedi u zo'ravonning ko'zlariga tik boqib. — Sen qanday qabih ishlar qilib yurganingni yaxshi bilaman. Hatto cho'ntagimdagi fleshkaga hammasini yozib ham olganman. Adashmasam, o'ntacha begunohni quritgansan. Agar mentlarga shu fleshkani uzatvorsam, kamida bir umrga turmaga qamalasan. Yo ishonmaysanmi?..
Bu gapi «Begun»ning g'azabini qo'zg'adi chog'i, barzangilarga ishora qildi.
Ular Mirsoliga tashlanib, yerto'laga sudrashga tushdi. Hali o'ldirmasliklariga amin bo'lgan Mirsoli o'zining sevimli usullarini ishga soldi. Oldin barzangilar ag'anadi. Ketidan esa «Begun» ham yuztuban polga yiqildi. Mirsoli uning boshiga oyoq tiradi-da, shivirladi:
— Hozir enamning xunini to'laysan. To'lamasang, o'lasan!.

* * *
* * *

O'zini kimsan katta bir shaharda xo'jayin hisoblab yurgan «Begun» tepasidagi bo'y yigit qarshisida rostakamiga ojiz qolgandi. Uning gap-so'zlari, qahr to'la nigohlaridan alamzadaligini allaqachon his etib ulgurgandi. Shu kunga qadar o'zi suyanib, ishonib kelgan shotirlarining Mirsoliga kuchi yetmaganiga guvoh bo'lgandan beri juda asabiy edi. Shu bilan birga Mirsoliga tan bergandi…
Baxtga qarshi Mirsoli o'z niyatini amalga oshira olmadi. Ulgurmadi. Podpolkovnik so'zida turib maxsus xizmat tashkiloti askarlariga xabar bergan ekan. Kutilmaganda ular ichkariga bostirib kirib, hammani polga cho'zilib yotishga majbur etdi. Mirsoli ham bu ko'rsatmadan bebahra