Tasodifiy hikoya: Hiyonatning mukammal jazosi ( m.f: Arator)
-Allo... -Allo, assalomu aleykum Qodir aka, yahwimisiz? Iwlariz yahwimi...? -Özin yahwimisan yumwo...davomi

qolmadi. U bilardi. Bu ish shunchaki yo'liga qilindi. Hozir tepasida podpolkovnik hozir bo'ladi-yu, asta o'rnidan turg'azadi. «Begun» va uning hamtovoqlari esa bo'limga olib ketiladi. Faqat… Onasining o'chini olmagani alam qiladi. Kim bilsin? Podpolkovnik ortiqcha qon to'kilishini xohlamadi chog'i, Mirsolining iltimosini qondirmabdi…
Shunday bo'ldi ham. Podpolkovnik haqiqatan askarlar ortidan xonaga kirib keldi. Ammo u yolg'iz emasdi. Yonida baland bo'yli, fuqaro kiyimidagi erkak ham bor edi. Mirsoli yer ostidan ularga tikilib qaradi va podpolkovnikning yaqinlashishini, hurmat bilan o'rnidan turg'azishini, bu ishi uchun askarlarga tanbeh berishini kutdi.
Nadomatlar bo'lsinki, podpolkovnik butkul ters ish qildi. Shoshilmasdan Mirsolining tepasiga yaqinlashdi-da, yoqasidan g'ijimlab o'rnidan turg'azdi.
— O'rtoq polkovnik, — deya yonidagi erkakka yuzlandi u istehzo aralash tirjayib. — Mana qahramon! Bilasizmi bu nima ish bilan shug'ullanadi?
Erkak Mirsoliga sovuq qarab oldi-da, yelka qisdi.
— Bu qotil, killer, — davom etdi podpolkovnik. — Shu kungacha besh begunohning yostig'ini quritib ulgurdi. Bizdan qochib yurgandi, mana, bugun qo'lga tushdi.
— Shunaqami? — deya erkak Mirsoliga yaqinroq kelib ko'zlariga tik boqdi. — Shu ona suti og'zidan ketmagan bola killermi?
— Ha-da, ja nishonni aniq uradiganlar xilidanakan. Bir kun kelib bizniyam nishonga olishdan tap tortmaydi bu xunasa!
— Buni to'g'ri «Sizo»ga olib borishsin, — podpolkovnikka buyurdi erkak. — Shaxsan o'zim gaplashaman bu retsidevist bilan. Qolganlarni bo'limga olib bor-da, o'zing shug'ullan! Bilasan-a nima qilishni?
— Xafa qilyapsiz, o'rtoq polkovnik, — yaltoqlanib kuldi podpolkovnik. — «Begun»ni juda sog'inib yurgandik. Xayriyat, yana ko'rishdik!
Podpolkovnik shunday deb askarlarga ishora qildi. Ular barchalarini tashqariga sudraklashdi.
Mirsoli nimadir demoqchi bo'ldi. Bir necha marotaba og'iz juftladi. Nimayam qilsin? Askarlar turtkilay-turtkilay uni ham tashqariga olib chiqib ketishdi.

* * *
* * *

Shundagina angladi, tushunib yetdi. Podpolkovnikning sotqinlikka qo'l urganiga sira shubhasi qolmadi. So'nggi onlardagi achchiq so'zlari, nafratga yo'g'rilgan nigohlari uning kimligini, asl niyatini oshkor etib qo'ydi. Mirsoli ich-ichdan ezilib ketayotgan bo'lsa-da, podpolkovnikning maqsadi yaxshiligiga o'zini ishontirishga urinardi. Ammo qalbi qarshi edi. U his etardi, unsiz faryod chekardi. Mirsolini intiqomga undardi.
«Demak, bularga shuning uchun ham zo'ravonlar ishonmas, do'stlik qilmas ekan, — o'ylardi u militsiya mashinasida ketib borarkan. — Pulni undirdi, ishlarini men orqali bitirdi, endi qamoqqa tiqishga ahd qilibdi-da! Lekin nega? Nahotki, vijdoni qiynalmayotgan bo'lsa? Nahotki, qo'rqmasa? Be, bular qo'rqishni bilarmidi?!. O'zlarini bek deb hisoblaydi. Bizga o'xshaganlarni oyoq uchida ko'rsatishadi. Mana, bugun shunga amin bo'ldim. Xo'sh, endi nima qilaman? Bankda shuncha pulim qolib ketadi. Xudo biladi, bular meni bir umrga qamab yuborishsa-chi? Kim kuyadi menga? Pullarim-chi? Kimlar egalik qiladi ularga? Anavinga o'xshagan haromilarmi? Yo'q, men qamalmasligim kerak. Nima qilsam bo'ladi? Shu taxlit o'tiraversam, mashina hademay «Sizo»ga yetib boradi. Undan keyin esa hammasi tugaydi. Yo'q, men qochaman, nima qilib bo'lsayam, qochib qolaman. Ammo qanday qilib? Panjara ortidaman. Narigi tarafimda mentlar qurol quchoqlab o'tiribdi. Bularning qo'lidan qutulishning o'zi bo'lmaydi. Kallani ishlatishim shart. Eh, nimalar bo'lyapti o'zi? Boyagina qo'limni qaerga uzatsam, yetadi deb o'ylovdim. Aslida o'sha podpolkovnikning gaplariga laqqa tushmasam bo'larkan. O'g'riboshi bergan pullarni biznesga yo'naltirib, tinchgina yashayversam bo'larkan. Yo'q, hali alamimdan chiqib ulgurmadim. Qiladigan ishlarim tiqilib yotibdi. Miyamni ishlatsam, bu qafasdanam qutulishga yo'l topiladi… Ha, topdim… Hozir… Hozir…»
Mirsoli xayoliga kelgan fikrdan jonlanib tilga kirdi.
— Kamandir, mashinani to'xtatmasangiz bo'lmaydi, — dedi o'zini o'ta bezovtalanganga solib. — Iltimos, to'xtating!
— Nima bo'ldi yana? — narigi tarafda o'tirgan militsionerlarning biri zardali ohangda so'radi. — Tinchlikmi?
— Hojatga chiqmasam bo'lmaydi, — dedi Mirsoli atayin inqillab. — Qorin burab boryapti. Iltimos, to'xtating mashinani!
— Mumkinmas! — dedi militsioner. — Chida, mergan, chida!
— Axir… Siz ham odamsiz-ku! To'xtatsangiz hech nima bo'lmaydi-ku!
— Nima yeganding o'zi? — ikkinchi soqchi masxaraomuz kulib savol tashladi. — Namuncha tirraqi sigirga o'xshab inqillamasang?
— Agar… To'xtatmasangiz, o'lib qolaman. Hazil harom hozir… Ishoning, chidashning sira iloji yo'q. Hali yo'l olis bo'lsa… Jon aka, bir daqiqaga to'xtata qoling!
— Uf-f, — militsioner daricha orqali haydovchiga yuzlandi. — To'xtataqol! Chor atrof o'rmon-ku, qochib qaerga borardi? Tag'in ishtonini iflos qilib yurmasin dayus! To'xtat!..
Mashina to'xtadi. Soqchi qo'llari kishanlangan Mirsolini yo'l chetiga boshladi.
— Men yoningda turaman, — dedi u qalin o'rmonga hushyor boqib. — Tezroq bo'l!
— E, aka, men uyalaman, — dedi Mirsoli norozilanib. — Haligi… Kattakoniga chiqishim kerak. Siz tepamda tursangiz, qanday… Qo'rqmang, qochib ketmayman shu ahvolda!
— Qochib qaergayam borarding, — dedi soqchi. — Qochsang, mana shu qalin o'rmonda ayiq, bo'rilarga yem bo'lasan. Bo'pti, sal nariga boraqol! Faqat tezroq bo'l!
Mirsoli uchun bu ayni muddao edi. Qorong'ilikda qalin o'rmon chetiga — mashinadan nariroqqa borib bir muddat militsionerlarni kuzatdi. Ular sigaret tutatgancha o'zaro gaplashar, shu orada Mirsoli ketgan tarafga ko'z tashlab olishardi.
Mirsoli asta-asta, juda ehtiyotkorlik bilan ichkarilayverdi. Xayoliga na ayiq, na bo'ri keldi. Qanday bo'lmasin militsionerlardan uzoqlashish ilinjida bo'ldi. Biroq soqchilar ham anoyi emasdi. Zum o'tmay, ularning qichqirig'i atrofni tutdi. Qaysidir biri javob bo'lmagach, osmonga qarata to'pponchadan o'q ham uzdi.
— Vey, mergan, qaydasan, maraz? — deya ular Mirsolini ta'qib qilishardi. — To'xta! O'zingga jabr qilma! Mayli, kechiramiz seni! Faqat to'xta! Bu o'rmonda vahshiy hayvonlar ko'p! To'xta-a-a!!!
Sal o'tib militsionerlarning hayqirig'i tindi. Hoynahoy topa olmasliklariga amin bo'libmi, Mirsolini ta'qib qilishdan voz kechishdi.
* * *

— Yaxshi bo'ldi, — shivirladi Mirsoli halloslagancha oldinga intilarkan. — Ajalim yetmagan bo'lsa, biror yo'lini topaman. Qolgani chikora! Turmasidan qutulib qolsam, bas! Xudoyim, o'zing yo'limni och! Hali qiladigan ishlarim ko'p! O'zing panohingda asra!..
Bu o'rmonlarda yo'l bilmagan odam adashishi tayin. Ammo ochdan o'lmaydi. Agar u ovchilar uychasiga duch kelsa, albatta yegulik topadi. Ovchilar adashgan kimsalar, yoki boshqa ovchilar tang ahvolda qolmasin degan niyatda albatta yegulik qoldirishadi. Mirsoli ham ancha yo'l bosgach, shunday uychaga ro'baro' bo'ldi. Yonida quroli yo'qligi tufayli ora-sirada quloqqa chalinayotgan mahluqlarning tovushidan cho'chiy boshlagandi. Bu ham yetmagandek qo'llariga mahkamlangan kishan azob berardi. Qandaydir yo'lini topib kishandan xalos