Tasodifiy hikoya: Sinfdoshim Rohila (salom muhabbat) 4- fasl
Rohila (salom muhabbat) O'qishlar boshlandi, anchagina tanishlar orttirdim. Sentyabr oyi oxirlarid...davomi

kula-kula Mirsoliga qo'l uzatdi.
— Tanishib qo'yaylik! Men Grigoriy Lavrentevichman. Bratvalar meni «Tixiy» deb chaqirishadi. Menga qara, Krutoy, qolgan gaplarni ertalab gaplashamiz. Charchagansan, hozir yotib uxla!
— Xo'p bo'ladi, — dedi Mirsoli o'rnidan qo'zg'alib. — Bu yaxshiligingizni albatta qaytarman, amaki!
— Bo'pti, ana, karavotga cho'zilaqol! Xayrli tun!..

* * *

Mirsoli umrida birinchi marta uxlamay tong ottirdi. Turli chalkash o'ylar domiga tortaverdi. Xavotir qalbiga har o'rlaganda, dunyoning barcha yaxshiliklaridan umidini uzaverdi. O'ziga, xudoga bo'lgan ishonch esa qur-qur unga dalda berib, bezovta ko'ngliga g'ira-shira bo'lsa-da, sokinlik baxsh etdi. Shunday holatda «Tixiy»ning uyg'onishini kutdi. Nihoyat allaqaerlardan xo'roz qichqirig'i quloqqa chalina boshlaganda, yerga tong sharpasi hukmini o'tkazish arafasida uy egasi chiqib keldi.
— Xo'sh, yaxshi uxladingmi, mergan? — so'radi u Mirsoliga sinchkovlik bilan boqib. — Ko'zlaring qizarganiga qaraganda uxlamagansan, shundaymi?
— Har xil xayollar yeb tashlayapti, — dedi Mirsoli qovoq uyib. — Uxlash tugul munday cho'zilib yotish ham yoqmadi.
— Ha-a, sen qaltis ishga qo'l urgansan, — dedi «Tixiy». — Turmaga tushgan odamning qochishi hazilakam gapmas. Tutib olishsa, oldin rosa do'pposlashadi ko'plashib, keyin karserga tashlashadi. Aytgancha, karser nimaligini bilasanmi?
— Eshitgandayman.
— Karserda enangni uchqo'rg'ondan ko'rishing aniq. Sovug'i, bitga o'xshagan qumursqalar chaqishi, och o'tirish… Eh-he, joningni sug'urib olguday qiynashadi ifloslar. U yerdan chiqqaningdan keyin esa yana muddat qo'shishadi. Ko'ribsanki, turma haqiqiy uyingga aylanadi.
— Nima qilsam shulardan uzoq, tinch bo'laman? — uy egasiga umidvor tikilib so'radi Mirsoli. — Nahotki, biror yo'li bo'lmasa? Iltimos, menga yo'l ko'rsating! Unutmayman!
— Yo'l har qachon topiladi. Faqat kallani ishlatish kerak, xolos, yigitcha. Sen-chi, birinchi navbatda basharangni sal o'zgartirishing kerak.
— Qanday qilib?
— Katta pul ketadi bunga. Pul bor senda. To'g'rimi? «Bolshoy» bergan pullarni sarflab tugatmagandirsan, harqalay?
— Bor, — dedi Mirsoli hiyla dadillashib. — Bankda. Faqat uni mentlarga bildirmay, ularning ko'ziga ko'rinmay olib chiqish kerak.
— Bemalol olib chiqsang bo'ladi. Sal yerga boqib, shoshilibroq yursang, payqamay qolishadi. Ana undan keyin men aytgan manzilga borasan. Meni aytsang, do'xtir darrov qabul qiladi.
— Keyin-chi?
— Ishing bitgandan keyin boshqa shaharga jo'na! Samolyotga chiqma, sezib qolishlari mumkin. Darvoqe, senga yana bitta manzil beraman. Yaqin oshnam bor. «Paganyala»si «Temir». O'sha senga yangi pasport olishingda yordam beradi. Isming, tug'ilgan yering, otangning nomigacha yangilaysan. Ana unda zo'r bo'ladi. Bilasanmi, yana bir gapim bor. Buni shart deb qabul qilsangam bo'ladi.
— Xo'sh, xo'sh, amaki, aytavering!?.
— Puling ko'p bo'lsa, turmadagi bir-ikkita bratvalarga yordam bervor! Qiynalganlari, kasalga chalinganlari bor. Xudo seni albatta yarlaqaydi. Keyin… Bratvalar ham unutmaydi. Qilasanmi shu ishni?
— Albatta, amaki, — dedi Mirsoli. — Manavi muammolarni bir yoqlik qilishim bilan siz aytgan shartni bajarishga tushaman. Xotiringiz jam bo'lsin!
— Barakalla! — «Tixiy» Mirsolining yelkasiga qoqib bosh silkitdi. — Yur, endi birgalashib choylashaylik! O'zim seni yo'lga solvoraman, mergan. Qani, tur o'rningdan!
Mirsoli ko'ngli tog'dek ko'tarilib, dast o'rnidan turdi-da, uy egasiga ergashdi.

* * *
Oradan yarim soatcha vaqt o'tgach, «Tixiy» Mirsolini ergashtirgancha tashqariga chiqdi. Osmon yana qora bulutga burkanibdi. Shu sabablimi, achchiq izg'irin yuzlarga yopishib, etni junjiktirardi.
— Sen o'rmon oralab to'g'riga ketaverasan, — tayinladi u Mirsoliga. — Lekin yo'l olisroq. Qo'rqmasdan ketaver, shomgacha katta yo'lga chiqvolasan.
— Rahmat sizga, amaki, — dedi xayrlashish uchun qo'l uzatish asnosida Mirsoli. — Yaxshiligingizni unutmayman!
— Unutmaganing yana yaxshi. Omadingni bersin, mergan! Oq yo'l senga!
Mirsoli uy egasi ko'rsatgan tarafga qarab jo'nadi. Shu ko'yi ancha yo'l bosdi. Ammo hadeganda katta yo'lga yaqinlasha qolmasdi. Shu asnoda hash-pash deguncha kech ham tusha boshladi. Mirsoli ko'ngli qandaydir xavfni sezgan kabi norozilanib, yurishdan to'xtadi va «Tixiy» bergan yo'l xaltasidan yeguliklarni chiqarib oldi.
— Ishqilib qariya aldamagan bo'lsin, — dedi o'ziga o'zi kolbasa kavshab atrofga o'g'rincha qarab olarkan. — Bularning hech qaysisiga ishonib bo'lmaydi aslida. Bittasi anavi podpolkovnikmi? Aka-uka bo'ldik deb turib qonimni ichdi. Ha mayli, buyam peshonada bor ekan. Qishloqda maza qilib yurish o'rniga o'zim shu yo'lni tanladim. Endi chidashga majburman…
Mirsoli qorni to'ygandan so'ng xaltani qaytadan yelkasiga ildi-da, yo'lga tushdi. Borgan sari qorong'i tushib borardi. Katta yo'lga chiqib olmasa, bu qalin o'rmonda tunashga majburligini bilardi va shu haqda o'ylagani sayin yuragini vahm bosardi. Shu taxlit yana ikki soatcha yo'l yurdi. Nazdida o'rmon tobora quyuqlashib borar, yo'ldan esa darak yo'qdek edi. Odam uzoq yo'l yursa, baribir oyoqlari toliqib, tinkasi qurirkan. So'nggi lahzalarda Mirsolining sira yurgisi kelmas, o'ng'ay, tinch joy bo'lsa, cho'zilib yotishni, qotib uxlashni xohlardi. Aksiga olgandek daf'atan qandaydir mahluqning na'rasi o'rmonni tutdi. Bunday dahshatli na'rani Mirsoli hech qachon eshitmagandi. Taqqa to'xtab quloqlarini ding qildi. Tovush taxminan o'zidan ellik-yuz metr naridan eshitilgandi.
«Bu bo'rimas, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli beixtiyor tanasida titroq tuyib. — Nima bo'lishi mumkin unda? Nahotki, ayiq bo'lsa? Ha, ayiqligi tayin. Endi nima bo'ladi? Qo'limda qurolim ham yo'q. Qorong'ida yo'g'onroq xodayam topish mushkul. Bu mahluqdan qochib ham qutulib bo'lmasa kerak. Bir hatlab yetib oladi. Gapgayam tushunmaydi. Och bo'lsa, tamomman. Albatta tashlanib qoladi. Nima qilsam ekan? Qay tarafga yursam bo'ladi? Boshqachasiga katta yo'lga chiqa olmayman-ku! Eh, nega «Tixiy»dan qurol so'ramadim? Tilim uzilib tushmasdi-ku! Yo'q, tavakkal qilaman. Kerak bo'lsa, mahluqni chalg'itishga urinib ko'raman. Lapanglab yugurgunicha qochib qolishga ulgursam ajabmas. Nima bo'lsa bo'ldi. Peshonamdagini ko'raman buyog'iga…»
Mirsoli jang oldidan ruhan tetiklashgan askar kabi dadillanib oldinga yurdi. Na'ra tobora yaqinlashib kelardi. Tag'in biroz yurgandan so'ng, hov narida kattakon ayiqqa ko'zi tushdi. Mahluq aynan u tomonga qarab na'ra tortar, ulkan boshini silkita-silkita bezovtalanardi.
Mirsoli unga ko'zi tushgani hamono oyoqlari o'ziga bo'ysunmay, turgan yerida tosh qotdi. Jon shirin ekan. U na qimirlashni, na o'rnidan qo'zg'alishni bildi. Go'yo nafasi ham ichga tushib ketgandek xuddi haykal tusiga kirdi. Bunday lahzalarda manaman degan zo'r ham faqat jonini o'ylaydi. Ko'zlari ko'r, quloqlari karlanib, ichdan zil ketaveradi.
«Ena, manzilim shu yergacha shekilli, — o'ylardi Mirsoli mahluqdan ko'z uzmay. — Azroil jonimni olish uchun o'zi kelmay, mana shu mahluqni yuborgan ko'rinadi. Iltimos, enajon, qo'llab yuboringlar meni! Judayam yashagim kelyapti.