Tasodifiy hikoya: Янги йил кечалари 3
Шохиста опасидан бу сузларни эшитгач, анча вактгача узига келолмай юрди. Аслида эса вокеа бундай бул...davomi

hech narsani idrok etmagan bo'lsam?.. U-chi? Masha menga zahar beribdimi? Yo'q, zahar bersa o'lib qolishim kerak edi. Hozir tirikman-ku! Unda nima berdi? Eslayman, u qo'limga faqat ichkilik to'ldirilgan qadah bergandi. Boshqa hech narsa olmadim uning qo'lidan. Nimaydi o'zi? Nega?..»
Mirsoli baribir nima sabab bo'lib bu ahvolga tushganini bila olmadi. Miyasida faqat savollar aylanaverdi. Baxtga qarshi bu savollarga sira javob topila qolmasdi.
Bir mahal tashqarida allakimlarning baqir-chaqiri qulog'iga chalindi. Mirsoli o'rnidan turishga chog'landi. Ammo tura olmadi. Qo'l-oyog'i bog'langani pand berdi.
Tovushlar esa tobora yaqinlashib, oxiri yerto'la eshigi sharaqlab ochildi. Kimdir kirib kelib chiroqni yoqdi. Shundagina Mirsoli yanada sergaklanib, yotgan yerida kirib kelgan kimsaga boqdi. U podpolkovnik edi. Zum o'tmay podpolkovnikning yonida ikki nafar yuzlariga qora niqob tortgan, askarlar kiyimidagi, qo'llarida avtomat tutgan yigitlar hozir bo'lishdi.
— O', qahramon, — dedi podpolkovnik Mirsoli boylangan arqonni yechib olarkan. — Shunday sportchi, zo'ravon yigit kimning hiylasiga aldana qolding?
— Anavi… M-Masha qani? — arang xirillab so'ray oldi Mirsoli. — Uni… O'sha bir narsa beribdi menga!
Shu mahal tashqaridan yana bir askar kirib keldi-da, podpolkovnikning qo'liga bir qog'oz tutqazdi. Qog'ozga birgina so'z yozilgandi. Podpolkovnik yozuvga bir nazar tashladi-da, so'z qotdi.
— To'g'ri aytding. Senga uxlatadigan dori qo'shilgan ichkilik berishibdi. Bu «Smex»ning ishi ekaniga sira shubham yo'q. Buni tergovda yana aniqlaymiz. Sen, uka, tag'in kasalxonaga yotasan. Bir-ikki kun profilaktika qilishadi. Ana undan keyin sen bilan alohida gaplashamiz. Rozimisan?
— Ha, — dedi Mirsoli boshini changallagancha yer chizib. — Maraz ekan o'sha qiz. Bilmabman.
— Yoshsan-da, — deya uning yelkasiga qoqib qo'ydi podpolkovnik. — Qoning jo'shib ketgan ko'rib. Yaxshiyam biz o'z vaqtida bilib qoldik. Yo'qsa, seni allaqachon gum qilishardi.
— Siz… Qanday bildingiz? Yo birov-yarim xabar berdimi?
Podpolkovnik Mirsolining savoliga javoban kulib qo'ydi-yu, bosh irg'adi.
— Bizning kasb shuni taqozo etadi. Agenturamiz yaxshi ishlaydi.
— Baribir tushunmadim. Nima u agentura?
— Tushunishing shartmas, mergan. Turaqol endi, kasalxonaga o'zim olib borib joylashtiray seni!
— «Smex»chi? U… Qochib ketdimi?
— Qochib katta xolasinikiga borarmidi!?. Uni tutib olib ketishdi. Tur!
Mirsoli asta o'rnidan qo'zg'alib, ust-boshini changdan tozalagan bo'ldi-da, podpolkovnikning oldiga tushdi.

* * *

Mirsoli bir necha kun kasalxonada yotib, ko'p narsalar haqida o'ylab olishga, mulohaza qilishga ulgurdi. Bir ko'ngli beboshlik qilib o'zga yurtlarga kelishidan nadomat chekdi, o'zini o'zi do'pposlab, jazolaydigan holatga tushib, ko'p bor asabiylashdi, jahl otiga mindi, o'zini o'zi koyidi. Bir ko'ngli esa aksincha mamnun bo'ldi. Bunday ishni qishlog'i tugul, viloyatda ham biror kimsa qila olmasligini o'ylab, xudoga shukr qildi. Ammo Masha voqeasi hadeganda Mirsolining qalbiga azob berar, qizning ayyorona nigohlarini ko'z oldiga keltirgani sayin nafrat o'ti bor vujudini kuydirardi.
«Bu dunyoda muhabbat yo'q ekan, — o'ylardi u palata derazasidan tashqarini hissiz kuzatib. — Yo'qsa, bu kunga qolmasdim. Ablah! «Smex» bilan tili bir ekan. Meni ado qilmoqchi bo'libdi. Ado qilib bo'psan, maraz! Kim bo'libsan? Xo'p, ko'zlaring Zarinaning ko'zlariga o'xsharkan. Azbaroyi mehrim tushganidan seni olib ketgandim. Shundan bo'lak choram yo'q edi. Yaxshi gapirsam, hayotda menga ergashib ketmasding. Lekin bir narsani hisobga olmabsan. Mirsoli… Yo'q, senlar uchun Sasha Krutoyman. Xullas, Krutoy sotqinlarni kechirmasligini o'ylab ko'rmabsan. Men jonimni garovga qo'yib qishloqdan chiqqanman, axir! Nahotki, shu oddiy falsafaniyam bilmasang? To'g'ri-da, sendaqalar puldor, haromxo'rlarning pinjiga kirishdan bo'lak nimaniyam bilardi. Bilaman, meniyam xuddi o'shanaqa haromxo'r deb bilasanlar. Balki to'g'ridir. Lekin men undaylardan emasman. Odam o'ldirganim rost. Biroq men faqat yaramas, pastkash, nomardlarnigina o'ldirib keldim. Shu kungacha nechtasining umriga zomin bo'lgan chiqsam, o'ziga yarasha sababi bor. Qolaversa, «dunyoga o't ketsa, ho'l-quruq baravar yonadi» degan gap bor. Men ham yashash, tiriklik, omon qolish uchun kurashyapman. Bunga haqim bor. E, bularni tushunarmiding sen!?. Afsus, Masha, qizaloq, kechirilmas xatoga yo'l qo'yding. Bunday xatolar qon bilan yuvilishini o'ylamading. O'zing aybdorsan. Krutoy albatta qasos oladi…»
Oradan to'rt kun o'tdi. Mirsoli allaqachon tinchlangan, tepkilar zarbi hiyla chekinib, o'zini yaxshi his qila boshlagandi. Yana podpolkovnikning o'zi uni kasalxonadan olib chiqdi.
— Xo'sh, mergan, bir qarorga keldingmi? — so'radi u mashinaga chiqib o'tirishgach. — Buyog'iga nima qilmoqchisan?
Mirsoli bu savolni eshitib, darrov sergak tortdi. Chunki bilardi. Basharti maqsadini aytsa, podpolkovnik albatta qarshi chiqadi. Bu yo'ldan qaytarishga urinadi. Nasihat qilishga o'tadi. Shu sababli haqiqatni sir tutishga qaror qildi.
— Nimayam qilardim? — javob berdi u yelka qisib. — Kvartirada yaxshilab dam olaman. Qolib ketayotgan zarur ishim yo'q-ku harqalay! Yo boshqa taklifingiz bormi?
— Esingdami o'sha kuni senga keyin gaplashamiz degandim?
— Esimda. Qanaqa gap?
— «Smex» qo'lga olingani bilan jinoyatchilar yo'q qilindi degani emas. Bittasini qamasang, boshqasi suvarakka o'xshab chiqib kelaveradi boshqa teshikdan. Demak, sening xavfsizliging masalasi ko'ndalang bo'ladi. Nega deganda, bu marazlarning hammasi bir zanjirga bog'langan. Qaerda bo'lishmasin, kelishishga, munosabat yuritishga iloj topishadi.
— Men nima qilay? — podpolkovnikka hayrat aralash boqdi Mirsoli. — Boshqalari meni nima qilishardi? Yeb qo'yishmas har holda!?.
— Hamma gap shunda-da! — dedi podpolkovnik. — Yeb qo'yishdanam toyishmaydi ular. Shunday ekan, sen xavfsizlik choralarini ko'rib, ana undan keyin ish boshlashing kerak bo'ladi.
— Qanaqa xavfsizlik? Qo'riqchilarni ko'paytiraymi?
— Yo'q, sen manavi basharangni o'zgartirishing kerak. Keyin yangi ism, familiya bilan boshqa pasport olishing lozim. Shunda bemalol yuraverishing mumkin bo'ladi. Biz esa o'z o'rnida «Krutoy o'ldirildi» degan xabar tarqatamiz. Ko'ribsanki, hammasi risoladagiday bo'ladi.
— Yo'q, — dedi Mirsoli qat'iy ohangda. — Men umrimni qayoqdagi zo'ravon ifloslardan qo'rqib o'tkazmoqchi emasman. Basharam ham o'zimda qolaversin. Qarindoshlarimni ko'rganimda asqotadi.
— Qaysarliging qolmas ekan-da, — podpolkovnik jahli chiqa boshlaganini sir tuta olmay qo'l siltadi. — Sening foydangni ko'zlayapman. Puling bo'lsa bor, qiyinmi bir marta jarroh stoliga yotish?
— Aytdim-ku, menga bunaqa yo'l to'g'ri kelmaydi!
— Unda yaxshi qol! Men ketishim kerak.
— Endi men bilan hamkorlik qilmaysizmi? Yordam bermaysizmi?
Podpolkovnik bir muddat sukut saqlab turdi-da, Mirsolining ikki yelkasidan quchdi va zardali, norozi ovozda so'z qotdi.
— Sendaqa qaysardan qochib qaergayam boraman? Omadingni bersin!

* * *

Mirsoli Nastya xoladan qolgan kvartirada