Tasodifiy hikoya: Akasining hotiniga uylangan bola.
1998-yil,Samarqand. -Uka iltimos mana bu sumkamga qarab tur,vagonda yana yukim bor olib chiqay. An...davomi

yana ikki kun yolg'iz qoldi. O'yladi, hashamatli uy sotib olishni mo'ljalladi. O'zini o'sha hashamat ichkarisida his etib ko'rdi. Lekin negadir yuragi hovliqish hissini tuymadi, potirlamadi, Mirsolini hayajonlanish, qo'rqish, xavotirlanishga qo'ymadi. U ilgarigidek sokin, xotirjamlik bilan internet klubiga qatnadi, ishlarni boshqardi. Baribir ko'nglining allaqaerida bezovtalik tug'yon qilaverdi. Masha tutgan ish yodiga tushganda, jahd otiga minaverdi.
— U jazo olishi shart, — dedi oxiri. — Xiyonatkor ayollarni yoqtirmasligimni aytgandim. U esa jonimga qasd qildi. Bu men uchun xiyonatdanam yomonroq. Demak, u manjalaqini qidirib topib jazolashim zarur!..
Mirsoli qo'l ostida ishlaydigan qo'riqchi yigitlar yordamida ohori ketmagan to'pponcha, to'pponchaga o'rnatiladigan ovoz pasaytirgich topdi va kurtkasi kissasiga qurolni joylab erta tongda tashqariga chiqdi. Bemalol yangi mashina sotib olsa bo'lardi. Unday qilmadi. Hayoti har daqiqa jiddiy xavf iskanjasidaligini o'ylab fikridan qaytdi. Yaxshisi, taksida yurishni ma'qul topdi.
Yo'l chetidagi avtobus bekatiga yetgach, o'rindiqlarga nazar tashladi. U yerda faqat bir kampir o'tirar, nuqul piq-piq yig'lar, qur-qur atrofga ko'z tashlab olardi. Mirsoli keksa kampirning ahvolidan ta'sirlanib, beixtiyor o'rindiqlar tomonga yurdi.
— Nima bo'ldi sizga? — so'radi kampirning qarshisida tiz cho'kib. — Biror yeringiz og'riyaptimi, ena?
— Og'risa yaxshiydi, — dedi kampir Mirsoliga javdirab boqarkan. — Bittagina o'g'limni, pahlavonimni anavi manjalaqi hiylaminan o'ldirib qo'ydi. Nima qilay? Qarib qoldim, hech kimim yo'q, undan o'ch ololmadim.
— Nimaga o'ldiradi? Nima ayb ish qilibdi o'g'lingiz?
— Aybi o'sha maraz qizga ilakishgani bo'ldi. U bir zo'ravonga xizmat qilarkan. Yaqinda bozorda o'g'lim o'sha zo'ravonminan mushtlashib qolganakan. Pahlavonim Volodya sportchiydi. Unaqa zo'ravonlarning o'ntasini yer tishlatar kuchi boridi. Ifloslar o'sha Mashani ishga solishibdi.
— Masha? Qizning ismi shunaqamikan?
— Ha, yer yutsin iloyim!
Mirsoli shosha-pisha kissasidan telefonini oldi-da, Mashaning suratini topib kampirga ko'rsatdi.
— Shu qizmidi? Uni ko'rganmidingiz o'zingiz?
Kampir suratga bir qaradi-yu, qattiqroq yig'lay boshladi.
— Xuddi shu. Bolam, sen… Taniysanmi Mashani? Qaerdan taniysan?..
Mirsoli telefonni qaytadan cho'ntagiga soldi-yu, kampirning qo'lidan tutib o'rnidan turg'azishga tutindi.
— Dardimiz bir ekan, ena, — dedi ehtiyot shart shivirlab. — Bu qiz meniyam o'ldirmoqchiydi, ulgurmadi. Ena, hozir men bilan birga borasiz, men o'sha qizni jazolayman. Siz tashqarida tursangiz bas. Ajabmas yengil tortsangiz!
— Men? Uni… O'ldirasanmi? Yo'-o'q, men… Qo'rqaman, bolam. Qo'y, meni unaqa ishlarga boshlama! O'zim kuyikda zo'rg'a o'tiribman. Qo'y! Senam borma! Qizning akalari yomon odamlarakan. Tag'in..

— Qo'rqmang, hech kimni o'ldirmayman. Shunchaki po'pisa qilaman, xolos.
— Baribir bormayman. Menga tinchlik kerak.
— Unda uyingizga boring! Hisoblangki, Masha jazosini oldi! Tamom! Ortiq yig'lab o'zingizni qiynamang, kasal bo'p qolasiz.
— Bo'pti, bolam, hozir uyimga boraman. Senam uyoqlarga borma! Yosh ekansan.
Mirsoli kampirni taksiga o'tqazdi-da, o'zi boshqa taksi tutib, o'rmondagi barzangilarning birinikiga jo'nadi. Ko'ngli negadir Masha o'shanikida bo'lishi muqarrarligini sezgandek bo'laverdi.
— Bu gunoh emas, — deya yo'l-yo'lakay o'zini ishontirishga urinardi Mirsoli. — Ana, mushtipar bir kampirni ham zor qaqshatibdi Masha. Demak, uni o'ldirsam, gunohga botmayman…
Mirsoli yetib keldi-yu, birinchi navbatda daraxt panasiga o'tib, to'pponchani o'qladi. So'ngra tevarakni obdon kuzatdi. Yaqin orada hech kim yo'qligiga amin bo'lgach, hovli eshigini ochib ichkariga kirdi. Adashmagan ekan. Xuddi birinchi kelganidagidek Masha va barzangi hovli burchagidagi stol qarshisida chaqchaqlashib o'tirardi. Mirsolini birinchi bo'lib Masha ko'rdi. Rangi oqarinqirab bir Mirsoli, bir barzangi tarafga qo'rquv aralash boqdi. Barzangi ham hayron bo'lib ortga o'girildi-yu, dast o'rnidan turdi va yugurib borib tokchadagi uzun pichoqni qo'liga oldi.
— Sen yana bizni boplab do'pposlayman, xumordan chiqaman deb o'yladingmi? — deya xezlandi barzangi. — Yo'q, bu gal mening navbatim. Men xumordan chiqmoqchiman. Ammo senga qo'l tekkizmayman. Hamma ishni mana bu pichoq bajaradi.
Mirsoli barzangining po'pisasini eshitib silkina-silkina kuldi.
— Ahmoq ekansan, — dedi u Mashaga sovuq nazar tashlab qo'yib. — Xudo shuncha savlat beribdi-yu, aqldan qisibdi-da! Vey, qo'l-oyog'imni og'ritib seni do'pposlamayman, ishon! Nima qilay? Ifloslikni, sotqinlarni sira hazm qila olmayman. To'g'rimi, Masha? Seni o'lib ketgan sevgilimga o'xshatib, bir umr baxtli yashayman, senga suyanaman, seni sevaman deb o'ylabman. Sen manjalaqi bo'lsa, «Smex»ning nog'orasiga o'ynarkansan. Xo'sh, qani o'sha okaxoning? Yo'q, ko'rdingmi, yo'q! U turmada o'tiribdi. Afsuski, hali unga «peredachka» oborishga ulgurmabsan chog'i. Hechqisi yo'q. Okaxoningning yugurdaklari ko'p. Biri bo'lmasa, boshqasi albatta xabar oladi. Sen bo'lsang…
Mirsoli gapini davom ettira olmadi. Qalbi ruhiy qiynoqdan azoblanib, vujud-vujudiga o'rlagan yovvoyi alanga changalida qoldi. Xuddi shu olov otashi Mirsolini tezroq qurolini qo'liga olishga undayverdi.
Mirsoli qo'yin cho'ntagidagi to'pponchani qo'liga oldi-da, birinchi bo'lib barzangiga to'g'riladi.
— Senga aytuvdim-a, — dedi u barzangi tomon bir qadam tashlab. — Nina zahri, sendan yegan tepkilar azobi hali ketmadi. O'tirsam ham, tursam ham o'sha og'riqlar menga azob beryapti, jonim qiynalib ketdi, og'ayni!
Barzangi qurolni ko'rgandayoq jazavaga tushib qolgandi. Jonholatda oldinga intilib, qichqirdi.
— Otasanmi? Ot! Nega qarab turibsan?
Mirsoli barzangining so'nggi haqoratiga bardoshi yetmay, to'pponchadan o'q uzdi. Barzangi yerga yiqilgani hamono, keyingi o'q Mashaga qarata otildi. Mirsoli yerda qonga belanib yotgan yigit va qiz tepasiga borib yana bir martadan ularga qarata o'q uzdi-da, to'pponchani tomorqaga irg'itib, sira shoshilmasdan tashqariga yo'l oldi.
Taksida xomush ketib borarkan, xayolan o'ziga o'zi dedi:
— Men haromilarni o'ldirishdan charchamayman, to'xtamayman, qo'rqmayman!

* * *

Oradan bir kungina vaqt o'tdi. Mirsoli Masha va barzangini tinchitgach, umuman xavotirga tushmadi. Podpolkovnikka ishondi, qolaversa, bu galgi qotillikni negadir gunohga yo'ymadi. Qancha o'ylamasin, baribir o'zini oqlab chiqaverdi.
Erta tongda esa internet klub eshigi oldida turguvchi soqchi yigitlardan biri tashqarida kimdir kutayotganini aytib qoldi. Mirsoli sezdi. Kutayotgan odam podpolkovnik ekaniga ishonib, sovuq tirjayish qilgancha unga peshvoz chiqdi. To'g'ri sezibdi. Podpolkovnik telefon orqali aytilmaydigan ish chiqqan palladagina o'zi tashrif buyurardi. Mirsoli mashina tomon shoshmasdan yurib borarkan, ich-ichdan g'ururlanib qo'ydi. O'zini shunday katta lavozimli, hurmatli odamlar qidira boshlaganidan mamnun bo'ldi. Ammo podpolkovnikning qovoqlari uyiq, qandaydir badjahl qiyofada edi. Ustiga ustak har safargidek u mashinadan pastga tushmadi.