Tasodifiy hikoya: Shayton qizning muxabbati 2 (yangi ijodkordan!)
Ismail qizlar bilan umuman gaplashmas, har kun darsdan so'ng o'z kvartiarasiga borar, va yana darsla...davomi

Tek, Mirsoli tarafga hissiz tikilgan ko'yi o'tiraverdi.
«Bu ja haddidan oshyapti, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli g'ijinib. — Mana, mashinadan tushmaydigan odat chiqaribdi. Hademay kabinetidan turib buyruq bera boshlaydimi nima balo?..»
— Uka, ishning pachavasini chiqaribsan-ku, — deya Mirsoli yoniga o'tirgani hamono zardali ohangda so'z qotdi podpolkovnik. — Meni ogohlantirmay, maslahatlashmay qilib qo'ygan ishing nimasi?
— Nima qilibman? — go'yo hech narsadan xabari yo'qdek savol tashladi Mirsoli. — Nima, bugun chap yoningiz bilan turganmisiz kelar-kelmasdan zahringizni sochyapsiz? Nima qilibmiz biz gunohkorlar, taqsir?
— Bilmaysanmi nima qilganingni? Masha, anavi Petya… Ularni nega o'ldirding? Dumingni bosvolishdimi?
— Ho'v, oka, — podpolkovnik bilan tanishgandan beri ilk bor do'q aralash so'z qotdi Mirsoli. — Og'zingizga qarab gapiring! Tilga ehtiyot bo'ling! Tag'in ari chaqvolmasin!
— O'sha ari senmi? — bo'sh kelmasdi podpolkovnik. — Qani, chaq, yoningda o'tiribman! Nega tek o'tiribsan? Chaqmaysanmi?
— Men chaqsam paytini topib, keyin… Juda yomon chaqaman, brat! Nega keldingiz? Bizga ish bormi? O'zingizcha o'dag'aylaysiz!.. Meni kim deb o'ylayapsiz?
— Bo'ldi, bo'ldi, uka, o'zingni bos, — podpolkovnik Mirsolini hayratga solib bir zumda qiyofasini, muomalasini o'zgartirdi va bosiqlik bilan davom etdi. — O'shalarni o'ldirishdan oldin menga shipshitib qo'ysang yaxshi bo'lardi-da! Har holda odam-ku ular!..
— Menga muddaongizni ayting! Aql o'rgatadiganlarim allaqachon o'lib ketishgan.
— Bo'pti, jahling chiqmasin, Krutoy! Asosiysiga o'taman. Bo'ldi, o'zingni bos!
— Nima u asosiysi?
— Sen bir qonunni yaxshi bilmaysan shekilli-a?
— Qanaqa qonun?
— Har bir qarz o'z vaqtida uzilishi kerak. Shuni bilasanmi?
— Xo'sh, kimdan qarzdor ekanman? Tushunmadim.
— Mendan, albatta.
— Sizdan? Yo'g'-e, adashmasam, qarzimni to'laganman shekilli? Yo noto'g'rimi?
— U boshqa qarzing uchun edi. Anavi ikkita jasadning xunini to'lamading hali. Harqalay, qotillikka qo'l urgansan. Bu jinoyat. Turmaga tushishing kerak aslida.
— Iltimos, turma haqida gapirmang! Men turmaga tushmasligim kerak.
— Bilaman, chunki turmaga tushsang, tirik chiqmasliging tayin. Nega deganda u yerda senga tish qayrab turganlar juda ko'p.
— Bu-ku, mayli, boshga tushganni ko'z ko'radi. Lekin men turmaga tushsam, sizni tortib ketishdan qo'rqaman. Axir, biz birgalashib qancha gunohlar qilganimizni bilasiz… Ha, mayli, o'tgan ishga salovat. Ayting, nima qilay? Tushuntiribroq gapirsangiz, yaxshi bo'lardi, brat!
Podpolkovnik Mirsolining so'nggi so'zlarini tek turib eshitdi. Keyin esa majburan kulimsiradi. Jilmayish soxta ekani uning yuzlaridan aniq sezilib turardi. Shu holatda Mirsoliga ayyorona yer ostidan boqib, bosh chayqadi.
— Yomonsan, sira bo'sh kelging yo'q. Nuqul esimga solasan. Mayli, uka, turma ikkovimizgayam to'g'ri kelmaydi. Buyog'iga ahil bo'laylik. Odam dunyoga bir marta keladi. Bizam boshqalarga o'xshab yashab qolaylik. Nima deysan?
— Sizdan gapning indallosini kutyapman.
— Ha, shunday edi-a?.. Xullas, Masha va barzangining xunini to'laysan. Evaziga men ishni yopdi-yopdi qilvoraman. Ya'ni, ikkala jasadni boshqa birovning gardaniga yuklayman. Sen tinchgina ishingni qilaverasan.
— Ja ayyorsiz-a, podpolkovnik! Xo'p, qancha bo'larkan o'shalarning xuni?
— Har biri uchun ellik mingdan ko'kida to'laysan.
— O'h-ho', ishtaha zo'r-ku, brat! Sizning-cha, shuncha pulni qaerdan olaman?
— Bunisi sening muammong. Men bo'ladigan gapni aytdim. Bir tiyin kam bo'lmasligi kerak. Chunki meniyam beradigan joylarim bor. Og'zini nahang baliqday kappa ochib o'tiradiganlar bor. O'shalarni tinchlantirishim kerak. Endi tushungandirsan?
— Yaxshi, bunisigayam ko'ndim. Unda, ikki soatdan keyin o'sha o'zimiz ko'rishadigan joyga boring, yigitlardan biri olib boradi pullarni!
— Yo'q, bunisi menga ma'qul emas. Bu ishni sen va mendan bo'lak hech kim bilmasligi shart. O'zing boraqol, uka!
— Xo'p, o'zim boraman. Yaxshi boring, omadingizni bersin!
— Krutoy, yana bir gapni aytmoqchiydim…
Mirsoli toqati toq bo'lib jahl aralash podpolkovnikka yuzlandi.
— Nima gap tag'in?
— Internet klubingda kechqurunlari kazino yo'lga qo'yilganidan xabarim bor. Bu ish taqiqlanganini bilasanmi?
— Bilaman. Nimaydi?
— Demak, bu ishniyam men bosdi-bosdi qilib yurishimga to'g'ri keladi. Har oyda besh ming ko'kida berib turasan. Aks holda tekshiruvchilar kelsa, o'zing javob berishingga to'g'ri keladi. Harqalay, politsiya bo'limida o'tirib so'roq berish sengayam yoqmas-a? Yo adashdimmi?
— Roziman. Buniyam olasiz.
— Juda yaxshi. Unda xayrlashmaymiz. Seni ikki soatdan keyin o'sha joyda kutaman.
Mirsoli podpolkovnik bilan xayrlashdi-da, qovog'ini uygancha ofisga kirib ketdi.

* * *

Mirsoli internet klubdan mo'maygina daromad olardi. Bundan tashqari, «Smex»ga tegishli «tochka»lar ham unga yomon daromad hadya etmayotgandi. Tungi kazino ham millionlab pullarni hadya etardi. Keyingi kunlarda hashamatli uy, mashina sotib olish haqida o'yladi-yu, biroq hadeganda ikkilanaverdi. Negadir ko'ngli chopa qolmadi. Ikkilanishlardan ko'ngli g'ashlanib, yakshanba kuni tushga yaqin shaharni piyoda, yolg'iz sayr qilishni xohladi. Shu bahonada olamdan o'tgan ikki onasi, Zarina haqida o'ylash, shirin xayollar dengiziga sho'ng'ishini, bahonada yengil tortishini qalban seza oldi.
Qishloqda o'zini kuta-kuta dunyodan ko'z yumgan onasini ko'z oldiga keltirib, undan xayolan uzr so'ray-so'ray, yerosti yo'liga tushdi. Shu yo'l markaziy do'konlardan biriga olib borardi. Hech qursa bir dona o'ziga yoqqan kiyim xarid qilish ilinjida oldinga yurdi. Yerosti yo'lining yarmiga yetganda, chetda tik turgan ko'yi tilanayotgan o'smirga ko'zi tushdi. O'smir qora ko'zoynakda bo'lib, chamasi o'n ikki yosh atrofida edi. Mirsoli yaqinroq borib o'smirning nolali so'zlanishlariga jim quloq tutdi.
— Birodarlar, xudo bizni so'qir yaratdi, shu yo'l bilan qo'lingizga qaratdi! Nolishimdan ranjimang, birodarlar! Menday notavonga xayr qiling! Xudodan sizlarga baxt so'ray!
Mirsoli o'smirning nolalari, tashqi ko'rinishidan qattiq ta'sirlanib, uning qo'liga bir dona besh mingtalik pul tutqazdi. O'smir pulni qo'liga oliboq bir necha marta siypaladi-da, negadir boshini u yon, bu yonga tashlab bezovtalana boshladi.
— Senga nima bo'ldi, uka? — so'radi Mirsoli o'smirning ikki bilagidan tutib. — Nega pulni kissangga solmayapsan?
— Axir… Bu ko'p-ku, — dedi o'smir pul tutgan qo'llari bilinar-bilinmas titrab. — Menda… Qaytim yo'g'idi…
— Sendan qaytim so'ramadim. Kissangga sol pulni!
— R-rahmat, og'a, — dedi o'smir beixtiyor yig'lamsirab. — Umringiz uzoq bo'lsin! Kennoyim bilan baxtli bo'ling!
— Men uylanmagan bo'lsam-chi? — Mirsoli o'zi sezmagan holda shu o'smir bilan qiziqa boshlagandi. Shuning uchun atayin gapni cho'zishga urindi. — Xo'sh, unda nima bo'ladi?
— Kechiring, og'a! Men… Ko'zim ko'rmagani pand berdi-da!
— Menga qara, — dedi Mirsoli o'smirga boshdan oyoq razm solib. — Bu… Ko'zlaring tug'ilganingdan beri shunaqa… Ko'rmaydimi?
— Yo'q, albatta, — dedi o'smir ehtiyotkorlik