Tasodifiy hikoya: кучадагилар хам нармални нарсалар
бу вокия узмда булган узб далигимда хозир рассиядаман бунда 4 5 йил олди узб да бизнесча билан шуг...davomi

bilan qo'lidagi pulni kissasiga solarkan. — Ikki yil bo'ldi bunga.
— Nima bo'ldi? Avariyaga uchradingmi?
— Shundan ko'ra avariyaga uchrab o'lsam yaxshiydi. Undanam battari bo'lgan.
— Shunaqa degin? Qani, menga boshidan ayt-chi! Aytaver, balki yordamim tegib qolar!?.
— Afsuski, hech kim yordam bera olmaydi, — dardli ohangda so'z boshladi o'smir. — Ko'zlarim endi o'la o'lgunimcha ko'rmasligi aniq.
— Menga qara, uka, — dedi Mirsoli asabiy lab tishlab. — Nima bo'lganini menga aytgin-chi! O'zingam yengil tortasan, ishon!
— Ikki yil burun yomon odamlarning qo'liga tushib qoldim. O'shandan beri…
— Ota-onang bormi?
— Yo'q, men bolalar uyida o'sganman.
— Tushunarli. Xo'sh, qanday qilib yomon odamlarning qo'liga tushding?
— Bu… O'zimning muammmom. Sizga dahli yo'q, aka.
— Yo'q, undaymas, — dedi Mirsoli. — Bu meniyam muammom. Gapir, uka, qo'rqma! Har holda o'zing manavinaqangi tilanchilikni tanlamagandirsan? Nahotki, o'zing tanlagan bo'lsang?
— Yo'q, men bolaligimdan militsioner bo'lishni orzu qilardim. Hoziram orzu qilaman.
— Xo'p, nima xalal beryapti senga? Puling yo'qligimi?
— Yo'q, men u odamlarga qarshi bora olmayman.
— Qiziq, — Mirsoli yanada sergak tortib, o'smirga qattiqroq tikildi. — Oting nimaydi?
— Bogdan.
— Menga qara, Bogdan, qaysi odamlarni nazarda tutding hozir?
— Baribir aytmayman. Haqim yo'q.
— Shunaqami? Mayli, oldin menga ayt, ko'zing nima sabab bo'lib ko'rmay qoldi unda? Biror xavfli xastalikka uchradingmi?
Bogdan chuqur xo'rsinib, bir muddat o'yga toldi. So'ngra yana so'z boshladi.
— Men soppa-sog' edim. O'sha yaramas Misha ko'zimni… Ko'zlarimni ko'rmaydigan qilib qo'ydi.
— Qaysi Misha? Kim haqida gapiryapsan? Tushunmadim.
— Misha juda yomon odam. U so'ziga kirmaganlarni ayab o'tirmaydi. Yomo-on uradi.
— Shunaqa degin?!. Xo'sh, Misha nima qildiki, ko'zlaring ko'rmay qoldi?
— Ular ko'pchilik. Adashmasam, olti kishi. Meni Misha ko'chada ko'rib qolib, o'sha yerto'laga sudrab kelgan. Borishni xohlamagandim, rosa tepdi. Keyin majbur bo'ldim. Yerto'lada esa yana menga o'xshagan bolalar yetti kishi ekan. Ularniyam ko'zlarini ko'rmaydigan qip qo'yishgan.
— Voy ifloslar-ey! Nima qilishdi? Ko'zlaringga biror o'tkir narsa tiqishdimi?
— Yo'q, ular qo'l-oyoqlarimni boylab qo'yib… Keyin ko'zlarimga qizib turgan qoshiqni bosishgan. Men hushimdan ketib qolganman. O'zimga kelganimda esa… Ko'r bo'lib qolgandim. Ha, baqir-chaqir qilmasligim uchun og'zimni skotchlab qo'yishdi… Undan so'ng Misha yonidagilar bilan birga meni tilanishga o'rgatdi. Siz pul bergan vaqtdagi so'zlarni yodlatgan. Hozir esa biz bolalar bilan sakkizta «tochka»da turib tilanamiz. Kechqurun bizni mashinada yig'ib yerto'laga olib borishadi. Bor pullarimizni tiyin-tiyinigacha olib qo'yishadi.
— Ovqat-chi? Berishadimi?
— Non va suv berishadi… Aka, qachon issiq ovqat ichganim esimdan chiqib ketgan. Lekin judayam go'shtli ovqat yeyishni istardim…
— Bo'ladi senga go'shtli ovqat, uka, — Bogdanning g'amgin hikoyasini eshitib, Mirsoli g'azabga to'ldi. Shu lahzadayoq bu so'qir bolakayga yordam bermasa bo'lmasligi, zo'ravon, ablahlarning jazosini bermasa tinchlana olmasligini anglab yetdi. — Sen hech narsadan, hech kimdan qo'rqma! Meni hoziroq o'sha yerto'lanngga olib borasan. Qolgan bolalarniyam yig'ib chiqamiz.
— Yo'-o'q, — turgan yerida bezovta yer tepib norozilandi Bogdan. — Hali ish vaqtim tugashiga ancha bor, aka! Q-qo'rqaman!
— Qo'rqma dedim-ku! Senga yordam bermoqchiman. Ishon, sen ortiq yerto'lada yashamaysan. Mening himoyamda yashaysan. Sen albatta katta odam bo'lasan! Senga so'z beraman.
— Aka, ular yomon odamlar! Sizniyam…
— Mendan xavotir olma! Yaxshisi, ko'rsat menga ularni! Sheriklaringniyam himoyamga olaman. Sizlar endi hech qachon tilanmaysiz…
Bogdan Mirsolining so'zlaridan ruhlandimi, ortiq qarshilik qilmadi.
Mirsoli uning qo'ltig'idan olib, tashqariga yetakladi.
Bogdan Mirsolining aslida kimligi, qanday qudratga ega ekanini bilmasa-da, umidvor edi. Zo'ravonlar qo'lidan uning ko'magida xalos bo'lishiga ishonardi. Shu sabablimi, sira ikkilanmasdan har bir «tochka»ning manzilini tushuntira bordi. Ular taksida shahar aylanib, qolgan yetti o'smirni ham olib ketishdi. O'smirlar ham xuddi Bogdan kabi qora ko'zoynak taqishgan, gap-so'zlari juda-juda g'amgin edi. Mirsoli yana bir narsaga shaxsan amin bo'lish niyatida yo'l-yo'lakay Bogdan va sheriklarining ko'zoynaklarini yechib ko'zlariga boqdi. Haqiqatan, kuyikdan so'ng barchalarining ko'zlari kishi qo'rqar darajada xunuk va dahshatli tusga kirgandi.
«Dunyoda shunaqa ifloslar borligini bilmas ekanman, — o'ylardi Mirsoli mashinada so'qir bolalar makon tutgan o'sha yerto'la tomon ketib borarkan. — Nahotki, begunoh bolani mana bunday ahvolga solib pul ishlashga vijdoni yo'l qo'ysa? Kim o'zi ular? Kimlarga xizmat qiladi? «Smex»gami? Bo'lishi mumkinmas. «Smex» u qadar pastkash emas. Qolaversa, unga pulning o'zi oqib kelgan, harqalay manavinaqangi so'qir o'smirlarning tilanchilik qilib topganiga qarab qolmagandir? Unda kim bosh-qosh bu iflos va jirkanch ishga? Qiziq, hayotimda tilanchilarni ko'p ko'rganman. Lekin qaysidir marazning nog'orasiga o'ynashini bilmas ekanman… Aytgancha, Vadimga qo'ng'iroq qilay, to'pponchani opkelsin! Qurol kerak bo'lib qolishi mumkin. Ha, uniyam pistirmaga qo'yaman. Zarurat tug'ilsa, yordam beradi…»
Mirsoli darhol qo'riqchilaridan biri Vadimga qo'ng'iroq qilib, taxminiy manzilni aytdi. Yetib kelishganda, Vadimning o'zi xuddi o'sha ko'rimsiz bino qarshisida kutib turardi.
— Sen sal nariroqqa bor-da, — pastga tushiboq Vadimga tayinladi Mirsoli. — Poylab tur! Quloqni ding qil! Agar yarim soat ichida tashqariga chiqmasam, o'zing yerto'laga tushaver! Faqat ehtiyot bo'l! Xudo biladi u marazlar necha kishi ekan!
— Tushunmadim, brat, — yelka qisib yerto'la tarafga ishora qildi Vadim. — Kim bilan jang qilishga keldik o'zi? Menam taniymanmi?
— Sen tugul o'zim ham tanimayman ularni, — dedi Mirsoli bir chetda qaldirg'ochlardek saf tortib turgan so'qir o'smirlarga o'ychan tikilib. — Manavi bolajonlarning ko'zini ko'r qilib, tilanchilikka yuborisharkan. Bilasanmi bu ishni qilish uchun qanaqangi maraz bo'lishi kerak odam? Xullas, qolgan gaplarni «po xodu» bilvolasan o'zing. Hozir tayyor tur!
— Xo'p bo'ladi! — dedi Vadim tishlarini g'ijirlatib. — Agar shu bolalarning ko'zlarini ko'r qilgan bo'lsa, o'zim ularni yer tishlataman.
— Bo'pti, ana, — deya bino yaqiniga kelib to'xtagan mashinaga ishora qildi Mirsoli. — Adashmasam, shularga o'xshayapti «mijoz»larimiz. Qara, olti kishi. Hammasi davangirday yigitlar ekan. Ammo shoshilma, yarim soat meni kut!..
Mirsoli so'qir bolalar tomon qadam tashlaganda, zo'ravonlar allaqachon ularni o'rab siquvga ola boshlashgandi.
— Vey, kim senlarni bu yerga opkeldi? — qolganlardan bo'yi bir bahya balandroq, uzun sochlarini xuddi qizlar kabi turmaklab olgan malla yigit o'smirlarni turtib so'roqqa tutardi. — Nimaga vaqtli ishdan ketib qoldilaring? Gapir, iflos, ko'rlar!..
Bolalar esa ko'zlari ko'rmasa-da, ayblarini tan olgan ko'yi yer chizishar, titrashar, miq eta olishmasdi.