Tasodifiy hikoya: ИНШО (аччиқ ҳақиқат)
“Эртага дам олиш куни” - ўқитувчи болаларга қарата дона-дона сўзлади. -“Албатта ота-онангиз билан би...davomi

— O'zing o'zingni o'ldirasan, — dedi Mirsoli. — Qani, boshla! Sening bu dunyoda suyanadiganing qolmagan. Agar yashab qolsang, battar oyoqosti qilishadi, xo'rlashadi, ado etishadi. Seni o'limgina bu qiynoqlardan qutqarib qola oladi. Bo'l tez!..
Iblisona harakatlar, so'zlovlar, ta'sirlar barzangiga yovvoyi kuch, shiddat bag'ishlagandi. Sira o'ylab o'tirmay, to'pponchani peshonasiga tiradi-yu, tepkini bosdi.

* * *
Barzangi o'z joniga qasd qilgandan keyin ham iblis Mirsolini ortga chekinishga, xotirjam tortishga qo'ymasdi. Uning yetagida Mirsoli hovlini titkilab chiqdi. Bir quti moyi qurimagan to'pponchalar berkitilgan ekan. Ularning bir nechtasini olgach, Mirsoli imi-jimida hovlidan chiqib katta yo'l tomonga yurdi.
— Bu dunyoda hech kim senga ta'zim qilmaydi, — yo'l-yo'lakay uqtirib borardi iblis. — Bir umr yaxshilik qil, kimlarningdir ko'nglini ol, qo'llariga katta pul tutqaz, baribir hech kim sendan minnatdor bo'lmaydi. Shunday ekan, sen yo'lingga g'ov bo'lishga shaylanganlarni anavi bezoridek yer tishlataverishing shart. Agar sendan qo'rqishsa, odamlar hurmatlashadi, soyangga salom berishadi. Bu dunyo besh kunlik, okasi! Yashab qol! Manaman deganning dodini ber, katta pul to'pla, saroylardek koshonalarda yasha.
— Men, axir, tavba qilgandim, — deya shivirladi Mirsoli hamon barzangining so'nggi holati ko'z o'ngidan ketmay. — Yomon yo'lga yurmaslikka, harom pulga yaqin bormaslikka qasam ichgandim…
— E, sen bilan mening qasamimiz, tavbamiz nima bo'lardi? Buguningni o'ylasang-chi! Hozir bor, Yulyang uyida biqinib o'tiribdi. Ammo uyam senga yaxshilikcha yon berib qo'ymaydi.
— Unda borishimning nima foydasi bor? Yashayversin o'z holicha.
— Ie, uni sevib qolganding shekilli?!. Yo adashdimmi? Kechagina oh-voh qilib yotuvding-ku! Hozir ham ichingda jon deb turibsan-ku! Nega tan olging kelmaydi?
— To'g'ri, — dedi Mirsoli xo'rsiniq aralash. — O'sha qiz ko'nglimga o'tirishuvdi. Lekin unga sira yomonlik qila olmasam kerak.
— Bekorning beshtasini aytibsan! Bilib qo'y, ayol zotining pulni yomon ko'rmaydigani bo'lmaydi. Pulni ko'rsatsang, zo'rligingni namoyish qila bilsang, ular seni sevib ham qolaverishadi, hurmat paydo bo'ladi, kerak bo'lsa oyog'ingni o'pib yashashadi.
— Sezib turibman. Yulya haliyam opasini unuta olmayapti. Men borib unga qattiq tegsam battar alami ortmaydimi?
— G'alchalarning savolini berishni bas qil! Kim senga yomonlik qil deyapti? Uniyam barzangining ahvoliga solib, bo'shashtirvolasan-u, olasan-ketasan. Uyga olib borib bilganingni qil! Shunday yo'l tutki, ertagayoq senga mahkam yopishib olsin, uylanishingni so'rab yolvorsin!..
— Men birinchi navbatda bankdagi pullarimni olishim kerak, — dedi Mirsoli g'ijini kelib. — Busiz boshqa ishga qo'l ura olmayman, tushun!
— Bor, ichkariga kirmay turib men o'rgatgan amallarni bajar! Xodimidan tortib boshlig'igacha karaxtlanib qolsin, sen esa o'zing mo'ljallagan qutidan pullaringni olib asta chiqib ketaverasan. Karaxtlanganlar bir soatsiz o'ziga kelmaydi.
— O', bu zo'r fikr bo'ldi, — dedi hovliqib Mirsoli. — Xuddi shunday qilamiz. Undan keyin bemalol Yulyanikiga boraversak bo'ladi.
— Yulyani uyga qamab, generalni tinchitishga borasan. U yo'g'ingda ancha-muncha pulingni o'margan. Kirimlar o'sha yaramasning ixtiyorida edi. Atrofdagilarning ko'zini shamg'alat qilib rosa pulingni shilgan. Undaylar jazoga loyiq!
— Ablah! — Mirsoli tishlarini g'ijirlatib, kissasidagi to'pponchani siqimladi. — Yer bilan bitta qilaman u marazni! Tiriklay ko'maman!..

* * *

Yarim yo'lga yetganda Mirsoli taqqa to'xtadi. Ovozlar endi goh chap, goh o'ngdan kela boshlaganini payqadi. Ilgari ham sezgan bo'lishi mumkindir, ammo shu tobdagina angladi.
— Bekorga chivindek joningni xatarga qo'yma, — uqtirardi o'ngdan taralayotgan ovoz. — Harom-xarish deb ikki oyog'ingni boy berding. Endi joningni asra! Har yaramasning so'ziga uchma! Tavba qil!
— Yo'q, — deya hayqirdi chapdan taralayotgan ovoz sohibi. — Unga quloq solma! Og'ir ahvolda qolganingda u tomoshabin bo'lishdan nariga o'tmagan. Nochor, ojiz bandaga aylanishingni, bir umr yo'qsildek umr kechirishingni istaydi u!
— Sen haqsan, — dedi Mirsoli pichirlab. — Meni yo'limdan hech kim qaytara olmaydi endi! Faqat oldinga yuraman. Zo'rlar zo'ri bo'lib, dunyoni titratar darajaga yetmagunimcha kurashaveraman. Ko'rsat yo'lni, hoy maslahatchim!
— Hov anavi bekat yaqinida sigaret tutatib turgan mentni ko'ryapsanmi? — so'radi iblis. — Yaxshilab qara, u ofitser!
— Ko'rdim. Nima bo'libdi?
— Uyam seni xuddi shu ko'yga solgan marazlarning bir vakili. U ham qo'yib berishsa, seni g'ajib tashlashga tayyor turadi.
— Nima qilay uni? Shundan gapir!
— Bankka borishni ertangi kunga qoldirasan. Hozir asta borasan-da, beliga to'pponcha tiraysan. Keyin uyingga olib ketasan!
Mirsoli gap-so'zsiz aravachani politsiyachi turgan yoqqa haydadi. Mashinalar shovqinida aravachaning g'ildirashi umuman eshitilmasdi. Orqa tarafdan bordi-da, kissasidan to'pponcha chiqarib, politsiyachining beliga tiradi. Davomi ham iblis o'rgatganidek kechdi.
— Sen hoziroq oldimga tush, — buyurdi Mirsoli ofitserga. — Tushundingmi yo asfalasofinga jo'natvoraymi?
Politsiyachi ehtiyotkorlik bilan, ortiqcha harakat sodir etmagan holda qo'rqa-pisa boshini Mirsoli tomon burdi va u nogironlar aravachasida o'tirganini ko'rib ensasi qotdi.
— Vey, seni shundog'am xudo urib qo'yibdi-ku, — dedi politsiyachi. — Nima qilasan o'zingga tashvish orttirib? To'pponchangni nari ol, indamayman, senga ziyon yetkazmay ketaman.
— Yo'-o'q, ment, — dedi Mirsoli tishlarini g'ijirlatib. — Mening yo'qotadigan hech narsam qolmagan. Agar oldimga tushmasang, baqir-chaqir qilsang, tepkini bosaman, vassalom! Sen narigi dunyoga ravona bo'lasan.
— Xo'p, xo'p, sen aytgancha bo'la qolsin! Uyingga borishimdan senga nima foyda?
— Buni borganda bilasan. Qani, oldimga tush! Lekin qochishga urinma. Men otish bo'yicha chempionman. Ming kilometr narida bo'lsang ham o'qim bexato tegadi.
Politsiyachi o'zini bosib olgan, tajribali ekan. Mirsolining barcha shartlariga ko'nib, u ko'rsatgan tarafga qarab yurdi. Nastya xoladan qolgan kvartira shu yerdan bir chaqirimcha narida edi. Hash-pash deguncha ular kvartiraga yetishdi. Mirsoli kalitni politsiyachiga berib eshikni ochishga undadi.
Ichkariga kirgandan keyin esa o'z qo'llari bilan eshikni ichkaridan qulflab, yana to'pponchasini politsiyachining beliga tiradi.
Ofitser hech narsaga tushunmasdi. Mirsolining asl maqsadini anglay olmay xunob edi. Shunday bo'lsa-da, kutar, ezgulik g'alaba qilishiga ishonardi.
Mirsoli navbatdagi bosqichga o'tish uchun shoshilmadi. Iblisning yo'rig'iga kirib muzlatkichdagi bir shisha ichkilikni chiqarib oldi va ikkita qadahga quydi.
— Ich, — buyurdi ofitserga. — Oxirigacha ichasan!
Politsiyachi bu buyruqni ham so'zsiz ado etdi. Mirsoli esa qadahni bo'shatgandan keyin to'pponchani ofitserning peshonasiga to'g'rilab buyurdi:
Endi kiyimlaringning hammasini yech! Qip-yalang'och qolmaguningcha yechinasan!
* * *

Shundoq ham sabr kosasi to'lgan politsiyachi Mirsoliga nafrat aralash tikilib