Tasodifiy hikoya: Hikoya (copy)
Ismim Sardor. Yoshim 24 da. Ins.tni bitirganimga 1 yil bölayapti. Diplomni olib bankka ishga joylashdim. Cherez dolya 2 ming$. Ishim yaxshi . U bu orttirib kn uylanishga qaror qilganman. Ln yigitlar biladi, xirs uylanishni kutib turadigan narsa emas. Shu un 1 2 1 martaliklarga bordim-u kn köngil tortmadi, bizni tumanda fohishabozlikka qattiq turilgani un köngilni tortadigani yöq, hisobi. Ishxonam uncha katta emas. 28 ta xodim bor. Men valyutniy otdelda ishliman. Men bn 4 kishimiz. Nodira opa y...davomi

turdi-da, norozi bosh chayqadi.
— Ukam, sen haddingdan oshyapsan, — dedi u mushtlarini tugib. — Nima, meniyam o'zingga o'xshab shayton yo'rig'iga yurgizmoqchimsan? Ovora bo'lasan. Men senday yarim jon, marazning qarshisida sharmanda bo'lgandan ko'ra o'limni afzal ko'raman. O'v, men qonli maydonlarda yurib kelgan odamman! Qani, o'ldir mard bo'lsang shunchalik! Bilib qo'yki, men o'limdan qo'rqmayman! Qani, otmaysanmi? Erkakmisan o'zi?
— Shunaqami? — Mirsoli gezarib aravachani politsiyachiga yaqinroq olib bordi va to'pponchani ko'ksiga tiradi. — Mening kimligimni bilasanmi o'zi? Vey, sendan so'rayapman! Hozir tepkini bossam, tamomsan! Gapir!
— Bilaman, — dedi politsiyachi iloji boricha o'zini qo'lga olishga tirishib. — Sen odamxo'r marazsan! Qancha begunohlarning yostig'ini quritgansan. Shunday ekan, sening kelajaging yo'q. Xor bo'lib o'lasan!..
— Hali shunaqami? — Mirsoli bu haqoratlarni eshitdi-yu, bor ovozda qichqirdi. — O'lging kelibdi, o'lasa-an!..
Shunday deb tepkini bosdi. To'pponchaning paqillagan tovushi kvartira qolib, butun tevarakni tutdi. Politsiyachi inqillagan ko'yi egilib, polga yuztuban yiqildi.
— Ha-a, meni qo'rqadi deb o'ylovmiding? — hanuz telbalarcha aravachani jasad atrofida u yondan bu yonga g'ildiratib xirillardi Mirsoli. — Yo'-o'q, men hech kimdan qo'rqmayman! Chunki bu dunyoda faqat men zo'r bo'lishim kerak. Bo'laman ham. Boy bergan oyoqlarim haqqi qasam ichaman, shu lahzadan e'tiboran yo'limga g'ov bo'lganlarni ayab o'tirmayman. Hammangning yostig'ingni quritaman. Yer bilan bitta qilaman hammangni!..

* * *

Iblis yetagida qolgan banda halovat neligini bilmaydi, o'zligini unuta boradi, qonsiragan nigohlari dunyoni teshay deydi. Mirsoli ayni pallada xudi shunday alfozda edi, Uning ko'zlari go'yo dunyoni ko'rmas, qalbi tamoman iblis yo'rig'iga tushib qolgandi. Bu yo'riq hali chimildiq ko'rmagan, butkul yovvoyilashib ulgurgan yigitni tobora oldinga talpintirar, tezroq hammayoqni ostin-ustun qilish, yorug' dunyoga yakka hukmron bo'lib qolishga undardi. Ustiga ustak bankdagi pullaridan tamoman ayrilganiga ko'zi yetib xit bo'lar, bu ham ko'ksida alanga olgan nafrat olovini borgan sari quturtirardi.
Mirsoli nihoyat hayqirishdan tiyilib, politsiyachining murdasiga birpas alamli tikilib turdi-da, arvachasini tashqariga haydadi.
— Biz ikkalamiz birlashsak, maqsadlarga albatta erishamiz, — Mirsolini tezlardi iblis. — Hozir ko'chaga chiqasan-u, qimirlagan jonzot borki, otaverasan. Shunda hamma sendan cho'chiydi, sharpangni ko'rsa ham o'qdek uchib jonini asrash ilinjida qochadi. Ishon, hech kim senga xalal bera olmaydi. Chunki qo'lingda qurol bor. Quroling ojizlar, seni zo'r o'rnida ko'ra olmagan, qadringni bir pul qilishga tayyor bandalarning kushandasidir. Oldinga bos, shovvoz, fursatni qo'ldan berma! Intiho yaqin. Mana ko'rasan, hademay sening ko'changda bahor yuz ko'rsatadi, umring haqiqiy bayramga aylanadi. Hech kimni ayama, hech kimga achinma! Aks holda o'zingni oyoqosti qilib ketishadi…
Bu chaqiriqlar Mirsolini yanada xezlantirdi. Bir tutam, harom-xarishnigina tan olishga odatlangan qalbini yuz chandon nafrat va jahd loyiga qorishtirdi. U ko'ziga ko'rinishi muqarrar har bir jonzotni o'qlar yomg'iri ostida ta'qib etishga shay bo'ldi. Shoshildi, hovliqdi, oshiqdi va qayta-qayta talpinaverdi.
Kutilganidek, avtobus bekatida tumonot odam yig'ilgandi. Mirsoli bekatga yaqin bordi-da, picha odamlarni kuzatdi. Ularning yuz-tuzilishiga razm soldi, o'q uzishi uchun yana bir arzirli bahona qidirdi. Aksiga olib yo'lovchilar u tomonga qur-qur achinish nazari bilan boqar, bu Mirsolining nafratiga nafrat qo'shardi. Shunda ham shoshilmadi. Yana bir muddatgina kuzatib turishni xohladi. Yo'lovchilardan orqaroqda yoshi o'ttizga yaqinlab qolgan bir ayol turar, nigohlarini Mirsolidan uzmasdi. Bu nigohlar shunchaki emas, balki muhabbat, mehrga qorishiqdek tuyilardi. Mirsoli ko'zlar to'qnashgach, shu haqiqatni tan olishga, ayol tomon yanada yaqinroq borishga urindi. Ammo iblis bu gal ham yo'l bermadi.
— Sen haliyam go'lligingga boryapsan, — tanbeh bera boshladi iblis. — Shu ayol seni seva oladimi-a? Shu-ya? Axir, ikki oyog'i yo'q yigit kimga ham kerak, nodon!?. Aftidan ayol maqsadingni anglaganday bo'ldi, shuning uchun oldini olib jonini asrash ilinjida o'tli boqayotgandir. Buning ustiga yoshi sendan ancha ulug' bo'lsa! Boshingga urasanmi o'zingdan katta ayolni?!. E'tibor qilma, bo'sh kelma, aldovlarga ishonma, xor bo'lasan! Pand yeysan! Ishon, bu yorug' olamda muhabbatning o'zi yo'q. Bu ertak xolos. Sergak tort!.. Aytgancha, bugundan e'tiboran bashoratchi emassan. Men o'sha bilog'on, qaysar va tanbal farishtalaringga javob bervordim.
— Nega? — so'radi Mirsoli hanuz ayoldan ko'z uzmay. — Nima ayb qildimki, xudo bergan inoyatni yo'qqa chiqarding?
— Ie, — dedi shayton sovuqqon ohangda. — Hademay butun dunyoga so'zingni o'tkazay deb turibsan-u, bu xislatni boshingga urasanmi? Undan ko'ra hozirgi ish haqida o'yla!..
Mirsoli iblisning ko'r-ko'rona bergan maslahatlaridan yanada ta'sirlanib, daf'atan ko'zini ayoldan olib qochdi va shosha-pisha to'pponchasini yo'lovchilarga to'g'riladi-yu, bor ovozda qichqirdi.
— Marazlar! Senlarga o'lim! Hammangni asfalosofinga yuboraman! O'llaring! Qurilaring!..
Mirsoli sira o'ylab o'tirmay, qayta-qayta tepkini bosaverdi. Bekat qiy-chuvga to'ldi. Odamlar bir-birini turtib, urib duch kelgan tarafga qocha boshladi. O'q tekkan kimsalar yerga qulab, oyoqlar ostida qoldi. Mirsoli yana allanimalar deya qichqirar va o'q uzishda davom etardi. Xayriyatki, to'pponchaning o'qi tugadi. Mirsoli alamiga chiday olmay qurolni bekatga uloqtirdi-da, titray-titray nari keta boshladi. Afsuski, uzoq ketishga ulgurmadi. Shahar tomondan o'qdek uchib kelgan politsiya mashinasi yo'liga ko'ndalang bo'ldi. Ko'z ochib yumguncha mashina eshiklari ochilib, yuzlariga niqob tutgan, yelkalariga avtomatlar osgan politsiyachilar tushib, darhol Mirsolini qo'lga olishdi…

* * *

«SIZO»dagi tergov xonasida sukunat hukmron edi. Qo'llari kishanlangan Mirsolining ro'parasida uzun bo'yli, zaxil yuz, nigohlari burgutnikidek o'tkir tergovchi o'tirar, savol berishga shoshilmasdi. Nuqul Mirsoliga sinchkov boqar, mushtlari tobora qattiqroq tugila borardi.
— Ha, maraz, — kutilmaganda tilga kirdi tergovchi. — Oxiriyam qo'lga tusharkansan-ku! Nima, shahar bedarvoza deb o'ylaganmiding? Odam o'ldirib bemalol yashab yuraveraman deb hisoblaganmiding?
Mirsoli indamasdi. U ruhan iblisni qidirar, maslahat so'raщni istardi. Baxtga qarshi iblis aks sado bermasdi. Hoynahoy, tag'in navbatdagi qarg'ishlarni hazm qilishdan o'zini olib qochgandi.
«Ablah, — o'ylardi Mirsoli lab tishlab. — Nega uning yo'rig'iga kirdim? Nima qilib qo'ydim o'zi? Nega bunday yo'l tutdim? Qani u? Nimaga ovoz bermaydi? Endi nima qilaman?.. Meni botqoqqa botirib, o'zi qochib qoldimi hali? Yo'-o'q, ko'rsatib qo'yaman unga! Yo'q qilaman! Quritaman!..»
Savollarga javob yo'q edi. So'nggi lahzalarda ko'zi ochila borishiga qaramay, Mirsolining qismat ixtiyorida qolishdan o'zga chorasi qolmagandi.
— Nega