Tasodifiy hikoya: Go*zał hayoTGa iłk qaĐam
___________________________________________ har kuni yonimdan menga wirin tabassum hadya qilib, yon...davomi

indamaysan, o'v, haromxo'r? — tahdidli so'z qotdi tergovchi. — Afsuslanyapsanmi yo? Yo'-o'q, sendaqalar afsuslanmaydi. Chunki bukrini faqat go'r tuzatadi. Gapir iflos! Nega politsiyachini, bekatdagi begunoh odamlarni o'ldirding?
Mirsoli javob bermadi. U chalkash xayollar qo'zg'oloni sababmi, yana iblisni ruhan tutib olgan va darhol jahlidan tushib, o'zi sezmagan holda iblisga quloq tutishda davom etardi.
— Hozir mana shu yaramasning basharasiga musht tushir, — derdi iblis. — Ko'rdingmi, seni yer bilan bitta qildi!?. Bularning birontasiyam senga do'stlik qilmaydi. Ilojini topdi deguncha ustingdan kuladi, toptaydi, o'ldirishga tayyor turadi. Xo'sh, nega jim bo'p qolding? Urmaysanmi tergovchini? Yo bu kuningdan battar bo'lishni xohlayapsanmi?
«Men sob bo'ldim, — boshini eggan ko'yi xayolan so'zlanishga tutindi Mirsoli. — Mening kelajagim sen bilan tillashgan kunimdanoq o'lgan. Men endi senga quloq tuta olmayman.
. Yetar! Men hukmronlik qiladiganlarni sira xushlamasdim. Ne qilayki, yo'ldan urding, meni badnom qilding. To'g'ri, melisalarni ko'rishga ko'zim yo'q. Ammo senga ham bo'ysunmayman endi. Kimligingni, qanchalar razilligingni bildim, amin bo'ldim. Buyog'iga tag'in peshonamga bitilganini ko'raman.»
— Yo'qo-ol! — bu gal Mirsoli bor ovozda qichqirganini o'zi ham payqamay qoldi. — Ko'zimdan yo'qo-ol, shayton! Seni ko'rishga ko'zim yo'-o'q!!!
— Nima-a? — shubhasiz, tergovchi uning xayolidan nimalar o'tganini bilmasdi. Haqoratlar o'ziga tegishli deb o'ylab, Mirsoliga xezlandi. — Hali meni shayton dedingmi? Meni-ya? Konvoy-y!!!
Shu zahoti eshik ochilib, ichkariga avtomatli konvoy kirdi.
— Eshitaman o'rtoq mayor!
— Manavi iflosni yettinchi kameraga olib borib qama! Ko'zi ochilsa, o'zi chaqiradi bizni! Olib ket! Aks holda basharasini buzib tashlayman!
— Qo'llaringni orqangga qil! — Mirsoli o'dag'ayladi konvoy. — Eshak aravangni yurgiz tez!
Mirsoli tergovchiga bir qarab oldi-da, aravachani tashqariga haydadi.

* * *

Tergovchi ishora qilgan kamerada jinoyat qilib qamalgan sobiq politsiya mayori o'tirardi. Buni to uzun yo'lak bo'ylab eshikka yetguncha konvoy aytib berdi.
— Peshonang sho'r ekan, uka, — dedi u yo'l-yo'lakay goh aravacha, goh Mirsoliga achinish bilan qarab olarkan. — Maza qilib yashamaysanmi uyingda? Ahvolingni qara! Qanaqa betamiz bolasan o'zing-a? Yo turma o'yinchoq, sanatoriy, kurort deb o'ylaganmiding? To'g'ri, ashaddiy jinoyatchilar turmasiz tura olishmaydi. Chunki ularning qon-qoniga singib ketgan. Sen-chi? Ana, hozir kameraga kirasan. Xudo asrasin ishqilib. Ishon, o'zimga qolsa, seni bir daqiqayam ushlab turmasdim bu yerda. Ammo menam buyruq bajaradigan odamman…
Mirsoli miq etmadi. O'zini go'yo konvoyning gaplarini eshitmagandek tutdi. Biroq ichdan zil ketardi. Xayolan yo'ldan ozdirgan iblis bilan kurashar, shaytoni lain esa sira tap tortmay Mirsolini tobora jarlik tomon boshlar, o'ch, intiqomga undardi.
Nihoyat yettinchi kameraga ham yetishdi.
— Devorga o'giril! — buyurdi konvoy. — Yetib kelding!..
Mirsolining o'girilishi boshqacha bo'lishi mumkin emasdi. U aravani devorga yaqin olib bordi-da, konvoyga ters o'girdi.
— Ichkariga kir! — dedi konvoy hamon mahzun tortib. — Omadingni bersin, og'ayni!..
Bu «SIZO»ning eng xavfli retsidevistlar saqlanadigan kamerasi edi. To'rt kishilik kamerada faqat bo'yi ikki metrga yaqin, keng yelkali sobiq politsiya mayorinigina ko'rdi. Aftidan qolgan uch kishini «etap» qilishgan shekilli, karavotlar ustida ko'rpa-to'shaklar ham ko'rinmadi. Mirsolining ko'rpasini esa konvoy olib kelgandi. Birinchi qavatdagi bo'sh karavotga tashladi-yu, chiqib ketdi.
Sobiq mayor aravachada qisinibgina o'tirgan Mirsolini ko'rgandayoq tund tortib bo'lgandi. U nuqul nogironlar aravachasiga, Mirsolining yarimta oyoqlariga razm solardi.
— Senmiding mergan? — tikilaverib toqati toq bo'ldimi, sovuqqonlik bilan so'radi mayor Mirsolining tepasiga kelib. — Xayriyat, mentlar hayotda bir marta bo'lsayam va'dasida turishibdi. Mana, xudoning o'zi uchrashtirdi bizni. Xo'sh, qalaysan endi?
— Yomonmas, — dedi Mirsoli ko'ngli g'ash torta boshlaganini sezdirmaslikka tirishib dadil. — Yuribman aravamni tortib.
— Yo'q, sen yurmayapsan, — dedi sobiq mayor. — Allaqachon o'lgansan. Yo ishonmaysanmi?
— Menga qochirimli gap qilma, — «sen»sirab javob qildi Mirsoli. — Qochirimli xotincha gaplarga sira tobim yo'q.
— O', shunaqamisan hali? Ha, mayli, tobing yo'q bo'lsa bo'la tursin. Ammo baribir o'lganingni tan olmasang bo'lmaydi. Sen, qahramon, do'zaxdasan hozir. Men bo'lsam, shu do'zaxning yagona hukmdoriman. Yo bungayam ishonmaysanmi?
— Pastroq tush, — dedi Mirsoli sobiq mayorning ko'zlariga tik boqib. — Tag'in yiqilib mayib bo'lmagin!
— O'v, hezalak, — sobiq mayor jonholatda egilib Mirsolining ikki yelkasiga chang soldi. — Politsiyachini nega o'ldirding?
Mirsoli o'tirgan yerida bir zarb bilan uning qo'llarini yelkasidan olib tashladi.
— Senga hisob bermayman. Agar hoziroq o'zingni bosvolmasang, senam o'shaning ketidan ketasan qulog'ingni ushlab. Nari tur!
Keyingi manzara butkul o'zgarib ketdi. Agar tergovchi shu kamerada Mirsolini yuvosh torttirishadi deb xayol qilgan bo'lsa, qattiq adashgani ma'lum bo'lib qoldi. Sobiq mayorning rejasi Mirsolini bo'g'ib, qiynab, azoblab o'ldirish edi. Afsuski, ko'z o'ngidagi ojiz va notavon aristonning ikki qo'li chayirligini, sportchi ekanini hisobga olmabdi. Mirsoli tomog'iga yopishgan kuchli qo'llarni siltashga o'zida kuch topa bildi. Aravada o'tirgan holda sobiq mayorni beton polga ag'darib oldi-da, bir marta jon yeriga kuchli zarba berdi. U shu zahoti hushini yo'qotdi. G'olibona o'z karavoti tomon yo'nalgan Mirsolini esa iblis tag'in yo'ldan urishga urinardi.
— Qara, senga aytganlarim to'g'ri chiqdi, — derdi u ayuhannos solib. — Bu yerda bir kunmas bir kun o'lasan! Qoch! Yo'lakka chiq-da, duch kelgan konvoyning qurolini tortib olib hammasini yer tishlat! Xor bo'lma! Xor qil!..
Mirsoli so'nggi bir necha soat ichida dunyodan, shafqatsizliklardan qattiq ranjigandi. Garchi qalbida qasos va zo'rlik tuyg'usi charx ursa-da, go'yo iblis da'vatlarini eshitmagan kabi chuqur xo'rsingancha boshini egdi. Ayni pallada juda uyqusi kelayotgandi. Baxtga qarshi mustaqil ravishda aravachadan karavotga o'ta olmasdi.
Taqdirga tan berib o'tirgan yerida ko'zlarini yumdi.
* * *

Qancha uxlabdi, bilmaydi. Tushiga onasi rahmatli kiribdi. Mushtipar onasi kamera tuynugidan mo'ralagan ko'yi yig'lar, ammo bir og'iz so'z demasdi. Ora-sirada bosh chayqab olardi, xolos. Onaning ko'z yoshlari Mirsolini battar g'azablantiribdi.
— Keti-i-ing! — deya turmani boshiga ko'tarib qichqiribdi. Qichqiriq esa rostakamiga o'ngida jaranglagandi…
Mirsoli uyg'onib ketdi-yu, shosha-pisha ichkarini ko'zdan kechirdi. Kameradoshi, aslida o'zini o'ldirish payida bo'lgan sobiq mayorni olib ketishibdimi, ko'rinmadi. Karavotidagi ko'rpa-yostiq ham ko'zga tashlanmadi.
— Marazlar, — g'udranib aravachani oldinga yurgizdi u. — Nogironlik yotar-turarda juda bilinarkan. Mana, o'tirib uxladim tun bo'yi. Uyog'iga-chi? Umrimning oxirigacha shu taxlit