Tasodifiy hikoya: Latifalar
Бир эркак кучада бир аёлга шилк,имлик к,илаверибди: Мен сизни к,улимда кутариб юраман! Мен сизни ...davomi

chaqirdi-da, qulog'iga shivirladi:
— Ukajon, iltimos, tez psixiatr chaqiring! Mijozimning tomi ketyapti!

* * *

— Bu odamga do'xtir chaqirish shart emas, — dedi konvoy Marinaga. — Uni hozir karserga qamaymiz, o'sha yerda hushini yig'ib oladi.
— Karser? — Marina hayron bo'lib konvoyga norozi boqdi. — Nega karserga qamarkansiz? Men qarshiman. Mijozim shundog'am o'zini yomon his qilyapti.
— Siz nimaniyam bilardingiz? Buning gunohlari shunchalik ko'pki, bitta karser ham kamlik qiladi aslida. Xullas, suhbatingiz tugagan bo'lsa, ketishingiz mumkin. Bizning ichki ishlarimizga aralashmang!
— Shunaqami? Boshlig'ingizga arz qilaman!
— Xohishingiz, — deya aravachani tashqariga olib chiqishga chog'landi konvoy. — Arz qilsangiz qilavering! Men buyruqni bajaryapman!..
Mirsoli Marina bilan xayrlashmadi, konvoyga ham hech narsa demadi. Indamaygina o'tirgancha xayolan iblisning go'riga g'isht qaladi. Qismatning bu qadar shafqatsizligidan kuydi. Ikki marhuma onasiga taqdiridan nolidi, ulardan duo so'rab yolvordi. Nodonlik qilib qishlog'ini tark etgani, yomon yo'lga kirib qolganidan nadomat chekdi. Bu orada aravacha qaysidir temir eshik ro'parasida to'xtadi.
— Uch kun shu yerda o'tirasan, — uqtirdi unga konvoy. — Adabingni yeysan, kallakesar, cho'loq! Bu kuningdan battar bo'lasan.
— Meni qo'rqitma, — dedi alam bilan Mirsoli. — Sendaqa qo'rqitadiganlarning ko'pini ko'rganman. Men-chi, bundanam battar kunlarni ko'rganman. Sendaqa jo'jaxo'rozlar qo'rqadi qiyinchilikdan!
Konvoy Mirsolining gaplariga javoban masxaraomuz kuldi-yu, aravachani kameraga kirgazib, darrov eshikni tashqaridan qulfladi.
Karser deganlari haqiqatan havas qilib bo'lmaydigan joy edi. Sovuq jonni uzib olay der, na o'tirib, na uxlab bo'lardi bu yerda. Lekin Mirsoli iloji boricha o'zini qo'lga olishga tirishib, aravachani goh oldinga, goh orqaga haydayverdi. Shu bahonada bu azoblardan zo'r kelishga umid bog'ladi.

* * *

Ammo uchinchi kun Mirsolini holdan toydirdi. Karserdagi jirkanch hid, qattol sovuq jonidan o'ta boshladi. Garchi bu so'nggi kunligini sezib tursa-da, o'zini tuta olmadi. Bor ovozda qichqira boshladi.
— Vey, odamxo'rla-ar! Chiqarib ollaring bu do'zaxdan meni-i!!! Iflosla-ar!!!
Oradan besh daqiacha vaqt o'tib, nihoyat eshik sharaqlab ochildi va ichkariga turma nazoratchisi kirdi.
— Ha, nima bo'ldi? — so'radi u dag'dag'ali ohangda. — Iching o'tdimi? Gapir, dayus!
— Meni chiqarib ollaring! — qichqirdi Mirsoli sovuqdan dag'-dag' titrab. — Senlarda zarracha shafqat bormi o'zi?
— Shafqat kerak bo'p qoldimi senga? — battar o'dag'ayladi nazoratchi. — Buni oldin o'ylash kerak edi. Endi poezding ketib bo'ldi. Buyog'iga mana shunaqangi kunlarnigina ko'rib yashaysan. Ha-a, hali bunisi holva. Bir umrga qamalgin, sudya hukmni o'qisin, ana unda ko'rasan haqiqiy azobni! Teringni shilvolishadi u yerda!
— Unisi meni qiziqtirmaydi hozir, — dedi bu gal past ovozda Mirsoli. — Hozir meni shu joydan chiqib ketish ko'proq qiziqtiryapti. Iltimos, kameramga qamalaring! Tavba qildi-im!..
— Shunaqami? Bo'pti, o'zi bugun oxirgi kun edi. O'tira tur, men borib turma boshlig'idan ruxsat olib kelaman…
Turma nazoratchisi yana bir karra Mirsolining ayanchli ahvoliga qarab oldi-da, hushtak chalgan ko'yi chiqib ketdi.

* * *
Haqiqatan, so'nggi kunlardagi tushkun va qiynoqli lahzalar rostakamiga Mirsolining paymonasini to'ldirgandi. Ayniqsa, karserda o'tkazilgan uch kun bu notavon yigitni jar yoqasiga yetaklab kelgan, Mirsoli shu jarga uloqishni juda-juda xohlayotgandi.
«Men o'zingdangina o'lim so'rayapman, xudo, — deya nola chekardi u turma nazoratchisi yetagida boshqa bir kamera tomon ketib borayotib. — Shu birgina so'rovimni qabul qilsang-chi! Senda adolat bormi o'zi? Mana shu qo'llarim bilan qancha martalab qotilliklarga xezlandim, qancha begunoh bandalarning ko'nglini og'ritdim, xonavayron qildim. Nima uchun shu gunohlarim jazosiga jonimni ola qolmaysan? Nahotki, senga ham keragim qolmagan bo'lsa? Ko'rib turibsan-ku, ojiz-u notavonman! Oyoqlarimni tortib olding, o'zimni qismat halinchaliga itqitib tashlading. Yana nima qilay? Men bu yorug' dunyoda bir soniya ham qolishni, yashashni, manavi badbo'y havodan nafas olishni, hech kimning ko'ziga qarashni xohlamayman! Olaqol jonimni..»
— Mana, yetib kelding «besh yulduzli otel»ingga, — deya Mirsolini masxaralagan kabi hiringlab kuldi nazoratchi. — Bilasanmi bu kamerada kimlar o'tiribdi?
— Menga umuman qizig'i yo'q kim o'tirganining, — dedi Mirsoli nazoratchiga nafrat aralash boqarkan. — Olib kirmoqchi bo'lsang, och eshigingni! Menga nima farqi bor?
— Yo'-o'q, senga aytib qo'yish vazifam. Shuning uchun eshitishga majbursan. Eshitmay ham qaerga borarding?!. «Ballon»laring darz ketib bo'lgan-ku!.. Xullas, politsiyachining joniga qasd qilganing uchun xuddi mana shu kamerada ajr to'laysan. Eh, buni tasavvur ham etolmaysan! Ichkarida rostakam mentlar o'tiribdi. Ular allaqachon qilmishingdan xabar topishgan. Shunday ekan, tayyor tur!..
Mirsoli bu po'pisalarni eshitib qilt etmadi. Bir tuki o'zgarmay xotirjam o'tiraverdi. Turma nazoratchisi esa piltanglagancha ikki qadam tashlab eshikni ochdi.
— Qani, mahbus Morozov, ichkariga kirsinlar! Yaxshi dam olsinlar!..
Kamerada uch nafar mahbus o'tirardi. Ikki nafari taxtadan yasalgan stol atrofida qartabozlik qilar, ularga nisbatan ancha bo'ydor va beo'xshovi orqaroqdagi ikki yarusli karavotlarning pastki qavatida yastanib olgan ko'yi gazeta varaqlardi. Mahbuslarning har biri devdek bahaybat, go'yo yuzlaridan zahar tomardi. Mirsoli kirgani hamono orqaroqda yastanib olgani istamaygina o'rnidan turdi va qo'lidagi gazetani karavot ustiga irg'itib, oldinga yurdi.
— «G'ilay», — deya stol atrofidagi mahbuslardan biriga yuzlandi u. — Jazoni nimadan boshlasak ekan-a?
— E, «Burgut», — boshqa mahbus sakrab o'rnidan turdi-da, kameradoshiga yaqin bordi. — Biz «Bolta» ikkimiz boya rosa tortishdik shu masalada. Axiyri bir to'xtamga keldik.
— Ie, shunaqami? — «Burgut» deganlari kaftlarini bir-biriga ishqalay-ishqalay, Mirsoliga yaqin keldi. — Qani, «G'ilay», nima to'xtamga kelganlaringni bir aytib ber-chi! Agar menga ma'qul tushsa, oshig'ing olchi!
— Aytishlariga qaraganda, bu nusxa hamkasbimizni qip-yalang'och qilib yechntirgan ekan.
— Nima? — «Burgut» xuddi bu gapni ilk bor eshitgan bo'lib so'ytoldek mushtlarini tugib oldi. — Shu manqa-ya? Oyog'i yo'q bo'lsayam tavba qilish o'rniga shunaqa ishlar qilib yuribdimikan hali?
— E, bu-chi, ochiqda go'yo qirollarday gerdayib yashaganmish. Puliyam rosa ko'p bo'lganmish. Hozir manavinday lattasi chiqib turibdi xolos. O'zini zo'r deb bilgan!
— Politsiya xodimini o'ldirish qanaqa bo'lishini ko'rsatib qo'yish kerak bunga, — dedi «Burgut». — Ammo senlarga maslahatim shuki, buni o'ldirishga shoshilmaysanlar. Ifloslar tozza qiynalishi, so'lagi oqib beton polda keragicha dumalashi zarur.
— O'zimizning ham rejamiz shunday, — suhbatga aralashdi «G'ilay». — Mana, nazoratchi haqini olib va'dasini bajardi. Bu kelgindi buyog'iga bizning qo'limizda. Boshladikmi?
— Boshladik!..
«Bolta» laqabli