Tasodifiy hikoya: Кайсар кизнинг касоси 5-кисм
Нега бир бекат берида турувчи Шаҳноза дугонасини бирга кетишга кўндирмади? Эҳтимол икки киши бўлиб к...davomi

mahbus sheriklarini nari surgan bo'ldi-da, Mirsoliga yaqinlashib, kutilmaganda aravachani ag'darib yubordi.
— Hay-hay, to'xta, «Bolta», — deya sherigini nari surib o'zi butkul himoyasiz, dumalab aravacha ostida qolgan Mirsoliga yaqin bordi «Burgut». — O'ziyam anchadan beri manavinaqangi holatda dumalab yotmagan bo'lsa kerak bachchag'ar. «G'ilay», kiyimlarini yechlaring cho'loqning!
— Og'a, o'ldirib qo'ya qolsak-chi tezroq, — dedi «Bolta» toqati toq bo'lib. — Shu nusxa bilan pachakilashib, bekor vaqtimizni o'tkazyapmiz-da!
— Bu nima deganing? — uni koyib berdi «Burgut». — Buni, axir, anchadan beri kutdik! Menam qiynalib, sharmandalanib, orsizlanib o'lishini ko'rib maza qilay-da endi! Insof bormi o'zi senda?
— Tushundim, — dedi «Bolta» ikki qo'lini ko'ksiga qo'ygancha beo'xshov tirjayib. — Buyuring, og'a! «G'ilay» ikkovimiz xizmatingizdamiz!
— Kiyimlarini bitta qo'ymay yechib ollaring boshlanishiga! — buyurdi «Burgut» aftini bujmaytirib. — Oyoqsiz xunasani hech qachon yalang'och ko'rmagandim. Qani, ko'raylik-chi, qanaqaykan bular!..
Sheriklar baravariga Mirsoliga tashlanishdi. Avval uni aravacha ostidan tortib olib ikki qo'lini orqaga qayirishdi va yo'g'on arqon bo'lagi bilan mahkam boylashdi. Og'zini skotchlashdi. Mirsoli endi rostakamiga himoyasiz qoldi. Aristonlar esa unga masxarali ko'z tashlay-tashlay, bor kiyimini yechib tashlashdi.

* * *

— O', ja qo'rqinchli ko'rinarkan, — deya ortga tislanib oldi «Burgut». — Uylansayam xotini ko'rib bo'lari bo'larkan.
— Hamma yeriga uchuq toshib ketsa kerak, — gap qo'shdi «G'ilay». — Qarang, og'a, odam turqi qolmabdi haqiqatan!..
— Endi o'zimiz berkitib qo'ygan boltani opkellaring! — buyurdi sheriklariga «Burgut». — Tez bo'llaring! Aytgancha, oldin ko'proq latta-putta g'amlab olinglar! Qon izini darrov yo'q qilmasak, keyin ketkazib bo'lmay qoladi.
Sheriklar og'asining ko'rsatmasini bajarishga kirishdi. Mirsoli esa ularning har biriga goh nafrat, goh umid nigohi bilan boqib javdirar, o'zini nimalar kutayotganini taxmin qilgani sayin ich-ichidan ado bo'la borardi.
«Bularning niyati buzuq, — o'ylardi u boshini sarak-sarak qilib. — Shundog'am oyoqlarim yarimtaydi. Endi qolgan yarmidanam ayirisharkan marazlar. Odam bolasiyam shunchalik toshyurak bo'ladimi? To'g'ri-da, xudo kechirib bo'lmas gunohlarim evaziga shu balolarni yo'llagan. Chidashga, taqdirga tan berishga majburman!.. Ishqilib, bolta kelib tushishi bilan hushimdan ketay, yo'qsa ado bo'laman!..»
Hash-pash deguncha aristonlar barcha narsalarni muhayyo qilishdi. Burgut ularning qo'lidan o'tkir boltani qabul qilib olarkan, zimdan Mirsoliga razm soldi. Uning nuqul javdirayotganini ko'rib yanada rohatlandi, og'zining tanobi qochib sheriklariga qarab irshaydi. Keyin esa daf'atan boltani baland ko'tardi-yu, Mirsolining chap soniga urdi.
— Voy-do-od!!! Voy joni-i-im!!!
Mirsoli jonsiz oyog'iga bolta tig'i kelib urilgach, hushini yo'qotdimi-yo'qmi, idrok eta olmadi. Bor ovozda qichqirib yotgan yerida sakrab yuborganini angladi xolos…
U ko'zlari moshdek ochilib, tevarakka alangladi…
Negadir ishonqiramay yana va yana atrofga razm soldi.
Mirsoli negadir turmada emas, kasalxona palatasida ekanini shundagina tushunib yetdi.
Haqiqatan, xona shinam edi. U bir kishilik palata karavotida yotar, tepasida esa… Yolg'iz ammasi To'fanisa opa qon yig'lab turardi.
— Voy, ammang aylansin, uyg'ondingmi-i?
Ammasi ko'zlariga ishonmay, Mirsolini ikki yelkasidan quchgan holda qayta-qayta kuzatardi.
— Jonim chiqib ketay dedi-ku, jiyanim! Bir oydan beri uyg'onmaysan-a!.. Voy xudoyimga shukr! Xudoyim qaytib berdi seni, ammang o'rgilgur!..
Mirsoli shu taxlit besh daqiqacha alanglab, alahlab o'tirdi. Nimalar bo'layotganiga sira aqli yetmay, ikki oyog'ini tekshirib ko'rdi. Oyoqlari yarimta ekaniga amin bo'lgach, To'fanisa opaga tikildi.
— Oyoqlarimni chopishmadimi? — so'radi u xavotirini yashira olmay. — Anavilar… Aristonlar qani? Haligi… Bolta tutgan uch ariston… Ketishdimi?..
Ammasi uning savoliga javob berib ulgurmay, palataga davolovchi vrach hovliqqancha kirdi.
— O', opajon, tabriklayman sizni! Qahramonimiz uyg'onibdi-ku!..
To'fanisa opa bir Mirsoliga, bir vrachga qarar, javob berish o'rniga piq-piq yig'lardi.

* * *

— Farishtalarim qani? — so'radi Mirsoli vrachning so'zlash uchun og'iz juftlashiga-da e'tibor qilmay. — Axir, men bashoratchi edim, amma! Farishtalarimni iblis opketib qoldi! Iltimos, iblisni topishda yordamlashvoring! Men uni qiyma-qiyma qilib tashlayman!..
— Xo'p, uka, xo'p, — To'fanisa opaning o'rniga vrach javob qildi Mirsolining ikki yelkasini mahkam siqimlab. — Albatta yordam beramiz. Faqat hozir siz tinchlanib olishingiz kerak. Har holda bir oy komada bo'ldingiz.
— Nima? Komada? — Mirsoli bu gapdan so'ng hiyla o'ziga kelgandek sergaklandi. — Men-a?
— Ha, afsuski siz, — dedi vrach asabiy lab tishlab. — Nima qilaylik? Taqdiri azal ekan. Ikki oyog'ingizdan ayrilib qoldingiz. Peshonangizga shu kunlar yozilgan ekan-da, inim! Xavotir olmang, tez kunda sog'ayib oyoqqa turasiz. Ko'rmaganday bo'lib ketasiz.
— Oyog'im bo'lmasa qanday qilib oyoqqa turaman, — dedi Mirsoli majolsiz qo'llarini oppoq choyshab ustidan yarimta oyoqlariga qo'yib. — Gapiraverarkansiz-da gap deb!
— Qo'y, unday dema, Mirsolijon, — ko'z yoshlari ho'l qilgan ikki yuzini dastro'molchasiga artarkan, gapga aralashdi To'fanisa opa. — Vrach akalaring, opalaring rosa yugur-yugur qilishdi seni uyg'otamiz deb. Farishtalarniyam topamiz, juvonmarg iblisdan boplab o'ch olamiz. Aytgancha, sen hech qachon nogironlar aravachasiga o'tirmaysan! Qishloqqa o'z oyoqlaring bilan yurib borasan xudo xohlasa!..
Mirsoli bu gaplarga yo tushunmadi, yo karaxtlik zo'r kelib anglay bilmadi. Asta boshini qaytadan yostiqqa qo'ydi-da, ko'zlarini yumdi. Vrach esa sekin To'fanisa opani yo'lakka olib chiqdi-yu, tayinladi:
— Zinhor uyg'ota ko'rmang! Tiniqib uxlashi kerak jiyaningiz. O'zi uyg'ongandan keyingina gapga tuting!

* * *

Mirsoli yarim tunda uyg'ondi. Bu gal alahlamadi. Shiftga tikilib yotgancha o'tgan kunlarni bir-bir yodga oldi. So'nggi bor politsiyachilar ta'qibidan qochgani, oyoqlariga o'qlar yomg'iri ketma-ket yog'ilgach, yiqilgani, asta-sekin hushini yo'qota boshlagani ko'z o'ngida namoyon bo'ldi. Shundan keyingina uzoq vaqt komada yotganiga ishondi.
— Amma, — dedi hanuz tepasida mijja qoqmay yig'lab o'tirgan To'fanisa opaning bilagidan tutib. — Nega uxlamadingiz? Bunaqada toliqib kasal bo'lasiz-ku!
— Menga jin urmaydi, — To'fanisa opa shosha-pisha ko'z yoshlarini artdi-da, Mirsoliga jilmayib boqdi. — Asosiysi, sen o'zingga kelding. Tag'in uch-to'rt kun yotib tursang, butunlay yaxshi bo'lasan. Innaykeyin ikkovimiz yetaklashi-ib qishlog'imizga jo'naymiz-a?
— Qishloqqa? — so'radi Mirsoli hayron bo'lib. — Nima qilamiz qishloqda?
— Voy, bu nima deganing? O'zim seni uylantiraman. Qizniyam topib qo'yganman.
— E, amma, — dedi yotgan yerida qo'l siltab Mirsoli. — Yarimjonga kim ham tegardi. Qarang, oyoqlarimni kesib tashlashibdi.
— Joning omon qoldi-ku, — To'fanisa opa yana ko'zlari yoshlanib, biroz