Tasodifiy hikoya: Hasta yurak...
Hasta yurak... (Voqea real, ortiqcha dil hiraliklar bo'lmasligi uchun ismlar o'zgartirilgan.) ...davomi

engashgan ko'yi lablarini pulkillatgancha jiyanining ko'ksiga bosh qo'yib oldi. — Yaxshiyam akam, yangam rahmatlilar bu ahvolingni ko'rishmaydi. Yo'qsa kuyaverib ado bo'lishardi.
— Nastya enam-chi? — so'radi kulimsirab Mirsoli. — Uyam kuyarmidi?
— Albatta kuyardi. O'zing aytganding-ku seni yaxshi ko'rishini!
— Ha-a, — Mirsoli ko'zlarini yumib javob qildi. — Nastya enam ham meni juda-juda yaxshi ko'rgandi. Afsus, xudo ko'p ko'rdi uniyam. Darvoqe, siz mening bannisaga tushganimni kimdan eshitdingiz? Qanday topib keldingiz bu shaharni? Sizga manzilimni aytmagandim-ku!
— Topdim, — dedi To'fanisa opa boshini ko'tarib — Ajoyib polkovnik tanishing borakan. «Jiyaningiz bilan aka-ukaday bo'lib ketganmiz», dedi umring uzoq bo'lgur. Keyin-chi, bankda ka-atta puling qolib ketganakan. O'sha polkovnik akang olib qo'yibdi. Pullaringniyam qo'limga topshirdi. O'zi aeroportda kutib oldi, mana shu bannisaga opkelib qo'ydi. O'ziyam bir kun kechgacha tepangda o'tirdi. Sen bilmading-da!..
— Tushunmadim. Xo'p, pullar mayli, o'zim tayinlagandim unga. Ammo… Qarang, basharam umuman o'zgarib ketgan. Otim ham, familiyam ham o'zgargan. Qolaversa… Ha, qishloqqa o'lganim haqida xabar bordimi?..
To'fanisa opa bu savolni eshitgach, daf'atan jiddiylashib yuzini ters burib oldi.
— Qo'y, o'sha kunlarni esimga solma, — dedi ovozini pasaytirib. — Seni tiriklay ko'mgandan ko'ra o'zim o'lib keta qolganim yaxshiydi… Xayriyat, xudoga beadad shukr, «Bitta-yu bitta jiyanim yosh o'lib ketdi, murdasiniyam temir tobutda opkelishdi, bizlarga ochtirishmadi», deb o'ksini-ib o'tirgandim. Qaraki, polkovnigingdan dilgirom opkeb qolishdi. Jonimni hovuchla-ab yetib kelsam, anchadan keyin «jiyaningiz hayot, bannisada yotibdi, o'shanda shunday qilishga majbur bo'lgandik», deb mendan rosa kechirim so'radi xudo yarlaqagur. Innaykeyin polkovnik akang hamma gapni ipidan ignasigacha aytib berdi. Eh, o'shanda qanday quvonganimni bilsayding… Yo'q, oldiniga ishonmadim. Bu ajnabiy erkak o'yin qilyapti shekilli deb o'yladim. Oldingi hujjatingniyam ko'rsatgandan keyin ishondim…
— Ha, sizgayam oson bo'lmabdi, amma, — dedi Mirsoli. — Toz-za ovora qilishibdi. Meni kechiring! G'o'rlik qilib har xil yo'llarga kiribman.
— Unday dema, senga begonamasman-ku! Bittagina akamdan qolgan yodgorimsan. Mana endi, qishloqqa borib ka-atta to'y qilamiz. Mayramxon mahramingga aylanadi. Titrab-titrab, uyalib-qimtinib chimldiqqa kiradi. Seniyam tortgan dardlaring orqada qoladi.
— Mayramxon kim? Men taniymanmi uni?
— Taniysan. Shu yil maktabni tamomlayapti. Hov narigi mahalladagi Egam nonvoyning qizi. Judayam ko'hlik, aql-farosatli qiz bo'lgan. Tilpon qilib qo'shnimiz Madinaxonga aytuvdim, qiznikiga borib qattiq tayinlab qo'yibdi. Ha, esim qursin, sening tirikligingni butun qishloq eshitibdi. Ishonsang, katta to'yga aylantirvorishibdi xursand bo'lishganidan. Ko'rdingmi, Mirsolijon, qishlog'imizdagilar seni juda yaxshi ko'rishadi.
— Qiz topib bekor qipsiz, amma! Nogironga kim ham tegardi?
— Tag'in o'sha gapingni qaytarasan-a! Sen nogironmassan. Ana, polkovnik akang va'da berdi. «Jiyaningiz o'ziga kelsin, o'zim protez oyoqning ketvorganidan keltirib beraman, xuddi o'zini oyog'iday sira qiynalmay yura oladi», dedi. Hozir-chi, protezniyam zo'rlari chiqib ketganmish-da!.. Mana ko'rasan, o'sha oyoqni o'rnatvolsang, hamma azoblaringni unutasan!..
— Bir gapni aytsam, urishmaysizmi? — so'radi Mirsoli kulimsirab. — Rostingizni ayting faqat!
— Ie, seni nega urishay? Ayt, Mirsolijon!
— Men tushimdami, o'ngimdami, bilmayman, xullas, bashoratchi bo'lganmishman. Hamma narsani oldindan bilganmishman. Keyin… Bilmadim, buyam tushimda bo'ldimi, ishqilib, iblis rosa qonimni ichdi. Yo'rig'iga yurgazib ado qilayozdi…
— Bularning hammasi tushingga kirgan, — dedi To'fanisa opa. — Do'xtir aytdi-ku, og'riq kuchliligidan komagami, ishqilib shunaqa bir narsaga tushib qolganmishsan. Tushingda yovuz jinlar aqlingni o'g'irlagandir-da! Parvo qilma, qishloqqa yetvolaylik, zo'r domla opkeltirib yetti marta o'qittirvoraman seni!. Ko'rmaganday bo'p ketasan!
— Mayli, endi men uxlayman, — dedi Mirsoli yana boshini yostiqqa qo'yib. — Biroz charchagandayman. Sizam dam oling!..

* * *

Bu gal rostakamiga Mirsolining baxti kulgandi. Begona yurtlarda o'ta shafqatsiz odamlar bilan osh-qatiq bo'lib yosh umrini sal qursa xazon qilayozgan yigit qadrdon qishlog'iga haqiqiy boyvachchaga aylanib kerilib qaytdi. Polkovnik uning tiyiniga ham xiyonat qilmabdi. O'ta zamonaviy protezni oyog'iga kiydirib qo'ygach, pullarni qo'liga topshirdi-yu, izzatini joyiga qo'yib kuzatdi. Mirsoli haqiqatan o'zini qayta dunyoga kelgan kabi yengil his etardi. Protez kiyilgach, oyoqlari go'yo asliga qaytgandek kechgani bir baxt bo'lsa, katta pul bilan hovliga kirib kelgani yana bir baxt edi…
Birinchi kuni tushiga ikki onasi kiribdi. Ular qandaydir yig'inda Mirsolini o'rtaga olib rosa duo qilishibdi…
Mayramxon ammasi ta'riflagandan-da xushro'yroq, aqlliroq ekan. Yangi, hashamatli hovliga kelin bo'lib tushgan kuniyoq Mirsolining nazarida uy nurga to'lgandek tuyildi. Mayramxon qishloq kelinlari orasida urf bo'lgan kiyimlarda salom qilib mahalla ayollari, tengqur qizlarning rosa havasini keltirdi. Mirsoliga har gal zimdan razm solganda esa bir gapni xayolan takrorlab charchamadi:
«Men hasmi halolimni dunyodagi eng baxtli insonga aylantiraman!..»
(Tamom)
Olimjon HAYIT asari.
Erinmasdan o‘qib chiqganlariz uchun raxmat. Fikrlaringiz bo‘lsa kutaman. Tez kunga yana bir asar bor nasib qilsa chiqaramiz.