Tasodifiy hikoya: Super latifalar 9-qism...
Bir musiqachi sherigiga nolib qolibdi. -Bilasanmi men juda omadsizman. Biz bir marta turklar sulto...davomi

Ikki birday do'stlarim juvonmarg bo'p ketishdi. Shularni o'ylab…
— Mana bu ishing ma'qulmas menga, — dedi general xo'rsinib. — Ularni xudo rahmatiga olsin! O'lgan o'lib ketaveradi, ammo tiriklarga qiyin, uka! Siqilganing bilan o'lgan odamni qaytarib bo'lmaydi… Xullas, sen hamma uchun o'lib ketgansan. Zora, shu narsa yosh joningni asrashda yordam bersa! Xo'sh, ketdikmi?
— Ha, — dedi Mirsoli. — Hozir qorovullarga, xizmatchi qizga tayinlab qo'yay. Keyin kiyimlarimni almashtirishim zarur. Besh daqiqada tayyor bo'laman.
— Yaxshi, boraqol, men shu yerda o'tira turaman. Tashqarida mashina kutyapti. Uzoq qolib ketmagin!

* * *

Bir oy deganda Mirsoli haqiqatan o'zga bir qiyofaga kirdi. Ko'zguga boqarkan, o'zini arang taniy oldi. Jarrohlar ancha harakat qilishibdi. Hatto iyagigacha o'zgartirilibdi. Xullas, ilgarigi Mirsolidan asar qolmabdi.
— Barakalla, — dedi general odatiga ko'ra erta tongda palataga kirib kelib, qo'lidagi qaynoq kaboblarni stol ustiga qo'yarkan. — Vey, o'zingmisan? O'sha… O'zimizning Krutoymisan?
— Yo'q, — dedi Mirsoli. — Men Marat Morozovman!
— Qoyilman! Agar ko'chada ko'rib qolsam, tanimay o'tib ketishim tayin edi… Aytgancha, qara, shu ishimizni «yuvish» uchun atayin qo'y go'shtidan kabob pishirtirdim. Paqqos tushiramiz-u, yo'lga chiqamiz. Seni bir odam bilan tanishtiraman…
Mirsoli general kimni nazarda tutayotganini sezib, ko'ngil ko'zlari bilan ko'rib turardi. Ismi-sharifini bilmasa-da, u o'ta abjir, kuchli sportchi, yakkakurashni suv qilib ichib yuborgan maxsus xizmat idorasi polkovniklaridan biri ekaniga shubha qilmasdi.
— Tanishtiradigan odamingiz juda injiq ekan-ku, — dedi Mirsoli generalga sirli boqib. — Kelisha olmaymizmi deb qo'rqyapman.
— Qo'rqma! Bizning sohadagilar shunaqa injiq bo'lishadi. Men bilan kelishding-ku! Demak, Leonid Baranovch ham senga ma'qul bo'ladi. Ha, hayron bo'lma, buyog'iga nasib bo'lsa, polkovnik Leonid Baranovich bilan hamkorlikda ishlaysan. Qo'rqma, haqingni to'laydi, himoya qiladi, qo'llaydi, quvvatlaydi. Qani, o'tir, kabob sovimasin!..

* * *

General Mirsolin tushlikka yaqin shahardan chetroqdagi to'rt qavatli binoga olib bordi. Bino u qadar hashamatli emas, ammo sokin edi. Xonalar eshiklari, ta'miri ham odmigina ekan. Mirsoli aravachada o'tirgancha generalning ortidan yo'lak bo'ylab ketib borarkan, bo'layotgan ishlardan nihoyatda hayratlanar, bundan buyon internet klubidagichalik emin-erkin bo'la olmasligini o'ylab siqilardi. Miyasi esa har soniyada turfa axborotlar bilan yangilanar, yoqimli g'oyibona xabarlardan quvonar, mahzun va fojiaga boy o'ylar yuragini ezib, tilka-tilka qilay derdi.
«Ko'nglim shundoq sezib turibdi, — o'ylardi u qizg'ish rangga bo'yalgan eshik ro'parasida to'xtashgach. — Bu polkovnik kirganimdanoq dag'dag'a qilishni boshlaydi. Hozir o'tiribdi-yu, qilgan jinoyatlarimni yuzimga solgisi kelyapti. Ammo men qo'rqmayman. Chunki menga hali ko'-o'p ishlari tushadi. Bu shaharda mendan-da o'tadigan bashoratchi yo'q. Men go'yo osmondagi eng yorug' yulduz kabi kutilmaganda maydonga chiqdim. Ishqilib, erta so'ndirmasin xudoyim!..»
Ha, polkovnik xuddi shunday yo'l tutdi. Generalga sirli ravishda ko'z qisib Mirsolini qamash niyati borligini shipshitdi. Lekin oradan besh daqiqa o'tgach, chehrasi ochildi. Hatto Mirsolini «hurmatli mehmon» deb alqadi.
— Bizning idora maxsus, favqulodda, o'ta og'ir, chalkash jinoyatlarni ochish bilan shug'ullanadi, — dedi nihoyat maqsadga o'tib polkovnik. — Maxsus xizmat tashkiloti deb atalishining ham sababi shu. Xo'sh, o'rtoq bashoratchi, yordam berasanmi bizga?
— Men izquvar bo'lmasam, — dedi Mirsoli sir boy bergisi kelmay. — Buning ustiga ikkala oyoqniyam boy berganman.
— General, bu yigitingiz ja pishiq-puxtaga o'xshaydi-ku-a? — so'radi polkovnik generalga yuzlanib. — Nima qilsayam killerligiga boradi-da! Nima deysiz?
— Marat Morozov bir so'zli yigit, — dedi general oraga tusha boshlagan qorong'ilikni tarqatish maqsadida kulib. — Killer emas, u tijoratchiydi. Qarang, xudo shu yigitga tengsiz qobiliyat berib qo'yibdi. Hurmatini joyiga qo'yib ish bersangiz, keyin… Evaziga pul to'lasangiz ham kamayib qolmaysiz.
— Bilaman, — dedi polkovnik picha past tushib. — Ishqilib hech qaysimizni yo'ldan adashtirmasin!..
Shunday dedi-yu, polkovnik stol tortmasini ochib, bir dona surat chiqardi va Mirsoliga uzatdi.
— Mana shu suratga nima deysan? — so'radi u Mirsoliga yer ostidan boqib. — Basharti tanishing emasmi?
— Bu erkak ikki oy burun o'ldirib ketilgan-ku, — dedi Mirsoli o'ylab ham o'tirmay. — Ammo murdani haliyam topa olmayapsizlar. Shu rostmi?
— Qoyil! — deya o'rnidan turib ketdi polkovnik. — Tan berdim. Menga qara, isminiyam ayta olasanmi?
— Boris Panfilov. Qirq yoshga to'lgan kuni o'ldirilgan. Qotillar oldin uni obdon qiynashgan, keyin qo'l-oyoqlarini kesishgan. Oxirida to'pponchadan yuragini mo'ljallab bir necha marta o'q uzishgan. Qotillar ozodlikda yuribdi.
— Murda qaerdaligini bilasanmi? — hovliqib so'radi polkovnik. — Iltimos, tezroq gapir!
Mirsoli boshini bir muddat changallab turdi-da, aravachani ortga qarab siljitdi va polkovnikka yuzlandi.
— Yuringlar, fursat ketmasin! Bugun murdani chiqarib olmasangizlar, o'sha qotillar boshqa yerga olib ketib yo'q qilib yuborishadi.
Polkovnik hayratdan og'zi lang ochilgancha hanuz Mirsolidan ko'z uzolmay kiyimini egniga ildi.

* * *

Mashinaga mashinaga o'tirib ulgurmay, Mirsolining fikri o'zgardi. G'oyibona axborot yetkazuvchi tovushlar uni hushyor bo'lishga unday boshladi.
— Sen bu polkovnikning asl niyatini bilasanmi? — so'rashdi ular Mirsolidan. — Agar umring davomida ikkita dushman orttirgan bo'lsang, o'shalarning biri xuddi shu odam. Niyati sendan katta pul undirish. Shuning uchun seni qo'rqitadi, kerak bo'lsa, qamaydi ham. Chunki ular anchadan beri seni «razrabotka»ga olishgan. Sergak turmasang, holingga maymunlar yig'laydi. Qolgan gaplarimizni qulog'ingga quyib ol… Xullas, gap munday…
Mirsoli g'oyibona tovushlarga quloq tutarkan, yuragiga nadomat tig'i sanchilgandek bo'ldi. Yorug' dunyoda yashayotganidan juda afsus chekdi. Ayniqsa, ikki oyog'ini boy bergani alam qildi. Xayolan polkovnik singari tirik yovlarga qarata la'natlar o'qidi. Shunday ahvolda qolsa-da, notanish tovush egalarining ko'rsatmalarini ko'ngliga joylab oldi.
— Biz boshqa tomonga ketyapmiz, — dedi mashina shahardan ancha narilab, adog'siz serqatnov beton yo'lga chiqqach. — Zudlik bilan orqaga qaytib, o'ngdagi ko'chadan yurishimiz kerak.
— Senga nima bo'ldi, qahramon? — norozilanib so'radi polkovnik. — O'zing aytding-ku shu yo'ldan ketishimizni!
— Mo'ljalni sal noto'g'ri olibman. Haliyam kechmas, qayta qolaylik! Vaqt ketyapti!
— Mayli, — dedi polkovnik haydovchining yelkasiga shapatilab. — Viktor, mashinani orqaga qaytar! Adashibmiz!..
Bu Mirsoli uchun juda muhim edi. Oldinda kutilajak manzara, suhbat ayni mana shu ish bilan bog'liqligi uni xavotirga sola boshlagandi. Polkovnik ortiqcha qaysarlik qilmay, gumonsiramay so'ziga quloq tutgani Mirsolining ko'nglini tinchlantirdi…

* * *

Lekin qalin o'rmon