Tasodifiy hikoya: Nafs (davomi)
Jayron umuman opiwiwni bilmadi u wunchaki jim turardi man esa uni shirin gunchadek labidan tinmasdan opardim bir qolim esa uni uncha kotta bomagan kokrelarini ezardi. Asta sekin man uni kiyimlarini yecha bowladim u esa xaliyam titrardi ust kiyimlarini yechib tawladim u esa uyalib kokrelarini qoli bn yopardi unga jonim manga iwon xammasi yaxwi boladi db qolini oldim va liftchikini yechdim koz oldimda kichkina kokrelar paydo boldi Jayron xam uyalardi xam titrardi man esa uni kichkina emchelarini...davomi

Mirsoli aravachani to'xtatdi. Ichkaridan uzun bo'yli, mallasoch, keng yelkali, yuzlariga husnbuzar toshgan Ramil ismli tatar yigiti chiqqanini ko'rib chehrasi yorishdi. Bu yigit ham halol xizmat qilayotganini yaqindagina Vadim aytib bergandi. Mirsoli bugunoq shu yigitni Vadimning o'rniga tayinlashni ko'ngliga tugdi.
— Aka, bilardim qaytishingizni, — Ramil mamnunligidan yorilay deb darhol tiz cho'kdi-da, Mirsolini quchdi. — Sizsiz klubimiz huvillab qolgandi. Endi ishlarimiz albatta yurishib ketadi, aka!
— Hammayoq tinchmi? — so'radi Mirsoli Ramilning yelkasiga qo'l tashlab. — Men yo'g'imda hech kim bezovta qilmadimi?
— Bezovta qilishgandi, qandaydir general kelib tinchitdi. Hozir ishlar besh, aka!..
— Unda yur, ichkaridan xabar olaylik! Keyin ikkalamiz Vadimning qabrini ziyorat qilib qaytamiz!
— Xo'p bo'ladi, hozir… Men eshikni ochib turaman!..
Ramilning bu munosabati rostakamiga Mirsolining ko'nglini ko'tarib yubordi. U kimlargadir kerakligini, kimlardir uni ham xush ko'rishini qalban his etib, qaytadan tugmachani bosdi.

* * *
Ramil aytganidek, klubda ishlar joyida ekan. Mirsoli buni ichkariga kirgandayoq o'z ko'zlari bilan ko'rdi. Xizmatchi qizlar, yigitlar uni ko'rdi deguncha peshvoz chiqib, quyuq salomlashdi. Lekin Mirsoli xodimlar chehrasidagi tabassum ortida achinish va qandaydir ikkilanish, ajablanish hissi yashirin ekanini chuqur his etdi. Xodimlar uni taniy olmayotganini, tanishga urinishsa-da, ikkilanib qolishayotganini payqagani sayin yuragini allaqanday yovvoyi dard ezib, tirmalayverdi. Alam qo'zg'olon qilib, vujudini armonlar kemira boshladi. Deyarli qadrdon bo'lib qolgan xodimlar qarshisiga aravachada kirib kelgani o'zidan, taqdiridan nafratlanishga undadi. Biroq sezdirmadi. Asta kabinetiga kirib, stollar, shkaflarni ko'zdan kechirdi. Ramil esa uning tepasida qaddini g'oz tutgan holda turar, rahbar bo'lmish Mirsolidan navbatdagi ko'rsatmani kutardi.
— Ramil, — dedi nihoyat boshini balandroq ko'tarib Mirsoli. — Ochig'ini ayt, meni qanday taniding? Tashqi ko'rinishim butkul boshqa-ku!
— General yangi yuz bilan tushgan suratingizni keltirib beruvdi, — javob qildi Ramil. — Shuning uchun tanidim-da, boss!..
— Boshqalargayam ko'rsatganmiding suratni?
— Albatta. Ko'rsatmasam, bilib-bilmay sizga qo'pollik qilib qo'yishlari mumkin edi.
— Ajab qilasan. Endi gap munday. Biz sen bilan bir joyga o'tib kelishimiz kerak, — dedi to'satdan Mirsoli bezovtalanib. — Sezyapman, his qilyapman, urishyapti, xo'rlashyapti! Uning adabini berish kerak hoziroq!
Ramil Mirsolini bunday holatda ilk bor ko'rib turgani boismi, oldiniga hayron bo'lib qoldi. Mirsoliga savol nazari bilan og'zi lang ochilgancha tikildi.
— Nega qaqqayib qolding? — oradagi birpaslik sukutni buzib Mirsoli po'pisanamo ohangda savol tashladi. — Tinchlikmi? Borasanmi o'zi men bilan?
— Boss, balki yigitlarni yuborarmiz o'sha yerga? Harqalay, siz uchun xavfli bo'lsa kerak-ov! Qolaversa, o'zingiz qabristonga borishimiz kerakligini aytgandingiz…
— Savollar berishni bas qil! — Ramilni boloxonador jerkib berdi Mirsoli. — Qabristonga keyin boramiz. U yerda bir begunoh, kelishgan, aqlli, odobli, farosatli qizni xo'rlashyapti dedim! Yursang-chi tezroq!
— Mashinani chaqiraymi? — so'radi Ramil bosh qashib. — Haydovchi ayni ishsiz o'tiribdi.
— Kerakmas, — dedi Mirsoli qovoq uyib. — Piyoda boramiz! Uzoqmas! Bir bekat chiqadi xolos…

* * *

Bezovtalik, dilgir qalb sadosi Mirsolini tobora shoshilishga undar, aravacha o'zi istaganidek tez yurmayotganidan nolirdi. Ramil esa aravacha bilan yonma-yon odimlardi. Oldinga o'tish yoki orqada qolishdan cho'chib, hadeganda Mirsoli tarafga ko'z tashlardi.
Nihoyat ular avtobus bekatiga yetishdi. Bekatda deyarli hech kim yo'q edi. Faqat uzun bo'yli, sochini orqa miya ostida kokil qoldirib tekislatgan yigit va past bo'yli, ozg'in, xushro'y bir qiz turishardi. Yigit qizning ikki yelkasini g'ijimlab olgan, nuqul dag'dag'a qilardi. Qiz esa o'zini yigitdan nari olishga, uning qo'llarini siltab tashlashga urinardi-yu, kuchi yetmasdi. Qo'yib yuborishini so'rab qayta-qayta yolvorardi.
«Mana endi kimligimni qaytadan ko'rsatib qo'yish fursati yetdi, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli tishlarini bilinar-bilinmas g'ijirlatib. — Odamlar oyog'im yo'qligini ko'rib, yaroqsiz, nogiron deb o'ylashadi, bilaman. Ammo men yaroqsiz ham, nogiron ham emasman. Ollohga beadad shukr, ikkita qo'lim bor. Ular manaman deganni yanchib tashlashga tayyor. Agar do'pposlash usullarimni manavi Ramilning qarshisida ko'rsatib qo'ya bilsam, u boshqalarga albatta yetkazadi, asosiysi meni yanada qattiqroq hurmatlaydigan bo'ladi, qo'rqa boshlaydi. Ha, imkonni qo'ldan bermasligim shart!..»
Mirsoli yer ostidan Ramilga bir qarab qo'ydi-da, «Shu yerda tur», degandek ko'z qisib olib, bekat ichkarisiga aravachani haydadi. Yigit va qiz hanuz tortishar, chamasi yigit begona qizni zo'rlab o'z yo'rig'iga yurgizmoqni ixtiyor etgandi.
— Vey, erkak, — dedi Mirsoli o'tirgan yerida yigitning bilagini mahkam siqib. — Qiz bolaga kuching yetdimi? Mana, menga dag'dag'a qil! Duxing yetadimi o'zi? Yo o'sha duxingni sindirib qo'yaymi hozir?
Yigit kutilmagan manzaraga guvoh bo'lgach, yanada g'ashi kelib zarda aralash bilagini tortib oldi.
— O'v, og'ayni, — dedi u bir aravacha, bir Mirsoliga alamli boqib. — Senga nima kerak? Pulmi? Shuni yaxshilikchasiga aytsang ham beraman-ku! Ahvolingni qara, tag'in do'q qilganingga o'laymi? Sur bu yerdan! Xalal berma bizga!
Mirsoli bu gapni eshitgandanoq tepa sochlari tikka bo'ldi. Kutilmaganda yigitning chotiga mushtlar seriyasini yo'lladi. Yigit ihlagancha engashib olgan holda aylana boshladi.
— Ih, maraz, nima qilganing bu? Hozir…
Afsuski, nimadir qilishga ulgurmadi. Mirsoli aravachada o'tirgan ko'yi uning ko'ksiga qayta-qayta musht tushirdi. Agar zarba aniq nishonga borib tegsa, har qanday zo'ri ham ma'lum muddat hushini yo'qotadi. Zarba yanada kuchli chiqqanda esa jon berib qo'yishi ham hech gap emas. Lekin Mirsoli me'yorga amal qilgan holda zarba yo'llagandi. Yigit yerga yuztuban yiqildi-yu, jim bo'ldi. Mirsoli yana bir karra nariroqda turib qolgan Ramilga tirjayib qo'ydi-da, aravachani piqillab yig'lagancha yigitning tepasiga cho'nqayib olib nuqul yuzlariga shapatilayotgan qiz tarafga olib o'tdi.
— Ablah ekansiz! — qiz daf'atan o'rnidan turdi-da, Mirsoliga tik boqdi. — Nima qilib qo'ydingiz uni? Nega birovlarning ishiga burningizni tiqasiz? Kimsiz o'zi?

— Kimligimni juda yaxshi bilib turibsan, — dedi Mirsoli. — Tanimasang ham yuraging bilan sezyapsan. Qo'rqma, yigiting hushidan ketdi xolos. Hademay o'ziga keladi. Ishon, endi u seni hech qachon xafa qilmaydi.
— Kim xafa qilibdi meni? — qichqirdi qiz jazavaga tushib. — U mening yigitim bo'ladi!
— Yigiting ekanini bildim, — Mirsoli aravachani picha ortga yurgazdi-da, asabiy lab tishladi. — Ammo u senga munosib emas. Bir yildan beri boshingni aylantirib yuribdi. U seni zarrachayam sevmaydi. Ko'ngilxushlik kerak unga, ishon!
Qiz Mirsolining gaplari qulog'iga kirdimi-yo'qmi, harqalay yig'lashdan, qichqirishdan to'xtab, sochlarini