Tasodifiy hikoya: 1 kursda zebo bn davomi
Salom hammaga mn zebo bn bulgan voqeani davomini aytib bermoqcimn uwa iwlarimizdn keyin har hafta honadowim ketgandn sikiwib turadign buldik keyin kunlar wu zayilda otar edi bir wu urtada yoz ham kelib u uyiga ketdi oqiwi tugagani un mn towkenda iwda qoldim 3 oy u bn koriwolmadk uyda borgan payt kam gaplawar edik har gaplawganimzda juda hohletganini aytardi tlda ozgina ozgina seks qib turardik.Kunlar wunday otdib borardi bir Kuni avgust oylari edi Hali zebo uyida edi tgdn sms yoziwib qoldik szga...davomi

to'g'rilab oldi. Keyin esa birdan sergaklanib, Mirsoliga yaqinroq bordi.
— Sen… Sen ablahni tanidim, — dedi u o'ng qo'lini oldinga cho'zib. — Sen… Mening opamni o'ldirgansan, ha! Aniq tanidim seni! Menga qara, opamni topib ber! Opajonimni tiriltirib ber! Eshityapsanmi?
Qiz shunday deb Mirsolining yelkasiga chang soldi va telbalarcha siltay boshladi. Mirsoli uni bir zarb bilan nari surishni xohlardi. Biroq qalbi unamasdi. Shu sababli yordamga shoshilgan Ramilni ham yaqinlashtirmay, bir muddat siltanishga majbur bo'ldi. Qiz sannay-sannay bo'shashib o'tirib qolgachgina, so'zlashga chog'lanib, tomoq qirdi.
— Opang sotqin edi, — dedi u ma'yuslanib. — Meni sotgandi. Men bo'lsam, sotqinlarni kechira olmasdim. Ammo sen tashvish chekma! Mana, ko'rib turganingdek, xudo meniyam jazosiz qo'ymadi. Shu ko'yga solib qo'ydi. Qo'y, meni qarg'ayverma! Sochimdan tovonimgacha qarg'ishga botib qolganman shundog'am. Sen gaplarimga quloq sol! Anavi go'rso'xtani unut! Sen mening taqdirimsan, kelajagimsan! Eshityapsanmi?
Qiz Mirsolining so'zlarini eshitib, battar g'azablandi. Nimalardir demoqqa qayta-qayta chog'landi. Ayta olmadi. Yo to'lib turgani, yo andishaliligi yo'l bermadi. Tosh qotgancha Mirsoliga titrab-qaqshab termilib turdi-yu, nihoyat nafratini tiliga ko'chirdi.
— Bilasanmi sen kimsan? Ayniqsa shu gaplaringdan keyin kimligingni bilasanmi? Bilmasang, bilib ol! Sen mahluq qiyofasidagi qotilsan! Sen marazlar marazi, vahshiylar vahshiyisan! Xudo olsin sendaqalarni! Yo'-o'q, mana endi seni tinch qo'yib bo'pman! Melisaga topshirib qamataman seni! Shunda chigilim yoziladi.
— Unday qila olmaysan, — dedi Mirsoli xotirjamlikni boy bermay. — Aksincha uyingga qaytib tinchlanganingdan keyin faqat meni o'ylay boshlaysan. Meni rostakamiga sevib qolasan! Bu sevgi senga baxt hadya qiladi. Yo'q, oyoqlarim yo'qligiga ko'z yum, Yulya! Chunki oyoqlarim yo'qligi seni sevishimga, ardoqlashimga, yomonlardan himoya qilishimga xalal bermaydi.
Qiz hech narsa demadi. Vujudiga o'rlagan titroq boyagidan-da tezlashib, bir necha o'n soniya tek turib qoldi. Keyin esa bir karra Mirsoliga nafrat aralash qarab oldi-da, shartta ortga qayrilib, duch kelgan tomonga chopib ketdi.
* * *

Garchi kelajagi haqidagi bor haqiqatni aniq-tiniq sezib, ko'rib tursa-da, Mirsolining dili xufton bo'lgandi. Ko'ngliga zulmatdan-da zo'rroq, yoqimsizroq, quvroq qorong'ilik tushib, bu dahshatlarni qalban his etgani sayin xuddi yorug' dunyo torayib qolayotgan kabi ezilardi.
— Ramil, — dedi yo'l-yo'lakay Mirsoli birpasga aravachani g'ildirashdan to'xtatib. — Odamlar nega nogirondan jirkanadi? Nimaga ularni o'zlaridan bir parda past ko'rishadi?
— Aslo undaymas, — dedi Ramil Mirsolini tinchlantirib. — Sizga shunday tuyilyapti shekilli. Aslida teskarisi. Odamlar nogironlarni e'zozlashadi, ayashadi, ularga achinishadi, ko'mak berishni xohlashadi. Siz noto'g'ri gapirdingiz.
— Anavi Yulyani ko'rdingmi? Men yaxshi bilaman, u mening kelajagim. Boyagi yigitda ko'ngli yo'q, undan bezib ketgan. Qiz shu kungacha meni kutardi. Nima qilayki, oyoqlarim yo'qligidan bexabar edi. Mana, ahvolimni ko'rdi-yu, nafratlanishga tushdi.
— Qizlar shunaqa bo'lishadi. Boshida nozlanishni xush ko'rishadi. Meningcha u ahvolingizga umuman e'tibor bergani yo'q, aka!..
— Ha-a, shunaqaga o'xshaydi, — dedi Mirsoli chuqur xo'rsiniq aralash. — Nima bo'lgandayam, bu sohada tajribam bo'lmagani pand beraveradi-da! Lekin qo'rqmayman. Olloh aynan o'sha qizni men uchun asrab qo'ygandi. Qarab turgin, ertaga tong mahali meni qidirib topadi va uzr so'raydi.
— Avliyo bo'p keting-e, — kuldi Ramil. — Tan berdim sizga.
— Nimamga tan berding?
— Hamma narsani oldindan bilishingizga tan berdim. Qolaversa, baribir mushtlashishda sizga yetadigani yo'qligi meni qoyil qoldirdi…
Klubga yaqinlashgach, Mirsoli to'satdan to'xtadi. Nimadir yodiga tushgandek ortga burilib, uzoq-uzoqlarga tikilib oldi-da, tepasida ikki qo'lini ko'ksiga qo'ygancha tek qotgan Ramilga yuzlandi.
— Sevgan odamdan xudbini bo'lmaydi-a, Ramil? Qara, Yulya meni desa o'zini tomdan tashlay deb turibdi-yu, mahluqdan olib mahluqqa soldi-ya! Erkalanishi, nozlari juda qo'pol ekan bachchag'arning.
— O'zingiz keyin qayta tarbiyalab olasiz-da! Tarbiyalanmay qaergayam borardi…
— Bo'pti, sen ichkariga kirib ishlardan ko'z quloq bo'l, — dedi Mirsoli ancha naridan tobora klubga yaqinlashib kelayotgan qizil mashinadan ko'z uzmay. — Mening boradigan joylarim bor.
— Men birga borsam-chi? — so'radi Ramil. — Har holda…
— Meni it yemaydi, — uning so'zini kesdi Mirsoli. — Bor, kiraver! Kerak bo'lsang, qo'ng'iroq qilaman…
Shu orada mashina yetib keldi va Mirsolining ro'parasida to'xtadi. Mirsoli oynalari qoraytirilgan mashina kimga qarashli ekani, salonda kim o'tirgani, ne niyatda kelganini ko'ngil ko'zlari bilan ko'rib turardi. O'zini oldinda og'ir sinovlar kutishini ham sezib, halitdan shu sinovlarga ruhan hozirlana boshlagandi.
Kutganidek, mashina eshigi ochilib, polkovnik pastga tushdi. Mashinadan yana ikki barzangi tushib, polkovnikka ergashdi.
— Nima, qo'rqitsam, tilini tiyadi, meni ta'qib qilmaydi deb o'ylaganmiding? — po'pisa qildi polkovnik Mirsolining tepasiga yaqin kelib. — Bekor qilasan. Kelgusi taqdiring mening qo'limda ekanini unutma, yigit!
— Meni xudodan boshqasi qo'rqitolmaydi, — dedi Mirsoli polkovnikka sovuq boqib. — Yo o'sha hunarimni tag'in ishga solaymi?
— Hunaringni qo'ya tur, — polkovnik birdan tusini o'zgartirib, majburan jilmaydi. — Uni turmadagilarga ko'rsatasan.
— Turma? Namuncha shunga sha'ma qilaverasiz-a? Boshqa qiladigan ishingiz yo'qmi?
Polkovnik javob o'rniga yonidagi barzangilarga ishora qildi. Ulardan biri asta yurib keldi-da, Mirsolining qo'liga kishan urdi. Mirsoli atayin qarshilik qilmadi. Shu yo'l bilan polkovnikdan ustun ekanini namoyish etib, g'olibona kuldi.
— Qani, olib boring o'sha turmangizga! — dedi kulishdan tiyila olmay. — Ko'ray-chi, qudratingiz qanchaykan!
Polkovnik bir necha marta bosh irg'ab oldi-yu, rasmiy ohangda so'z qotdi.
— Fuqaro Marat Morozov, siz maxsus xizmat xodimi hayotiga xavf solganlikda, o'n besh odamning umriga zomin bo'lganlikda ayblanasiz!
Bu ham Mirsolining bir tukini o'zgartirmadi. Barzangilar aravachani ko'tarib mashinaga yuklashganda ham bir og'iz so'z demadi.Qalbiga, qaerdandir samolardan taralib quloqlari ostida jaranglovchi sehrli xabarlarga ishondi.

* * *

Picha yo'l yurishgach, Mirsolining miyasida yana turli chalkash o'ylar g'ujg'on o'ynay boshladi. U sira tap tortmay baland ovozda allakimlar bilan janjallashib, allakimlarga o'pka-gina qila boshladi. Polkovnik goh kulgisi qistab, og'zini kaftlari bilan arang yopib qolar, goh jahl otiga minib, Mirsolini mushtlab yuboray derdi.
— Ena, enalarim, — Mirsoli kutilmaganda sal ovozini pasaytirib so'zlanishga tushdi. — Ota, sizam shu yerdamisiz? Ha-a, sizlardan xafaman. Nimaga? Nimaga bo'lardi? Yoningizda qoldirmadingiz-ku! Mana endi do'zaxga olib ketishyapti meni. Kim deysizmi? Kim bo'lardi? Dajjol. Judayam qo'rqinchli dajjol. Ammo men undan qo'rqmayman. Xohlasam, bir zarb bilan