Tasodifiy hikoya: Бисекс эр-хотин (Лесбиянка)
Салом азизлар. Кадрдон хикояларимни давом эттирган холда яна хотиним Нигинанинг кайфи хакида ёзишда ...davomi

Mirsoli unga javoban qo'li bilan «yo'q» ishorasini qildi-yu, chayqalishda davom etdi. Shundagina polkovnik nimanidir idrok etgandek xotirjam tortdi. Mirsoli «trans» holatiga kirganiga to'liq amin bo'lib, haydovchisiga ham ko'z ishoralari bilan o'tirishni buyurdi.
Shu ko'yi ular taxminan o'n daqiqacha tek o'tirib qolishdi. Bu orada Mirsoli titrashdan, bosh chayqashdan to'xtab, bir necha marta chuqur-chuqur nafas oldi va ko'zlari moshdek ochilib polkovnikka ma'noli boqdi.
— Siz menga yaqinroq o'tiring, — dedi u polkovnikka. — Qon bosimingiz xuruj qilyapti. Ko'zlaringiz qizargan. Nega bardosh qilyapsiz? Axir yurak bilan bog'liq-ku qon bosimi!
Polkovnik Mirsoliga ortiq so'z demay, og'zi lang ochilgancha aravachaga yaqinroq o'tirdi. Aftidan u Mirsolining sirli qobiliyatiga rostakamiga qoyil qola boshlagandi.
— Sen qaydan bila qolding qon bosimim oshganini? — so'radi atayin polkovnik sir boy bermaslikka tirishib. — Senga arz qilmadim-ku!
— Men aniq-tiniq ko'rib turibman qoningiz ko'pirayotganini, — dedi Mirsoli polkovnikning chap qo'lini ushlagancha ko'zlarini yumarkan. — Qaynab qozondan toshayotgan sutdek ko'piryapti. Bunaqada holingiz tang bo'lib qoladi.
— Nima qilsam yaxshi bo'laman? — so'radi polkovnik haydovchiga ko'z tashlab qo'yib. — Davosi bormi bu qizitaloqning?
— Yana ikki marta mendan muoalaja olsangiz, bir-ikki oy joningiz tinchiydi. Xullas, doimiy ravishda davolanib yurishingizga to'g'ri keladi.
— Yaxshi, ko'ndirding… Vey, okasi, hammayog'im qizib ketyapti. O'lib qolmaymanmi ishqilib?
— Hozir joyiga tushadi, — dedi Mirsoli endi ko'zlarini ochib gavdasini sal ortga tashlash asnosida. — Xo'sh, yengil tortyapsizmi? Sovidimi tanangiz?
— H-ha, sovidi vey, — beixtiyor qichqirib yubordi polkovnik. — Hoy, uka, tap-tayyor tabib ekansan-ku o'zing ham! Qoyilman senga! Aytgancha… Surat masalasini nima qilamiz?
Mirsoli asta kissasiga qo'l solib boyagina polkovnik bergan suratni qo'liga oldi va bir muddat tikilib turib so'z qotdi.
— Bu Afanasiy Petrov degan odam. Katta tijoratchi, ammo juda xasis edi. Hukumat odamlari bilan yovlashib qolgan. Oxirgi marta uni qalin o'rmon yoqasida ko'rishgan.
— Nega endi o'tgan zamonda gapiryapsan, — xavotirga tushgan odam kabi yasama bezovtalik bilan so'radi polkovnik. — Bu bilan nimaga sha'ma qilyapsan?
— Oldin gaplarim to'g'ri-noto'g'riligini tasdiqlang. Shundan keyin sababini aytaman.
— Umuman… Shaxsini to'g'ri aniqlading.
— Juda yaxshi. Endi quloq soling. Men suratda faqat qonni ko'ryapman. Qon daryo bo'lib oqyapti! Siz… jasadni topa olmay halaksiz. Shundaymi?
— E, barakalla-a, — sapchib o'rnidan turib ketdi polkovnik. Shu bahonada haydovchiga yuzlandi. — Seryoja, ko'rdingmi, Morozov kuchli ekstrasens chiqib qoldi. Hammasini to'g'ri topyapti. Morozov, sen gapni aylantirmay, bizga jasad qaerdaligini ayt! Tezroq ishni yopaylik! Harqalay, bu odam davlat ahamiyatiga molik shaxs edi. Endi tushundingmi?
— Bir shartimga rozi bo'lsangiz aytaman jasad qaerdaligini, — deya polkovnikka sirli boqdi Mirsoli. — Aks holda ishimni shu yerda to'xtataman. Ha, darvoqe, meni tag'in turma bilan qo'rqitadigan bo'lsangiz, keyinchalik o'zingiz afsuslanasiz. Ko'nglim sezib turibdi.
— Qo'ysang-chi, menam odamman, axir! Gap bitta, xudo bitta! Bizning ishda yordam berib tursang, bas. Hamma sharoitni yaratib beramiz senga. Ishon!
— Ishondim, — dedi Mirsoli qovog'i uyilib. — Hozir tag'in mazam qochgisi kelyapti. Birpasdan keyin gaplashaylik. Maylimi?
— Juda ma'qul. Sen transingga kirib chiqaver! Biz Seryoja bilan kutib turamiz!..
— Iltimos, meni o'n daqiqaga yolg'iz qoldiringlar! Agar malol kelmasa albatta…

* * *

Xonada bir o'zi yolg'iz qolgandan keyin Mirsoli boyagidek rangi oqargan, boshini telbalarcha uyoqdan-buyoqqa chayqagan ko'yi to'lg'ona boshladi. Har to'lg'onganda o'zi sezmagan holda baland ovozda oh tortaverdi. Nihoyat to'lg'onishlar barham topib, u o'tirgan joyida qaddini rostladi. Lekin ko'zlari atrofga bejo boqar, xuddi allanimadan qo'rqqan kabi ora-sirada seskanib olardi.
— Men hamma yomon ishlarni tashlayman, xudoyim, — deya tilga kirdi Mirsoli. — Yo'-o'q, farishtalar, xudoning kechira-kechira kech urishini yaxshi bilaman. Iщoninglar, bugunoq to'g'ri yo'lga qaytaman. Iltimos, meni qiynamanglar! Va'damda turaman. Tavba qildi-im!.. Hay polkovni-ik! Qay go'rga gum bo'ldingiz? Kirmaysizmi endi?
Polkovnik eshik ortida turgan ekanmi, shahd bilan xona eshigini ochib ichkariga kirdi.
— Xo'sh, yaxshimisan endi? Bashoratingni davom ettirasanmi?
— Zudlik bilan yo'lga otlanishimiz kerak, — dedi Mirsoli. — Qon ko'ryapman. O'zga davlat chegarasiga yaqin joyda, qalin o'rmon yoqasida qon. Shoshilaylik!..
Polkovnik bu gapni eshitdi-yu, ortiqcha savol berish befoydaligini anglab, Mirsoli o'tirgan aravachani tashqariga olib chiqishga tutindi.

* * *

Mirsoli mashinada jimgina o'tirardi-yu, hanuz nimalar bo'layotganini go'yo idrok eta olmasdi. Miyasiga yog'ilayotgan turli toifadagi o'ylar aslida qay tarafdan kelayotganini bilmasdi. Bilishga urinmasdi ham. Xuddi onadan telba qiyofasida tug'ilgandek miyasida paydo bo'lgan jumlalarni tiliga ko'chirardi. Buning oqibati nimalarga olib kelishi mumkinligi uni umuman qiziqtirmasdi. Qiziqtirgan taqdirda ham Mirsoli mulohaza qilishga ojiz edi.
Shu holatda mashina Mirsoli taxminan belgilab bergan manzilga yetib to'xtadi. Polkovnik yana ikki xodimini o'zi bilan birga olib kelgandi. Ulardan biri Mirsolini pastga tushirgach, yukxonadagi ikkita belkurakni qo'liga oldi. Mirsoli esa hech kimga indamay, e'tibor qilmay aravachani qalin o'rmon ichkarisiga yo'naltirdi. Shu taxlit bir chaqirimcha yo'l bosdi va kutilmaganda aravachani to'xtatib, ortga bosh burdi. Oldinda polkovnik, uning yonida haydovchi, bir necha o'n metr narida esa belkurak qo'ltiqlagan ikki yigit turishardi.
— Hov anavi butalar ostini kovlashsin, — dedi Mirsoli zarda aralash. — Ha, xuddi o'sha joyni! Kovlayverishsin! Kovlayverishsin!..
Yigitlar ko'rsatilgan buta ostini chamasi bir metrdan ziyod chuqur qilib kovlashdi. Bir mahal belkuraklardan biri qandaydir qattiq matoga urilgandek bo'ldi. Mato ustiga esa poxol, latta-puttalar qalashtirib tashlangandi.
Yigitlar shosha-pisha poxol va lattalarni tashqariga irg'itib, eni yarim metrdan ortiqroq qora qutini yuqoriga tortib olishdi. Chuqurdan jasad chiqarib olishlarini kutayotgan polkovnik birdan rangi o'zgarib, Mirsoliga savol nazari bilan tikilib qoldi.
— Buni qanday tushunish kerak? — so'radi polkovnik Mirsoliga yeb qo'ygudek tikilib. — Jasad qani?
— Oldin qutini ochtiring, — dedi Mirsoli pinagini buzmay. — Keyin beraverasiz savolingizni.
Yigitlar polkovnikning ko'rsatmasi bilan qutini ochishdi. Ne ko'z bilan ko'rishsinki, quti to'la tilla edi. Polkovnik hech narsaga tushunmay, goh qutiga, goh Mirsoliga javdirardi.
— Hayron bo'lmang, — deya polkovnikni yupatgan bo'ldi Mirsoli. — Bu tillalarniyam o'sha siz jasadini qidirayotgan odam ko'mdirgan. Tillalar o'g'irlangan. Ammo qaerdan o'g'irlanganini aytmayman. Agar kerak bo'lsa, o'zingiz surishtirib bilvolaverasiz.
— Menga jasadni