Tasodifiy hikoya: Eski Muhabbat II BOB
O'sha kundan keyin Zafar va Malika bir birlari bn shunday yaqin bo'lib ketishdiki, bir birlarisiz bi...davomi

boshlaganini ochiq, istarali chehralar isbotlab turardi. Ammo Mirsoliga shu manzara, shodliklar sira tatimasdi. U har bir odamga boqqanida birinchi navbatda oyoqlarini kuzatar, goh chopayotgan, goh ildam qadam tashlayotgan bu oyoqlar uning vujudini ezardi. Ko'nglidagi alam, qalbining allaqaeriga berkingan nafrat tuyg'usi qo'yib bersa qozonda qovrilayotgan makkajo'xori doni kabi potirlab ko'kka sapchiy derdi. Ustiga-ustak oldinda kutilayotgan ko'ngilsizlikka o'xshash bir soya battar bag'rini tig'lardi. Shunda ham u ortga chekinishni istamas, qanday bo'lmasin, bu soyadan ustun bo'lishga oshifta edi.
Bank binosi ichkarisiga kirgani hamono yuragi ikki chandon ortiqroq g'ash tortdi. Mirsoli bu holatga ham e'tibor qilmay, hisobchi qiz o'tirgan tuynukchaga yaqinlashdi.
— Keling, aka, xush kepsiz, — qiz dast o'rnidan turdi-da, muloyimlik bilan so'z qotdi. — Bizga nima xizmat bor?
Mirsoli javob o'rniga kissasidan pasportini olib qizga uzatdi.
— Yacheykam bor sizlarda, — dedi qovoq uyib. — Shuni olib ketmoqchiman hozir.
— Juda yaxshi, — deya yacheykalar saqlanadigan xona tomonga bir qarab oldi qiz. — Siz bir daqiqa kutib turing. Men kompyuterda tekshirib olaman. Xo'pmi?
— Xo'p, bilganingizni qiling, — nafratga qorishiq nigohlarini qizga tikkan ko'yi javob berdi Mirsoli. — Faqat tezroq qimirlang. Shoshib turibman.
Qiz jilmaygancha kompyuterdan ko'zlaganlarini qidira boshladi. Chamasi, bir, bir yarim daqiqadan so'ng qayta boshini ko'tardi-yu, ma'yuslandi.
— Aka, sizning familiyangiz ko'rinmayapti ro'yxatda. — dedi qiz achinish nazari bilan Mirsoliga boqib. — Mabodo bankni adashtirmadingizmi?
— Men ahmoqqa o'xshaymanmi? — to'ng'illab berdi Mirsoli. — Oyog'i yo'q ekan deb yerga uraverarkansiz-da! Xudoga shukr, miyam, xotiram joyida turibdi. Xuddi shu bankda saqlayman pullarimni. Yaxshilab qarang!..
Qiz Mirsolining qo'pol muomalasidan ranjigan bo'lsa-da, sir boy bermay qaytadan kompyuterga tikildi. Baribir topa olmadi chog'i, chuqur xo'rsiniq aralash yana boshini ko'tardi.
— Yo'qsiz ro'yxatda. Kechirasiz! Mana, men kompyuterni titkilab tashladim.
— Boshlig'ingiz joyidami? — so'radi Mirsoli jahlini jilovlay olmay. — Nega serrayasiz? Boshliq shu yerdami?
— H-ha, shu yerda, — dedi qiz rangi bo'zarib. — Ana, chapga yursangiz, birinchi eshik.
Mirsoli hech narsa demay ko'rsatilgan tomonga aravachasini g'ildiratdi va birinchi eshikni zarda bilan ochib ichkariga kirdi. Kabinetda o'rta yoshli, bashang kiyingan, tepakal erkak o'tirardi. Ogohlantirishsiz kirgani uchun jonholatda o'rnidan turib urishmoqqa shaylandi. Biroq Mirsolini nogironlar aravachasida o'tirganiga ko'zi tushdi-yu, biroz shashtidan tushdi.
— Keling, uka, — dedi Mirsoliga peshvoz chiqib. — Qani, to'rga o'ting! Bizdan nima xizmat?
— Bu qanaqasi? — dedi Mirsoli kabinetni boshiga ko'tarib. — Millionlab pullarni bankingizga qo'ygan bo'lsam-u, ro'yxatdan tushirib qoldirsangiz. Bu qanaqa bedodlik bo'ldi, taqsir?
— Tushunmadim, — dedi rahbar. — Qanaqa pul haqida gapiryapsiz? Sizni… Tanimayroq turibman, o'lay agar!
— Men Marat Morozov bo'laman, — deya qo'lidagi pasportni rahbarning qo'liga tutqazdi Mirsoli. — Shu bankka yacheyka qo'yganman. Qani pullar? Kim o'zlashtirdi?
— Uka, uzr, qizlarimiz adashgandir-da! Hozir aniqlaymiz. Siz shu yerda o'tira turing! Men darrov aniqlab beraman. Xavotir olmang! Agar pullaringiz bizning bankda bo'lsa, shu yerda turadi. Men hozir…

* * *

Rahbar qisqa muddatga kabinetni tark etdi. Mirsoli esa hanuz oldinda kutilajak ko'ngilsizlikdan ich-etini yer, a'zoyi badani titrardi.
Nihoyat bank rahbari kabinetga qaytib kirdi va pasportni Mirsoliga uzatdi.
— Uzr, ukajon, haqiqatan yacheyka saqlaydiganlar ro'yxatida yo'qsiz. Balki boshqa birovning nomiga rasmiylashtirgansiz-u, yodingizdan ko'tarilgandir? Yaxshilab eslang! Har holda ancha-muncha bo'lsa kerak pullaringiz…
Shundagina Mirsoli bankka ilgari boshqa hujjat, familiya bilan kelganini esladi. Ayni chog'da plastik operatsiyadan so'ng butkul o'zga odamga aylanganini, qo'lidagi pasport ham Marat Morozov nomiga rasmiylashtirilganini idrok etdi. Peshonasiga bir urdi-yu, aravachani ortga yurgazib bank rahbariga javdiradi.
— Xo'sh, uka, esladingizmi? — so'radi bank rahbari. — Yo…
— Meni kechiring, — dedi Mirsoli uf tortib. — Rostdanam boshqa birovning nomiga rasmiylashtirilgandi yacheyka. Umuman yodimdan ko'tarilgan ekan. Demak, o'sha odamning o'zi kelmaguncha pullarni ololmayman-da-a?
— Albatta, — dedi rahbar Mirsolining yarimta oyoqlariga achinish aralash, ammo sezdirmasdan boqarkan. — O'zingiz tushunasiz-ku! Qonunlarimiz shuni taqozo qiladi. Ishoning, agar qo'limdan qandaydir yordam berish kelsa, men tayyorman. Mayli, o'sha odamni qidiring, toping, u bilan birga kelsangiz, hech qanday ortiqcha mashmashalarsiz ishingizni bitirib beraman…

* * *

Bu Mirsoli uchun o'limdan-da battarroq edi. Endi millionlab pullariga egalik qila olmasligini tasavvur etgani sayin yuragi orqaga tortar, tanasidagi har bir tukni allaqanday mahluqlar yulib olayotgandek o'rtanardi. Bu ham yetmagandek, tashqari eshikdan chiqayotganda aravachaga bir barzangi tizzasi bilan urilib ketdi. U og'rigan tizzalarini siqimlagancha Mirsoliga sovuq tikilib turdi-da, beixtiyor so'kindi.
— Vey, cho'loq, ko'zingga qarab yursang, o'lasanmi-a? He onangni!..
Cho'loq deb haqoratlashiga chidardi. Onalarini haqorat qilgani alam qildi. Ehtiyot shart barzangining yuz tuzilishini eslab qoldi. Biroq bu bilan tinchlana olmadi. Pul jazavasi hanuz bag'rini tig'layverdi. Mirsoli katta yo'l bo'yiga chiqdi-yu, nima qilishni, qanday chora topishni bilmay boshini quyi solgan ko'yi o'tirib qoldi. Shu tobda daf'atan noma'lum tovush borlig'ini egallab qichqira boshladi. Boshqa payt bo'lsa, Mirsoli jahlini tiyolmagan, telbalarcha hayqirib yuborgan bo'lardi. Hozir esa shu tovush sohibi dardiga malham bo'ladigandek tuyildi.
— Men sening o'rningda bo'lsam, ilgarigi hunarimga qaytgan bo'lardim, — deya ayuhannos solardi tovush egasi. — O'yla, tanangga kengash, o'sha pullarni nima evaziga qo'lga kiritgansan? Albatta zo'ravonlik ko'chasiga kirganingdan keyin. Yo noto'g'rimi gapim? Gapir, pahlavon!
— Sen kimsan o'zi? — yon atrofdagilar e'tiborini tortmaslik uchun pichirlab so'radi Mirsoli. — Qachon qarasa sayraganing sayragan. Axir, bilishim kerak-ku kimligingni!
— Sening yo'riqchingman, — dedi u. — Zarurat tug'ilganda senga ko'mak beraman. Bashoratlarniyam senga faqat mening ko'rsatmam bilan yetkazishyapti.
— Oting bordir-axir? Kimsan?
— Iblisman! Endi angladingmi? Lokigin, bir narsani bilib qo'y, bandalar shaytoni lain deb mendan nafratlanishadi. To'g'ri, bu dunyoda har kimgayam bir xilda yoqib bo'lmaydi. Ammo senga katta puldor bo'lishingda, xavfli yovlardan xalos bo'lishingda yordam berganim haqiqat. Agar men yo'l ko'rsatmasam, shiddatni qaerdan olarding?
— Unda nega bashoratlar g'oyib bo'ldi? Qani ular? Nimaga hech vaqoni his eta olmayapman? Tugadimi hammasi?
— Agar yo'rig'imga kirishga so'z bersang, qayta paydo qilaman hammasini. Buning mushkul yeri yo'q. Xo'sh, zo'ravon, eski