Tasodifiy hikoya: Орзуйим ушалди
Хаммага салом.исмим нигина турмуш уртогим саид.севишиб турмуш курганмиз икки йил булди.сексга жуда кизикаман.узим хамшира булиб ишлайман.эрим банкда ишлийдила.хафтада икки уч маротаба сикишамиз.дом шу кунни байрам килиб дастурхон тузатиб майишат килиб кейин сикишамиз.кандайдир саид акамдан коникомийман узларига айтгани куркаман.мени каттиг севади доим айтганимни киладилар хеч каршилик кимийди.лекин бошка бир эркакни тагида йотгим маззасини татиб кургим келаверади айтолмийман.кунларнинг бирида ду...davomi

yonida o'tirgan Mehmonalining yelkasiga qoqdi.
— Iqboling borakan, bolam, — dedi sovuq kulimsirab. — Hademay manzilga yetaylik, o'zing ko'rasan. Qo'rqma, afsuslanmaysan! Menga rahmat deysan hali, ha!..
Mehmonali javob bermadi.
Asabiy lab tishlagancha tashqariga bosh burdi.

* * *

Ular to manzilga yetguncha miq etishmadi. Mehmonali xayolan oldinda o'zini kutishi mumkin bo'lgan ko'ngilsizliklarni tasavvur etar, qalbini afsus va nadomat o'ti kuydirardi. Qishloqdan chiqib begona shaharga kelganlariga pushaymonlar yerdi.
«Tog'am ko'chalar, hech bo'lmasa, dalalardagi tashlandiq shiyponlarga ega chiqmasdi-ku, — derdi xayolan. — Nega o'sha yerda qolmadim? Dalalarda ishlasam, yoki birovlarnikiga mardikor bo'lib yollansam ham teshib chiqmasdi-ku! Qishloqlarda qanchalab odam sholi ekadi. Biri bo'lmasa boshqasi albatta ishlatardi, haqimni berardi. Asosiysi manavinga o'xshagan iymonini yutganlar qosh-qabog'iga qarab sarg'aymasdim. Odam bolasining peshonasi shunchalar sho'r bo'ladimi?.. Xo'sh, endi nimaga erishaman? Bu chol kabilarga odam o'ldirish cho'tmasakan-ku! Aks holda yerto'ladagi chaqaloqni chuqurga ko'mdirib xotirjam yura olmasdi. Qassobdan battar johil ekan bular…»
Shunday xayollar ko'ksini kemirgancha o'tirganda, mashina tor ko'chalardan biriga burilib to'xtadi.
O'ngdagi naqshinkor darvoza ochiq edi. Qariya rulni ichkariga burdi. Kirganlari hamono past bo'yli, kalta yubkali, siynalari yarim ochiq, qizil koftali 30 yoshlar atrofidagi ayol paydo bo'ldi.
«Qizi shekilli, — o'yladi Mehmonali qizdan ko'z uzmay. — Shaharlik-da, otasining yonida ham manavinaqangi ochiq-sochiq yuraveradi bular. Lekin ja ketvorgan ekan. Chol puli ko'pligidan qizini yaxshi parvarish qiladi shekilli…»
— Sen yur men bilan, — dedi Soli ota Mehmonaliga sovuq tikilib. — Og'zingni yum, pashsha kirib ketadi! Yur dedim!..
Mehmonali yana bir karra zimdan ayolga qarab oldi-da, qariyaga ergashdi.
* * *

Soli ota uzun yo'lakdan o'tib kattakon zalga kirdi. Xona juda hashamatli, aylanasiga qimmatbaho jihozlar qo'yilgandi. Mehmonali umri bino bo'lib bu kabi koshonalarga kirib ko'rmagani uchunmi, polga to'shalgan qalin, cho'g' kabi qip-qizil gilamga ham qo'rqa-pisa oyoq qo'yardi.
— Qani, o'tir, yigit, — to'rga ishora qildi Soli ota. — Nega anqayasan? O'tirsang-chi!
Mehmonali itoat bilan ko'rsatilgan joyga cho'kdi. Qariya ham tiz cho'kib fotihaga qo'l ochdi.
— Ishqilib, dushmanlarning ko'zi ko'r, tili soqov, qulog'i kar bo'lsin! Omin, Ollohu Akbar!..
Mehmonali hanuz o'zini oldinda nimalar kutayotgani bilan qiziqardi. Yaratgandan ruhan jazolasa tezroq jazolay qolishini so'rardi. Soli otaning har bir qaltis harakatini ko'rganda, yuragidagi shubha-gumonlar, qo'rquvlar ming chandon ortib, bezovtalanishga majbur etardi. Bir ko'zi esa tashqarida edi. Xuddi qariya Mo'ydinga tayinlagan-u, hozir ko'chadan uch-to'rtta o'zi kabi barzangilarni boshlab keladigandek, Mehmonalini bo'g'izlab tashlaydigandek bo'lardi.
— Endi gapni eshit, — o'rtadagi sukutni buzib gap boshladi Soli ota. — Boyagi Mo'ydin akang mening jiyanim bo'ladi. Aytdim-ku boya, isportchi. Ja mushtumzo'r. Besh-o'n yil burun birovni so'yib qo'yib qamoqlardayam yotib chiqdi zang'ar. Kelajakda senga shu dars bo'lsin deyman-da! U gap qaytarganlarni juda yomon ko'radi.
— Nega bularni menga uqtiryapsiz? — so'radi Mehmonali toqati toq bo'lib. — Ja yomonlik qiladigan bo'lsangiz, mana, qarshingizda o'tiribman. Nima qilasiz cho'zib?
— Ja mahmadonalar xilidan ekansan o'zingam, — norozi qo'l siltab Mehmonaliga alamli boqdi qariya. — Sen kim bo'psanki, yomonlik qilsam? Nimangga yomonlik qilaman? Agar ko'nglimda yomonlik bo'lsa, o'sha o'zing kovlagan chuqurga seniyam ko'mdirvora qolardim. Ko'mmadim-ku!.. Aytgancha, yerto'la voqeasini birovga gullab yurmagin! Bilasan, ogohlantirdim, tilxatniyam yozib bergansan. Kechirib o'tirmayman!..
— Ahmoq emasman gullab, — dedi boshini ters burib Mehmonali. — Undan ko'ra, buyog'iga nima ish qilishimni ayting. Vaqt ketyapti, axir!
Soli ota bir muddat yer chizgancha o'yga toldi. Shu orada boyagi hovlida ro'baro' kelgan qiz ichkilik, gazaklar, shokoladlar terilgan patnisni ko'targancha kirib keldi.
— Xush kepsiz, — dedi muloyimlik bilan Mehmonaliga yer ostidan boqarkan qiz. — Ota, charchamadingizmi?
Soli ota qiziga mehr bilan qarab qo'ydi-da, boshi bilan «yo'q» ishorasini qildi.
Qiz o'ng qo'lini ko'ksiga qo'ygan ko'yi xonani tark etdi.

* * *

— Bu mening yakka-yu, yolg'iz qizim, — dedi Soli ota Mehmonaliga zimdan sinchkov tikilib. — Gapning indallosini aytsam, qizimning ismi Mo''tabar. Eridan ajratvoldim. Haromi o'z bolasini tan olmaganmish. O'sha… Sen yerto'laga ko'mgan bola nevaramiydi. Xudo kechirsin!.. Xullas, Mo''tabar baxtli bo'lishini xohlayman. Uni sen baxtli qilasan. Basharti bosh tortsang, yo senam o'sha Samad haromining yo'lini tutsang, bilib qo'y, joning meni qo'limda. Buni senga boya uqtirdim ham. Qisqasi, bugun nikoh o'qiladi. Mana shu uy senlarniki. Yayrab-yashnab yashaysanlar. Xo'sh, nega og'zingni ochaverasan, Mehmonboy? Gapirsang-chi munday erkakka o'xshab!..
Mo''tabarni ko'rgandanoq Mehmonalining bo'lari bo'layozgandi. Qizning juda jozibali husni deydimi, qomatimi, yo katta-katta ko'zlarimi, ishqilib nimasidir Mehmonalini hayrat va orzu dengiziga uloqtirib tashlagandi. Bu dengizdan sira chiqqisi kelmasdi. Mo''tabar unga yer ostidan tikilib, otasiga bildirmaygina jilmayib qo'ygani bola faqirning jonini uzib olay degandi…
U darrov Barnoni ko'z oldiga keltirdi. Uning so'nggi gaplari, ota-onasining mensimasdan rad javobini berishi, shu harakati bilan kamsitishi miyasida g'ujg'on o'ynab mushtdek yuragini o'rtay boshlagandi.
«Mana, shunday go'zal qiz ham menga o'tli boqishdan tiyila olmadi, — derdi xayolan o'ziga o'zi. — Barno-chi?.. Bilmagan ekan, unga Mehmonali emas, uy kerak ekan. Demak, muhabbati soxta ekan-da!.. Essiz, o'shanda ko'ngil qo'ymasa bo'larkan. Ko'ngil qo'ydi, ortidan halakaning itidek chopdi, izilladi. Barno bo'lsa, parvoyiga ham keltirmadi. Mehmonalini uysizdan olib uysizga soldi…»

* * *

Ha, Mehmonali qariyaning so'nggi so'zini eshitgach, hali o'zi ham tanib-tanimagan yovvoyi ishq o'ti ko'ksini battarroq kuydira boshlagandi…
Ammo bir ko'ngli qariyaga ishonma deya g'alayon qilardi. Boshqa bir ko'ngli esa Mehmonalining vujudini qitiqlab, dunyoga yanada kuchliroq mehr bilan boqishga undardi.
«Qariya rostdanam meni kuyov qilmoqchimi? — o'ylardi Mehmonali hayratdan yoqa tishlagudek bir ahvolda. — Axir… Qizi judayam chiroyli, kelishgan ekan-ku! Bunday qizlarning xaridori ko'p bo'ladi deyishardi-ku! Nahotki, shunday sohibjamol baxtsiz bo'lsa?.. Ha-a, chol boya yerto'lada nima devdi? Kuyovining ismini Samad debmidi? Ha, shunday devdi. O'sha Samadiyam g'irt ovsar shekilli-da! Kelib-kelib sohibjamolniyam tashlab ketadimi!?. Eh, Mehmonali, nimalar bo'lyapti o'zi? Boya go'rkovlik qilib, titrab-qaqshab bo'lsa-da, murdani ko'mding. O'sha paytda sendan boshqasi bo'lsa yuragi yorilib o'lardi. Shubha-gumonlarning ming ko'chasiga kirib chiqding. Yorug' dunyoning mo''jizasi-yu,