Tasodifiy hikoya: Abror va Nozimaning ishqiy sarguzashtlari ( 3-qism )
Asror akasini ustidan kuldi, Nozima unga qo'shilib kula boshladi. -Aka tezda shimingizni kiyib ...davomi

tushundiki, xotinini bundan beshbattar qizg'onarkan. Begona erkakning ismini xotini tilga ko'chirgani uni ado qilayozdi. Goh o'ng, goh chap qovog'i uchib-uchib ketdi.
— Kim u Muslim aka? — so'radi u tahdid aralash. — Nega begona erkak bilan so'roqsiz gaplashyapsan? Kim u?
Mo''tabar bir muddat indamay Mehmonaliga tikilib turdi-da, sal o'zini qo'lga olgan kabi qaddini rostladi. Keyin esa qo'lidagi telefonni stol ustiga qo'ydi.
— Meni kim deb o'ylayapsiz? — dedi u lablari xiyol titrab. — Men sizga hisob berishim kerakmi? Qachondan beri?
Mehmonaliga bu javob alam qildi. O'zini xo'rlangandek, tahqirlangandek his etib, xotiniga yaqinlashdi va iyagiga chang soldi.
— Qachondan beriligi eslaridan chiqdimi? — dedi alam aralash shivirlab. — Nikoh o'qilgandan beri! Majbursan hisob berishga. Xo'sh, kim Muslim aka?
— Kim bo'lardi? Ishxonamdagi boshlig'im. Ishga chiq deyapti! Bo'ldimi? Ko'nglingiz tinchidimi endi?
— Ishga?.. Qara-ya, sen bilan bir haftadan beri birga yashab qaerda ishlashingni so'ramabman ham. Qaerda ishlaysan o'zi?
— Sizga nima farqi bor? — ovozini yana bir parda ko'tarib so'z qotdi Mo''tabar. — Ishdaqa ish!
— Nomi bordir axir?!. Qaysi tashkilot? Zavodmi? Yo kasalxonami?
— Menga qarang, — ikki qo'lini beliga tirab bir qadam ortga tislandi Mo''tabar. — Mana buning sizga sirayam qizig'i yo'q. Hisob berish majburiyatini olmaganman.
— Shunaqami? Ja qaysar ekansan! Chiroyli, aqlli desam, o'taketgan qaysar va shartaki ekansan.
— Ajab bo'pti! Boring, nonushtangizni tayyorlab qo'yganman! Yeb oling-da, mening ishimga aralashmang!..
Bu gap ortiqcha edi.
Mehmonali o'zini xo'rlangan, ojiz his eta boshladi. Boyagina qalbini egallab olgan qaynoq muhabbat o'ti so'nib o'rnini muzlik egallab olgandek alam qildi. Biroq Mo''tabar haq edi. Surishtirishga, tergashga haqli emas. Uy ham xotininiki. Uyoqda otasi… Xohlasa, qo'lidagi dalillarni melisaga topshiradi-yu, Mehmonalini qamatib yuboradi…
Ahmoq bo'libdimi qamalib?!.
Hozir naq jannnatda yashayapti-ku! Qaerda ishlasa ishlayvermaydimi?!. Yashashini bilishi kerak u.
Mehmonali shularni xayolidan o'tkazarkan, o'zini majburlab bo'lsa-da, Mo''tabarga jilmayish qildi-da, yuz-qo'lini chayish niyatida vannaxonaga kirib ketdi.

* * *

Ammo vaqt o'tgani sayin Mehmonalining tabiatiga xos qaysarlik zo'r kela borardi. U qalban xohlamasa-da, miyasining allaqaerida berkinib turgan o'sha qaysarligi qo'zg'olon qilaverdi.
— Sen qanaqa bo'shang yigitsan o'zi? — derdi iblis qaysarlikni zabtiga olib. — Mushtlashishga ustasan. Ancha-munchasiga ko'cha-ko'yda so'z beradiganlardan emassan. Hozirgi tutayotgan ishingni qara. Xotin kishi erkakning qarshisida bosh egib turishi lozim. Buni bilasan. Ammo bila turib uning o'rniga o'zing bosh egib qolyapsan. Xo'sh, uyida yashayotgan bo'lsang nima qipti? Ana, o'rusiyaga bor, yigitman degani borki xotinining kvartirasida yashaydi. Ular tilini bermaydi. Kerak bo'lsa, qaynonasini oyoqqa turg'azib qo'yishadi. Sen-chi? Qo'yningda buralib-buralib yotgan jononingning ish joyini aniqlashga ojizlik qilyapsan. Qamatarmish. Qamatib bo'pti. Chol pixini yorganlar xilidan. Soddaligingni, qishloqiligingni bilgani uchun nog'orasiga o'ynatyapti. Mayli, o'yna, bu hozir senga judayam zarur. Biroq shu o'yin bachchag'arni o'z foydangga ishlat-da! Yo'q, ortidan poyla. Ertaga ishga deb ketishi bilan ortidan poylab bor, qo'rqma! Ana shunda hammasini aniqlaysan-qo'yasan!..

* * *

Hash-pash deguncha yana tun cho'kdi. Yosh kelin-kuyov uchun tun degani xuddi jannat mevasi kabi juda totli tuyuladi. Kelin ham, kuyov ham kun bo'yi tunning tezroq kelishini intiq kutadi, ko'z tikadi. Mehmonali ham bundan istisno emasdi. Ertalabki arazlar unutilib, ikkovlari kechki ovqatni apil-tapil tanovul qilgan bo'lishdi-yu, o'zlarini divanga tashlashdi. Yana ehtiroslar quliga aylanishdi…
Lekin bugun Mo''tabarning o'zini tutishida, bo'sa, erkalashlarga javob qilishida bilinar-bilinmas qandaydir mayda o'zgarish sezilib qolayotgandi. U erini ilgarigidan-da qattiqroq quchardi, qattiqroq suykalardi. Xuddi oxirgi marta birga bo'layotgan kabi xo'rsinib, quchib, o'pib to'ymasdi.
Qora ko'zlaridan esa tez-tez yosh tomchilardi.
Oldiniga Mehmonali e'tibor qilmadi. Ammo bu holat bir necha marta takrorlangach, Mo''tabarni avaylabgina o'tqazib ko'zlariga boqdi.
— Nega yig'layapsan? — so'radi u shivirlab. — Yig'latgan men emasmi? Yo ertalab ishingni surishtirganimga xafa bo'ldingmi?
Mo''tabar kipriklari pirpiragan ko'yi Mehmonaliga birpas tikilib turdi-da, norozi bosh chayqadi.
— Ertalabki gap-so'zlarni allaqachon esdan chiqarganman, Mehmon aka, — dedi u ma'yuslanib. — O'zi… Shunchaki ko'nglim bo'shab ketdi… E'tibor qilmang! Men shunaqaman. Ba'zida yig'lab turaman…

* * *

Mo''tabar ertasi kuni ishga ketgach, Mehmonali istamaygina hovliga chiqdi. Ishkom, chetdagi so'ri, tomorqa chetidagi o'rik daraxtiga hissiz boqarkan, yana ko'ngliga bezovtalik, shubha o'rlay boshladi. Shu tobda xotinining qaerda ishlashi, Muslim kimligini aniqlagisi kelaverdi. Bir necha marotaba shaylanib ko'rdi. Tez uyga kirib kiyimlarini almashtirish, tavakkal yo'lga chiqish payida bo'ldi. Biroq… Qaerga borishni bilmasligi yo'ldan qaytaraverdi. Shahar katta bo'lsa, qay manzilga borib, qaerdan Mo''tabarni qidirishni bilmasligi pand beraverdi…
Shu payt tashqariga mashina kelib to'xtagani qulog'iga chalindi-yu, sergak tortdi.
Bu Soli otaning mashinasi edi.
Qariya zum o'tmay qo'lida mayda-chuydalar to'latilgan xaltachani ko'targancha hovliga kirdi.
Mehmonali hurmat yuzasidan salom berib, uning qo'lidan xaltachani oldi.
— Mo''tabar ishga ketdimi? — so'radi Soli ota Mehmonaliga zimdan tikilib. — Qachon ketdi?
— Soat to'qqizlarda ketuvdi, — dedi Mehmonali hanuz qo'l qovushtirib. — Yuring, ota, ichkariga kiraylik!
— Ha, kiramiz, — dedi Soli ota asabiy lab tishlab. — Sen xaltachadagilarni olib xontaxta tuza! Qaynoq kabob opkelganman, ota-bola bir qittay-qittay qilaylik!
Mehmonali darhol ortga qaytdi-yu, qariya uqtirganidek xaltachadagilarni xontaxta ustiga qo'ydi. Shu orada Soli ota ham ichkariga kirib to'rdagi baxmal ko'rpachaga cho'kdi.
«Ha, bugun yana meni ichkilik bilan siylamoqchiga o'xshaydi, — ko'nglidan o'tkazdi Mehmonali bildirmaygina qariyaga yer ostidan qarab olarkan. — Shu bahonada uning o'zidan so'rayman qizi qaerda ishlashini. Aytar! Men baribir Mo''tabar haqida hamma narsani bilishim kerak. Bilmasam, nima qilib yuribman odam bo'lib!?.»
— Ota, — dedi bir qadahdan ichkilik ichib, bug'i chiqib turgan kabobni gazak o'rnida tishlarkan. — Maylimi bir savol bersam?
Yoshi o'tganligi sababmi, birinchi qadahdan keyinoq Soli otaning ko'zlaridan tortib yuzlarigacha qizarib ketgandi. U bir muddat qovoq uyib Mehmonaliga qarab turdi-da, boshini sarak-sarak qildi.
— Nimani so'ramoqchisan? Gapiraver!
— Mo''tabar masalasida so'ramoqchiydim, — dedi Mehmonali barmog'ini bilinar-bilinmas xontaxtaga asabiy urib. — Qaerda ishlashini bilmoqchiydim.
Bu gapni eshitdi-yu, Soli ota beixtiyor gezardi. Lekin gapirishga shoshilmadi. Aksincha, Mehmonaliga yanada sovuqroq boqdi.