Tasodifiy hikoya: Yetim qiz Taqdiri
Университетнинг хукукшунослик факультетини муваффакиятли тугатган Фаридун шахар судида суд ижро...davomi

tekkach, avvaliga boshi qotgan, bunday matohlarni qariya qay go'rdan topishi mumkinligini o'ylab ich-etini yeya boshlagan bo'lsa, endi xayoli butkul buzilgandi.
«Mana, endi intiqom payti yetdi, — derdi ko'ngliga astoydil o'tirib olgan iblis. — Hozir bitta o'q bilan cholni tinchit. Undan keyin qizi buzuqilik qilayotgan uyni topib borgin-da, uniyam yo'q qil! Keyin hech narsa bo'lmagandek chiqib ketaverasan. Ha, pullarini ham tiyin-tiyinigacha olvol. Tovon puli, ma'naviy zarar degan gaplar bor. Hazilakam qiynaldingmi shu ifloslarni deb! Tuhmat qilishdi, go'r kovlashga, murg'ak go'dakning jasadini ko'mishga majburlashdi, sha'ningni bulg'ashdi. Shuncha ishlardan keyin ularni tirik qoldirishga haqing yo'q. Olg'a bos! Urug'ini o'ynat bu xonasalotlarning!..»
Boshqasi bo'lsa, iblisning chaqiriqlariga labbay deb javob berardi-yu, ishini bitirib imi-jimida juftakni rostlardi. Biroq Mehmonali unday yo'l tuta olmadi. Avval bir kor-hol sodir qilib qo'ymaslik uchun to'pponchani kissaga berkitdi. Keyin esa dast o'rnidan turib kayfda o'zicha nimalardir deya g'udrana boshlagan Soli otaning tepasiga keldi.
Shu tobda tashqarida darvozaning taraqlashi quloqqa chalinib, o'n-o'n besh karra kiprik qoqgulik vaqt o'tgach, ichkariga Mo'ydin kirib keldi. Mehmonali oyoq tovushlarini eshitgandayoq to'pponchani qaytadan qo'liga olgandi.
Kirdi-yu, Mehmonali qo'lida to'pponcha ushlab turganini, Soli ota o'tirgan yerida unga nuqul javdirayotganini ko'rib beixtiyor rangi bo'zardi. Ehtiyot shart ikki qadam ortga tislanib olishni-da unutmadi.
Mehmonali dilgir. Mo'ydinning nega rangi bo'zarganini ko'rdi deguncha shosha-pisha to'pponchani qo'yinga urdi-yu, Mo'ydinga savol nazari bilan boqdi.
— Ha, Mo'ydin bolam, keldingmi? — dedi qariya birdan jonlanib. — Sen… Mehmonali o'g'limdan qo'rqma! U senga yomonlik qilmaydi. O'tir buyoqqa, o'tir!..
Mo'ydin sal o'ziga kelgan ko'yi hamon bir ko'zini Mehmonalidan uza olmay qariya ko'rsatgan yerga cho'kdi.

* * *

— Men… Hech narsani tushunmayapman, — deya ikkovlariga navbatma-navbat olazarak boqdi Mo'ydin. — Nimalar bo'lyapti o'zi bu yerda?.. Ota, kim sizga muncha ko'p ichkilik ichirdi? Manavi kelgindimi?
— Sen… Mehmon bolamni kelgindi dema-a, — dedi Soli ota Mo'ydinning ko'zlariga g'azabnok boqarkan. — U kuyovim. Qizim Mo''tabarning eri. U hammasini biladi. Hammasidan boxabar. Shuning uchun men bilan ishing bo'lmasin-da, Mehmon bolamni Mo''tabarning yoniga obor. Samat o'sha yerda bo'lishi kerak. Mehmon bolam Samatni yo'q qiladi. Ha, xotinini xo'rlagani, nomusini poymol qilgani uchun o'ch oladi undan.
Mehmonali ilgari bunday gaplarga e'tibor qilmagan bo'lsa-da, shu tobda beixtiyor ko'ngli g'ash tortib, o'zidan nari borsa uch-to'rt yosh katta Mo'ydinning qarshisida g'alati ahvolga tushib qoldi. O'zini kamsitilgandek, g'ururi toptalgandek his eta boshladi. Tasavvurida Mo'ydin qariyaning gaplaridan so'ng ustidan kulayotgandek, masxaralayotgandek, qo'li bilan ko'rsatayotgandek tuyulib ketdi. Biroq bu xayollar, uyalish-u, nafratlanishlar, nadomat chekishlar endi unga naf bermasligi tayin edi. Negaki, bo'lar ish bo'lib o'tgan. U fohishaga uylangan. Fohisha xotini keltirgan jirkanch pullar evaziga yashamoqda. Har burda noni o'sha nahs bosgan pullarga kelganini yaxshi anglagan. O'sha non bo'lagini har tishlaganda, biror marta bo'lsin, tavba qilmagan, pushaymon chekmagan. Shunday ekan, qaysi yuz bilan nomus qiladi-yu, mulzam tortadi. Vijdonini allaqachon yeb bitiray dedi-ku!..

* * *

«O'lganning ustiga tepgan» qilib yo'lga chiqishgach, Mo'ydin jig'iga tega boshladi.
— Ha, boyvachcha, — dedi mashina ko'zguchasidan orqa o'rindiqda o'tirgan Mehmonaliga tik qarab. — Boboyning jon yerini topdingmi deyman? Qurolgacha topib beribdi? Shuncha yildan beri xizmatini qilib, menga hali qurol tutqazmagandi. Yo krutoylardanmisan? Tag'in yo'lda meniyam tinchitvormagin, hi-hi-hi!!!
Shundoq ham asablari qaqshab borayotgandi. Mo'ydinning qochirimli savollari battar jahdini qo'zg'adi.
«Rostdanam, — ko'nglidan o'tkazdi Mehmonali Mo'ydinga zimdan nazar solarkan. — Yo'l-yo'lakay o'ldirib qochvorsam-chi? Birov bilib o'tiribdimi menligimni. Bahonada manavi inomarkasini ustalarga pullardim-da, cho'ntakni qappaytirib, Rossiyagami ketvorardim…»
— Juda to'g'ri yo'lni tanlayapsan, — deya ayuhannos soldi iblis Mehmonalining ko'ksini qitiqlab. — Qayoqdagi fohishaga erlik qilib, uning dastidan odamlar oldida bosh ko'tarib yura olmay, qisindi kabi omonat hayot kechiryapsan. Sening qimmating shumi? Shu qadar arzon turadimi g'ururing? Erkak degan nomga dog' tushiryapsan, yigit! Tezroq o'ldir manavi nusxani! Esingdami, o'sha kuni u seni molday kaltaklagandi. O'chingni olmaysanmi? Indamay do'st tutinib ketaverasanmi? Agar o'sha Mo''tabaring fohisha bo'lsa, bundan chiqdi uyam tatib ko'rgani aniq…
«Yo'q, — deya bosh qashib oldi Mehmonali. — Shoshilmayman. Qurol baribir yonimda. O'ldirishga ulguraman. Avval Mo''tabarning ko'zlariga boqay, aybini bo'yniga qo'yay. Undan keyin Samadi bilan erkakchasiga gaplashib olay…»
— Ha-a, mum tishlaganmisan, qahramon? — endi ovozini bir parda yuqorilatib so'z qotdi Mo'ydin. — Namuncha o'yga tolmasang? O'zingni bo'sh qo'y!.. Savolimga javob bermading! O'ldirib yubormaysanmi meni ishqilib?
— Hali ajaling yetmayroq turibdiykan, — dedi Mo'ydinning yelkasiga qo'l tashlab Mehmonali. — Xudoyimdan so'rovdim, shoshilmasligimni tayinladi. Shunday ekan, ishtoningni ho'l qilguday bo'lib qo'rqaverma! O'lmaysan!
— Seni ayyor desam, yana g'irt folbinmisan deyman? — dedi jiddiy tortib Mo'ydin. — Xudoyim bilan gaplashganmish… Xotiring jam bo'lsin! Meni hali sen tugul o'sha Samadiyam chertolmagan. Shunaqa «mujik»man men.
Mehmonali tilini tiydi.
Nima desa, manzilga yetgachgina deyishni ma'qul bildi.

* * *

Qandaydir chekka ko'chalardan biriga yaqinlashgach, Mo'ydin rulni chapga burdi. Chamasi yuz metrcha narida yo'l chetiga uch-to'rtta mashina qo'yilgan, o'ngdagi ko'rimsizroq darvoza qiya ochiq edi. Darvozaxona chirog'i yoqib qo'yilibdi.
Mo'ydin mashinani darvozaga yetmay nariroqda to'xtatdi-da, ortiga o'girilib, Mehmonaliga birpas tikilib qoldi.
— Nega baqrayib qolding? — endi dadilroq, do'q ohangini bir parda yuqorilatib so'radi Mehmonali. — Tinchlikmi, «mujik»?
— Ochig'i, bor-u, senam o'zimizdan ekaning menga yoqdi, — dedi tirjayib Mo'ydin. — Haqiqiy mujiklar shunaqa bo'lishadi. Malades, bratishka!.. Aytgancha, turmada o'tirganmisan hech? Yoki…
— O'zing-chi? — savolga savol bilan javob qaytardi Mehmonali. — O'zing o'tirganmisan?
— Albatta, — o'tirgan yerida kerildi Mo'ydin. — Ikki marta o'tirganman. Bratishka, hayotni ko'raman, odam bo'laman desang, turmada o'tirib chiqishing shart. U yerda bratvalarning o'zi «statiyang»ga qarab munosib kutib olishadi. Senga maslahatim, bugun mana shu islovotxonada katta to'polon ko'tar, Samadni otib tashla! Xotining… Haligi… Nimaydi… Mo''tabarni aytaman-da! Uniyam ayab o'tirma! Odammas ular!..
— Buni sen o'rgatmasangam yaxshi bilaman, — Mo'ydinning gapini kesdi Mehmonali. — Undan ko'ra, ayt, yetib keldikmi? Samadini