Tasodifiy hikoya: Maftuna bilan
Xammaga salom xullas boshladik.Mening qöshnim bor ismi Maftuna u xozir 8 sinfni bitirdi mening ismim...davomi

Mehmonali esa hanuz o'ziga kela olmasdi. Jahd, rashk, alam, nafrat bir-biriga qorishib, tanasi go'yo muz qoplagan kabi tashqi ta'sirni sezmas, ko'zlaridan esa o'ziga bo'ysunmagan holda shashqator yosh quyilib kelardi.
— Nega keldingiz bu yerga, xo'jayin? — yo'lakka chiqishgach, Mo''tabar hech narsa bo'lmagandek erining ikki bilagidan tutib so'radi. — Sizga aytgandim-ku mening ishimga aralashmang deb!..
Shundan keyingina Mehmonali o'ziga kelgandek bo'ldi. Alam va armon aralash nigohlarini Mo''tabarga qadab bir zarb bilan qo'llarini siltab tashladi.
— Hali sen… Fohishamisan? — deya mushtlarini asabiy tugdi Mehmonali. — Meni aldadingmi hali? Qaysi yuz bilan?..
— Vey, haddingizdan oshmang, — atrofdagilarga o'g'rincha qarab Mehmonalining bilagini chimdib qo'ydi Mo''tabar. — Nega hammaning oldida jar solyapsiz? Kimsiz o'zi? Yuring, uyga boraylik, o'sha yerda gaplashamiz!
— Uyga deysanmi?.. Yaxshi-i… Boramiz! Hozir… Avval Samad akang bilan tanishib olay, ana undan keyin uyga boramiz!
— Samad bilan tanishmaysiz, — gapni kesdi Mo''tabar. — Haddingizni biling! U odam sizga o'xshaganlar bilan gaplashib o'tiirmaydi.
— Shunaqami? Hozir ko'rasan qanday gaplashishini!..
Mehmonali epchillik bilan qo'yin cho'ntagidagi to'pponchani qo'liga oldi-da, Mo''tabarning chakkasiga tiradi.
— Hozir manavi tepkichani bir bossam, — dedi ovozini yanada balandlatib. — Asfalosofinga jo'naysan. Istaysanmi o'sha yoqlarga borishni? Albatta istaysan! Istamasang, o'zim yordamlashib yuboraman! Qani, sohibjamol, endi meni o'sha Samad akang o'tirgan xonaga boshla!..

* * *

Mo''tabar yon-veridagi erkak-ayollarga qo'rqinch aralash qaray-qaray, Samad deganlari o'tirishi lozim bo'lgan xona tomon yurishga majbur bo'ldi.
Qurol, baribir, sovuq-da, Mo''tabar yurib borardi-yu, yorug' dunyodan butkul umidini uzgandi. Qandaydir bir necha o'n-yigirma soniyalar ichida jamiki qarindosh-urug'i, do'st-u dushmanlarigacha ko'z oldidan marjon kabi tizilgancha o'tib ulgurgandi.
U bilardi, sezardi, xudo ko'rsatmasin, birgina nojo'ya harakat sodir etsa, Mehmonali albatta tepkini bosadi. Ana undan keyin hammasi tugaydi. Mo''tabar qoniga belanadi-yu, yorug' dunyoga to'yolmasdan, armon-u anduhlar iskanjasida jon beradi…
Samad bo'ydor, keng yelkali, nigohlari sovuqqon, juda baquvvat jussali bir erkak edi.
U xona to'ridagi yumshoq divanda oyoqlarini chalishtirgan ko'yi o'tirar, atrofini chamasi o'n chog'li o'zidan yoshroq yigitlar qurshagandi.
Mehmonali Samadni ko'rgandayoq darrov ilg'adi. Uning turqi-tarovati sportchi ekanini ko'rsatib turibdi. Aks holda nigohi bu qadar sovuqqon tusga ega bo'lmasdi…
Samad yo oldindan bilgan, yo bu taxlit manzaralarni ko'raverib ko'zi pishganmi, o'tirgan yerida qimirlab ham qo'ymadi. Aksincha og'zining tanobi qochgancha bir Mo''tabarga, bir Mehmonaliga boqdi. Hoynahoy, buyog'i qanday kechishi bilan qiziqishni ixtiyor etdi…
Shu tobda kutilmagan voqea sodir bo'ldi.
Orqadan kimdir bildirmaygina yaqinlashib keldi-da, Mehmonalining boshiga miltiq tiradi.
Mehmonali ko'z qiri bilan bo'lsa-da, ko'ra bildi.
Boshiga tiralgan qurol qo'shtiq miltiq. Bunday miltiq ko'proq ovchilarda bo'lardi. Agar o'q uzilsa, tekkan odamning titi-pitisini chiqarib tashlaydi.
— Qani, qahramon, to'pponchani sekingina menga ber, — dedi miltiq tirab turgan erkak. — Tez bo'l! Nozlanishga, qaysarlik qilishga vaqting yo'q. Agar shu gapimni uch marta takrorlasam, tepki bosiladi. Bo'l tez!

* * *

Qaysarlanib qaerga ham borardi. Yorug' dunyo nafaqat odamzod, balki chumoliga ham totli tuyuladi. Ajal mo'ralay boshlaganini sezdi deguncha tipirchilab qoladi. Nima qilib bo'lsa-da, undan nari qochgisi keladi. Mehmonali ham xudoning bandasi-da! Xudoni qanchalar sevmasin, unga qancha tavob qilmasin, Azroilning hukmiga kirgisi kelmaydi. Yorug' dunyodan sira ketgisi kelmaydi.
Miltiq tepkisi bosilishga shayligini qalban hamda jisman his etib ehtiyotkorlik bilan qo'lidagi to'pponchani orqadagi miltiqliga tutqazdi-da, Mo''tabarni qo'yib yubordi.
— Ortiqchalar chiqib ketsin xonadan, — o'tirgan yerida pinagini buzmay buyurdi Samad. — Qolganlar joyiga o'tirsin! Ma'ruf aka, qo'yvoring bu yigitni! Haddan tashqari qo'rqitvordingiz shekilli. Ishtonini iflos qip qo'ygan bo'lmasin tag'in! Bilasiz-ku, badbo'y hidni jinim suymaydi!..
Mehmonali ham asta ko'rsatilgan yerga o'tirdi. Lekin yon berishni xohlamasdi. Intiqom o'ti hanuz ko'nglining bir chetini kuydirishdan tiyilmagandi. Xayolan bo'lsa-da, Samaddan ham, Mo''tabar-u Soli otadan ham o'ch olishni niyat qilardi.
— Mo'tash, bu kim? — so'radi qarshisiga borib o'tirgan Mo''tabarning ko'zlariga boqib Samad. — Qanaqangi shaltoqlarni ergashtirib yuribsan? Yo o'zing buyurtma berdingmi meni o'ldirishga?
Bu savolni eshitgan shotirlar baravar qimirlab olishdi. Ba'zilari masxaraomuz tirjayib ham qo'ydi.
— U… Mening erim, — dedi Mo''tabar. — Ishoning, Mehmon aka mening erim.
— Ie, gap buyoqdami hali? — Samad daf'atan o'rnidan qo'zg'aldi-yu, Mehmonalining tepasiga keldi. — Bu qahramon eringmi hali? Demak, shu ko'mgan mening bolamni, shundaymi?
Mo''tabar aybdorona bosh egish bilan kifoyalandi.
— Otang shu mishiqini topganmidi mening bolamni yo'q qilish uchun? Menga bildirmasdan roddomdan bolani opchiqtirib, oppoq soqolini selkillatib, xudodan qo'rqmay go'rga tiqqan sassiq cholning yugurdagimi bu hali? Xayriyat, Mo'tash, xudoga haq ekanman. Mana, gunohkor o'z oyog'i bilan kelib turibdi peshonamga. Yigitlar, tushunyapsanlarmi? Bu bolamning qotili! Mana shu maraz mening farzandimni hali dunyoni tanimay turib go'rga tiqqan ekan!
Bu kamsitishlar, qo'rsliklar, haqoratlar Mehmonalining asabiga tega boshlagandi. Borgan sari ko'ngli toshdek qotib borayotganini his etardi. Boyagina miltiq zahrini vujudida tuyib, tizzalarida paydo bo'lgan titroqlar vahmi qaergadir izsiz g'oyib bo'lgan kabi dadillasha borardi. Oxiri toqati toq bo'ldi. Ortiq sukut saqlashga, Samadning qarshisida bosh egib o'tirishga jur'ati yetmadi.
— Og'zingga qarab gapir, — dedi xirillab. — Namuncha katta ketmasang? Zo'r bo'lsang, yakkama-yakka chiq! Kuchimizni sinashvolamiz!..
Mehmonalining bolalarcha soddalik bilan tiliga ko'chirgan gapi Samadni ham, atrofini qurshab olgan shotirlarni ham chetlab o'tmadi. Baravariga xoxolab kulib yuborishdi.
— Barakalla, erkak, — dedi Samad orqadan kelib qo'llarini Mehmonalining ikki yelkasiga qo'yarkan. — Dushmanimning xuddi shunaqa dadil, jasur bo'lishini xush ko'raman. Ammo mening yakkama-yakka mushtlashib o'tiradigan odatim yo'q. Ko'ryapsanmi, yonimda o'n chog'li shotirim turibdi. Istasang, shular senminan yakkama-yakka mushtlashadi. Lekin ogohlantirib qo'yay, yutqazsang, mana shu qo'llarim bilan o'zim mushtlashuvni oxiriga yetkazaman. Yutsang, tirik qoldiraman. Taqdirga tan beraman-u, orqamga o'girilib ketvoraman!
— Sen o'zingni shunchalik zo'r deb hisoblaysanmi? — dedi Mehmonali tishlari beixtiyor g'ijirlab. — Mening xotinimni nega yo'ldan urding, maraz? Kuching ayol kishiga yetdimi?
Bu gapidan so'ng Samad va yonidagilar battar xoxolashdi.
— Xotinim deydimi, Muhsin? —