Tasodifiy hikoya: Lola... Bolalar uyi bolasining dardlari 2. Yakuniy qism...
Direktorning aytishicha, ichkilikka mukkasidan ketgan onasi bir-bir kelib turarkan - Topgan-tutgani...davomi

olib Mehmonali. — Kutmagandim xolos. Axir… Odam bo'la turib odamning qonini ichish… Har holda…
— Hamma gap shunda, — davom etdi Muhammad Sayyid. — Odam qonini ichsang, kuchingga kuch qo'shiladi. Uning xumori-chi, manavi doridan o'n barobar kuchli. Xuddi o'sha seni jangga undab turadi. Dushmanlarni o'ldirayotganingdayam, o'zing jon berayotganingdayam bir tuking qilt etmaydi. Ana shunda haqiqiy jangari, jihodchiga aylanasan.
— Tushundim, — dedi Mehmonali qovoq uyib. — Menam odam qonini ichishim kerak ekan-da unda? To'g'rimi?

— Ha, sen Saveliyning qonini ichasan. Bu jihodga, jangarilikka ilk qadaming bo'ladi. Undan keyingi ishlarni yo'l-yo'lakay gaplashaveramiz.
Mehmonali suhbatdoshining so'nggi gaplaridan negadir ensasi qotgan kabi qovoq uyib yuzini ters burdi.
* * *

Mehmonali shu ko'yi beton supacha ustida chalqancha yotgancha o'yga toldi. Ko'z o'ngida Barnoning chehrasi namoyon bo'ldi. Shu bahona qishloq ko'chalarini tasavvur qildi. Loyqa suvga to'lib oquvchi Bachqirariq bo'yida o'tirib Barno bilan suhbatlashganlari xayolida gavdalanib, ko'nglini g'ashlik hissi chulg'adi. Ayniqsa, tog'asi Obid suvchining mast-alast unga xezlanganlari, uydan haydab solgan kundagi haqoratlari esiga tushgani sayin beixtiyor mushtlari tugildi. A'zoyi badanini g'azab egalladi.
«Ularning o'chini ham Saveliy kofirdan olaman, — o'ylardi u ko'zlarini yumgancha. — Bu dunyoda mehr-oqibat qolmabdi. Muhammad Sayyidning gaplari to'g'ri. U haq. O'sha Obid ham kofirdan battar ish qildi. Tug'ishgan jiyanini ayamadi. Xotinini qayirib tashlamadi. Buning o'rniga meni oldiga solib quvdi. Bir marta bo'lsin oqibat qilmadi. Demak, undaylarniyam o'ldirib, qonini ichish kerak. Shunda tinchlanadi odam. Xotirjam tortadi. Ha, o'ldiraman! Kofirlarni, kofirlikka moyil kimsalarni ayab o'tirmayman. Shunday qilamanki, qiynalib-qiynalib o'ladi. Padariga la'nat bu dunyosining!..»
Oradan ikki-ikki yarim soatcha vaqt o'tgach, Muhammad Sayyid xayolini bo'ldi.
— Tur, vaqt bo'ldi, — dedi u tepasiga kelib. — Hozir ikkimizni opketishadi.
— Sizam borasizmi? — so'radi Mehmonali dast o'rnidan turib. — Bormoqchimasiydingiz-ku!
— O'z ko'zim bilan ko'rmoqchiman hammasini, — dedi Muhammad Sayyid. — Bir o'zingni yolg'izlatib qo'ymayman. Bu turma nazoratchilaridan hamma narsani kutsa bo'ladi…
Shu mahal karser eshigi sharaqlab ochilib, ostonada turma nazoratchisi paydo bo'ldi.
— Qani, chiqlaring, — dedi u boshi bilan tashqariga ishora qilib. — Vaqt bo'ldi!
Muhammad Sayyid pildiragancha borib uning qo'liga pul tutqazdi.
Nazoratchi pul ushlagan kaftini ochdi-da, qovoq uydi.
— Bu kam-ku! Qolgani qani?
— Qolganini qochayotganimizda olasan, — dedi Muhammad Sayyid. — Ammo o'sha gap-gap-a? Og'zingga qulf solasan, ukam!
— Menga o'rgatma! O'zim bilaman nima qilishni! Bo'llaring tez! Faqat aytib qo'yay, shovqin ko'tarmaysanlar! Basharti shovqin ko'tarsalaring o'zingdan o'pkala! Men javob bermayman!
— Qo'rqma, ukam, — dedi Muhammad Sayyid. — Hammasi imi-jimida bo'ladi.
— Qani, qo'lingni orqaga qilib bitta-bittadan chiqlaring!.. Endi devorga o'girillaring!..
Nazoratchi eshikni yopgach, oldinma-ketin turmaning butkul boshqa bir burchagi tomon yo'l olishdi.

* * *

Shu ko'yi nazoratchi ularni boshqa bir binoga yo'lak orqali olib o'tib, pastga tushish uchun mo'ljallangan zinapoya ro'parasida to'xtadi.
— Devorga o'girilib, ikki qo'lingni ko'tarlaring! — buyurdi ularga. — Hozir yerto'laga tushamiz. Senlarga kerakli odam yerto'lada o'tiribdi. Senlarga bir soat vaqt beraman. Keyin orqaga qaytamiz. Faqat aytib qo'yay, shovqin ko'tarilmasin! Mabodo meni gapga qo'ysang, ikkalangniyam ayab o'tirmayman! O'ldirib, murdangni turma itlariga tashlayman!..
Ular miq etishmadi. Ikkovlari ham o'z xayollari bilan bandligi sukut saqlashga majbur etdi.
Nazoratchi esa ularni yerto'laga olib tushdi-da, tashqaridan turib eshikni qulfladi.
Ichkariga kirishgach, Muhammad Sayyid gugurt chaqib elektr yoqqichni topdi-da, chiroqni yoqib yubordi.
Shundagina burchakda qo'l-oyog'i zanjir bilan boylab tashlangan Saveliyga ko'zlari tushdi.
— O', ment bizga o'ljamizni tap-tayyor qip qo'yibdi-ku, — dedi kulib Muhammad Sayyid. — Juda aqlli mentakan. Malades! Qani, o'g'il bola, ishni boshlaysan endi. Mana senga pichoq! Mana bunisi arqon. Xo'sh, ishni nimadan boshlashni bilasanmi?
Mehmonali javob berish o'rniga naridagi eski kursiga o'tirib oldi-da, Muhammad Sayyidga ko'zlarini lo'q qildi.
— Ha, yana nima? — so'radi jahli chiqqan kabi qovoq uyib Muhammad Sayyid. — Biror kamchilik bormikan?
— Haligindan ozgina bermasangiz bo'lmaydi, — dedi Mehmonali. — Miyam chiqib ketguday bo'lyapti.
— Shunaqa demaysanmi? — Muhammad Sayyid qo'ynidan kichik xaltacha chiqardi-da, bir chimdim kukun olib Mehmonalining kaftiga tashladi.
— Tez bo'l! Vaqtimiz ziq!.. Keyin… To'xta, manavilarniyam olvol!
Muhammad Sayyid qo'yin kissasidan kichik bir bokal, skotch chiqarib, Mehmonaliga uzatdi.
— Bular nima uchunligini bilarsan-a? Yo tushuntiraymi?
— Tushundim, — dedi Mehmonali bokal va skotchni qo'liga olarkan. — Hozir boplaymiz!..
Kukunni milklariga surib-surib olgach, yana supachaga borib o'tirdi. Oradan hech qancha o'tmay, rangi battar oqarinqirab, ko'zlari javdiragan ko'yi o'rnidan turdi va Saveliyga yaqin bordi.
Qari mahbus hanuz ulardan ko'z uzmas, o'zicha nimalardir deb shivirlab olishni kanda qilmasdi.
Mehmonali tepasiga yaqinlashgani hamono tilga kirdi.
— Ha, jangari, qallob, meni shu yigitchaning qo'liminan o'ldirmoqchi bo'ldingmi? — dedi u pinagini buzmay. — Oxirating kuyib ketadi baribir. Nima qilasan yana gunohga botib. Shundog'am begunohlarning qoniga to'ygansan!..
Mehmonali ortiqcha gaplarga vaqt ketkazib o'tirishni istamasdi. Tezda ishini bitirib, bu xilqatdan chiqib ketishni xohlayotgandi. Qolaversa, narkotik ta'siri hali ketganicha yo'q. U odam qonini tezroq tatib ko'rishga undardi.
Shosha-pisha Saveliyning og'zini skotchladi-da, qo'lidagi pichoq bilan bilagini kesdi. Shu zahoti qariyaning bilagidan qon oqa boshladi. O'rgatilganidek, chashkani tutib, ellik grammcha qon quyilishini kutdi. Keyin esa Saveliyning tipirchilashlariga qarab o'tirmay, orqasiga o'tib tomog'iga chang soldi.
Keksa aristonga ko'p kuchning ham zarurati yo'q edi. Bir necha o'n marotaba tipirchilagach, jimib qoldi. Shundan keyin Mehmonali qo'lini uning tomog'idan olib, og'zidagi skotchni yechdi.
Muhammad Sayyid bu manzarani sinchiklab kuzatgandi. Mehmonali qaddini ko'targani hamono yelkasiga qoqib, olqishlagan bo'ldi. So'ngra qonni ichishga undadi.
— Aytib qo'yay, — dedi u ogohlantirib. — Birinchi marta odam qonini ichyapsan. Demak, ko'ngling aynib qusishing aniq. Biroq sira tashvish chekma. Tag'in ikki-uch karra shunday qilsang, ko'nikasan. Ko'ngling yovvoyi mahluqlarnikidan ham qattiqroq tusga kiradi. Ich, bo'tam, ich!..
Mehmonali tavakkal chashkadagi qonni ichib yubordi.
Muhammad Sayyid aldamagandi. Umrida qon ichib ko'rmagandi. Hatto, bolaligida kimdir yonida chumchuq so'ysa ham qonini ko'rgach, ko'ngli allanechuk bo'lib, qayt qila boshlardi.
Hozir ham deyarli shunday