Tasodifiy hikoya: Ichkilikning oqibati...
Oldin o'qigan bo'sela uzr, lekin buni o'qib kimlardir ozgina bo'sayam o'ziga saboq oladi dib o'ylaym...davomi

bilasizmi?
— Ha, xudo yo'lidagi jangda halok bo'lganni shahid deyiladi. Ularning hammasi to'g'ri jannatga tushadi.
— Barakalla, — deya kulimsiradi Javhariy. — Tushunarkansiz. Biz-chi, Mehmonboy, kofir va kofirchalishlarning kushandasimiz. Musulmonlar ham turlicha bo'ladi. Ular orasidagi bizga yordam berishdan, safimizga qo'shilishdan bosh tortganlari ham bizning nazarimizda kofir sanalishadi. Biz undaylarni sal yumshoqroq qilib kofirchalishlar deb ataymiz. Bugundan e'tiboran siz ham Ollohning lashkarisiz. «Jihod» o'yida yashashingiz kerak. Boshlanishiga men sizni bir joyga opkiraman. O'z ko'zingiz bilan ko'rasiz, amin bo'lasiz! Qani, cho'zmaylik, ketdik!..
Mehmonali qansharini qashib olgan bo'ldi-yu, Javhariyga ergashib tashqariga chiqdi.

* * *

Hovliga chiqishgach, Javhariy taqqa to'xtab kissasidan kichik xaltacha chiqardi-da, Mehmonaliga tutqazdi.
Xumor tuta boshlagandi. Javhariyning sezgirligiga tan berdi-yu, xaltachani qo'liga oliboq bir chimdim oq og'uni milklariga ishqaladi.
Bir necha o'n qadamcha yurgach, narkotik elta boshlaganini his etdi. Kayfi chog'lana bordi. Nazarida vujudi kuch va g'ayratga, yuragi nafratga to'lib borayotgandek tuyuldi. Aslida ham shunday edi. Og'u Mehmonalini xuddi sher qiyofasiga kiritib qo'ygandek tezroq «jihod» qilishni ixtiyor eta boshlagandi…
Javhariy uni boshlab boshqa bir bino ichkarisiga olib kirdi. Yo'laklardan yurib borib chapga burilishdi.
To'g'rilarida ikki qanotli eshik zohir edi. Javhariy ildam yurib borib eshikning ikkala qanotini ham ochib yubordi va qo'li bilan Mehmonalini kirishga undadi…
Ichkari juda keng bo'lib, butkul boshqa manzara namoyon edi.
Xonani aylantirib stollar qo'yilgan. Ustiga juda nafis matodan tikilgan dasturxonlar yozilib, noz ne'matlarga to'la edi. Dasturxonlarda odamning jonidan bo'lak hamma narsa bisyor edi.
Bu ham mayli. Har besh metrda bir-biridan go'zal qizlar qo'l qovushtirgancha turishar, ular negadir yevropacha kiyimlarda edi. Shiftning har yer-har yeriga sayroqi qushlar solingan qafaslar ilingan, qushlar bir-biriga gal bermay sayrardi.
Ichkarining o'zidan esa juda yoqimli hidlar taralib turardi.
— Xo'sh, yoqdimi bu yer? — so'radi Javhariy qizlarga bir-bir ko'z tashlab olarkan. — Taassurotlar qalay?
— Hozir… Anavi qizlardan birini tanlashim kerakmi? — soddalarcha Javhariyga boqib so'radi Mehmonali. — G-gunohmasmi?..
Javhariy kulib yubordi.
— Vey, musulmon, — dedi nihoyat kulgidan arang tiyilib. — Oldin bu qanaqa joyligini so'rang-da! Bu yer yorug' dunyoning jannati. Sizni opkirishimdan maqsad, boqiy dunyo jannatini ozgina bo'lsayam tasavvur qila olishingiz kerak. Bu qizlar tugul, stol ustidagi noz-ne'matlargayam tegish mumkinmas. Quloq solmasdan tegib qo'yganlarning kallasi ketadi. Undaylar shahid hisoblanmaydi. Do'zaxga do'mbira bo'ladi. Tushuntira oldimmi?
— Tushundim, — dedi Mehmonali aybdorona yer chizib. — Boshqa bu savol qaytarilmaydi, komandir.
— Juda soz. Unda yaxshilab eslab qoling. Mabodo biz sizni belingizga bomba boylab o'limga yuborsak, shahid bo'lasiz. Ko'ribsizki, to'ppa-to'g'ri narigi dunyoning jannatiga tushasiz. Jannat taxminan mana shunday tusga ega. Faqat uyoqda xonamas, so'lim bog', gulzorlarda yashaysiz. U dunyoning jannatidayam hech bir narsaga, huriliqolarga tegmaysiz. Ular qarshingizda muqomlar qilib ko'nglingizni ovlaydi. Hurlarning muqomlaridan joningiz rohatlanadi. Dard, tashvish, armon, tushkunlik, xastalik neligini bilmay, qiyomat kunini kutasiz. Bizlarga quloq tutmay, o'zboshimchalik qilsangiz, do'zaxga do'mbira bo'lasiz. To qiyomat kunigacha alanga orasida kuyasiz. Olov hech qachon o'chmaydi, uning domidan chiqib ham ketolmaysiz. Xullas, shunaqa gaplar. Endi yuring, navbatdagi ishga o'tamiz!..


* * *

Javhariy Mehmonalini ergashtirgancha hovlining butkul boshqa tarafiga yo'l oldi. Orqaga o'tishgach, Mehmonali umuman kutilmagan, xunuk, ayanchli manzaraga guvoh bo'ldi. Ammo ichidagini Javhariyga sezdirmadi. Uning holatini sezdimi, Javhariy taqqa to'xtadi-da, kissasidan yana xaltachani chiqarib, Mehmonaliga tutqazdi.
— «Doza»ni qabul qilvolsinlar, o'rtoq jangchi, — dedi u sovuq tirjayish qilib. — Hozir bajaradigan ishingiz ja nervniy bo'ladi. Bo'ling tezroq!
Mehmonali buyruqni so'zsiz ado etdi. Uning o'zi ham o'lib turgandi. Keyingi paytlarda narkotik quliga aylanib ulgurganini xayoliga ham keltirmasdi. Keltirishni xohlamasdi. Go'yo shunday o'ylarni miyasida saqlasa, bu oq zahardan abadul-abad ayrilib qoladigandek qo'rqardi. O'ylab o'tirmasdan, har galgidan jonliroq kukunni og'ziga tiqdi. Zum o'tmay, yana o'ziga tanish va qadrdon bo'lib qolgan holatga tushdi. Boshi sarxushlanib, vujudida chumoli o'rmalashiga o'xshash jimirlashni his etdi. Sal o'tib, og'u u kutgan kayfni bera boshladi. Ko'zlari qizarib, rangi oqarinqiradi. Xayolan shaytoniy amallarni tusadi. Qalbini ichki g'alayon to'foni tutdi. Hatto, yonidagi Javhariyning kimligini bilsa-da, basharti ortiqcha gap aytsa, so'yib tashlashga-da tayyor turdi.
— Barakalla, erkak, — Mehmonalining yelkasiga qoqdi Javhariy. — Hov anavi tiz cho'kib boshiga qop kiydirilgan nusxani ko'rdingizmi? — so'radi Javhariy Mehmonaliga ko'zlarini qisgan ko'yi sovuq tikilib. — Hech shunday manzaraga duch kelib ko'rganmisiz?
— Yo'q, — dedi Mehmonali mushtlarini tugib. — Duch kelmaganman. Lekin siz meni shu yerga opkelganingiz uchun minnatdorman, komandir!
— Rahmat, — dedi Javhariy yelka uchirib. — Doim shunday minnatdor bo'lib qoling. O'zingizga yaxshi. Xudo ko'rsatmasin, bizga o'xshagan komandirlardan noliganingizni, yo norozilanganingizni payqasak, kechirmaymiz. Ha, aytgancha, sotqinlarniyam ayab o'tirmaymiz. Shuni bilingki, har bir qadamingiz nazoratimizda bo'ladi. Tushuntira oldimmi?
— Tushundim, — bosh irg'ab javob qildi Mehmonali. — Sotqinlik qiladigan bo'lsam, bu yerlarga kelib o'tirmasdim.
— Bu javobingiz menga yoqdi. Hozir navbatdagi sinovimizdan o'tasiz. Hov o'sha ko'rib turganingiz… Ya'ni, boshiga qop kiydirilgan nusxa angliyalik jurnalist. Kecha qo'lga olganmiz. Uni siz qatl etishingiz kerak. Ha, aytgancha, qatl neligini bilasizmi?
— Bilaman, — dedi Mehmonali. — Xotirjam bo'ling, komandir! Men undaylardan emasman. Bu yoqlarga dushmanlarimdan o'ch olish uchun kelganman!
— E, yo'-o'q, — dedi Javhariy qoshlari chimirilib. — Bu yer sizning dushmanlaringizdan o'ch oladigan joymas. Biz kofir va kofirchalishlardan o'ch olamiz. Dinsizlarning sho'rini quritamiz. Shuni miyangizga quyib oling!
— Yaxshi, angladim!
So'nggi lahzalarda qarshisidagi bu soqolli komandir joniga tega boshlagandi. Shubhasiz, bu ham oq og'uning ta'siri. Ayni pallada kayfini surayotgan bu o'zboshimcha va iblis yetagida qolib ketgan yigit o'zidan bo'lakni tan olmas, atrofga, odamlarga, shubhasiz, qarshisidagi soqol qo'ygan Javhariyga ham barmoq orasidan qaray boshlagandi. O'zini dunyodagi eng abjir, kuchli, xavfli, qaysar va zo'r deb hisoblardi. Shu turishida hech narsadan qaytmasligi tayin edi. Biroq bir haqiqatni ham anglab turardi. Qaerda turgani, kimlarga ilakishganini juda yaxshi sezardi. Shu sababli Javhariyga