Tasodifiy hikoya: Bu mani Birinchi hikoyam
Yoqmagan bo'sa so'kish shartamas, shunchaki to'ri manoda hatoyimi chuntirila...davomi

gap buyoqda degin? — beo'xshov tirjaydi Javhariy. — To'g'ri aytibdi Muhammad Sayyid… Ha, topib beramiz. Ertaga bir joyga jo'nataman. O'sha yerda o'zing tanlab olaverasan.
— Gap yo'q.
— Endi yur, vaqt bo'ldi. Navbatdagi imtihonni topshirasan!..
Mehmonali Javhariyning orqasida ketib borarkan, og'zi qulog'iga yetayozgandi.
«Haqiqiy menbop yerlarakan, — o'ylardi yo'l-yo'lakay. — Ishiyam og'irmas. Yeyish-ichish tekin. Hech kim «yo'qol, uyni bo'shatib qo'y», deb xit qilmaydi. Narkotikniyam tekinga berarkan. Yana hurmatingni joyiga qo'yishgani-chi?!. Eh, Muhammad Sayyid, qoyilman senga! Seni xudoning o'zi uchrashtirdi. Gap yo'q!..»
Tashqariga chiqishgach, Javhariy hov narida daraxtga suyangancha turgan bir jangarini chorladi.
— Odamboy, buyoqqa kel!..
Jangari buyruqni eshitgani hamono ikki hatlab komandirning qarshisida hozir bo'ldi.
— Manavi jo'jaxo'roz bugun kelib halitdan xotin topib ber deb garang qilyapti-ku, — dedi Javhariy Odamboyga Mehmonalini ko'rsatib. — Sal qattiq tegib hovurini pasaytirib qo'ymasang bo'lmaydi shekilli…
Mehmonali sezib turardi. Javhariy atayin shu gaplarni qistirib o'tdi. Aslida imtihondan o'tkazmoqchi. Qanday mushtlashishini tekshirib ko'rmoqchi. Umuman, Odamboy arzirli raqibdek tuyuldi. Sportdan yaxshigina xabari borligi ko'rinib turibdi. Buning ustiga sal nervniyroqqa ham o'xshayapti. Kim bilsin? Balki narkotikning xumori tutayotgandir. Xumor tutsa, so'rasa beradi-ku manavi shoir…
Shunday xayollarni miyasidan o'tkazishga ulgurib-ulgurmay, Odamboy xezlangancha Mehmonaliga yaqinlashdi. Qo'llarini ko'tarishdan oldin bir-ikki aftini bujmaytirib, qarshisidagi yigitni mensimagandek yerga chirt etib tupurib ham qo'ydi.
So'nggi qilig'i haqiqatan Mehmonalining nafsoniyatiga tegdi.
Azaldan birov qarshisida turib yerga tupursa o'zini haqoratlangandek his etar, o'sha ahoti javobini albatta qaytarardi.
Hozir ham o'zini tutib tura olmadi. Mushtlari tugilib, ko'zlari qonsiradi. Keyin esa…
O'zining maxsus usulini qo'lladi. Ikki marta turgan yerida aylandi-da, Odamboyning ko'krak qafas qismiga kuchli zarba yo'lladi.
U kutmagandi. Ikki metr nariga uchib ketdi. Shu alfozda ko'ksiga kaftlarini bosgancha engashib qoldi. Aftidan javob zarbasi yo'llashga imkoni qolmagandi.
Javhariy bir necha marta «Allohu akbar!» deya qichqirdi-da, Odamboyning yelkasidan tutib qaddini ko'tarishga undadi.
— Mayli, xafa bo'lma, ukam, — dedi u Odamboyning yelkasiga qoqib. — Shu kungacha o'zingni zo'r deb kelganding. Haqiqatan zo'riding. Birontayam mushtlashishda yengilib, manavinaqangi ahvolga tushmaganding. Zo'rdan zo'r chiqarkan-da, Odamboy! Xafa bo'lma! Mehmonali, yur, endi yana bittasi bor, o'shaminan bir cho'qilashib ko'r-chi!..

* * *

Bu galgi sinov negadir qilich bilan bo'ladigan chiqib qoldi. Bir paytlar Mehmonali to'garaklarga qatnashib yurganda, qilichbozlikniyam o'rganib olgandi. Umuman, qilichbozlik juda xavfli mashg'ulot. Tig' degani yoqimsiz narsa. To'garaklarda haqiqiy qilich bermagan bo'lishsa-da, keyinchalik harbiy xizmatdaligida rosmana qilich bilan ham mashq qilishiga to'g'ri kelgan…
Raqibi Odamboydan bo'yi sal pastroq, biroq juda abjir ekan. Javhariy uni Furqat deb tanishtirdi. Furqatning basharasi ham havas qiladigan emasdi. Ayniqsa, qirra burni qachon qarasa nimadandir norozilangandek ko'rsatarkan…
Sinov boshlandi. Mehmonali qo'liga tutqazilgan qilichni aylantira-aylantira, xezlangan ko'yi oldinga tashlangan Furqatning qorni aralash tepdi. U ag'darilib tushdi. Qirra burni yanada jiyilib, aftini bujmaytirgancha Mehmonaliga tezkor zarbalar yo'lladi. Lekin tomog'iga kelib qadalgan tig' uni taqqa to'xtatdi. Agar qarshisidagi dushman bo'lsa, Mehmonaliga tig'ni yana bir bahya qattiqroq tirash kifoya edi. Qilich uchi dushmanning tomog'ini teshib o'tgan bo'lardi.
— Bo'ldi, bas! — Javhariy qo'rqib ketdimi, yugura kelib Mehmonalining bilagiga yopishdi. — Qo'yib bersa bir-biringni bo'g'izlay deysan-a! Dushmanlarga ko'rsatishgin shu g'azabingni! Kofirlarga, kofirchalishlarga ko'rsat!.. Mehmon, ukam, bugun tamom! Yengding! Qobiliyating super! Men xalifimizga albatta yetkazaman! Endi yur, xonangni ko'rsataman! Sen-chi, uka, kazarmada yotmaysan. Alohida xonang bo'ladi! Yur, buguncha kayfingni qil! Ertaga bosqinga chiqasan!
— Xo'p bo'ladi!
Mehmonali qilichini yerga tirkagancha tek qotgan Furqatga yer ostidan masxaraomuz qarab qo'ydi-yu, Javhariyga ergashdi.

* * *

Ertasi kuni erta tongda Javhariy huzuriga chorladi. Mehmonali tunda «doza»ni sal ko'paytirib qo'ygan ekan. Ertalabgacha yuragi bezovta qilgandi. Shu sababli uyqu ham harom bo'lgandi. O'z uyida emasligini yana bir karra anglab, istar-istamas, kiyinib, aytilgan yerda hozir bo'ldi. Javhariy sakkiz nafar jangarini yig'ib, asabiylashgancha uni kutayotgan ekan. Ammo indamadi. Sovuqqina qo'l berib so'rashgan bo'ldi-yu, shkafini ochib «Kaldashnikov» avtomatini oldi-da, Mehmonalining qo'liga tutqazdi. Bundan tashqari, yana to'pponcha olib uni ham Mehmonaliga topshirdi. To'pponchaning uch qismiga ovoz pasaytirgich o'rnatilgandi.
— Uka, men xalifimiz bilan qo'ng'iroqlashdim, — dedi Javhariy Mehmonaliga sovuq boqib. — Sen hozirgi bosqinga komandirlik qilasan. Mana bu sakkiz yigit ixtiyoringda bo'ladi. Qishloqqa chiqib borasizlar-da, narigi chetdagi ko'k darvozali hovliga kirasizlar. Bu uyda qari ota, 16 yashar qizi, xotini yashaydi. Iflos sassiq chol bizni sotibdi. Qobuldagi operatsiyamizni yo'qqa chiqartiribdi. O'shani yo'q qilasanlar. Lekin birov bilmasin. Imi-jimida tinchitasanlar-u, orqaga qaytasanlar. Aytgancha, Mehmon, qizini qul qilib olishing mumkin. Men ruxsat beraman! Kayfingni qili-ib yurasan keyinchalik.
— Nikohimga olishim kerak bo'ladimi uni? — soddalarcha savol tashladi Mehmonali. — Haligi…
— Qanaqa nikoh? — norozi qo'l siltadi Javhariy. — Qul degani sening shaxsiy mulking. Agar ko'nglingga kelmasa, insof qilsang, uch-to'rt kun kayf qilib, keyin askarlaringga oshirib yuborsang ham yomon bo'lmaydi. Bil, sen-u men salafizm vakillarimiz. Salafiylarni xudoning o'zi uyoqdan turib nikohlab qo'yadi. Sira xavotirlanma!.. Qolaversa, bizda yigitlar xuddi shunday yo'l tutishadi. Hozir ayolini ham o'rtada bo'lishib yashashadi. Tushuntira oldimmi?
— Tushundim, — dedi Mehmonali bir-birlariga mamnun qarab qo'ya boshlagan jangarilarga bir-bir nazar tashlab. — Ketsak bo'ladimi, komandir?
— Ha, oq yo'l! Aytgancha, Er-xotinni tinchitgandan keyin uyi ichkarisini titkilanglar! Pulmi, tillami, ishqilib, qo'lga ilinadigan neki topsangiz, menga olib kelib topshirasizlar! Xudo yor bo'lsin! Bosqin sizniki, g'alaba Ollohniki!..
O'rgatilganidek, Javhariyning bu gapidan so'ng jangarilar baravar qichqirdi:
— Ollohu Akbar! (Olloh buyuk) Ollohu Akbar! Ollohu Akbar!!!

BOSQIN

* * *

Mehmonalining og'zi qulog'iga yetgandi. Kuni kecha kelib komandirlikka tayinlanishi bu sovuqqon yigitga moydek yoqib tushgandi. Yo'l-yo'lakay narkotikdan pichasini milklariga ishqalab oldi. Ana endi sotqinlikni ko'rsatib qo'yar darajaga yetdi hisob. Miyasida faqat qo'l ostidagi jangarilarning «Ollohu Akbar»lashi aylanardi.