Tasodifiy hikoya: Hilolani kanchat qildrganm !!!
Mani ismim Sardor yoshim 22 da ozim seksga rasa qiziqaman kenayshkalaga qiziqaman bir kuni bir adnod...davomi

uni qiziqtirmay qo'yadi. Mehmonali ham o'shalarning biri-da. Avazning ishonch bilan yetakchi, komandir bo'la olishiga ishora qilgandayoq yuragiga o't tushib bo'lgandi. Halitdan xayolan qo'l ostidagilarga, qo'l qovushtirgancha uning uchun kerak bo'lsa o'limga tayyor turgan jangari kallakesarlardan iborat otryadga buyruq berar, kofirchalish deya tan olinib qo'lga olinganlarni o'z qo'llari bilan qatl etar, mahkumning joni uzilgach, otryaddagilar «Ollohu Akbar!», deya qichqirishlaridan sarxush edi. Shunday shirin va xom xayollar qurshovida ilkis o'rnidan turdi. Shu tobda yana oq kukunning xumori tuta boshlagandi.
— Men roziman, — dedi Avazning ko'zlariga tik boqib. — Faqat tashqaridan turib menga yordam berasiz. Ishni tashkil qilib berib turasiz.
— Gap yo'q, — dedi Avaz ham o'rnidan qo'zg'alib. — Unda mening xabarimni kut, komandir!..
Avaz tavakkalchining so'nggi gapi Mehmonaliga moydek yoqib tushgandi.
Og'zining tanobi qochib, beo'xshov tirjayish qildi-da, xonasiga yo'l oldi.
* * *

Mehmonali xonasiga kirgach, bir muddat o'y surgancha o'tirib qoldi.
Keyin nimadir esiga tushgan kabi ilkis o'rnidan turdi-da, ilgichga ilingan kostyumi kissasini kovlab, xaltacha chiqardi. Biroq bu gal dozani oshirish niyatidan yiroq bo'ldi. Negaki, Avaz tavakkalchining gaplaridan so'ng yuragiga g'ulg'ula tushib qolgandi. Endi har bir qadamni o'ylab bosish lozimligini yanada chuqurroq anglab borar, salomatlik va xotirjamlikda jangari kallakesarlarning mard, shafqatsiz, uddaburon, sovuqqon dala komandiriga aylanish, shu bahonada shuhrat qozonish, boylik to'plash haqida o'ylay boshlagandi.
U yarim chimdimgina kukunni odatiga ko'ra milklariga ishqaladi-yu, asta karavotga cho'zildi.
Shu tobda Javhariyning xonasidagi temir sandiqdan pul o'g'irlash rejasini tuzishi zarur edi. Shu xususda bosh qotirishni ixtiyor eta boshlagandi.
Biroq doza kamligiga qaramay, negadir tag'in kayfi taranglashdi-yu, ko'zlari ola-kula bo'lib, yurak urishi tezlashgandek sapchib ketdi.
Miyasi g'uvillay boshlaganini aniq-tiniq his etib turdi. Keyin esa g'uvillash tinib, boshi aylana boshladi.
Yo'q, kayf qilgan paytlarda boshi bu taxlit aylanmasdi. Bu galgisi o'ta yoqimsiz edi.
Mehmonali bir-ikki qadam tashlasa yengil tortadigandek oldinga qarab yurdi. Ammo gandiraklab qaytadan karavotga o'tirib qoldi.
Bu ham mayliydi. Chidardi. Shundoq ham narkotik degan baloga mukkasidan ketgani uchun tavbalar qilishga hozir-u nozir edi.
Qonyuqi joynamoz siqimlagan afg'on chol tag'in ko'z o'ngida, shundoq ro'parasida hozir bo'lishi oshib tushdi.
— Sen?.. — deya beixtiyor ortga tislandi Mehmonali. — Yana qand yeyapsanmi bu yerda, mishiqi? Sen… O'lgansan-ku! Daf bo'l bu yerdan!..
Qariya javob o'rniga qo'lidagi joynamozni yoyib yubordi. Shu zahoti joynamozdan qop-qora qon polga tomchilay boshladi.
Bu manzara naq dahshatning o'zi edi. Mehmonali rangi shundoq ham narkotik ta'sirida oqargani kamlik qilib, bu manzara sababli murda qiyofasiga kirib qolganini sezib turardi. Baqirmoqchi bo'lardi, ovozi o'ziga bo'ysunmasdi. Ortga tislana-tislana, tashqariga qochishni mo'ljallagandi. Buning ham uddasidan chiqa olmadi.
— Daf bo'l! — deya alamli shivirladi u. — Hech kimning ko'zi uchib turgani yo'q senga! Yo'qol! Eshityapsanmi? Yo'qol yaxshilikcha!..
— Sen o'lsanggina, qon qusib o'lsanggina ketaman, — dedi qariya dag'al va yoqimsiz tovushda. — Bo'l, harakatingni qil! Joynamozni qonga bo'yaganing uchun ajr talab qilishyapti uyoqda! Tezroq o'l! Ajringni to'la, qonxo'r!..
Mehmonali jonholatda tashqari eshikka boqdi. Eshikni yopish xayolidan ko'tarilgan ekan. Sal yengil tortgan bo'lib ehtiyotkorlik bilan eshik tomon yurib ko'rdi. Qariya joyidan jilmayotganiga amin bo'lgach, bir siltanishda tashqariga chiqib oldi va eshikni yopgancha bir muddat tutqichni qo'yib yubormasdan tek turib qoldi. Go'yo shunday qilsa, qariyaning arvohi tashqariga chiqa olmaydigandek tuyuldi. Chiqmagach, tutqichni qo'yib yubordi-da, orqa-ketiga qaramay qochdi.

* * *
Hovliga chiqib olgandan keyin ham o'ziga kela olmay besh daqiqacha bir joyda tik turib qoldi. Lagerdagi jangari kallakesarlar uyoqdan-buyoqqa o'tish asnosida Mehmonaliga hayron qarab olishar, lekin indashmasdi. Ba'zilari bosh chayqab qo'yar, ayrimlar ochiqchasiga Mehmonalini masxaralagan kabi kulib o'tardi.
Mehmonali esa ularga e'tibor qaratadigan ahvolda emasdi. O'zidan o'tganini o'zi bilar, hadeganda ko'z o'ngida qonli joynamoz tutgan qariya gavdalanib, ich-etini yerdi.
Oxiri bo'lmagach, hov naridagi kran yoniga bordi va obdon yuz-qo'llarini muzdek suvga yuvdi. Shundan keyingina hiyla o'ziga kelgandek yengil tortdi. Qariya ham ko'ziga ko'rinmay qoldi.
— Xayriyat-ey, — dedi o'ziga o'zi. — Qayoqdanam o'sha nusxani so'ydimakan? Shunchaligini bilsam, boshqa birovga aytib o'ldirtirardim-a! Soqolingga qurt tushkur chol! Ochiqchasiga hamla qilishga o'tdi endi… Yo'q, u arvoh. Arvohlar tirik odamga zug'um o'tkaza olmaydi. Bobom aytgan. Shunchaki… Mana shu zaharni qabul qilmasam, shu ishlar yo'g'idi. Padariga la'nat!..
So'kingancha qaytadan oshxona tomonga yurishga chog'langandi. Avaz tavakkalchining hovliqqan ko'yi kelayotganini ko'rib to'xtadi.
— Muncha ranging oqarib ketibdi? — so'radi Mehmonalining avzoyini ko'riboq Avaz. — Yo bugun ham dozani oshirdingmi? Vey, ma, manavi tabletkalar xumorni bosadi, tinchlantiradi. Sendan bir-ikkita ko'ylakni ko'proq yirtganim uchun aytyapman. Bu og'uga ja berilvorma! Ko'rganmiz og'zidan ko'pik kelib o'lganlarni. Jon bera olmay, azobda qolganlargayam guvoh bo'lganmiz. Sen hali yoshsan, kallangni ishlat!
— Bo'ldi, tushundim, — dedi gapni qisqa qilishga urinib Mehmonali. — O'zim ham pushaymon bo'lib o'tiribman. Ko'zimga haliyam o'sha sassiq chol ko'rinib tinchlik bermayapti. Majbur bo'ldim xonamdan qochib chiqishga!
— U ko'rganlaringning hammasi narkotik ta'siri, — dedi Avaz kuyinib. — Toming ketib qoladigan bo'pti. Agar vaqtida to'xtatmasang, itday o'lib ketasan. Ishon, sen o'lsang, it ham qarab qo'ymaydi. Bu yerlarda ahvol shunday. Odamning o'lishi odatiy holga aylanib bo'lgan. Birov achinib ham qo'ymaydi. Aksincha, xayriyat-e, deb o'tib ketishadi. Undan ko'ra, men aytgan ishni qil. Kam bo'lmaysan. Harakat qip qolishimiz kerak.
— Haqsiz, — dedi Mehmonali xuddi ayb ish qilib qo'ygan bola kabi yer chizib. — Men rostdanam shu zaharni tashlashim kerak. Tashlayman ham. Kuchim yetadi. Avaz aka, men hozir asta borib Javhariyning xonasini razvedka qip kelaman!.. Keyin…
Mehmonalining gapi og'zida qoldi. Asosiy darvoza tarafdan changga botgan xorij mashinasi yaqinlashib kelib, ularning ro'parasiga yetganda to'xtadi.
Avaz tavakkalchi ham, Mehmonali ham hech narsaga tushunmay, mashinaga qaragancha qolishdi.
Mashinadan esa oldin Javhariy tushdi. Ketidan ro'mol o'rab, egniga uzun qora ro'dapo kiygan to'rt ayol hiringlashgancha tushishdi.
— O', Mehmon, xotinlarimiz keldi, — hazil aralash Mehmonalini turtdi Avaz. — Hozir Javhariy keladi-da, ularni bizning ixtiyorimizga beradi. Hoynahoy, sendan afg'on qizini tortib olgani uchun xijolatda qolgan shekilli.
Kutilganidek,