Tasodifiy hikoya: Xarajatlar maxsuli bu MUXABBAT! 2
Qullarim opani yumwo kukraklariga yetib kelip ularni extirosini qondira bowladi. Ox bu yumwoq kukrak...davomi

ikki qulochini kergancha unga peshvoz chiqdi.
— Kutaverib qon bo'p ketdik-ku, komandir! — dedi Avaz ayolga tez-tez nazar tashlab olarkan. — Nega kech qop ketding? Yo Javhariy kep qoldimi?
— Kelgani yo'q, — dedi Mehmonali yerga chirt etib tupurib. — Manavi ayolni olib chiqqunimcha sal kechikdim.
— Ha, mayli, — kaftlarini bir-biriga ishqalab oldi Avaz. — Hozirning o'zida askarlarimiz o'ttiz kishidan oshdi. Suyunchini cho'zaver! Keyin… Seni ko'rishga mehmonlar kelgan. G'orda kutib o'tirishibdi.
— Mehmonlar? Kim ekan? Mening qishlog'imdan kelishibdimi?
— Yo'q, — dedi Avaz kulimsirab. — Qishlog'ingdanmas. Ammo ularni taniysan. Yur, vaqt ketmasin! Hali oldinda qiladigan ishlar ko'p!
Mehmonali ayolni ergashtirgancha Avazning ketidan g'orga kirdi.
Ichkari uzun edi. G'orning narigi boshidan ham tangadek yorug'lik ko'zga tashlanar, uzunligi taxminan bir kilometrcha kelardi.
Yarmigacha borishgach, chapga burilib, kichkinagina xonaga o'xshash xilqatga kirishdi. Bu yerda sham yoqib qo'yilgani bois ichkari yaqqol ko'rinib turardi. Nimalarningdir chiyillagan tovushi quloqqa chalinib qolar, ichkaridan zaxmi, murdami, ishqilib, nimaningdir sasigan hidi ufurardi. Mehmonali bunday hidlarga ancha ko'nikib qolgani bois u qadar e'tibor bermadi. Yonidagi ayol esa kiriboq burini kaftlari bilan berkitgancha bo'g'riqib-bo'g'riqib nafas ola boshladi. Lekin chiqib ketishga qo'rqdimi, joyidan jilmadi…
Xilqat burchagida esa Mehmonalini «syurpriz» kutardi. Buyog'iga qo'l ostida xizmat qilishga ahd qilgan jangarilar aylana qurib o'tirib olishgan, ular orasida esa Muhammad Sayyid kerilgancha o'tirar, yonidan esa…
Mehmonali xuddi o'shani ko'rib sal qursa dahshatdanmi, xursandligidanmi, baqirib yuborayozdi.
Ha, farishtalar omin degan chog'i, Muhammad Sayyidning yonidan joy olgan ayol boyagina xayolidan kechirgan Mo''tabar edi. Xuddi o'sha fohisha, Mehmonalining nomusini yer bilan bitta qilgan buzuqi, xiyonatkor, Samadning o'ynashi, fohishaxonaning to'rini birovga bermas Mo''tabarning o'zi edi. U Mehmonalini ko'rgandanoq boshini egib olgan, sham yorug'ida ham yelkalari titrab qo'yayotganini ilg'ash qiyin emasdi…
— Ini-im, — deya birinchi bo'lib qulochini kerib ko'rishishga tutindi Muhammad Sayyid. — Bormisan? Komandirim! Ishonganim, inim! Ko'rsatganiga, uchrashtirganiga, yetkazganiga shukr!..
Ular xuddi eski qadrdonlar kabi bir-birlarini qo'yib yubormay bir daqiqadan ortiqroq turib qolishdi. Nihoyat Muhammad Sayyid Mehmonalini qo'yib yuborib, ikki yelkasiga qo'l tashladi.
— Bormisan, qiyomatli inim? — dedi u Mehmonalini sekin-sekin siltab. — Mana, men keldim! Senga xizmat qilishga keldim, inim!..
— Ochig'i kutmovdim sizni, — dedi og'zining tanobi qochib Mehmonali. — Endi qaytib ko'rmasam kerak deb o'ylagandim. Xayriyat, o'zingiz kep qoldingiz.
— Qani, o'tiraylik, — dedi Muhammad Sayyid ko'rpachaga ishora qilib. — O'tir! Barakalla! Seni kutib mana bu jangchi ukalar bilan chaqchaqlashib o'tirgandim. Bularning hammalari ajoyib yigitlar ekan. Rosa maqtashayotgandi seni, inim!..
— Boringlarga shukr, — dedi o'ng qo'lini ko'ksiga qo'yib Mehmonali. — Ollohning o'zi yetkazdi sizni! Bu yigitlar siz aytgandan ham zo'rroq. Inshoolloh bundan keyin ular bilan quroldoshga aylandik. Ollohning lashkari bo'lib, mana shu zaminda adolat o'rnatmoqchimiz! Haromilarning qonini ichmoqchimiz…
Oxirgi gapini Mehmonali atayin bir chetda qimtinibgina o'tirgan Mo''tabarga tekkizib aytgandi. Shu gapni eshitsa, sal uyala boshlar, afsus cheka boshlar deb o'ylagandi. Mo''tabarda hech qanday o'zgarish sezmagach, unga bo'lgan nafrati ming chandon oshdi va beixtiyor mushtlari tugildi.
* * *

Oradan taxminan yarim soatcha vaqt o'tgach, Mehmonali yana toqatsizlana boshladi.
Yo'q, shu tobda Javhariy ham, uning xonasiga berkitilgan sassiq pullari ham, hali zamon u Mehmonalini qidirib, BTR larda kirib kelishi ham qiziqtirmayotgandi. Bu narsalar Mo''tabarni ko'rgandayoq xayolidan ko'tarilgandi. Mehmonalini bu fohishaning ne niyatda Muhammad Sayyidga ergashib kelgani ko'proq o'ylantirardi. Unaqasiga o'yladi, bunaqasiga fikrlab ko'rdi. O'xshay qolmadi. Baribir o'ylab o'ylarining oxiriga yeta olmadi.
Oxiri yorildi.
— Ustoz, bir daqiqaga tashqariga chiqib kela olasizmi? — Muhammad Sayyidga yuzlandi Mehmonali. — Judayam zarur gaplarim boridi.
— Ochig'i, menam seni tashqariga boshlamoqchiydim o'zi, — dedi kulib Muhammad Sayyid. — Yur, gaplashib olaylik bo'lmasa!
— Uzoq qolib ketmanglar faqat, — tayinladi Avaz tavakkalchi chiqib ketayotganlarida. — Mehmon, shoshilish kerak.
— Bilaman, — dedi Avazga ko'z qisib Mehmonali. — Xotirjam bo'ling!
Tashqariga chiqqanlari hamono Mehmonali Mo''tabardan gap ochdi.
— Anavi ayol nega sizga ergashib keldi, ustoz? (lagerga kelgandan beri Mehmonali ko'nglining bir chetida Muhammad Sayyidni shunday atashga ahd qilgandi) — so'radi u qarshisidagi Muhammad Sayyidga tik boqib. — Sira tushuna olmadim. Halidan beri o'ylayverib qon bo'ldim.
— Bilaman, — dedi hiyla bosh egib so'z boshladi Muhammad Sayyid. — Bu ayol hammasini menga gapirib bergan. Buyog'idan kelsang, Mo''tabarni turmadan chiqqan kunim ko'chada uchratib qolgandim. Ko'zimga o'tday ko'rindi. Afg'ondagi ukaxonlarni xursand qilarman degan maqsadda ko'ngliga qo'l soldim. Darrov ko'ndi-qo'ydi. Yo'lda esa sen haqingda gap ochdi. Surishtirib kelib, u bizga begona emasligini aniqladim. Shundan keyin Mo''tabarni jangari yigitlarga qo'shib qo'yish niyatimdanam qaytdim. Bilmadim… Senda gaplari ko'pmish.
— Gapiga ko'zim uchib turgan yo'g'idi, — dedi alam aralash Mehmonali. — To'g'risi, shuni ko'rsam jinim qo'ziyapti. Asabim buzilib, zo'rg'a o'zimni tiya olyapman.
— Bu ishing noto'g'ri, — dedi Muhammad Sayyid va shoshilib kissasidan xaltacha chiqarib Mehmonaliga uzatdi. — Oldin turmadagi kunlarni bi-ir eslab qo'ymaymizmi?
Mehmonali kulib xaltachani qo'liga oldi va bir chimdimini olib tishlariga ishqaladi.
Muhammad Sayyid bergan bu og'u turmadagisidan ancha kuchli tuyuldi.
Mehmonali hech qancha o'tmay, kayf sura boshladi. Yuragini deyarli chirmab olgan alam va nafrat tuyg'usi ortga chekinib, illyuziya girdobiga kirib borayotganini his etdi. His-tuyg'ulari junbushga kela boshladi.
Xonasiga berkitilgan pullarni, Javhariyni ham unutgandek, erkin nafas olib, o'zini qo'yib yubordi.
Endi Mo''tabar ko'zlariga fohisha emas, bir dasta gul kabi ko'rina boshladi. Bir to'shakda «asal oyi»ni o'tkazgan kunlarini yodga olib entika boshladi.
— Mehmon, inim, — deya uning yelkasini siqimladi Muhammad Sayyid. — Nima bo'ldi? Ja xursandsan? Tinchlikmi?
Mehmonali unga narkotik ta'sirida qizarib ketgan ko'zlar bilan boqarkan, beixtiyor yana jiddiy tortdi. Xayoliga kutilmagan rejalar o'rladimi, yelkasini uchira-uchira Muhammad Sayyidga suyanib oldi.
— Ustoz, Mo''tabar iflos, — dedi shivirlab. — Eshityapsizmi? Iflos va pastkash u!
— Unda o'ch ol! — dedi Muhammad Sayid Mehmonalini quchib. — Men bekorga opkelganim yo'q uni. Bor-e, deb haydab solishim ham mumkin edi. Ammo senga xotin bo'lib yurganidan xabar topgach, bu fikrimdan qaytdim. Bor, intiqom yaqin. Bo'shashma!