Tasodifiy hikoya: Boshlanishi )
Salom Mani ismim Madina) 92 yilman Bu saytga kirganmga ancha bogan lekin gost bolib krardm Va...davomi

Qara, seni terrorchi oshnalaring qanday hurmatlasharkan! Shunday hurmatli er yigit qayoqdagi bir fohishadan intiqom olmasa, uyat bo'ladi. Ustiga ustak o'z oyog'iminan keldi.
— Haqsiz, — dedi mushtlarini tugib Mehmonali. — O'zi keyingi kunlarda qonsirab yurgandim. Mayli, siz askarlar bilan o'tira turing! Ichkariga kirib Mo''tabarni tashqariga chiqarvorsangiz bo'ldi. Ishini bitiraman-u, qaytaman, ustoz! Ana undan keyin ertalabgacha bi-ir chaqchaqlashamiz!
— Xo'p, omadingni bersin! Faqat sergak bo'l!
Shunday dedi-yu, Muhammad Sayyid pildiragancha g'or ichkarisiga kirib ketdi…

* * *

Bu galgi doza haqiqatan Mehmonaliga boshqacha ta'sir qilib, tafakkurini teranlashtirib yuborgandek edi. Shuning ta'sirida Mo''tabar tashqariga chiqib qarshisida hozir bo'lgach, o'zini majburlab bo'lsa-da, jilmayish qildi.
— Sen haliyam mening xotinimsan, — dedi Mehmonali Mo''tabarning ikki yelkasidan tutib. — Shuni bilasanmi?
— Bilaman, jonim, — deya uning yelkasiga bosh qo'yib oldi Mo''tabar. — Har kuni sog'inardim. Oxiri chidolmay, Samaddan aniq manzilingizni oldim-u, yo'lga otlandim. Baxtimga anavi kishi uchrab qoldi. Siz haqingizda gap ochgandim, darrov tanidi. Keyin birga opkeldi. Baraka topsin!
— Unda ketdik, — dedi Mehmonali Mo''tabarning bilagini siqimlab. — Uchrashuvni yuvmasak bo'lmaydi.
— Voy, nima bilan yuvamiz?
— borganda ko'rasan. Hozir seni zo'r joyga oboraman. Faqat qo'rqmagin!.. Aytgancha, shoshma, shu yerda tura tur! Men hozir…
Mehmonali nimadir esiga tushgandek yugurgancha g'or ichkarisiga kirdi. O'zining o'tkir xanjarini oldi, skotchni qo'yinga urdi. Shundan keyingina asta yurib tashqariga chiqdi-da, Mo''tabarni qo'ltiqladi. Ayol bu harakati azbaroyi yoqib tushganidan bir qo'li bilan Mehmonalining bilagidan mahkam ushlab oldi.
— Qaerga boramiz? — so'radi muloyimlik bilan. — Lageringizgami?
— Yo'q, — dedi Mehmonali zo'rma-zo'raki jilmayib. — Lagerda ko'zi ochlar ko'p. Seni qizg'onaman ulardan… Seni tog'ning zo'r yeriga oboraman. O'sha yerda yuvamiz uchrashuvimizni…
Ular qo'ltiqlashgancha yolg'izoyoq so'qmoq orqali ikki kilometrcha yo'l bosishdi. Nihoyat qoyalardan birining ostida qad rostlagan g'orsifat joyga kirishdi. Bu yer qorong'i edi. Mehmonali buning ham tadbirini ko'rib olgan ekan. Qo'yin kissasidan sham va gugurt olib, shamni yoqib yubordi. Keyin boshqa cho'ntagini kovlab piyola chiqardi. Mo''tabarga bildirmasdan xanjar va piyolani bir chetga qo'ydi. So'ngra quloqlarini ding qildi. Yaqin atrofda zog' uchmasdi. Og'ir sukunat hukmron edi. Baqir-chaqirni yaqin orada hech kim eshitmasligiga amin bo'lgach, Mo''tabarning belidan oldi.
— Kel, o'zimning xipcha bel xotinim, — deya uni mahkam quchoqladi — da, yerga bosdi. — Men seni yeyman! Yeb qo'yaman!..
Besh o'n daqiqadan keyin Mehmonali nafsini qondirib, Mo''tabarning boshiga boshini tiragan ko'yi o'ng yonboshdagi skotchni qo'liga oldi va qaddini ko'tarib yarim metrchasini xanjar bilan kesib oldi.
Mo''tabar pinagini buzmasdi. Mehmonalining asl maqsadidan bexabar edi. Shuning uchun yana va yana bag'riga tortishni kanda qilmasdi. Mehmonali esa bu orada kuch bilan Mo''tabarning og'zini skotchladi. Shundagina ayol o'zini nimalar kutayotganiga fahmi yetdimi, tipirchilashga tushdi.
— Qimirlama, fohisha! — shivirladi Mehmonali Mo''tabarni ustidan mahkam bosib. — Intiqom yaqin! Sen hademay jahannamning to'ridan joy olasan! Menga qilgan xiyonatlaring, aldovlaring, jodugarliklaring uchun javob berasan! Qara, qoning juda shirin bo'lsa kerak-a? Seni o'psam, maza qilaman har gal. Demak, qoning shirin!..
Mehmonali sira tap tortmay, ikkilanmay, piyolani yaqinroqqa surdi-da, qo'liga o'tkir xanjarni olib tinimsiz tipirchilab qo'lidan chiqishga urinayotgan Mo''tabarning tomog'iga tiradi va juda sekinlik bilan tig' tortdi. Ayol xirillab, oyoq-qo'llarini qoqishga tushdi. Mehmonali bu harakatdan juda yaxshi xabardor edi. So'yib tashlangan odam oyoq-qo'lini qoqib jon taslim qilishi unga juda yaxshi tanish. Mo''tabar jon berish bilan ovora bo'lib turgan mahal u piyolani uning qoniga to'ldirdi va bir ko'tarishda sipqordi. O'qchiy-o'qchiy, piyolani joyiga qo'yayotganda, Mo''tabar indamay qolganiga guvoh bo'ldi.
Fohisha haqiqatan jon berib bo'lgandi.
Bunga to'liq amin bo'lgach, shoshilmasdan o'rnidan turdi-yu, tashqariga yo'l oldi.
* * *

Olloh kechirimli. Olloh bardoshli. U o'zi yaratgan bandalariga juda-juda mehribon. Hatto, iblisning etagidan tutib, razolat botqog'ida izg'uvchi, balchiqlarning badbo'y va jirkanch isini dimog'ida tuyib zavq olguvchilarni ham jazolashga shoshilmaydi. Arqonni uzun tashlaydi. Astoydil tavba qilsa, ajrini kamaytirishi mumkin. Tavbadan darak bo'lmasa, kun keladiki, Yaratgan egamiz, Parvardigor, to'qson to'qqizta nom bilan qayta-qayta tilga olishga, tavoblar qilishga, yolvorishga, shafqat so'rab ta'zimlar bajo aylashga, sig'inishga, tavob qilishga arzirli xudoyim favqulodda g'azabga keladi. Ana shu g'azabi razolatni makon tutganlargagina ataladi. G'azabga qolgan noshukr banda ikki dunyo orasida qiyomat kuniga qadar sarson kezadi. Laxta-laxta qonlar yutadi…
Qachonlardir qo'y og'zidan cho'p olishga andisha qilguvchi Mehmonali ham xuddi o'sha razolat botqog'iga botdi. Sarobdangina iborat boylik ishqida jonini jabborga berishga-da hozir-u nozir bo'ldi. O'zini o'zi qullikka mahkum etdi. Bu birinchi qullik edi. Iymonidan ayrilib ham tavba qilish haqida o'ylab ko'rmagan bir bandaning so'ziga kirib narkotikka qul bo'ldi. Bu qullik uni uchinchi qullikka giriftor etdi. Mehmonali o'zi kabi xudo yaratgan bandalarning qonini ichishga o'rgandi. Og'u ta'sirida birovni so'yishgacha, so'yib ham bir tuki qilt etmas ahvolgacha bordi. Shu ko'yi boshi berk ko'chaga kirdi. Ammo o'zi payqamadi. Hanuz o'zini erkin, qaerga qo'l uzatsa yetar darajada bildi va bilmoqda. Bu taxlit og'irdan-og'ir gunohlarga botsa, bir kun itdek o'lim topishini, jasadini zaharli ilonlar chaqib-chaqib olganda ruhi chirqirab azob berishini, bir tishlam go'shtini o'laksaxo'r qushlarmi, quturgan itlarmi talashib-tortishgan mahal to'lg'onib dard chekishlarini o'ylamayapti-da…
Astag'firillo!!!

* * *

Mo''tabarning qonini ichgandan so'ng lager ichkarisiga kirib kelardi-yu, qur-qur o'qchib qo'yardi. Joniga tegdimi, qo'yin kissasidan xaltachani chiqardi-yu, bir chimdimini og'izga urdi. Lekin yurishdan to'xtamadi.
Tanasi ancha ko'nikkanmi, endi narkotik oyog'idan olmasdi. Sarxushlantirardi. Yuragi tezroq urib, miyasida faqat bir xil manzara videoyozuv kabi aylana boshlardi.
Xayolan dushmanni tutar, yerga chalqancha yotqizib qo'yib tomog'iga nuqul tig' tortardi. Xuddi shuning o'zi hali o'n gulidan bir guli ochilmagan yigitning iblis yetagida ekanidan bir darak edi…
U rejani puxtalagandi. Hozir asta xonasiga kiradi-yu, Javhariyga tegishli pullarni olib yana ortga qaytadi. Muhammad Sayyid, Avaz tavakkalchi, qo'l ostidagi jangarilarga bu pullarni ko'z-ko'z qiladi. Bilib qo'yishsin-da u qanday uddaburon va qaytmasligini!..
Ammo navbatdagi postda turgan qorovullardan o'tib xonasiga yaqinlashay deganda taqqa to'xtadi. Xona ro'parasida