Tasodifiy hikoya: Vaxshiy Muhabbat 5
Vaxshiy Muxabbat 5 qism -Biz birga bõlsak faqat bir-birimizga azob berishimiz mumkin... -Agar se...davomi

tanish odam turganini qorong'ilikda bo'lsa-da, ilg'ay bildi.
Ha, bu Javhariyning o'zi edi. U chap qo'lidagi tasbehni asabiy o'girgancha uyoqdan buyoqqa borib kelar, jahl otiga mingani aniq-tiniq ko'rinib turardi.


Mehmonali sir boy berib qo'ymaslik ilinjida to'xtab sal o'zini bosib olgandek bo'ldi va dadil qadamlar tashlab Javhariyga yaqinlashdi.
— O', bormisan, komandir? — Javhariy hech narsadan bexabarmi, Mehmonalini ko'riboq chehrasi ochildi. Uning ikki yelkasidan tutib, bir necha marta silkib qo'ydi. — O'lay agar, yarim soatdan beri kutyapman. Agar kelmasang, qidiruv e'lon qilmoqchi bo'lib turgandim.
— Tinchlikmi, komandir? — so'radi Mehmonali iloji boricha xotirjam tortishga urinib. — Biror muammo chiqdimi? Yo ayb ish qilib qo'ydimmi?
— E, yo'-o'q, — dedi Javhariy hov naridagi qorovul xizmatini o'tayotgan avtomatli jangarilarga qarab olib. — Qanaqa ayb? Boyagina keldim xalifimizning oldidan. Senga quyuq salom yo'lladi u kishi.
— Salomat bo'lsin, — dedi Mehmonali sovuqqonlik bilan. — Shu xolosmi?
— Keyin… «Badalg'or»ni tozalab, odambashara qipsizlar deb eshitdim. Rostmi? Yo meni aldashdimi?
Bu savolni eshitgandanoq Mehmonali tamom bo'layozgandi…
Yo'q, qo'rqmadi. Mushtlashishga to'g'ri kelsa, Javhariyni yanchib tashlashini biladi. Faqat… Hammasidan xabar topgan bo'lsa, bu gapni xalifgacha yetkazishidan cho'chirdi. Qolaversa, lagerdagi jami qurol-aslaha shu Javhariyning qo'lida ekanini ham yaxshi biladi. Xudo ko'rsatmasin, g'orga BTR larda borib bomba yog'dirib qolsa, itdek o'lib ketishdan qo'rqardi. Niyatlari amalga oshmay qolishidan vahmi kelardi.
— Aldashmagan, — dedi tavakkal. — Tozaladik. Odambashara qildik. Bilib bo'ladimi, hukumatningmi, amerikaliklarningmi askarlari hujum qip qolsa, jon saqlashga qulay joy kerak-ku!..
— Yaxshi, — deya bosh qashib ketishga chog'landi Javhariy. — Hozir borasanmi g'orga?
— H-ha, borishim kerak, — dedi Mehmonali toqatsizlanib. — Uyoqda Muhammad Sayyid aka Avazlarminan o'tiribdi.
— Shunaqami? Bo'pti, sen boraver! Menam yarim soatlardan keyin o'taman! Chaqchaqlashamiz!..
«O'tsang o'tib o'lmaysanmi, «kazyol», — deya xayolan so'kingancha xonasiga yo'l oldi Mehmonali. — Sen borguncha pullaring joyini topadi. Keyinam isbotlab ko'r-chi!..»
Xonasi eshigigacha yetishga ulgurmadi.
Negadir Javhariy ortga qaytib to'xtatib qoldi.
— Ukam, esimdan chiqibdi-ku bir gap, — dedi u ovozini pasaytirib. — Xalif senga maxsus topshiriq berib yuborgandi. Hoziroq topshiriqni bajarishga jo'nashing kerak.
— Nima bo'pti? Tinchlikmi?
— Yur, xonangga kiraylik, o'sha yerda aytaman!..
Mehmonali tarvuzi qo'ltig'idan tushgan kimsa kabi birdan bo'shashdi-yu, shalviragancha Javhariyning oldiga tushdi.

* * *

Harqalay Javhariy xonada uzoq qolib ketmadi. Topshiriqni, nima qilishni, qanday yo'l tutishni, kimlarni o'zi bilan olib ketishni uqtirdi-yu, chiqib ketdi.
Aytishicha, lagerning xuddi o'sha Mehmonalilar kirib joylashgan g'or tarafidan o'n chaqirimcha narida bir qishloq bor ekan. Qishloq oqsoqoli Mo'ydinbek, Qo'ysin nashafurush deganlar qachonlardir Javhariyni amerikaliklarga sotgan, qaerdaligini, qachon qaerga borishini ma'lum qilgan, oqibatda ular tuzoqqa tushib, o'nlab jangarilar bombaning tagida qolib o'lgan ekan. Javhariygina arang jonini saqlab lagerga kelvolganmish. To'g'ri, bir necha kundan so'ng ko'plashib qishloqqa borishibdi. Lekin sotqinlarni topa olishmabdi. Qochib qolishganmish. Hozir esa yana paydo bo'lishibdi. Javhariy xuddi o'sha ikki erkakning uyiga kirib borib bo'g'izlashni, ayollarini, qizlarini qul qilib olishni, ketayotib uylariga o't qo'yishni buyurdi. Sheriklikka Avaz bilan qo'shib g'ordagi jangarilarni olib ketishni tayinladi.
Bu topshiriq Mehmonali uchun ayni muddao bo'lgandi. Chamasi Javhariy hozircha pullari yo'qolganidan, pol ostidagi odam suyaklari olib ketilganidan bexabar shekilli. Bu haqda hatto, ishora ham qilib qo'ymadi.
«Hali shoshmay tur, sen yaramas, — o'ylardi bir xalta pulni ko'targancha g'or tomon ketib borarkan Mehmonali. — Mayli, shu topshirig'ingniyam bajarib beramiz. Keyin esa enangni uchqo'rg'ondan ko'rsatamiz. Oyog'imni o'pib shafqat so'raysan. Menga, faqat menga itoat etadigan, buyrug'imni mo'ltirab kutadigan bo'lasan, ha! Men tez orada bu yurtning johil va shafqatsiz, nomdor komandiriga aylanaman. Ana undan keyin qurol ombori bizning ixtiyorimizga o'tadi. Ana shundan keyin o'sha dimog'dor, zo'ravon xalifingni bosamiz. Ko'ribsanki, afg'onda ham, o'sha Suriya, Iroqdayam men hukmron bo'laman, men!..»
Shirin va xom xayollar hanuz og'u ta'sirida qolib ketgan Mehmonalini jo'shtirib yubordi. Qo'yib berishsa, bor ovozda ashula aytib yuborar bo'ldi. Shunday ahvolda g'orga yaqinlasha bordi.
Ichkarida qolgan jangarilar, Avaz, Muhammad Sayyidlar negadir tashqariga chiqib olishgan, ularning qarshisida Javhariy tik turgan holda hammalariga nimalarnidir uqtirar, ahyon-ahyonda Mehmonali kelayotgan tomonga qarab olardi.

* * *

— O', bo'lg'usi komandir keldilar, — qulochini kerib Mehmonalini qarshi olgan bo'ldi Javhariy. — Qani, ichkariga kirsinlar!
Mehmonali imi-jimida qarshisidagilarning aft-angoriga nazar soldi. Ularning avzoyi buzuq, ayniqsa, Avaz tavakkalchining goh labi, goh yelkasi uchib-uchib olardi. Mehmonali sezdiki, bu yerda bir gap bo'lgan. Ammo qanday gap? Javhariyning yuz tuzilishida deyarli o'zgarish ko'rmadi. Xonasida qanday bo'lsa, shundayligicha qolibdi.
«O'zaro janjallashishgan shekilli, — ko'nglidan o'tkazdi Mehmonali ehtiyotkorlik bilan g'or ichkarisiga yurib borarkan. — Bularning hammasi bir-birini ko'ra olmaydi. Kattaroq bir narsani talashishgan bo'lsa kerak…»
G'orga kirishgach, holat butkul o'zgardi.
Ichkaridagi jangarilar ko'z ochib yumguncha Mehmonalini o'rab oldi.
Kimdir orqadan kelib tizzadan pastiga kuch bilan tepgandi, Mehmonali tizzalab o'tirib qoldi.
Shundan so'ng tepasida Javhariy hozir bo'ldi.
— Xo'sh, qahramon, yaxshi yetib keldilarmi? — kinoya aralash savol tashladi u jonholatda Mehmonalining qo'lidagi pul to'la xaltani tortib olarkan. — Shuncha pulni qaerga opketmoqchiyding? Axir, bizdan bir og'iz so'rasang bo'lardi-ku pul kerak ekan! Yo halitdan bizni odam o'rnida ko'rmay qo'ydingmi?
— Bu xalifalikka da'vo qilyapti, — dedi Avaz sovuq irshayib. — Mana, shu yergayam bizni o'zi boshlab keldi. Niyatini payqaganimizdan keyin atayin qo'yib berdik. To siz kelguningizcha indamay turishga kelishib oldik.
— Juda yaxshi qipsizlar indamay, — dedi Javhariy Muhammad Sayyidga yuzlanib. — Ko'rdingizmi, otaxon, shogirdingiz pand berdi!?. Mening sirlarimni ochib o'ldirtirmoqchi bo'libdi.
— Niyating nima o'zi? — deya tepasidagi Javhariyga tik boqdi Mehmonali. — O'ldirishmi? O'ldir! Nega qarab turibsan? Yo duxing yetmayaptimi?
— Nima?..
Bu gapi Javhariyning nafsoniyatiga tegib ketgani ma'lum edi. U kutilmaganda Mehmonalining yuz qismiga tizzalab yubordi. U chalqancha yiqildi. Shu zahoti yuz-ko'zlari qonga bo'yaldi.
— Sen menga o'rgatyapsanmi hali? Vey, salaga, kimsan o'zing? Kimsan-a?
— Odamman! — dedi Mehmonali sira tap tortmay. — Hali shoshma, sen murdaxo'r,