Tasodifiy hikoya: Zaprafladegi am bilan
MAN ISMIM BRUSLI YOWIM 19 DA TOWKENLIMAN MILYANERMAN ETB BERADIGAN VOQIAM KECHA BULDI KECHA MALIBUYI...davomi

qarg'a, xaliflikni qo'lga kiritvolay, o'shanda gaplashamiz senminan!
Bu gapini eshitgan jangarilar baravar kulib yubordi. Ammo Javhariy kulgiga jo'r bo'lmadi. Tiz cho'kdi-da, Mehmonalining iyagini siqimladi.
— Yo'g', — dedi u tishlarini beo'xshov g'ijirlatib. — Sen oson o'lim topmaysan. Qiynalib, jon achchig'ida o'ldirishimni so'rab yolvorasan! Har bir a'zoingni kesib olganimda, naq do'zax o'tida kuyasan. Qani, kim seni qutqarib qolarkin?!. Hech kim. Hatto, xudoyam sendan yuz o'girgan. Shuni bilasanmi, g'alcha?
— Qo'lingdan kelganini qil, — dedi Mehmonali va Javhariyning yuziga tufladi.
Shubhasiz, bu haqorati Javhariyni oyoqqa turg'azdi. O'rnidan turiboq, uyoq-buyoqqa alanglab turdi-da, hov narida yotgan qilichni qo'liga oldi va yana Mehmonalining tepasida paydo bo'ldi.
— Ana endi boshlaymiz, — dedi u jangarilarga viqor bilan bir-bir boqib. — Hammang guvohsan! Bu nonko'r komandirning xonasidan katta pul o'g'irladi. O'g'irlikni xudoyam kechirmaydi. Keyin pol ostidagi dushmanlarning murdalarini chiqarib olibdi. Shu bilan meni shantaj qilmoqchi bo'libdi. Xo'sh, bunday nonko'rlar qanday jazoga loyiq?
Jangarilar baravar qichqirishdi:
— O'lim!!! O'lim!!! O'g'riga o'lim!!!
Hayqiriqlarga Avaz ham, Muhammad Sayyid ham jo'r bo'ldi.
Mehmonali esa Avazga yer ostidan alam aralash boqardi-yu, afsus-nadomatlar o'tida qovrilardi. Qanchalar sodda, laqmaligiga la'natlar o'qirdi. Ko'ziga qarab turib aldagani esiga tushgani sayin uni bo'g'izlab tashlashga hozir edi. Biroq buning imkoni yo'q edi. Ortiqcha harakat sodir etsa, tamom, tepasida turgan jangarilar ur-kaltak qilib tashlashadi. Sportchiligi ham bu vaziyatda ish bermasligini bilardi. Shuning uchun taqdiriga tan bergancha sukut saqlashdan nariga o'ta olmadi. Qanchalar og'ir gunohlarga yo'l qo'ygan bo'lmasin, baribir xayolan bo'lsa-da, xudoga nola qila boshladi. Shafqat so'rab yolvordi. Baxtga qarshi xudo uni ko'rmayotgandek tuyulardi.
G'oyibdan na shafqat, na rahmat-mag'firatlar bo'y ko'rsatardi…

* * *

— Yo Olloh!!! — Javhariy qo'lidagi qilichni azot ko'tardi-da, Mehmonalining o'ng oyog'iga urdi.
— A-a-a-a-a!!!
Qilichning o'tkir tig'i Mehmonalining oyog'ini cho'rt uzib o'tgandi. Lekin qon darrov tirqiramadi. Bir marta paydo bo'lgan kuchli og'riq uni bor ovozda baqirishga majbur etdi. Keyin esa og'riq tingandek bo'ldi. Faqat ko'z oldi qorong'ilashib, o'zini quyuq tuman orasida turgandek his etdi. Javhariy uzoq vaqt to'xtab qolmadi. Ikkinchi zarbani Mehmonalining chap oyog'iga yo'lladi. Bu zarbaga chidab turishning imkoni yo'q edi. U na'ra tortgancha tipirchilay boshladi. Oyoqlari ham ikki tomonda qoniga botgan ko'yi xuddi o'zi kabi tipirchilardi.
Shu tobda…
G'or tepasida samolyotlarning gurillashi eshitildi. Bir necha o'n soniya ichida kuchli portlash atrofni tutdi. Ichkaridagi jangarilar tashqariga chiqishga-da ulgurmadi. Hammayoqning to's-to'poloni chiqdi. Ikkinchi portlashdan keyin Mehmonalining ustiga qandaydir olovsifat narsa kelib tushdi-yu, bir zumda tindi.
Tevarakni o'lik sukunat qopladi…
Mehmonali ko'zlarini ochdi-yu, o'zini keng darada ko'rdi. Dara turli ko'rinishda bo'y ko'rsatardi.
Bir tomon yam-yashil daraxtzorlar, bir-biriga husnini ko'z-ko'zlayotgan gulzor, boshqa tomonda esa qoramtir balchiq zohir edi. Balchiq nuqul bilq-bilq qilib, o'zidan gazsifat, o'ta badbo'y hid taratardi.
Dahshatlisi, balchiqning shundoq tepasida Mo''tabar muallaq turar, a'zoyi badani qora loyga belangandi.
Mehmonali hech narsaga tushunmay, o'ng tomoniga ko'z tashladi.
Gulzorlarning biri o'rtasida Barno jilmaygancha unga qarab turardi…
Battar hayrati oshib, oldinga boqdi.
Oldinda… Hov narida oltinsifat tus olgan yorqin nur, nur orasida esa yangi tug'ilgan chaqaloqlar qurshovida yana bir go'dak yuqorida muallaq turgancha qiqir-qiqir kulib, go'yo Mehmonalini masxaralardi.
Darrov tanidi.
Bu chaqaloqni qachonlardir uning o'zi Soli ota qistovi bilan yerga ko'magandi.
U Mo''tabarning o'ynashdan bo'lgan bolasi.
Ammo… Nega u yerda turibdi? Nimaga onasining yonida emas? Ha-a, demak, xudoning xohishi shunday bo'lgan. Xudo chaqaloqni hurlar orasiga qo'shilishini ixtiyor etgan. Uning gunohi yo'q-da. Shuning uchun go'dakni balchiqqa ravo ko'rmagan…
O'zi-chi? Nega yo u yoqli, yo bu yoqli emas? Qaerga boradi endi? Qay tomonga yursin?..
Barno!.. Birinchi muhabbati! Arzimas uy tufayli muhabbatini oyoqosti qilgan nodon qiz!..
Ha, uning yoniga boradi. Aftidan Mehmonaliga xudoning o'zi ham tanlash imkonini bermoqda. Barnoning yoniga borsa, balchiqqa botmaydi…
Ammo…
Nima uchun Barno bu yerlarda turibdi? U ham o'lganmidi? Nimaga? Qachon?..
Savollar ko'p, faqat ularga javobning o'zi yo'q edi…
Mehmonali jonholatda gulzor tomon talpindi.
Lekin shu zahoti qarshisida juda baland, tikanaklarga burkangan devor paydo bo'ldi. Devor nafaqat uning yo'lini to'sib qoldi, balki gulzorni tomosha qilishdan-da mahrum etdi.
— Sen chapga yur! — g'oyibdan noma'lum ovoz keldi shu tobda. — Sen botqoqlik qa'rida yashashga mahkumsan! Agar shoshilmasang, bundan ham ayrilib, yer girdobiga kirasan. Ajriq tomirlari bilan o'ralgan bu metindek yer bor bo'ying bilan qisib, o'zingni asfalasofin domiga g'arq etadi. Shoshil!.. Shoshil!!!
Na iloj? Mehmonali o'lganini, endi o'zga dunyo qonunlariga itoat etishga majbur ekanini ilk bor idrok etdi va istar-istamas balchiq tomonga qarab yurdi.
U yaqinlashgani hamono Mo''tabar muallaq turishni bas qilib, balchiq ustiga oyoq qo'ydi-da, darrov qulochini kerdi. Zum o'tmay, Mehmonali ko'ksining allaqaeridan otilib chiqqan faryodga qul bo'lgancha achchiq-achchiq yig'lab fohishasining, xiyonatkor, ikkiyuzlamachi, yuzsiz, nomussiz, hayosiz, diyonatsiz zavjasining bag'riga kirdi.
Bag'irlar birlashdi deguncha ikkovi ham asta-sekinlik bilan botqoqlik qa'riga ravona bo'ldi.
Ulardan keyin bilq-bilq etgan yoqimsiz tovushlargina qoldi.
Ha, Mehmonali boqiy dunyoda ham gunohlari ajrini to qiyomatga qadar xuddi shu botqoqlik qa'rida to'lashga, azoblanishga, bezovtalik, xo'rlik, tubanlik tubida qolishga mahkum etilgandi.
(Tamom)
Olimjon HAYIT

P/S: oxiri bunday tugashi menga ham yoqmadi. Nima bo‘lgandayam o‘qib chiqgan hammaga raxmat. Keyin hikoyalarda ko‘rishguncha azizlar.