Tasodifiy hikoya: Ilk muxabat...3qism davomi.
Bobir endi Layloga yaqinlawgan xam ediki Laylo yugurib ketdi.nima qiganini xam,qayerga borayotganini...davomi

o'pib bo'ladimi?
-Bo'lmasamchi? Chupa chups so'rmaganmisiz hech?
-Chupa chupsga nima aloqasi bor buni?
-Ikalasini oilasi bir.
-Jinnimisiz deya labimdan o'pib qo'ydi.
U bilan kechga ko'rishamiz deya o'z kvartiramga ketdim. Lekin kech bo'lishi juda qiyin bo'ldi. Kvartiraga kelib, o'rnimga yotdim va o'ylay boshladim. Men nimalar qilayapman, nega unday qilayapman deya o'zimga o'zim savol berardim-u, lekin yana qandaydir kuch uni o'zi xohlayaptiku, sen oddiy bir vositachi, agar sening o'rningda boshqasi bo'lganida ham shunaqa qilgan bo'lardiku, boshqa bola bo'lganda, u ham o'zini shunday tutgan bo'lardiku deya ikki qarama-qarshi fikr o'zaro kurashishardi. Shu asnoda uyquga ketdim. Tush ko'ribman. Katta paxta maydonlari ekan. Kimdur orqamdan'to'xta, to'xta'deb baqirib, quvayotgan ekan. Men esa orqamga qaramay qochibman. Men bir qadam tashlasam, u ikki qadam tashlab, borgan sari menga yaqinlashayotgan ekan.
Jon jaxdim bilan qochayotganimda, qandaydir bir qo'l meni yelkamdan ushlab o'ziga tortdi... Qo'rqib uyg'ondim.
-Javlon, turdingmi? Namuncha uyqung qattiq? Bo'la qol, yuvin. Ovqatlanamiz.
Nima bo'layotganiga ozgina aqlim yetib-yetmay o'rnimdan turdim va ozgina o'tirdim. Shundagina quvlashmachoq tushda bo'lganligini bilib, xudoga shukur deya borib yuvindim. Kursdoshlar tayorlagan ovqatni yeyardimu lekin negadir kayfiyat yo'q edi. Buni bir kursdosh sezib qoldi.
-Javik, nega kayfiyating yo'q? Tinchlikmi?
-Bu tushlikda kelib, hozirgacha uxlaganidan keyin kayfiyati bo'lmaydida. Shomda ham uxlabdi.
Ularning gapini eshitardim-u, lekin anglolmasdim. Mening hayolim tushumdagi meni quvlagan kimsada edi. Kim edi u, nega meni quvdi, men nima ish qildimki, u meni quvdi, degan har xil savollar birma-bir hayolimda aylana boshladi. Shunda yarq etim miyamga kecha'sarguzashtchalar'keldi. Miyamga kelgan fikrimdan o'zim qo'rqib ketdim. Nahotki meni quvgan, uning eri bo'lsa? Lekin eri nega meni quvayapti, xotinini emas deya o'yga cho'mib o'tirganimda, telim chiringladi. Qarasam Go'zal ekan. O'ylab turib, kursdoshimga berdim.
-Meni yo'q deb ayt.
Menga savalomuz qaradida, telni oldi:
-Allo.
-...
-Kechirasiz, Sizga kim kerak?
-...
-Men ham yigitman)
-...
-Telni egasi domla bilan selektor majlisiga ketdi. Teli zaryadkada qolgan ekan.
-...
-Menimcha kechasi soat bir yoki ikkilada keladi. Kim bu o'zi?
-...
-Yaxshi aytaman.
Telni o'chirdi.
-Kim bu? Namuncha buning ovozi shirin?
-Tanishim. Shunchaki Gaplashishni xohlamadim.
-Yommonam noz qilib qo'yasanda, shunday ofatijon bunga tel qilarkanu, bu kishim men yo'qman derkan.
-Ozgina sabablari borda, do'stim.
-Mayli o'zing bilasan. Qani iloho omin... Deya dasturxonga fotiha qilib narigi xonaga o'tdik. Tel ovozsiz qilib o'rnimga otib yubordim. Keyin kursdoshlar bilan karta o'ynay boshladik. Shu darajada berilib ketibmizki, soat bir yarimda uxlashga yotdik. Shunday qilib qo'rqa-qo'rqa uyquga ketdim.
Ertalab yana o'sha'tur, tur'degan gaplardan uyg'onib, choy ichib, polyaga chiqdik.
Quyosh hali unchalik ko'tarilmagan, maysalar ustidagi shudringlar ketmagan bir vaqtda 120 tacha bola qishloqdan chiqib borar edi. Kechagi o'yin-kulgular ancha kamaygan edi. Chunki endigina paxtaning 3-kuni. Hali oldinda yana qancha shunday tonglar turibdi buni hech kim bilmas edi. Paxta maydonlari yoniga yetib kelganimizda faqatgina fermer va uning ishchilari bizni kutib turishardi. Ko'zim bilan terimchilarni qidira boshladim. Yuragimda qandaydir hadik bor edi. Bu hadik ijobiymi salbiymi hech tushuna olmas edim.
Bitta bitta qatorga tushgandan keyin hamma paxta maydoniga qarab'sho'ng'ib'ketdi. Men esa nima qilishimni bilmay turganimda orqamdan'Yigit'degan ovoz keldi. O'ylab qarasam, u haligacha mening ismimni bilmas ekan. Shunisi ham ma'qulroqdek. Uning birgina yigit degan so'zidan boshqacha bo'lib ketdim. Chunki u bu so'zni boshqacha noz-karashma bilan aytdiki, kechagi tushlar, shuncha u haqidagi o'y hayol o'z-o'zidan yo'qoldi.
-Ha, shaxarlik! Qandaysiz?
-Iyaa, qizi! Yaxshimisiz?
-Xa, yaxshiman, o'zizchi?
-Chidasa bo'ladi. Kecha tel qilgan ekansiz?
-Kim, menmi? Yo'q tel qilganim yo'q!
Demak kechagi gaplarga ahamiyat bergisi kelmayapti.
-Unda adashgandurmanda. Bugun paxta terasizmi?
-Kelmoqchi emas edigu,-dugonasiga ishora qilib,- shunchaki Sizni o'yladikda. Baribir bizsiz paxta terolmaysizku.
-Garov o'ynashim mumkinki, Sizlar ikalangiz tergan paxtadan ko'p teraman.
-Bo'pti bahs boylashamiz unda,-so'zga qo'shildi dugonasi.
-Maylikuya, lekin men bugun paxtaga deb olib chiqqan pulimni keyin kimga beraman.
-O'zizga olib qo'yasizda.
-Ha yoo'q. Yaxshisi Sizlar obetgacha teringizlar, men sizlarga yordamlashaman. Ana undan keyin birgalashib qishloqqa qaytamiz.
-Yaxshi,- dedi Go'zal.
-Go'zal, meni dugonangiz bilan tanishtirmaysizmi?
-Ha, aytgancha, tanishinglar. Bu dugonam Feruza. Kecha sizga paxta tergan qiz. Bu esa Shaxarlik Yigit.
-Tanishganimdan xursandman, Feruzaxon!
-Men ham, yigit!
-Unda ketdik, paxta terishga.
Paxta qatorlariga ikalasi joylashib olganidan so'ng, men oldinga tushvolib, gaplashib, kulishib, paxta terdik. Go'zal ham, Feruza ham juda samimiy, xushchaqchaq qizlar ekan. Ayniqsa Feruza juda xushchaqchaq ekan. Lekin uning yuz ko'rinishi, hattoki, qomati ham menga qorong'u edi. Chunki yuzini berkitib olgan. Faqatgina ko'zlari ko'rinardi. Ko'ylagini esa negadir eng kattasidan kiyib olgandi. Xullas obedgacha 80 kg paxtani terib bo'lishdi. Paxtani topshirib, tushlik kelishini kuta boshladik. Shunda Feruza:
-Ketdik, biznikiga, ayam ertalab somsa qilaman deyayotgandi. Tayyor bo'lib qolgan bo'lsa kerak
-Yaxshi fikr, ketdik.
Lekin negadir mening oyog'im tortmas edi.
-Menga noqulay. Uydagilaringiz meni ko'rib qolishsa, noto'g'ri hayolga borishlari mumkin.
-Nega noqulay bo'larkan. Birinchidan butun boshli qishloq ahli Sizlar kelganingizda xursand. Chunki Sizlar hasharchilarda. Ikkinchidan ayam, ukam va singlimni olib, xolamlarnikiga ketishgan.

Davomi bor...