Tasodifiy hikoya: Olifta yigit....xD DAVOMI
Dugonamdan nomeri oldim. Kecasi adnöga kirsam yana uwa bawara....xd. Nime tel qmadiz rosa kutdim asa...davomi

Fohishalar oilasi 3 (onasi, qizi, xolasi...)

Тэги:	onasi | qizi | xolasi
Добавил:	Kolya123 (30.04.2019 / 18:01)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	39659
Комментарии:	11

Hurmatli sayt a’zolari va mehmonlari, hikoyaning asosiy voqealari ushbu qismdan boshlanadi…

Qahhor aka shu kuni Toshkentga qaytgandi. Aeroportdan chiqishi bilan Nargiza bergan nomerga telefon qildi. Ishni bitirgach mashinasiga o’tirib Oloy bozoriga bordi. Ijaraga bergan do’konlaridan yig’ilib qolgan arenda pulini oldi. Bir-ikki kerakli odamlarga pul ham berdi. Shundan so’ng “xotini”ni ko’rib kelish uchun Yunusobodga jo’nadi. Uning oldiga borishdan maqsadi unga “xotinlik muddati” tugaganini va o’ziga yangi “er” topishi mumkinligini aytish edi. “Xotini” turadigan uy oldida mashinadan tushganda ichkaridan to’rtta militsioner ko’rinishidan 57-58 yoshlar chamalik kishining qo’liga kishan solib chiqib kelishayotganini ko’rdi. “Bular bu odamni nega olib ketishyapti?” – deb o’ylab turganda ularning ortidan yana bir-necha kishi chiqib qoldi. Ulardan biri, ikkinchi qavatda turadigan bir erkakni, u yaxshi tanirdi. Yettinchi qavatdagi xatasini shu odamdan sotib olgan, uch xonali uyni bir oy ichida xataga aylantirgandi. Odamlar nimalarnidir gaplashishdi, militsioner qanaqadir hujjatlarga qo’l qo’ydirdi. Shundan so’ng hammalari tarqalishdi. Qahhor aka bir narsani sezdiki, militsionerlar ham, boshqa odamlar ham ham haligi erkakka nafrat bilan qarashyapti, qiziq buning sababi nima ekan? Qahhor qadamini tezlatib tanish odamni chaqirdi. Ko’rishib, hol-ahvol so’rashgach:
-Milisa nima qivotudi, - so’radi u.
-Eee, to’ng’iz qo’pkur odamlar ko’payib ketvottida, Qahhorjon. Anu haromi pedofilakan, yon qo’shnisini 12 yoshli qizini buzip qo’yipti. Kamiga qiz hozi og’iroyog’mish. Qanjiq, to’ng’iz, it, eshshak, haromi, padarlanati, soqoligachon oq tushishshi boshlaganda qib yurgan ishini qaren bu cho’chqani. La’nati qanaqqib qo’li bordiykin it emganni? Navarasi tengi qizzi-ya?! Eshitishimcha, kotta bolasi bir yil avval navarali bo’ganakan.
Qahhor aka eshitganlaridan hayratda edi. Birozdan so’ng so’radi.
-Qanaqqib bo’pti bu voqea? Shunchali darajaga borguncha hich kim bilmaptimi?
-Ee, gapirsam gap cho’zilib ketadida. Hay, mayli, yurin, uyga kirili o’shatta etib bera qoli. Ko’chada hammani oldida gapirish yaxshimas. Ayniqsa, ota-onasini bag’ri kuyib ketvotti. Kecha ko’rgandim, bir kechani ichida sochlariga oq oralab ketipti. Hali 35 ga chiqishmagan-u, ko’rgan odam 50 yoshda dib o’ylidi ulani…
Yarim yilcha avval bu domning to’rtinchi qavatidagi ikkita kvartiraga bir kun farqi bilan oldinma-ketin ikki oila ko’chib keldi. Har ikkisi ham uch kishidan iborat: birinchisida ota-ona va qizaloq, ikkinchisida er-xotin va qaynota. Har ikki oilaning shaharga ko’chib kelganiga endigina bir oy bo’lgandi. Ikkinchi oiladagi er-xotin savdogar bo’lib, chetdan mol opkep sotishardi. Qaynota (Jobir aka) esa pensioner, kun bo’yi uyda. Narigi oiladagi er-xotinlar esa turistik firmada gid va tarjimon edilar.
Jobir aka yangi joyda juda qiynalardi. Bir tomondan kun bo’yi uyda o’tirib siqilsa, ikkinchi tomondan sikkani am topolmay qiynalardi. Viloyatda yashab yurgan paytlarda xotini o’lgandan keyin o’zi ishlaydigan chorvachilik firmasidagi, shuningdek sut qadoqlash fabrikasidagi qiz-juvonlar orasidagi, beva ayollar, eridan ajrashgan kelinlar hatto yengiltaklik qilib ochilib qolgan qizlar bilan pana-pana joylarda kun ora bemalol sikishib yurardi. Ba’zilarining uyiga borar, yoki hech kim yoq payti (bunaqa paytlar juda ko’p bo’lardi) uyiga ham olib kelardi, biroq shaharda u bunday tayyor, eng muhimi esa tekin amLARga ega emasdi. To’g’ri shaharda fohishalar qalashib yotibdi, lekin Jobir aka ularga borib militsiyaning qo’liga tushib qolishdan qo’rqardi. Am topolmay qiynalib yurgan kunlarining birida ertalab soat o’nlarda ko’chani aylanib qaytib kelsa, zinada yig’i tovushi eshitilyapti. Yuqoriga ko’tarilgan sari tovush aniqroq kelardi. Mana, nihoyat uchinchi qavatning zinasidan o’tib, to’rtinchi qavatga ko’tarildi. Qo’shnining eshigi oldida ko’rinishidan 14-15 yoshlar chamalik qizcha zinaga o’tirib olib piqillab yig’lardi.
Jobir aka qizni ko’rdi-yu badani boshqacha jimirlab ketdi. Qizning kalta yubkasidan sonining to’rtdan uch qismi ko’rinib turardi. Ikki tomonga qarab hiyol kerilib turgan oyoqlar orasida pushtirang trusikcha bor, uning ostidan Jobir akaga hatto mittigina amchaning shakli ham aniq ko’rinyapti. Bunday manzarani ko’rgandan keyin 62 yoshli erkakning amga kirishni istab yurgan qo’tog’i turib ketib, keng shimidan ham sezilib turardi. “Ana am-u mana am. Hali selkasi ham olinmagan,” - hayolidan o’tdi uning. Qizchaning anchayin yetilib qolgan oppoq badaniga, olovrangsifat sochlariga, sariqqa moyil yuzlariga qarab uni rusmasmikin deb o’yladi. “Agar rus bo’lsa, ish ancha oson bitardi,” – hayolini davom ettirarkan chap qo’lini shimining cho’ntagiga tiqib, uyg’onib ketgan asbobini pastga bosdida, tomoq qirib yo’talib qo’ydi. Qizcha boshini ko’tarib qaraganda Jobir akaga uning jiqqa yoshga to’lgan jigarrang ko’zlari ko’rinib, bir zumgina unga achinish tuyg’usini sezdi, biroq bu oniy his ko’zlar ikki oyoqcha orasidagi trusikchani qayta ko’rgan zahoti yo’qoldi. Qizaloq odob yuzasidan o’rnidan turib siniq ovozda, eshitilar-eshitilmas holda:
-Assalomu aleykum, - dedi.
-Voalaykum assalom, nega bu yerda yig’lab o’tiribsan, qizim? – so’radi sohta mehribonlik bilan Jobir aka.
-Kalitimmi yoqotib qo’ydim. Uyimizaga kiromayamman.
-Qachon? Qayerda yo’qotding?
-Bilmiman, avtobusda bo’sa kere. Yo’lkirani to’laganimdan keyin kashelogimga telefonimminan ikkovini sob qo’yganidim. Uyga keb qarasam sumkammi o’sha joyi ochu, ichidegi kashelogim yo. Avtobusda, tiqilinchda o’girlab qo’yishipti. Telefonni adam ikki kun avval oberudila, - shu gappi aytib qizcha yana yig’lashni boshladi.
-Qo’shnilardan so’rab, oyinggami, adanggami telfon qilmadingmi?
-Yo, - bosh silkidi qizcha, - qo’shnilani hali tanimiman, undan keyin oyimlaniyam, adalaniyam nomerlarini bilmiman. Kecha ikkovligiyam yengi nomer olishganidi. Pachti har hafta yengi nomer olishadi.
Jobir aka qizni uyiga olib kirish uchun gapni sekin aylantirdi.
-Ota-onang qachon kelishadi? – qizaloq yelka qisib qo’ydida dedi:
-Manimcha, yettilada kelishsa, kere.
-Eh-he, ungacha shu yerda o’tirasanmi? Yuraqol yaxshisi men bilan, manvi mening uyim. Kun bo’yi zerikib o’tiraman, birga gaplashib o’tiramiz. Soat ham endi o’n bir bo’libdi, qorning ham ochgandir?
Qizcha biroz o’ylanib qoldi. Harholda umuman tanimagan, begona odam. Yana ustiga-ustak erkak kishi, ammo ko’rinishidan mehribonga o’xshayapti. Buning ustiga qorni ham o’lgudek och. Bu yerda yana sakkiz soat kutish esa?...
-Mayli, siznikida kutib tura qolaman, - dedi u nihoyat.
Jobir aka bu javobdan tanasida yoqimli tuyg’uni sezdi, yuziga esa quvochli tabassum yoyildi.
-Isming nima qizim? – so’radi u qizchaning ketidan ichkariga kirarkan.
-Shirin.
-Isming ham o’zingga o’xshagan shiringina ekan, - dedi u eshikni ichkaridan qulflar ekan. Xayolidan esa “Ko’ramiz, naryog’ing qanchalik shirin ekan?” degan fikr o’tdi.
Shirin yig’idan biroz ishgan ko’zlari-yu yuzlarini yuvib chiqquncha Jobir aka muzlatgichda turgan ovqatni olib