Tasodifiy hikoya: СЕВги (Офатижон Гулзода)
Киз жуда чиройли эди. Сочлари ёйилган тим кора шамолда хар томонга хилпирар кошлари камондек киприкл...davomi

un chiqara olmasdan azob chekishdan ortiq qiynoq bo’lmasa kerak. O’n daqiqalardan so’ng loyqa suvda xasdek oqib borayotgan odamlar asta-sekin hushlaridan keta boshladi. Kimdir boshini suvdagi xarsangga urgandan keyin, kimdir suv tagida uzoq qolgandan keyin, yana kimdir esa qattiq qo’rqqani sababidan. Soy esa quturgandan-quturar go’yo dunyoni beshta iflos odamdan tozalagani uchun o’zidan-o’zi quvonib hayqirmoqdaydi.

2018-yil 20-aprel
Inoyat aya har doyimgidek erta turdi, aniqrog’i bu tunda deyarli uxlamagandi, uyingdan yuz qadam narida hayqirib suv oqayotgan payt uyqu keladimi? O’rnidan turib kiyingach eri Abdurahim otani uyg’otdi.
-Chol, hoy chol. Turin bomdod vaqti o’tib ketyapti.
Namoz o’qishgandan keyin birga o’tirib nonushta qilishdi. Nonushta payti kechagi sel haqida biroz gaplashishdi. Selning tinganiga ancha bo’lgan bo’lsa ham lekin quloqlarida hanuz suvning vahimali shovullashi eshitilib turgandek.
Quyosh chiqa boshlagan payti bobo Hasan-Husan nabiralarini uyg’otdi. Har kuni shunday qilishardi. Bolalarning darsi tushdan keyin, ungacha bobolariga yordam berib qo’ylarni bir chaqirim joydagi qirga haydab borishadi, o’nlarda izlariga qaytishadida tushlik qilib maktabga jo’nashadi. Kechqurun o’qishdan qaytib yana qirga yugurishadi – qo’ylarni qaytarib kelish uchun. Nonushtadan keyin qo’radan o’ttizta qo’yni chiqarib yo’lga tushishdi.
Ikki yuz metrlardan keyin soyga yetib kelishdi, qir narigi qirg’oqda, qarashsa o’zanga tushiladigan so’qmoqni kecha suv yuvob ketibdi. Noiloj pastroqqa qarab yura boshlashdi. Birdan qo’ylarning ikki yonidagi it vovullaganlaricha yolg’izoyoq yo’ldan soy ichiga yugurishdi. Hayron bo’lib qarab qolgan chol va nabiralar o’ttiz metrlar narida, soy ichida to’rt-besh joyda to’planib olgan itlarni endi sezishdi.
-Qoplon bilan To’rtko’z svidaniyaga ketdi – dedi Hasan pichirlab Husanning qulog’iga. Bolalar bir-biriga miyig’ida kulib qarab qo’yishdi. Lekin bo’ribosarlariga diqqat bilan qarab turgan Abdurahim ota ularning itlar bilan urishayotganlarini, so’ngra ularni quvib yuborganini ko’rdida bunda bir gap borligini tushundi. Nabiralari bilan qo’ylarini yo’l chetida qoldirib oti boshini boyagi yolg’izoyoq yo’lga burdi.
U itlari turgan joyga yetib borgan payti toshlar ustida, suvning bo’yida beshta jasad yotardi. Avvaliga ota bu birorta hayvonning jasadi bo’lsa kerak deb o’yladi, lekin tanalardagi a’zolarning joylaashishi ular tiriklik paytlarida “odam” bo’lganidan darak bermoqdaydi. Buni sezgan otaning sochidan tovonigacha muz bosgandek bo’ldi, tomog’iga bir nima tiqildi. Ko’ngli ag’darilsa ham o’zini majburlab yana murdalar tarafga tikildi. Yerda yotgan parchalarni shartli ravishdagina murda desa bo’lardi, ular yarim skelet, yarim jasad edilar. Tuni bilan suvda qolib ishib ketgan tanalarning yarmidan ko’pini itlar yeb bitirgandi. Yirtilgan tei orasidan singan oppoq suyaklar ko’rinib turar, bir tomoni uchli bo’lib singan bu suyaklarning ba’zilarida qon qotib qolgan, ba’zilarida hamon qon tomchilab turibdi. Ularga tikilib qararkan Abdurahim ota ularning erkak yoki ayolligini ham ajratolmadi, garchi badanlarida kiyim bo’lmasada jinsiy a’zolari ham ko’kragu qorinlari ham allaqachon g’ajib tashlangandi. Biqinlaridagi yirtiqlardan esa suvga qon sizib chiqar, loyqa suvni ham bir metr joygacha qizilga bo’yardi.
-Hasan, Husan uyga yuguringlar, dadangga aytinglar, melisaga telefon qisin. Soyda odamlarning o’ligi yotipdi deb aytsin – baqirdi Abdurahim ota bir-biriga nimalarnidir aytib kulishib turgan nabiralari tomonga qarab. – Tez bo’linglar!!!


So’nggi so’z o’rnida.
Bu saytga birinchi marta kirganimda yoshim o’n beshda edi. U paytda saytning nomi ham biroz boshqacha bo’lgan. Xullas hikoya yozish istagi menda o’sha paytlarda paydo bo’lgandi, lekin har safar to’rt-beshta gap yozgach uyog’iga ruchkam yurmay qolaverardi. Mutlaqo yolg’on gaplarni odamlarga aytishdan uyalardim, hayolimdagi fikrlar hech qachon hayotda bo’lmaydi deb o’ylardim. Biroq o’tgan yillar davomida ko’rga, eshitgan voqealarimdan shunday xulosaga keldimki, agar shu ketishda ketaversak uzog’i bilan o’n yoki o’n besh yildan keyin men yozgan voqealar haqiqatda ham yuz beradi. O’g’ilning onani hurmat qilmasligi, qizning otaga bo’ysunmasligi, er-xotinning o’zaro hurmati yo’qligi, bolalar uch yoshidan boshlab bog’chada (Ba’zan OLTI OYLIGIDAN BOSHLAB), yeti yoshdan boshlab maktabda, o’rtoqlari davrasida kunini o’tkazishi, ularga oila a’zolaridan ko’ra ko’proq ko’chadagilarning yaqin bo’lib borayotganligi yana boshqa ko’plab sabablar bizni shu tomonga qarab olib ketyapti. Hayolingizga “Yana o’sha eski gapmi? Nimaga tepedagi narsalarni yozdi-yu endi bunaqa nasihat qib o’tiripti bu?” degan fikr kelgan bo’lsa kerak. Rostdan ham nega bunaqa qilyapman? Bundan menga nima naf?
Buning sababi shuki men bu hikoyani shunchaki shahvoniy hirslarni qo’zg’atish uchun yozmadim, bundan boshqa bir maqsadi ko’zlagandim. ZINO, ya’ni biz hozir og’zimizning bir chetida, hech ham hijolat chekmasdan aytayotganimiz, aytishimiz ham mayliya boshqalarga maqtanayotganimiz nikohsiz seks hech qachon odamga yaxshilik olib kelmaydi. Uning oxirida alabatta bir azob bor, balki bu dunyoda, balki narigisida. Ba’zilar narigi dunyo yoq narsa deyishadi, ularga aytmoqchi bo’lgan gapim quyidagicha: zinokorlar o’lishi bilanoq unutilishi (ba’zilari esa hatto avval unutilib keyin o’lishadi!) narigi dunyo azobidan kam bo’lmagan bir azobdir, menimcha.
So’zimning ohirida Sardor nikili foydalanuvchiga minnatdorchilik bildirmoqchiman, chunki aynan u birinchi bo’lib hikoyam yoqmaganini bildirib so’kinib kamment qoldirdi. Bu narsadan judayam xursandman, sababi hali ham oramizda nikohsiz seksdan nafratlanadigan odamlar bor ekan. Shunday odamlar safi yanada kengayishini istab qolardim.