Tasodifiy hikoya: *.rudan tanishganlar suxbati-2
Yozilganlarni turidan turi kuchirib olib qoldirdim: Uyiga bordik qulf ekan kalitini olib darvozasini...davomi

bilmagandan hafsalam pir bo'ldi. Va nihoyat, men akam bilan suhbatlashishga qaror qildim, hech bo'lmaganda harakat qilib ko'ri dedim. Men uning eshigini ohista taqillatdim, ammo javob bo'lmadi. Men yana taqillatdim va "bu menman, kirsam maylimi?" Bir oz sukut boldi, ammo eshik ochilib, u meni ichkariga kiritdi. Qizig'i shundaki, men nima demoqchi ekanligimni bilmay ichkariga kirdim. Men chuqur nafas olib, sovuqqonlik bilan savol berdim: "yaxshimisiz?" Men gaprmasimdan o'zimni ahmoq his qildim, chunki javob aniq "yo'q" bo'ladi. U menga bir qarab qo'ydi. Men gapirishda davom etdim, "ok, ahmoq savol. Men nima deyishni bilmayman."

U savollarga javob topganday ko'zlarimga tikilib qaradi. Men indamay o'tirdim va kutdim. Keyin u: "Bu qachon boshlangan?" U to'g'ridan-to'g'ri murojaat qilgani uchun men ham osha ohangda  unga, juma kuni boshlanganini aytdim. U davom etdi: "Juma? Bu shundaymi? Singlim Men bilishim kerak. Bu shuncha vaqt davomida sodir bo'lganmi yoki yo'qmi, balki oldinroqmi dedi." Yo'q, boshimni chayqab, yana juma kuni boshlanganini aytdim. U chuqur nafas oldi. Xona yana bir necha daqiqa jim qoldi. Men juda ko'p narsalarni aytmoqchi edim, lekin buni u qabul qilishi bo'yicha qilishiga  qaror qildim, shunda kutdim. U yana gapira boshladi: "Men chindan ham jinni bo'lganga ohshayman. Aytmoqchimanki, korganimga o'zim ham ishonmayman ...". U shunchalik sarosimali ko'rindiki, gapini yo'qoldi. U davom ettirdi " Sen aytgan gap rostmi? Sen haqiqatdan ham boshladingmi? Aytmoqchimanki, u seni majburlamaganmi yoki u biron narsa qilganmi? "Bu uni juda tashvishlantirayotganini his qildim. Men buni haqiqatan ham,  boshlaganimga va hech qanday tarzda majburlanmaganimga ishontirdim. U meni diqqat bilan kuzatdi. Men gapirdim, lekin tugatgandan keyin bo'shashdim.


"Bilaman, bu juda qiyin, lekin siz yaxshi bo'lishni o'ylaysizmi? Men shunchaki sizni tushkunlgingizni va ko'rgan narsalaringiz tufayli bizdan nafratlanishingizni istamayman. Men munosabatlarimizni buzishini istamayman" deb yana bir bor so'zlarimni yo'qottm. U bolsa kulib qo'ydi, ehtimol bu bilan u mening foydam uchun   yaxshi bo'lishiga ishora qildi. U menga shunchaki ishonish qiyinligini aytdi, lekin u meni hech qachon yomon ko'rolmasligini aytdi. Men yengil bo'ldim, lekin umuman vaziyatdan hamon asabiylashardim. Tanaffus qilishni istab, mavzuni o'zgartirishga qaror qildim, "bugungi ertalab ogir bo'ldi, qanday  nonushta tayorlay? Tuxum va kolbasa sizga pishitaymi?" U bu safar haqiqiy tabassum qildi va rozi bo'ldi. - Yaxshi, keyin tayyor bo'lganda sizga xabar beraman, - dedim jilmayib.


Men yotoqxonaning eshigidan chiqayotganimda, u muloyimlik bilan mening ismimni aytdi. Men unga o'girildim va u jimgina dedi: "Kechirasan, san o'zingni badaningni yopmasdan oldin sana qaradim". Men hayron bo'ldim! Uning menga qarab turganini hech ham payqamagan edim,  yuzimdagi uyatni yashirishga qaror qildim. U o'zini xuddi o'zi aybdordek his qilgandan, mening ishonishimga muhtoj edi. Shunday qilib, men unga taskin berdim. Men unga bu juda yaxshi va u bundan tashvishlanmasligi kerakligini aytdim. U hanuz qayg'uli ko'rinishda pichirladi: "rahmat". Men bosh irg'adim va eshikdan chiqdim. Nonushta qilishni boshlash uchun oshxonaga borganimda,  miyamga akamning aytgan gaplarii keldi va xayollarga to'ldim. Men bu hayollarni  qo'yib yuborishga qaror qildim, chunki u shunchaki vaziyatdan hayratga tushdi. Jinsiy aloqada bo'lgan odamlarni ushlaganidan keyin kim ham tikilib qolmaydi? Hech bo'lmaganda, bir-ikki soniya bo'lsa ham. Nega u o'zini shunchalik aybdor his qildi? U shunday munosabatda bo'lganidan so'ng, meni yalang'och holda ko'rganiga jinsiy hissiyotlarga yo'l qo'yolmaydimi? Mening xayolim har xil savollar bilan tolayotgan edi va men akamni nonushta qilishga chaqirishdan oldin ongimdan ularni chiqarlishga majbur bo'ldim.