Tasodifiy hikoya: Nopok ayol qissasi2
Keyin biroz yotdik u duwga ketdikmi didi hop didim kirdik u mani yuvuntira bowladi qotogimni uwlab u...davomi

bo`lmasinda deyman! Qo`rqa-pisa zinadan yuqoriga ko`tarilaman. U ko`rinmadi, uhlab yotgandur bilki tashqariga chiqdimikin? Uning pishiq daraht, materylalidan yasalgan, qopqora eshigga jovdirab qarab qo`yaman.

``Hudoyimee!``

Uning eshigi ham qo`rquv uyg`otmadi! Sharpadek sassiz yurugancha yanaham yuqori ko`tarilaman.

``Mana oz qoldi, mana yetib keldim!`` deyman o`zimga-o`zim kivartira eshigiga yaqinlashganimsayin. Mana nihoyam anchadan buyon qadirdon bo`lib qolgan eshik qarshimda paydo bo`ladi.

Ayni shu topda, qulog`imga ming`irlagan ovoz eshitildi. Yoqimsiz, anchadan buyon menda bu ovozdan yo`rqish hissi shakillanib qolgan. Yuragim po`kkilab, ovozga quloq tutaman. Ovoz eng pastki qavat zinasidan keladi. Hoynahoy kampir bugun nonushtasini cho`chada, yo`l yoqasidagi oshxonada yeb kelyabdi! Mazza-mazza shu kampirga mazza! Bitta domda naq 8 ta kivartirasi bor, ijarachilardan oladigani olib, huziri ko`rib yuradi. Men ham 5 oydirki shu ijarachilar qatidaman. Boshida talaba qizlar bilay yotib yurganimda ijara haqqini to`lashga qiynalmas edim. Qizlar ketib qolgach, ijara haqqi bir o`zimga og`irlik qilib, qarzdoq bo`lib qoldi. Kampir qistaydi-qimtaydi, eplaganimcha tutqazaman, ammo baribir qarzdan qutulolmayman. Qarzlarim esa haftasiga oshib boradi. Kampirning ham momilasi kundan-kun yomonlashib, qarg`aydigan ``Haydayman!`` deya pupisa qiladigan bo`lib boryabdi. Qarzlarimni ham dollarga qiyoslab olgan, bu dollar o`lguram nuqul tepaga qarab o`sadi.

Qandaydur tatarcha qo`shiq hirgoya qilishidan kayfiyati chog`, lekin baribir qarzni qistashidan qo`rqaman. Chunki hozir, har bir so`m bolamni dorilari uchun juda zarur!

``Qayerda qoldi, qayerdaa?!``

Bolamni goh u, goh bu qo`limga olgancha cho`ntagimdan kalitni qidiraman. Qulog`im kampir kelayotgan zina tomondayu, men esa o`z yuragim tupuridan boshqasini eshitmayman. Atayin qilgandek kalit o`lgur hecham teshiga kira qolmaydi.

Nihoyat eshik qulfi ochildiyu, o`zimni qirg`iydan qochgan muschadek ichkariga urdim.

``Vooy Hudoga shukureee!``

Kiras solib eshikni zanjirladimu, yuragim hiyla huzurlagandek bo`ldi. Ko`zlarimni yumgancha, orqam bilan eshikka suyanaman. Yuragim urishi asta narmalashib borayotganini, ko`nglimni bosgan qo`rquvlardan halos bo`layotganimni his qilaman. O`z halovatimdan hiyla sarhush tortaman...

Qulog`imga yoqimli ovoz eshitildi. Bolamning qimirlaganini, uyg`ongani sezdim.

- Yoooy uyg`undizmi? - jonim mo`nchoqdek ko`zlarimi uzmay termuladi, - Qorniz ochqadimi polvonim?

Bolajonim huddi men bilan sassiz gaplashayotgandek, moviy ko`zlarida ma`nolarni o`qiyman. Asta yoqqa kiraman, bolamni o`rniga yoqizaman. So`ng kiymlarimni, uychisiga alishtirishga shoshilaman. Shu asnoda bugungi ish rejamni ham tuzaman!

Avvalo bolamga kasha tayorlayman, so`ng o`zim nonushta qilaman. Undan so`ng imkonim boricha ko`p, judayam-ko`p to`qishim kerak, aks holda tatar kampirga ijara haqqini, ertangi harajatlar uchun pul topa olmay qolaman.

Bolam qorni to`ygach, allamning ohangidan esnay-estay uyquga taslib bo`ladi.

``Quvonchim meni?``

Uni o`rniga yotqizib o`z ham nonushtaga o`tiraman.

Davomi bor...