Tasodifiy hikoya: Mehnat daftarchasi yoxud 9 A sinf xonasida
Ishonasizmi yo'qmi bu voqeani o'z boshimdan o'tkazganman.Maktabda shanbalik kuni edi.1-sinfdan to 9-...davomi

Aziza... Muqaddimi (fikrlar uchun).

Добавил:	Sadikoff (04.06.2021 / 17:02)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	5697
Комментарии:	5

Aziza... Muqaddima: singlim, ilk ko'rishish.

2019-yil, kuz... Atrof sap-sariq, qadam tashlaganingizda qurigan, ho'l barglarni bosib, Anhor bo'yida sayr qilish... Negadir, shu 20 yoshga kirib, shu Toshkentda tug'ilib, biron marta shu Anhor bo'yida sayr qilmabman. Hayot majbur qildi, shu katta shaharda shu Anhordan boshqa dardkash topilmadi. Aynan shu kuni, hayotimda oilam deb atay oladigan yagona oila a'zoyim singlim olamdan o'tti. Yig'lay olmadim, shunchaki tildan qoldim... 3 kundan beri hali gapirmadim, uzoq bir nuqtaga tikilib turadigan bo'lib qoldim. 2 kun ichida janozani, va hamdardlik bildirganlarni kutish bilan o'tkazdim. 3-kuni chiday olmadim, mashinaga minib, butun shaxarni aylandim, 5 marta radarga tushdim, quvlashdi ham. Umuman farqi yo'q edi, qayerga ketayotganimni aniq bilmasdim, lekin qandaydir ichimdagi singlimning o'limidan keyingi g'alayonni bostirish uchun biror joy qidirayotgandim. Ohiri "Ц-5" mavzesida Anhorni ko'rdim, o'sha yoshligimda Shuhrat do'stim bilan birga cho'milgan Anhor... Shu yerda to'htadim.

Oradan 2 soat o'tti, soat kechgi 8. Anhor bo'yi to'la odam. Hamma qandaydir hayottan baxtlidek ko'rinadi, ularning orasida yaqqol norozidek chekkada o'tirardim, singlimni eslab. Endigina 15 ga kirgandi, mashina urib ketishidan 1 hafta oldin, o'qishga tayorlanishni boshlagandi. Nasib qilmabdi. Butun u bilan o'tgan hotiralarimni esladim. Hayot u bilan maqsadli edi, mazmunli... Hozir, to'g'risi nima qilishimni bilmasdim. Shivirlab, odattagidan tezroq oqayotgan Anhorga qarab turganimga ham mana 4-5 soat bo'lib qoldi, aynanshu yerda qandaydir dam oldim, singlim bilan ham suhbatlashdim.

Hech ketgim kelmasdi, bu yerga kelganimdan beri hali biror marta ham atrofni kuzatmagandim, qarasam mendan boshqa ko'chada hech kim yo'q, faqatgina 50 metr cha uzoqlikda, bir ayol o'tirardi, huddi jonsiz haykaldek... Menimcha, boya kelganimda ham uni bir ko'rgandek bo'lgandim, mendan oldin kelgan. O'zimni tirnayotgan o'ylarim yetmagandek, uni nima qiynayotgani haqida o'ylanib qoldim. Umuman qimirlamasdi, shunchaki o'tirardi.

Undan ko'zimni uzdim. Yana ko'zim anhorda. Shivirlab oqardi, odam dam oladi. Oradan yana chamasi, 2 soatcha o'tti, tungi soat 2:45. Telefon bo'ldi, eng yaqin do'stim Ali. Qayerdaligimni, ahvolimni so'radi, uyimda ekan. Yarim soatta borishimni ayttim. Skameykadan turishim bilan, yana ko'zim o'sha ayolga tushdi, hayolimda uni allaqachon ketib bo'lgan deb o'ylabman, hali ham o'tiribdi, o'sha o'tirish, qimirlamagan.

Beihtiyor u tomon yurdim. Borib, yoniga o'tirdim. Anhordan ko'zini uzmadi. Qo'li ozgina qon, kapishonkasi kiyilgan sportifka kiyib olgandi, ko'p yurganligi bilinib yurgan oq krossovka loy bo'lib ketgan, lasinaning ayrim joylari yirtilgandi, yuzi ko'rinmasdi... Unga nima diyish haqida rosa o'yladim, balki hayottan to'ygan biror telba yoshdir (bunday yoshlar shaharda yetarli edi-da) yoki uydan qochgandir, balki menga o'xshab... kimnisinidir yo'qotgandir...

*** Agar yozish stilim sizlarga yoqqan bo'lsa, hikoyani davom ettiraman. Hikoya ibratli emas, ehtirosli, lekin mazmun bor, xulosa va hayotiy bilim olasiz ***