Tasodifiy hikoya: Mehribonlik uyi bolalari!!! Yoxud Jurnalist o‘ylari!
Salom aziz o‘quvchi! Mana yana hikoya yozayapman. Bu hikoyamda erotik sahnalar kam bo‘lishi mumkin lekin sal o‘rnak oladigan hikoya bo‘ladi. Bu voqealarni hammasi to‘qima!Auditoriya.. - Xo‘sh mana bu yil uchinchi kursni ham bitiray dedilar, endi hamma talabalar o‘z imkoniyatidan kelib chiqib maqola tayyorlasin, bir oydan so‘ng qabul qilaman deya gapini tugatdi Erkin Abrorivich domlamiz! Endi batafsil aytib o‘tib ketsam. Mening ismim Bahrom jurnalisttika universitetga o‘qishga kirdim. Mana 3 k...davomi

ochishga urinardim. Ayni damda qoʻl harakatimni nazoratida ortiqcha qiyinchilik boʻlmasada, koʻzlarimni boʻy soʻndirish zoʻr mushkulot tugʻdirardi. Sababi oʻquvchiga malumki, shundoqqina yonimda bitta sochiqqa oʻralib bir parivash turardi. Uning namlangan uzun sochlari, ochiq yelkalari, sochiqdan boʻrtib chiqqan koʻkraklar, oppoq sonlari, oyoqlar... Oyoqlari esa shunday beqiyoski, birgina teginib silab qoʻyish uchun hamma narsaga tayyor qilib qoʻyadi, kishini...
U allanima deb gʻulduradi, boshimni koʻtarib yuziga qaradim. Qoshlari chimirilib, oʻqraygan nigohini chetga burib qarashlarimdan aziyat chekayotganini anglatmoqchi boʻldi. Biroq bu qiligʻi, unga erkalangannamo tus berib, chiroyini yanada ochib meni kuchliroq maftun qilib qoʻydi. Endi xuddi sexirlanib qolganday, yanayam oshkora koʻz yugurtira boshladim.

- Namuncha, - shivirladi, - yeb qoʻyaman deb qaraysiz?
- Uyalyapsanmi? - dedim, surbetligim tutib.
- Ha.. - labi titrab, koʻz qirini bir lahza pastga qaratib oʻtib, shivirladi, - betamiz!

Men shundagina tushundimki, uni uyaltirayotgan narsa qarashlarim emas, oʻzim bilmagan holda taranglashgan jinsiy azoyim sabab koʻtarilib qolgan old tomonimni unga namoyishkorona qaratib olganim ekan. Doʻppayib ketgan shimimga bir qarab oldimu, ajib bir zavqni his qilib, uning koʻzlariga qaradim. Nigohini tutib olishga urindim, uddalaganimda esa jilmayib asta gap boshladim:

- Sen juda chiroyli qiz ekansan...

"Aytmasanang ham bilaman!" deganday labi qiyshayib, magʻrurlanib tepadan qarab qoʻydi.

Ooo, bu qarashda goʻzal qizlarga xos kibr, mensimaslik, husnidan magʻrurlik qorishmasi mujassam edi. Balki aslida bunday emasdir, biroq oʻsha lahzada shularni his qildim. Bu mendagi izzat nafsni qitiqlab, niyatimni boshqa oʻzanga burib yubordi. Oʻzi aslida uni goʻzalligini madh etib, koʻz uzolmay qolganimni izohlamoqchi edim. Endi esa boyagidek mahliyo boʻlib emas kinoya bilan unga koʻz tikdimda, har soʻzimni oʻylab-oʻylab salmoqli qili gap boshladim:

- Ayol va erkak tarbiyati shundayki...
- Qanday? - kinoyali, labini qiyshaytirdi.
- Masalan sen ayolsan, hissiyotlaringning asil maskani boʻlgan yerini... Yani uyatli joylarni yashirishing-a hojat yoʻq...

Bu gapimdan lov qizardi-yu, sochiqni paski yerini biroz pastga tortib qoʻydi, biroq tepasi boʻshab ketishidan qoʻrqib oyogʻini chalishtirib turib oldi. Uning bu qiligʻini koʻrib yanada zavqim oshib miyigʻida kulib, soʻzimni davom etdim:

- Biz erkaklarda esa, bu jarayon biroz noqulaylik tugʻdiradi... Nima desam ekin... Bu-chi aʼqilga boʻy soʻnmaydigan jarayon...

Shimimni boʻrtib turgan qismiga ishora qildim, u koʻz tashladi-yu uyalib yuzini chetga burdi. Achchiq qilib qoshlarini chimirdi, lablari qimirladi.

- Ahmoq!

Bu haqoratini bazoʻr eshitgan boʻlsam ham, labini uzoq qimirlaganidan bildim ichida yaxshigina soʻkib oldi. Men bunga ahamiyat bermadim. Birozdan keyingi holatini koʻrish ishtiyoqida, ovozimga vazminlik berib soʻzlayverdim:

- Bilasanmi Holisxon, tarbiyatda shunday moʻjizalar sodir boʻladi...
- Menga nima!

Uning zardasiga beparvo davom ettirdim:

- Ammo biz bunga doyimam eʼtibor bermaymiz!
- Uvvv... Faylasuf!

Oshkora jilmayb, ustimdan kulgan boʻldi. Men ham kulib qoʻydim, faqat undan farqli oʻlaroq, men birozdan keyin uning chehrasi qanday tusga kirishini tasavvur qilib kulib qoʻydim.

- Bu sen kutmagan vaqtda, sen boʻlishing mumkin boʻlmagan joyda sodir boʻladi. Bir kuni kelasan-u, umuman boshqa tomonga qaragan bir tirqishga nigohing tushib qoladi... Shunda sen oʻsha moʻjizani koʻrasan... Bir jismda boshqa bir jismni aks etish qonuni amalda ishlayotgan boʻladi...
- Yaniy?

Uning sarosimali koʻzlariga bir muddat zavq bilar qarab turdimda, ovozimga sirli tus berib pichirladim:
- Yaniy, devordagi koʻzgu orqali xonani umuman boshqa tomonini koʻrish mumkin boʻladi... Bu moʻjiza toʻgʻrimi?

Ortimga oʻgirib, hammomni eshigiga qarab qoʻydim.

- Siz... Siz.. - nimani nazarda tutayotganimni fahmlagan qizning ovozi titrab, rangi devordek oqarib ketdi, - ne... nega?
- Nega?.. Bilmadim! Oʻzim istamasam ham...

Koʻzim tushganidan buyon yuragimni orziqtirib, shahvoniy hislarimni qoʻzgʻayotgan oyoqlari tomon qoʻl uzatib - tizzadan, sonigacha bir-ikki siypalab:

- Sen goʻzal qizsan... - dedim.

Shu payt xuddi atay qilgandek urinishlarim ish berib, eshik qulfi ochildi. Beozorgina tizzasi bilan qoʻlimni surib, oldimdan hatlab ichkariga yurdi. U xonaga kirib borarayotganida, ancha boʻshashib ketganini tizzalari bulanar darajada qaltirayotgadi. U shu holatda, esankirab qolgan kishidek avval shkaf eshigini ochdi, keyin yopdi va yana ochdi. Soʻng yotoq devoni toʻshalgan choyshabni olib eginiga tashladi. Endi u tanasini butun qismini yashirib olgandi. Men esa bu vaqtda eshik yopilib qolishidan tashvishlanib, eshikni qiya ochib olgancha, eshik qulfidagi burama mixlarni boʻshatardim. Ayni paytda nogohimni bir cheti bilan qizni ham koʻzdan qochirmadim.

U qoʻliga soch quritgichini olib, mendan ikki qadam naridagi razvedka yonida oʻychan turib qoldi. Rangida rang yoʻq, koʻzlari sarosimalikdan jovdirar, menga allanima demoqchidek chogʻlanar, aytar soʻzini yoʻqotgandek yanayam boʻshashib nigohlarini boshqa nuqtaga olib qochardi. Uning uyatli sirlari oshkor boʻlganidan, qattiq iztirob chekayotgani qiyofasidan bilish mumkin edi.

ʼʼOh, boyagi gaplarim, yugurik qoʻlim!ʼʼ

Bechoraning maʼsum chehrasiga qarab, oʻzimiyam koʻnglim xira tortib ketdi. Bir tomondan bu goʻzallikka butun vujudim bilan maftun boʻlsam ikkinchi tomondan rahmim keladi. Qani endi, u imkon bersayu bagʻrimga bosib, koʻngliga taskin bersam. Bundan ortigʻiga davo qilmasdim.

- Holisxon... - yarq etib qaradi, - Sen bilan sodir boʻlganlari... Nima desam ekan... Biz yigitlar ham shunday qilamiz... Haligi... Bundan uyalma, men tushunaman... Turmush koʻrgan qizsankuuu... Toʻgʻrimi?

"Bu yana nima derkin?!" degandek koʻzlarida qoʻrquv bilan qarab turardi.

- Sen... Men... Nima desam ekan! Nafs sunʼiy qoniqish... Axir bu uyat boʻlsa ham... Ayolga ham erkakka ham kerakli kundalik ehtiyoj-ku toʻgʻrimi? - dedim, pichirlab.
- Siz... - koʻziga yosh qalqib, ovozi battar boʻgʻildi, - Siz nega poyladiz?

Aybdordek koʻzlarimni olib qochdim, bor eʼtiborimni ishga qaratdim. Oraga uzoq jimlik choʻkdi, bu orada eshik qulfini chiqarib olib oʻsha yerni oʻzida ocha boshladim. U esa hamon jim, koʻzlarda jiqqa yosh bilan meni kuzatib turardi. Vijdonimni qiynayotgan aybdorlik hisini oʻzimdan soqit qilish uchun, ogʻiz juftladim.

- Holisxon koʻz yosh toʻkib meniyam qiynama... Toʻgʻri men aybdorman mushukday pisib kelib poylamaganimda, xudbinlik qilib senga oshkor qilmay, ichimda saqlaganimda. Sen bunday oʻngʻaysiz, nochor qiyofada turmasding...

U koʻzyoshlarini artib olarkan, toʻgʻri degandek bosh irgʻab qoʻydi.

- Ammo sen ham meni ayblashdan avval oynaga bir qariganda, soʻng oʻylab koʻr... Ayni damda husning kamolga yetib shunday barkamolsan... Xudbinligim,