Tasodifiy hikoya: Kuti katta qiz
Mani ismim murod mani Maftun degan qushnim bor edi u juda guzal edi lekin kup bollar bilan gaplashar...davomi

ovozda shu qatorlarni oʻqidim va oʻyga toldim. Haqiqatdan! Qaysi aqli raso ijodkor, buni a... deb ataydi va unga jiddiy munosabatda boʻlishlarini kutadi?
Men biroz oʻylab, jinsiy azolarga qiyos soʻzlarni topdim. Soʻzini ajratib koʻrsatdim va klaviaturaga tegdim.

"Uning, baquvvat toʻqmogʻi, mening nozik hislarim eshigini shiddat bilan ochib kirdi!"

"Xoʻsh, bu oʻxshatish qalay boʻldi!", deb pichirladim. Topqirligimdan quvonib oʻtirgan joyimga suyanib, oldim. Bir nechta soʻz tuzatildi, hali juda koʻpi qoldi. Shu orada hech qancha vaqt oʻtmay, mening ayfonim yangi SMS - xabar bilan jiringladi.

"Goʻzalim qanday kiyimdasan?" Men uning matnini qayta - qayta oʻqidim.

Oshiq bilan, tanishib qolganimga koʻp boʻlmadi, biroq shu qisqa fursat davomida bilib oldim, u har doim ancha sarguzashttalab, ehtiroslarini chiroyli shaklda koʻrsata oladigan inson ekan. Unday boʻlish ishtiyoqi, meniyam koʻnglimga jo boʻldi.

"Qanday kiyimdasan?" Ha, uning bu savolini bejizga bermayabdi! Xoʻsh unga qanday javob yozsam, boʻladi? Taassurot qoldirish uchun nima qilishim mumkin?
Xayolimga kelgan fikrdan, oʻzim ham zaqlanib ketdim.

Ooo yoʻq, hozirgi qilmoqchi boʻlgan ishim uchun meni ayblamang iltimos... Men aslo bunday yengil tarbiyat, emasman. Lekin baʼzida men shunday boʻlishni xohlagan vaqtlarim boʻlgan. Ayni vaqt koʻnglimda shunday shumlik uygʻondi. Bu dahshatli qoʻlyozmani tomosha qilishdan koʻra qiziqarli, ish bilan biroz chalgʻigim keldi.

Bluzkamning ikkita tugmachasini ochdim va telefonimni boshimga baland koʻtardim. Keyin koʻkragimni iloji boricha koʻtarish uchun orqamni toʻgʻriligiga ishonch hosil qildim. Birinchi rasm.
Keyin etagimni belidan biroz yuqoriga tortib, telefonni tizzamga yaqin qoʻydim. Oyoqlarim ochiq edi, bu rasmda siz paypogʻimning elastiklarini sonlarimga oʻralganini koʻrishingiz mumkin edi. Bu aslida mening trusigimga ishora edi. Ikkinchi rasm.

Men unga rasmlarni MMS orqali yubordim va oʻzimni toʻgʻrilab, ishga qaytdim. Bu rasmlarni joʻnatganimdan qaysidir sonyada afsus qildim, yana birida shumligimdan quvondim... Umuman olganda hislarim qoʻzgʻalgan, bir oz ilhom bor edi. Albatta, ushbu matnli xabarni ushbu hikoyaga oz boʻlsada hayotiylik, hissiyot qoʻshishda tasiri sezila boshladi.

Bir necha daqiqadan soʻng, mening telefonim yonib ketdi. Men xonaga qaradim va telefon qulfini ochdim. Bu Oshiqning boʻsh qoʻlini shimining old tomoniga qoʻyib, koʻzgu oldida turgan fotosurati edi.

"Ha Oshiq! Sizni doʻst deb oʻylamagandim?" Oʻzimdan uyatchang qiz yasab olgandek, kinoyali javob yozdim. Biroq oʻzimni qilmishimdan soʻng bu kinoyam oʻrinsiz ekanini bilardim. Amalda ham shunday boʻldi. Undan keyingi xabar keldi.

"Doʻstlik yaqinlik emasmi?"

Uning matni ortidan ikkita rasm keldi: biri shimining boʻrtib ketganini, ikkinchisi esa shimining zamogini toʻliq ochilmagan qismidan chiqayotgan jinsiy azosining bosh qismi katta planda olingandi.

Men yuborgan rasmlar unga yoqani, hovliqtirb qoʻygani haqidagi fikr, meni yanada ruhlantiradi. Ayniqsa erkak azosini yaqindan koʻrish, uhhh... hayajonli. Men rasmdagi azoni oyoqlarim orasida, ishqalanayotganini, yotoqxonani tutib ketgan tovushlarini tasavvur qilar ekanman, yuragim qizib ketayotganini his qilardim.

Men xonamni koʻzdan kechirdim, pardalar yipilgan, koʻchadan oʻtayotgan tasadufiy kishi menga tikilib qaramasligiga ishonch hosil qilishga harakat qilardim. Shaxsiy hayotimga ishonchim komil boʻlgach, men koʻylagimning boshqa tugmalarini ochdim. Koʻkrak tutqichimning toʻrli kosasini teshib qoʻyganim uchun, qattiq koʻkrak qafasini ochish uchun yetarli boʻldi. Men koʻkragimni qoʻlimga olib, emizgichlarimni silab, yuborish uchun yangi rasm oldim.

Men hayajondan jilmayib, yangi rasmni yubordim va yana kiyimlarimni toʻgʻriladim. U mening rasmlar orasida ochiq qolmasligimni bilishi shart emas edi. Men bu matnga uning munosabati qanday boʻlarkin deb oʻylab, ishimga qaytdim.

Bir necha daqiqa oʻtdi va men ehtirosli rasmlar oʻyinining keyingi matnini oldim. Uning shimlari oyoqlari atrofida polga yotgan, qoʻli jinsiy azosiga oʻralgan.

Ohhh oyijon... Asaldonimdan sharbatlarim tomchilayotganini his qildim.

Men labimni tishlab, keyingi rasmni yoborish oldidan biroz mulohaza qilib oldim: "Oʻyinni hozir tugatishim kerakmi? Hech qanday zarar, yomonlik yoʻqmi? Yoki davom ettirishim kerakmi?"

Bu oʻyinni boshlaganim sabab, uning men haqimdagi fikri qay tomonga oʻzgarishi meni tashvishga soldi, Chunki shu choqqacha qanday mavzuda suhbat qurmaylik, oramizda samimiylik bor edi. U mening qanchalik pokligimni bilardi. Hecham bunchalik haddimizdan oshmasdik. Balki men shunchaki "ha-ha, bu hazil" deb matn yuborishim kerakdir? Oʻshanda bu ishning oxiri boʻlardi.

"Yoki...!"

Koʻngilga tugilgan, qarordan hislarim qaynab, yuzimda tabassum boʻlib akslandi. Men stulga suyanib, oyogʻimni stolimga suyab qoʻydim, shunda hoʻllangan namlikni yaxshi fokusga tutdim. Keyin chuqur nafas olib, barmoqlarimni trusigimga botirdim. Bu qanchalik hoʻl boʻlganimni sezish uchun edi. Yana bir yaxshi rasm saqlandi.

Men yana kulib yubordim va rasmni yuborayotganda bu oxirgisi boʻlishini oʻzimga takitlab boshimni chayqadim. Rasm yuborilgach, men oʻzimni toʻgʻrilab, tinchlanishga harakat qildim. Bu oʻzimga aytganimdek oxiri boʻlishi kerak. Oshiq nima yuborsa ham, endi javob olmaydi.

Men ishga qaytdim. Hikoyamni yozyabmanu xayolim telefonda, javob kutyabman. Kutdim... Bir necha daqiqa oʻtdi va hech narsa yoʻq. Men yana telefonimni tekshirdim, hali ham hech narsa yoʻq... Yana kutdim, telefonni hafsala bilan matnli xabarlarimni tekshirdim. Xato xabari yoʻq. Vaqt chizigʻi esa yetkazib berilgan va oʻqilganligini koʻrsatdi. Taxminan 35 daqiqa oʻtdi, javob yoʻq.

"Jin ursin... Nega jimsiz Oshiq?" alam bilan shivirlab dedim.

Ayollarga xos eʼtibortalablik hisi, yuragimga alam gulxanini yoqib, bezovta qilishiga sabab uning izohini hayallab qolayotganida edi. Bu xuddi bir chiroyli libos kiyib, koʻchadagi yigitlarni chakagini ochib qoʻyish niyatida kiyinib, oqibatda esa eʼtiborsiz qolib ketgan sohibjamol qizning achinarli ahvolidan farq qilmaydigan vaziyat edi.

"Yoo tavba... U mendan gʻazablangan. Yoki uyalib ketgan!"

Xayolimda mantiqli, mantiqsiz turfa taxminlar, gʻujgʻon aylana boshlagan bir paytda xonam eshigi qattiq chertildi. Sahroda sillasi qurib, nogoh bir xoʻplam suvni koʻrib tashnaligini tezroq qondirmoq uchun unga bor vujudi bilan talpingan kishidek, koʻzlari chaqnagan bu yigit koʻrib yuragim orziqib ketdi. Shashtidan qoʻyib bersa, hech narsadan tap tort-may, meni bagʻriga bosgudek his-hayajonda, u izin soʻradi:

- Kechirasan Goʻzal choʻchitib yuborgan boʻlsam... - koʻzlari oʻynab, qomatimni chamalab oldi, - meni bostirib kirishimga, sen tomondan hech bir toʻsiq yoʻq, deb oʻyladim!

Uning soʻzlari, maʼnosini tushunib-tushunmay "ha" deganday bosh irgʻab, ixtiyorsiz oʻrindan qoʻzgʻaldim. Eshikning tap etib yopilgani, ish stolimga yaqinlashgan yigitning, indamay yuzimni