Tasodifiy hikoya: 3kun oldin 1-marta
mani ismim odina man 18yoshdaman mani yoqtirgan yigitim bor u bilan 1,5yildan beri seviwib yuramiz o...davomi

ekanom qilish uchun, bekatda aftobus kutib turgandim. Bir mahal yonimga qopqora rangli mashina kelib to`xtadi.

``Vooy Hudoyim, bu Akbar akayu!``

Mashinadan tushayotgan kishi, Akbar aka ekanligini ko`rib, butun vujudimni titroq bosdi. Meni ko`rmasligi uchun yuzimni teskari burib, boshqa tomonga qarab oldim.

``Hudoyim, ishqilib meni ko`rib to`xtagan bo`lmasinlarda!``

Unga orqa qilib olgancha, dag`-dag` titrayman. Meni bunday g`arib holatda ko`rmasin deya umid qilaman. Yo`q, u aslida meni ko`rib to`xtagan ekan!

- Niyatxon?

Ilojsiz o`g`rildim, biroq ko`ziga qarashga qo`rqaman.

- Niyatxon, meni tanimayabsizmi? - u men tomonga yaqin kela boshladi, - Akbarman!
- Assa-a-alom ala-a-aykum!

Qarshimda turgan o`ktam yigitning salobatidan, ovozim ham titrab ketdi.
Go`yo oramizda o`tgan hamma nohush gap-so`zlar unutgandek, hech narsa bo`lmagandek! Yuzida avvalari yuraghmga cho`q solgan, ko`rganda qandaydur inson qalbida, o`ziga nisbatan ishonch, yaqinlik tuyg`ularini uyg`ata oladigan, nim tabassum balqib turardi. Zarracha yolgo`n, riyo yo`q o`sha qadirdon, ko`zlar.

``Tushimmi o`ngimni, nahot qarshimda u?``

- Va`alaykum assalom! - ular menga yanada yaqinlashdi, - Sizni ko`rib davrov tanidim, o`sha-o`sha o`zgarmabsiz!

``Siz esa, ancha o`zgaribsiz! Men ko`ngil qo`ygan, mardikor yigit ediz! Endi esa...``

Egnilaridagi qimmat kiyimlari, soch turmagi! Huddi beznesmen yigitlarga o`xshab ketibdilar. Bir vaqtlar qilgan nohaqligim sababmi, yoki salobati bosib qoldimi. Tilim qurg`ur sira aylanmaydi. Hurmatsizli qilmay deb, javob o`rnida salgina jilmayib bosh qimirlatib qo`ydim.

- Aftobus kutyabsizmi? - jilmayib yanada yaqin keldi, - Bolangizmi?
- Hmm!

Bu ojizgina labimdan chiqqan sas, har ikki savolga javob bo`ldi.

Ular yanaham yaqinlashib keldi. Oramizda yarim qadam qolganda, dimog`imga mulla kishilar sepib oladigan, mushkning uncha o`tkir bo`lmagan, yoqimli isi uruldi. Endi ularni yonimdaligini chinakam his qildim. Meni shu qadar kuchli hayajon qamrab oldi. Tobora oyog`imdan mador ketib borardi, o`z jismimni bazo`r ushlab turardim. Agar bolam qo`limda bo`lmaganda, allaqachon o`zimni tashlab yuborgan bo`lardim.
Lekin shundayam hayolimda bitta fikr aylanardi; hudo ko`rsatmasin o`zimni yo`qotib qo`ysam tutib qolarmikinlar?

- Ruhsat bering?

Ular bolamni qo`llariga olmoqchi ekanliklarini ko`rib, bolamni yanaham qattiq quchoqladim.

Endi ular ruhsatimsiz, bolamni yuzini sovuqdan to`sib turgan, adyol chetini ko`tardi. Bir necha sonya o`zgacha mehir bilan termulib qoldi.

``Kechiring, bolajon inson ekanligizni unib qo`yibman!``

Hozirgina bolamni qizg`anganim uchun biroz afsuslandim. Ahir hammadan kutsamda, Akbar akamning qo`lidan yomonlik kelishiga ishonmayman.

Yuzlarini ko`tarib, menga boyagidek jilmayib qarab so`radilar:

- O`g`ilmi qizmi?
- O`g`il! -dedim pichirlab.

Barmoqlari bilan bolamni yuzini siladilar va biroz jiddiylashib:

- Sovqatib qolibsizlaru! - qayrilib, mashinalarini orqa eshigini ochdilar, - Qani o`tiring, o`zim olib borib qo`yman!

Rat etishga hozirlanib aftobus yo`liga ko`z tikdim. Qancha urunmay, Akbar akaning taklifini rat etishga ojizligimni tushundim. Istar, istamay asta mashinaga o`tirdim...

Davomi bor