Tasodifiy hikoya: (Tanlov uchun) 17 yoshli qizaloqning baxti (bu baxtmi yoki baxtsizlik)
Bu voqea mening hayotimda bo'lmagan aksincha eng yaqin do'stimning hayotini yozyapman. hikoyani bosh...davomi

ishqaladim, shoyi matoning mayinligi shahvat tuyg‘usini yanada qaynatib yubordi. Ihtiyorsiz, kiyimni azoyimga, devordagi ilgichga ilgandek osib oldimu, ichimdagi hayvoniy tug‘yondan qutulish uchun bo‘ydoq odaticha harakat qildim. Atir sovun va biroz iliq suv...

Ko‘zlarimni yarim yumgan ko‘yi, hayolan u bilan jinsiy yaqinlik qilayotganimi tasavvur qilgancha avj nuqtaga chiqib borardim.

"Ooo... Jin urgur!"

Uning sharpasini sezdim. U qiya eshikdan meni kuzatib turardi.

''Nina qilishim kerak... Nima!''

Miyam yashin tezligida ishlay boshladi.

''Yo‘q, yo‘q to‘xtamayman! To‘xtasam o‘zim kulguga qolaman. To‘xtamayman, u tushunadi u ziyrak ayol... Ahir men bo‘ydoqni qo‘zg‘otgan uni o‘zi, u buni tushunadi. U ziyrak ayol... U ziyrak ayol... Hozir ketadi...''

Shu azartda ham sharpa yo‘qolganini eshik qulflangani sezdim.

''Yana ozgina, yana... Ahhg‘g‘g‘g‘''

Bu galgisi boshqacha bo‘ldi, bo‘g‘zimdam kelgan hayqiroqni ham tutib qololmadim. Ichimda uyg‘ongan hirsiy to‘lqin, shitob bilan urug‘ga qo‘shilib chiqdi. Urug‘ni ich kiyimning aynan azosi ustidan o‘tgan qismiga to‘kib yuborishda ham bir lazzat tuydim.

''Bo‘larkanuuu!''

Biroz yengillab yuvinishni boshladim, hislarim asta sovudi.O‘ylarkanman ihtiyorsiz kulaman.

''Uning ko‘z o‘ngida qildima!''

Ayol ko‘z oldida bu ishni qilish tentaklik, ammo boroz yoqimli ham o‘zgacha dadillik baxshlar etarkan! Lekin ich kiyimi bilan qilgan ishim uni xafa qilishi tayin. Ich kiyimlarini chayib joyiga ildim. Kiymlarim qo‘limda, bitta kalta sho‘rtikda yotoqqa kirdim.

''Qiziq chiroq yoniq ediku!''

Zimziyo xonda pay-paslab, yoqqichni izlar ekanman uning ovozini eshitdim.

- Chiroqni yoqmang!

Sharpa devondan turib, deraza pardalarini ikki tomonga surdi. Ko‘cha chirog‘ining shulasi xonani hira yoritdi. Egniga halat ilib, sochini bitta qilib o‘rib yelkasiga tashlab olganini ko‘rdim. Ayni dam o‘zim kalta shortikda turganimdan hijolat bo‘ldim.

- Men yolg‘izman deb o‘ylabman! - shoshib kravat ustidagi choyshobni yelkanmga tashladim, - Uzur opa, men zahira kiyim bilan yurmayman... Shunga yotishdan oldin kiyimimni yechib olgandim... - dedim holatimga izoh berib.
- Hechqisi yo‘q, o‘g‘il bolaga yarashadi...

Javobidan ichimda mamnun bo‘ldim. Boyagi ishimni ko‘rganini bilsamda, negadir ko‘nglim hotirjam, o‘zimni bir bosh ustun his qilardim.

- Aaa! Siz ketgansiz deb o‘yliovdim...

U oyog‘ini uzotib devonga yotib olib javob qildi:

- Mehmonxona band ekan...
- Yo‘g‘e... Shu yerda qolasizmi?
- Hmm!

Xonaga sokinlik cho‘mib qoldi, boshimni yostiqqa tashlab o‘y suraman. U aldadi, boya eshik yopilganda tashqaridan emas ichkaridan berkilgan ekan. Chiqqan bo‘lganda ham qaytganini bilardim. Keyin mehmonxonaga bunday qisqa fursatda borib kelish imkonsiz. U uyda qolgan, faqat nimaga?

O‘ylaganim sayin, turli buzuq taxminlar kelaveradi. Uyqudan dark yo‘q, u tomon bu tomon aylanaman, sokinlikni kravatni g‘ichirlagan sim to‘rlar ovozi buzub turadi. U esa juda sokin yotibdi na uhlagani, na uyg‘oqligini bilib bo‘lmaydi. Nihoyat hursunib o‘rnidan qo‘zg‘oladi.

- Chanqadim, - o‘rndan turarkan, kinoyali ovozda, - uyqu bermayapsiz g‘ichirlatib, o‘rin almashamiz... - dedi.
- Ho‘p!

Xonani tark etgach, uni o‘rniga o‘tdim, ifori o‘rnab qolgan yostiqqa yuzimni bosib ko‘zimni yumdim. Sal fursat o‘tmay uning sassiz harakatini sezdam. Kravatni g‘ichirlatib uning yotishini kutgandim, yo‘q tepamga kelgan sharpa avval boshimni, so‘ng yelkanmi siladi. Gavdamni roslab o‘tirdim:

- Iching...
- Rahmat!

Uzatilgan piyoladagi suvni olar ekanman, yelkalarim, ko‘kragim, pastki tomonlarga qarayotgan bejo ko‘zlarni payqab choyshobni qornimgacha tortib qo‘yadim.

- Uyqu qochdi!

Hazin shivirlab nolib qo‘ygan ko‘yi, devonni chetiga oyog‘ini chalishtrib o‘tirdi. Xalatini bir yoni tushib, tizzasi va sonlarining bir qismi ochilib qoldi. Hira yoritilgan xona, nigohimni yashirib turgani uchun, uni dadil kuzatb turaveraman. Uning shu o‘tirishidayam allaqanday ehtrosli joziba bor...

Nigohlarini bir nuqnaga qadagan ko‘yi, piyoladan suv ho‘plab, ertangi ishlar haqida sokin gapiradi. Suhbat cho‘zilib borgan sayin, hasrat daftari ochilib boradi. Charchadim deydi, Turkiyada dom olgisi kelayotgani aytadi, bir gal bo‘rganidagi tasurotlari haqida so‘zlab ketadi. Gapirib-gapirib birdan menga qarab nigohimni tutib oladi. O‘shanda ochilib qolgan sonlariga qarab o‘tirgandim. U buni payqab etagini to‘g‘irlab qo‘yadi. Bir birimizga botinib qarab qolamiz, shunday paytda nimadir sodir bo‘lishi kerakdek... Biroq yo‘q... U yana so‘zlaydi, hasrat qiladi, gap orasida shunday deydi:

- Azizim, menda ham muammo bor...

Birinchi bor aytilayotgan "Azizim'' ibirasining mazmuni anglab yetolmay, unga termulaman. U yana takrorlab aytadi:

- Menda ham muammo bor, yordam bera olasizmi?

Bunday iltimosdan hayron bo‘lib javob beraman:
- Agar sizga yordam bera olsam... Mayli ayting!
- Siz... Siz haligi, nima desam, - biroz taraddudlanib qoldi, -siz qizlar bilan yaqin bo‘lganmisiz? Anaqa qilganmisiz demoqchiman... - o‘zini gapidan o‘zi nasha qilib, kulib so‘z qo‘shib qo‘ydi, - Tajriba qilganmisiz, harqalay ko‘cha ko‘rib yuribsizku!

Ustamonligini qarang, maqsadini bayon qilyabdiyu, gap so‘ngida parda ortiga o‘tib, so‘roq qilayotgan, ayg‘oqchi tusiga kirib olyabdi. Biroz o‘zimni bosib, ayyor raqib, so‘z o‘yiniga qarshi so‘z o‘yin qilib ko‘rish istagi tug‘uldi.

- Nimaga so‘rayabsiz?
- O‘zim...
- Ha... Uyimdagilarga chaqimchilik qilmasez aytaman!
- Aa, yo‘g‘aaa! Unchslikka bormayman, - kuldi, - qulog‘im sizda...

Unga zavq bilan termuldim. Suhbat mavzuyi beparda tus olayotganidan dadilligim oshdi.

- Yo‘q... - ovozim biroz pasladi, - Rostini menda unday bo‘lmagan. Ammo sal tajribam bor desamam bo‘ladi, yishlikda biroz sho‘xlik qilib, mayda ekspremend qilganman, - jinjilog‘ voqeasiga shama qilib o‘tdim, - Yana nazariy bilimlarim bor...
- Aha-a, - zavqlanib kuldi, - Yomon bolakay...
- Balki yaxshi, - muloyim, hayrihoh ohangda, asosiy mavzu tomon yo‘l burdim, - muammongizga yordam so‘rayabsizku? Agar aytsangiz... Qo‘lindan kelsa... Siz tortinmang...
- Bilasizmi... Ho‘jayinni yoshlari, haligi... - tomoq qirib oldi, nafasi biriz tezlashib, ovozidagi qaltroq, hayajonda ekanidan darak berdi, - Uuuffff... Uffff... Chanqog‘im bor...

''Chanqog‘!''

Qo‘lidagi piyolaga qarab, to‘g‘ri manoda aytdimi yoki erkakka bo‘lgan tashnalikka urg‘u berdimi. Oraga o‘ta tarang skunat cho‘kdi, sezib turibman so‘zi chala qoldi, davomini ayta olmayabdi. Men esa o‘zimda jurat topib unga qo‘l tekkazishga urundim.

- Ho‘sh... - barmoqlarim yelkasiga tegib, hayajondan ovozim bo‘g‘ilib shivirladim, - Chanqog‘iz!!!
- Anchadan buyon, to‘shakda emasman... - qo‘llari asabiy titrab, oyoqlarimdan tepaga o‘rmaladi, - Hammomda meni narsamni olib onanizm qilayotganingizni ko‘rdim, - qo‘llari titrab hamon, tizamni siypalardi, - Meni xohlayabsiz deb o‘yladim...

Ikki piyolaning,