Tasodifiy hikoya: Egizaklar 03
Sekstrimal EroMasterdan ajoyib serial-hikoyaning yangi qismi!...davomi

rich 5600605

Добавил:	rich-2211 (15.07.2014 / 11:41)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	14477
Комментарии:	Комментарии закрыты

Chimildiqni aldagan kuyov
Oliygohni uchinchi bosqichini tugatgan yilim
uydagilar majburlab, dadamning do'stining qiziga
unashtirib qo'yishdi. Ushbu nikohga tish-
tirnog'im bilan qarshi bo'lganim uchun,
to'ygacha kelin bilan bir marta ham
uchrashmadim. Kelinni to'y kuni ko'rdim.
Ko'rdim-u, yuragim uni itargandek bo'ldi. Ibo
bilan uyalib turishlari ham, muloyim so'zlashi
ham yuragimda iliqlik uyg'otolmadi. To'y bazmi
tugagach, kelinchak bilan ikkimiz chimildiqda
yolg'iz qoldik. Lekin suymaganingdan keyin
qanday qilib yuraging ursin deya, burilib ham
qaramadim. Tonggacha men ham, u ham
uxlamadik. Ikki chetda bir-birimizga ters
burilgancha o'tiraverdik. Qani endi shu tobda
yonimda bu emas, Hilol bo'lsaydi, jon-jon deb
bag'rimga bosardim, baxtdan sarmast bo'lgan
bo'lardim deya ich-etimni yeyman. Nihoyat, tong
otdi. Nima qilishni bilmay, boshim qotdi. Qanday
qilib bo'lsa-da, yonimdagi kelinchakdan
qutulsam, Hilolaning yoniga qaytsam degan o'y
hukmron edi. - Kechirasan, mening sevganim
bor. Sen bilan yashay olmayman!.. - dedim
yig'lab yuborishdan o'zimni zo'rg'a tiyib.
Kelinchak yalt etib menga qaradi. Uning
ko'zlarida anglab bo'lmas hayronalik zohir etdi.
Umrim bino bo'lib, shu darajada hayrat va alam
bilan tikilgan nigohlarni ko'rmagandim. Shu bois
ham darhol ko'zlarimni olib qochdim. - Shunday
deng, - birozdan so'ng, nihoyat, uning tushkun
ovozi eshitildi. Miyamda yana bu bilan emas,
Hilola bilan birga yashash istagi charxpalakdek
aylana boshladi. - Iltimos, meni to'g'ri tushun.
Senga faqat ota-onamning majburiyati bilan
uylandim. Axir mana shunday bir umr majburlik
bilan yashab o'tolmayman-ku!.. - o'shanda
hissiyotga berilib, bu gaplarim bilan hayotimni
izidan chiqarayotganimni qayerdan ham bilibman
deysiz. Xullas, kelinchak meni tushundi.
Otamning yuragi kasal ekanligini bilgani uchunmi
hamma aybni o'ziga olishini aytib, menga baxt
tiladi. Xursandligimni yashirolmay, unga qaradim.
- Sen-chi?! - deya so'radim garchi unga zarracha
achinmayotgan bo'lsamda, o'zimni achingandek
ko'rsatib. - Meni qo'yavering. Axir sizni
sevganingiz bor, menga esa... Peshonamda borini
ko'raman!.. - Ko'zlari yoshga to'lgan bo'lsa-da,
zo'rma-zo'raki kulayotgani shundoqqina ko'rinib
turardi. Uning gapi bilan o'zimni hafaqon,
jahllangandek ko'chaga chiqdim. "Qani, kuyov
bola, nima bo'ldi?" deya yangalar eshik oldida
kutib olishdi. - E-e, boringlar-ey, - deya jahl bilan
qo'l siltadim. Hammasining tarvuzi qo'ltig'idan
tushgandek bo'lib, dong qotib qolishdi. Keyin
birvarakayiga o'zlarini chimildiqli uyga urishdi. Bir
pasda uydan kimningdir yig'lagan ovozi, yana
kimningdir benomus kelinni ko'rishni istamay
qarg'agani eshitildi. - Bolajonim-a, hammasiga
biz aybdormiz. Agar seni majburlamaganimizda
bunchalik boshing egilmasdi. Bu benomusni esa,
hoziroq uyiga eltib tashlaymiz!.. - bir soat o'tar-
o'tmas, barcha yuklarini yig'ishtirib, kelinni uyiga
eltib qo'yishdi. Garchi vijdonim qiynalib turgan
bo'lsa-da, yelkamdan tog' qulagandek bo'ldi va
o'sha kuniyoq Toshkentga qaytdim. Poytaxtga
qaytishga qaytdim-u, hammasi oshkor bo'lib
qolmasaydi deya vahima ichida yurdim. Oradan
ikki oycha vaqt o'tgan bo'lsa-da, qishloqdan hech
qanday gap-so'z kelmadi. Hammasi tinchib
ketganligiga amin bo'lib, uylanganim uchun
mendan hanuzgacha arazlab yurgan kursdoshim
Hilolaga yorildim. - Nima, siz hali meni deb bir
qizni baxtsiz qildingizmi?! Qanday nomardsiz
o'zi?! Nahot, o'z manfaatingiz uchun bir qizni
sharmanda qilishni o'zingizga ep ko'rgan
bo'lsangiz?! - u gapimni oxirigacha ham
eshitmay, baqira ketdi. Keyin esa: - Bunday
nomardga tekkandan ko'ra, toq o'tganim yaxshi,
- deya mendan yuz o'girdi. Qanchalik yalinib-
yolvormay Hilola meni kechirmadi... Bir qizning
nomini benomusga chiqarib, sharmanda qildim,
ikkinchisidan ayrildim, endi qanday qilib yigitman
deb bosh ko'tarib yuraman deya o'zimni adoyi
tamom qildim. Ishtaham bo'g'ildi, odamovi bo'lib
qoldim. Bir haftada cho'pdek ozib ketdim. Tez-
tez yuragim og'riydigan bo'ldi. Kursdoshlarim
qo'yarda-qo'ymay kasalxonaga yotqizishdi.
Oradan bir hafta o'tib, yelkasiga oq xalat
tashlagan bir qiz kirib keldi. Yaxshilab razm
solsam, bundan olti oy burun o'zim sharmanda
qilgan - Nargiza. O'ziga pardoz berib olgan,
menga kulimsirab turibdi. Yer yorilmadi-yu, yerga
kirib ketmadim. "Ustimdan kulgani keldingmi?!"
deb yuborishdan o'zimni zo'rg'a tiydim. -
Sog'ayib qoldingizmi? - dedi Nargiza menga
qaramaslikka tirishib. Ha degandek bosh
irg'adim. U to'ydan keyin qishloqda yurguligi
qolmaganini, ota-onasi uni nomusli qiz ekaniga
ishonib, odamlarning gap-so'zlaridan uzoq yurgisi
uchun shaharda yashab qolgan akasinikiga
jo'natganini aytdi. Hozir kelgusi yili oliygohga
kirish uchun imtihonlarga tayyorlanayotgan ekan.
Mening kasalxonada yotganimni akasidan eshitib,
uning ishga ketganidan foydalanib, yashirincha
ko'rgani kelibdi. - Endi shaharda qolaman.
Kelajagim uchun o'zim harakat qilaman. Uning
iztirob, g'urur, alamzadalik aks etgan gaplarini
eshitib, yuragimdan nimadir uzilib ketgandek
bo'ldi. To'g'ri, u endi o'z hayotini qaytadan
qurar. Lekin men-chi?! Nargiza meni
kechirarmikan?