Tasodifiy hikoya: Sevgan qizcham 7-sinf edi
Hullas Rossiyadan iwdan qaytdim, mahallada chotki-chotki qizla yetilib qopti, bittasini kuzatdim koz...davomi

Nomusli qiz 2

Добавил:	SeXsTaR (19.09.2014 / 07:41)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	12588
Комментарии:	Комментарии закрыты

Ахир шовқинли XXI аср ҳар доим ҳам кишига ёқавермайди-да.
– Тошкентгами? – ўзим ҳам кутмаган ҳолатда қизга гапириб юбордим. Шунақаям беўхшов савол бўладими? Хўп, суҳбатлашиш ниятинг бор экан, ярим соат илгари гапирсанг бўларди-ку. Нега жим келдинг? Қиз ҳам ичида кулиб қўйгандир, «Сабринг шунчага етдими?» деб.
Ҳа, Тошкентга, ўзингизамми? – қиз ҳам кутилмаганда яхши жавоб қайтарди. Ҳатто менга хайрихоҳдай туюлди. «Ўзингизамми» деб сўради-да у. Демак, ақлли қизлар билан ҳам ақлсиз нарсалар ҳақида бемалол гаплашиб кетавериш мумкин экан.
– Ўқийсизми, ишлайсизми? – энди дадил сўрадим.
– Ўқишни тамомлаганман, – деди қиз. Ўқишни тугатган бўлса, мен ўйлаганимчалик ёш ҳам эмас экан.
Қиз ўзини ноқулай сеза бошлади. Юбкасининг этагини пастга тортди. Лекин ҳар қанча уринмасин, тиззасини ёпмаётганди. Юзлари қизарди. Дудуқланиб-дудуқланиб гапира бошлади. Ростдан ҳам фаросатли қиз экан. Бироз олдин лозим бўлмаган жойга – унинг тиззасига беихтиёр кўзим тушганди. Сезди шекилли, номус қилди. Ахир бўлиши мумкин-ку, гоҳида ҳатто эркаклар ҳам ўзига ярашмаган кийимни кўчага кийиб чиққандагина сезиб қолади. Афсуски, вақт ўтган бўлади. Кийимингизни алиштиришнинг иложи бўлмайди. Балки бу қиздаям шундай вазият бўлиб қолгандир. Уялаётгани бежиз бўлмаса керак, албатта.
Елиб бораётган машинанинг ярим очиқ деразасидан кирган шамол қизнинг сочларини тўзғита бошлади. Сочлар менга келиб урилганда, унинг ифори яққол димоғимга келиб урди. Четдаги аёл қизни тобора сиқиб қўяётган шекилли, соҳибжамол тобора менга сурилиб келарди. Гарчи бу ҳолатдан у хижолат тортаётганини сезсам-да, билдирмадим. Ўзимни самимий тутишга интилдим.
Қиз билан суҳбатимиз самимий одамлар ҳақида борарди. У самимий, танти, очиқкўнгил, тезда чиқишиб кетадиган кишиларни яхши кўрар экан. Биров билан дўстлашаётганда мана шу жиҳатларга эътибор беришини айтди. Қизиқ, мен шу қиз билан бунча бемалол суҳбатлашаман, деб ўйламагандим. Қиз баъзи сохта, анқов одамлар устидан шунчалик кулардики, бу ҳолатни сиз ҳам кўрсам, дейсиз. Ростдан-да беғубор кулгу!
Одатда мен адабиёт мавзусида яхши суҳбатлашаман. Фалсафа, тарих, психология ҳам ёқади. Мени янада ҳайратга солгани, қиз исталган мавзудан хабардор экан. У ҳатто мен ўқимаган китобларни ҳам санаб ўтди. Психология ҳақидаги қарашларини адабиёт билан боғлаганда кўплаб образлар руҳиятини таҳлил қилганига гувоҳ бўлдим. Баъзи танишларим Лермонтов, Пушкин ҳикояларини алмисоқдан қолган, сохта образлар дейишарди. Мен эса аксинча, Пушкиннинг Дубровскийсини, Лермонтовнинг Печоринини қаттиқ ҳурмат қиламан. Ҳатто уларга ўхшагим келарди. Тасодифни қарангки, қизга ҳам ўшандай мард йигитлар ёқар экан…
Соҳибжамол мана шу гапларни айтганда, олдинги ўриндиқдаги маҳмадона орқага ўгирилиб қаради. Унинг башарасига илгарироқ нега эътибор бермадим экан, жуда маъносиз эди. Илжайиб қўйди. У менга ёқмаган бўлса-да, мен ҳам тиржайдим. Таомил шунақа. Номард, қизгаям суқланиб қаради. Бу билан «мен Печорин» демоқчи бўлдими, ўзича. «Тошингни тер, соҳибжамол мен билан гаплашиб кетаяпти, демак, улоқ менда», дедим ичимда. Қайтанга ҳайдовчи тушунган одам экан, жимгина кетаяпти. Аёл эса янада кенгроқ жойни олиб, уйқуни ураяпти.
Тошкентга кириб келдик. Марказий кўчалардан ўтиб бораяпмиз. Бирор соатда қоронғи тушади. Машинадан тушишимизда телефонини сўрасам, қандай бўларкан? Нотўғри тушунмаса бўлди. Нега нотўғри тушунсин? Менинг муомаламни ёқтиргани учун суҳбатлашиб келди-ку. Самимийлигимга ишонмаса, гапирмасди-да. Бугун меҳмонхонага жойлашсам, эрталарга телефон қилиб, бирор жойга таклиф қиламан. Суҳбатлашиб ўтирамиз. Яхши қиз экан.
– Ҳозир нима қиласиз? – дабдурустдан олдинги ўриндиқдаги совуқ башара мендан сўраб қолди.
– Ҳеч нарса… меҳмонхонага бораман, – довдираб жавоб бердим.
– Аниқми? – кўзини лўқ қилди. Нима, бу мени аҳмоқ қиляптими? Ёки бирор қаллобмикан?
– Ҳа, аниқ! – қўрслик билан жавоб бердим.
– Сиз нима қилмоқчисиз? – томдан тараша тушгандай қиздан сўради. Кўнглим бир нохуш нарсани сезгандай бўлди. Баданимдан совуқ тер чиқиб кетди.
– Ҳеч нарса, – қиз ҳам дангал жавоб берди.
– Сизни бирорта кафега таклиф қилсам, борасизми, маза қилиб ўтирамиз.
– Гап йўқ!
Қиз шу гапни айтганда, «Нексия» манзилга етиб келганди. Ростдан ҳам бир зумда етиб келди. Қиз билан йигит самимий суҳбатлашиб кетишарди. Менинг эса бошим қизиб борарди